4 άβολες καταστάσεις που δεν χρειάζεται να είναι έτσι

Μια μέση μέρα είναι έτσι κι αλλιώς στρωμένη με μπανανόφλουδες που μπορείς να πατήσεις ανά πάσα στιγμή. Αργά ή γρήγορα θα στείλεις ένα πρόστυχο μήνυμα σε άσχετο παραλήπτη στο Facebook. Έτσι, μόνο και μόνο επειδή ήταν ανοιχτή η προηγούμενη συνομιλία σας. Μπορεί αύριο το μεσημέρι να σε πιάσει διάρροια στη δουλειά. Σίγουρα θα έχεις βρεθεί σε κάποια συναυλία και η μουσική θα έχει σταματήσει την ώρα που ουρλιάζεις για να σε ακούσει ο κολλητός σου “πολύ τούμπανο το γκομενάκι δίπλα!”. Γενικά, η ζωή και η καθημερινότητα προσφέρουν απλόχερα στιγμές δικαιολογημένης αμηχανίας.

Όλοι τις ξέρουμε, όλοι τις έχουμε περάσει, όλοι τις έχουμε αποδεχτεί. Αλλά δεν αρκούμαστε σ’ αυτές. Για κάποιο λόγο, τείνουμε να νιώθουμε άβολα ακόμα και όταν δεν χρειάζεται. Γιατί; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό είναι το υπερόπλο της ανεξήγητης αμηχανίας: σε κάνει να νιώθεις άβολα χωρίς πραγματικό λόγο.

Όταν λες “καληνύχτα” με κάποιον και τελικά προχωράτε προς την ίδια κατεύθυνση για λίγο ακόμα

Είναι απίστευτο πόσο κοινή αναφορά είναι αυτό. Πόσο συχνά συμβαίνει να προχωράτε με κάποιον γυρίζοντας από βραδινή έξοδο ή συγκέντρωση σε σπίτι και κάποια στιγμή, νομίζοντας λανθασμένα ότι ήρθε η ώρα να αποχωριστείτε, λέτε “καληνύχτα”.

(Λέω να πούμε “καληνύχτα” εδώ. Τι μπορεί να πάει στραβά;) 

Αφού λέτε “καληνύχτα”, ανακαλύπτετε έντρομοι ότι πρέπει να προχωρήσετε για μια σεβαστή απόσταση ακόμα μαζί. Αμέσως η κατάσταση γίνεται απίστευτα άβολη. Κανένας από τους δύο να μιλάει, ενώ προχωράτε παράλληλα, κάνοντας πως δεν βλέπει ο ένας τον άλλο.

(Ίσως αν βάλω ακουστικά και προχωράμε παράλληλα χωρίς να τον ακούω να είναι λιγότερο άβολο)

Μου ‘χει συμβεί κάμποσες φορές και πραγματικά δεν καταλαβαίνω την πηγή του συγκεκριμένου άβολου. Είναι λες και δεν θέλει κανένας να χαλάσει την “καληνύχτα” που μόλις είπε. Λες και υπογράφηκε κάποιο συμβόλαιο μη περαιτέρω ομιλίας με την “καληνύχτα” και τώρα κανείς δεν μπορεί να το σπάσει.

(Ορκίζομαι να μη μιλήσω ξανά αφού έχω πει “καληνύχτα”, όσο και να χρειαστεί να περπατήσω παράλληλα αμίλητος με κάποιον)

Έχω μια πρόταση. Την επόμενη φορά που θα τύχει σε κάποιον, να πει «Ά Ok, τελικά δεν χωριζόμαστε ακόμα. Χα, χα! Άρα, ας συνεχίσουμε για μιλάμε για όσο προχωράμε μαζί, γιατί είμαστε λογικοί ενήλικες.». Έτσι, για να δούμε τι θα γίνει.

Όταν αγοράζεις προφυλακτικά στο φαρμακείο

Ξεκάθαρα, αυτό είναι κατάλοιπο από τα πρώτα φοιτητικά χρόνια που σαν καινούριος στο σεξ, ένιωθες άβολα με κάθε τι που είχε σχέση με αυτό. Όταν είσαι 19 και μπαίνεις σε φαρμακείο να ζητήσεις προφυλακτικά, για κάποιο λόγο νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε παράνομη συναλλαγή. Φοβάσαι οποιαδήποτε αντίδραση.

-Χα, χα, χα! Άσε ρε μας ρε πιτσιρικά, που θες και προφυλακτικά. Δεν πας να παίξεις κάνα Pro;
-Εϊ, είσαι ο φαρμακοποιός μου, δεν μπορείς να μου μιλάς έτσι.
-Όλοι μπορούν να σου μιλάνε έτσι, φλώρε.

Ακόμα και σήμερα, όποτε χρειάζεται να αγοράσω προφυλακτικά στο φαρμακείο είναι πάντα άβολο. Κάτι που μοιράζονται μαζί μου πολλά άτομα. Και δεν υπάρχει χειρότερο να έχεις μπει να αγοράσεις προφυλακτικά σε ένα φαρμακείο γεμάτο από κόσμο. Με μικρούς, μεγάλους, γιαγιάδες που έχουν έρθει να τους πάρουν την πίεση γιατί μένουν μόνες τους και αυτό είναι η έξοδος τους.

(Συγγνώμη κύριε, εσείς εκεί πίσω, μπορείτε να επαναλάβετε τι θέλετε λίγο πιο δυνατά;)

Αλλά πραγματικά, γιατί; Είσαι ένας υγιής και λογικός ενήλικος που χρησιμοποιεί προφύλαξη στο σεξ, όπως θα έπρεπε. Τι έχεις να ντραπείς αγοράζοντας προφυλακτικά;

(Ε, παιδιά κοιτάξτε! Αυτός ο τύπος κάνει σεξ υπεύθυνα! Τι φλώρος!)

Το ξέρω ότι δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι άβολα με αυτό και πιθανότατα δεν θα ξαναδείς κανέναν από τους ανθρώπους που βρίσκονται εκείνη την στιγμή στο φαρμακείο. Όπως επίσης, ξέρω ότι την επόμενη που θα χρειαστεί να αγοράσω προφυλακτικά και θα έχει κόσμο στο φαρμακείο, θα κάνω μια βόλτα και θα ξαναπεράσω.

Όταν είναι να φύγεις πρώτος από εξέταση στο πανεπιστήμιο

Δεν έχει πολύ καιρό που απαλλάχτηκα από εξεταστικές. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψουν κιόλας. Ειδικά οι καλοκαιρινές. Είχαν ακριβώς την ίδια πίεση και κούραση με τις χειμερινές, συν την ΑΠΑΛΕΥΤΗ ΖΕΣΤΗ και τις φωτογραφίες ανθρώπων που ήταν διακοπές ενώ εσύ διάβαζες την «Εξέλιξη της διεθνούς κοινωνίας».

– #xalarosi #epitelousdiakopes.
– Unfriend και block.

Όταν είσαι αδιάβαστος για ένα μάθημα και φτάνει η μέρα εξέτασης του, υπάρχουν δύο επίλογες: Α. “Σεπτέμβρης”. Β. “Θα διαβάσω ακριβώς 10 σελίδες το προηγούμενο βράδυ και θα παρακαλέσω να πέσει κάτι από αυτά”. Ποτέ δεν ξέρεις (σχεδόν πάντα ξέρεις)… Η πρώτη είναι καλή επιλογή βραχυπρόθεσμα. Σαν να βάζεις τα ποτά που πίνεις “στο λογαριασμό σου”. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να πας και να διαβάσεις αυτά τα ποτά και να περάσεις το λογαριασμό σου… (δεν είμαι καλός στο να μπλέκω μεταφορές). Συχνά, λοιπόν, αναγκάζεσαι να πας και να δώσεις μάθημα με βάρκα την ελπίδα. Αυτό συνήθως δεν πάει και πολύ καλά. Η ελπίδα που μπορεί να είχες πριν δεις τα θέματα γίνεται κομμάτια με που βλέπεις τα θέματα, στην πιο γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων όλων των εποχών.

(Το ‘χω. Είμαι άνετος)

(Όλοι θα πεθάνουμε κάποια μέρα. Όλα είναι μάταια)

Η απόφαση σ’ αυτό το σημείο είναι ειλημμένη. Κάθε σωστός παίκτης ξέρει να παραδεχτεί την ήττα του. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσεις. Πρέπει να φύγεις παραδίδοντας λευκή κόλλα. Το κηδειόχαρτο της εξεταστικής. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Για κάποιο λόγο, δεν μπορείς να φύγεις πρώτος. Ενώ ξέρεις ότι έχεις χάσει, ενώ ξέρεις ότι δεν θα περάσεις, δεν θες να δώσεις την ευχαρίστηση στους υπόλοιπους να το ξέρουν. Είναι μια απίστευτα άβολη κατάσταση, χωρίς να χρειάζεται να είναι. Στο κάτω – κάτω, μιλάμε για το πανεπιστήμιο – το να παραδώσεις κάποια στιγμή λευκή κόλλα είναι fair game. Οι υπόλοιποι στο αμφιθέατρο πραγματικά αδιαφορούν πλήρως για τις ακαδημαϊκές σου επιδόσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάτσεις. Όμως εσύ εκεί… Τώρα κάθεσαι και κοιτάς γύρω σου και βλέπεις πολλούς σαν εσένα, να περιμένουν την λύτρωση του πρώτου που θα φύγει.

(Και τώρα απλά περιμένω.. Όπου να ‘ναι…)

Αλλά είναι καθαρά ψυχολογικό. Και η καλύτερη απόδειξη ότι είναι ψυχολογικό είναι ότι κανένας δεν έχει πρόβλημα να είναι ο δεύτερος. Λες και είναι το χειρότερο πράγμα του κόσμου να ‘σαι πρώτος, αλλά αν είσαι δεύτερος είσαι απόλυτα κουλ. Έτσι, άπαξ και σηκωθεί ο πρώτος, ακολουθεί αναπαράσταση της σκηνής του Σπάρτακου.

– Εγώ είμαι Αδιάβαστος!
– Κι εγώ είμαι Αδιάβαστος!

Όταν αρνείσαι να παραδεχτείς ότι κοιμόσουν όταν σε πήρε κάποιος τηλέφωνο

Αυτή είναι μια από τις συχνότερες και πιο αναγνωρίσιμες άβολες καταστάσεις που υπάρχουν. Κάποιος σε παίρνει τηλέφωνο. Εσύ κοιμάσαι. Σηκώνεις το τηλέφωνο. Πρώτη ερώτηση: “Κοιμάσαι;”. Απάντηση: “Όχι ρε!”. Δεν έχει σημασία τι ώρα είναι! Μπορεί να είναι και 4 το πρωί! Εσύ δεν θ’ αφήσεις κανένα να ξέρει ότι κοιμάσαι! Μπορεί ο τύπος να ρωτάει για να μάθει τα μοτίβα του ύπνου σου για κάποιο περίεργο πείραμα. Θέλεις να θολώσεις τα νέρα!

(Έλα ρε! Όχι δεν κοιμάμαι! Ποτέ δεν κοιμάμαι! Ειδικά την νύχτα. Ναι, δεν θα με πιάσεις ποτέ να κοιμάμαι!)

Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο νιώθεις άβολα επειδή κοιμόσουν και γιατί μπαίνεις σε τόσο κόπο να πείσεις τον άλλον ότι δεν κοιμάσαι. Με το που ξυπνάς από την κλήση, σηκώνεσαι όρθιος, αρχίζεις και κάνεις φωνητικές ασκήσεις να φύγει η πρωινή βραχνάδα και το σηκώνεις επιστρατεύοντας την πιο ‘ξύπνια’ φωνή σου: “Ναι;”. Ό,τι κι αν κάνεις, όμως, πάντα -μα πάντα!-  η πρώτη ερώτηση θα είναι “Κοιμάσαι;”.

(Όχι ρε, πες μου, σ’ ακούω κανονικά)

Όλοι ξέρουν ότι κοιμάσαι, πάντως. Ποτέ κανένας δεν σε πίστεψε ότι δεν κοιμόσουν και τα επιχειρήματα σου δεν έπεισαν κανέναν, μιας και δεν είναι σε πλήρη λειτουργία, γιατί, ξέρεις… ΚΟΙΜΑΣΑΙ!

Ακόμα και αν κάποιος δεν αρνηθεί κατηγορηματικά ότι κοιμάται, θα το περάσει πλαγίως. Ποτέ δεν θα πει ευθέως “Ναι, κοιμάμαι”. Θα προτιμήσει ατάκες όπως “Όχι μωρέ, είχα απλά ξαπλώσει λίγο”, ή “Όχι μωρέ, μόλις ξύπνησα”. Λες και είναι παράνομο να κοιμάσαι όταν σε παίρνουν τηλέφωνο.

-Kατηγορείσαι ότι κοιμόσουνα όταν σε πήρε τηλέφωνο ο συνάδελφος σου. Τι έχεις να δηλώσεις προς υπεράσπισή σου;
-Ήταν παρεξήγηση, κύριε Δικαστά. Δεν κοιμόμουνα! Απλά μου αρέσει να κάθομαι με κλειστά μάτια στο κρεβάτι για ώρες!

Τέλος πάντων, δεν είναι ντροπή να κοιμάσαι και κανένας θα σε κατηγορήσει για το ότι κοιμόσουν. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε να θεωρείται ντροπιαστική η συγκεκριμένη παραδοχή, αλλά την επόμενη φορά που κάποιος θα σας ξυπνήσει στον ύπνο σας, απλά φωνάξτε θριαμβευτικά:

-ΝΑΙ! ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΥΠΝΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!
-Ναι ΟΚ μαν, μπράβο σου. Θα πάμε να δούμε καμιά ταινία σήμερα;