Τα 1000+1 κουσούρια του Έλληνα οδηγού

Είμαι κακός οδηγός. Απρόσεκτος, εγωιστής (ο δρόμος μού ανήκει, είναι δικός μου, μόνο δικός μου), πολυλογάς (βλέπε κινητό σκουλαρίκι) και πολυ-SMSίτης. Δεν ‘τρελαίνομαι’ να βγάζω φλας, χώνομαι όπου υπάρχει κενό και, άμα λάχει, περνάω και κανένα ‘βαθύ πορτοκαλί’. Σε αντίθεση, ωστόσο, με την πλειοψηφία των Ελληνάρων εκεί έξω, εγώ τουλάχιστον το παραδέχομαι. Και μάλιστα δημοσίως.

Γιατί το No1 κουσούρι του Έλληνα οδηγού, εκείνο που -κατά τη γνώμη μου- τον καθιστά πιο ανεύθυνο από όλους τους λαούς της Ευρώπης -μετά τους ‘ούνα φάτσα ούνα ράτσα’ Ιταλούς- πάνω στο τιμόνι (σ.σ. σύμφωνα με την έρευνα του Ευρωβαρομέτρου για την υπεύθυνη οδήγηση που παρουσίασε πριν από μερικές ώρες το Ίδρυμα Vinci Autoroutes) είναι η αυταπάτη του ότι είναι καλός οδηγός. Κάτι που το βλέπουν ξεκάθαρα όσοι ξένοι έρχονται στην Ελλάδα, εξ ου και μας ‘τίμησαν’ με μόλις 1% στην ερώτηση ‘Σε ποιες χώρες οι οδηγοί επιδεικνύουν περισσότερη υπευθυνότητα’.

Ναι, καλά το άκουσες. Από την ίδια ‘τι άλλο θέλεις για να σου ανοίξουν τα μάτια’ έρευνα προέκυψε ότι οι Έλληνες οδηγοί είμαστε εξαρτημένοι από το κινητό μας και λοιπές συνδεδεμένες συσκευές. Άλλη, δηλαδή, μια πανευρωπαϊκή πρωτιά, ‘α ρε αθάνατη Ελλαδάρα’ φάση, αλλά καλό θα ήταν να μην βγούμε στους… δρόμους να τη γιορτάσουμε).

Ότι δηλαδή 55% από εμάς μιλάμε στο κινητό χωρίς handsfree. Ένα ποσοστό που δεν αντιστοιχεί, κατά τη γνώμη μου, στην πραγματικότητα. Είμαστε πολύ περισσότεροι, αδέλφια, εκεί έξω. Και, στην τελική, αν δεν μιλήσουμε πηγαίνοντας και γυρίζοντας από το γραφείο, πότε θα προλάβουμε να τα πούμε με τους φίλους μας;

Ότι 1 στους 3 μας χρησιμοποιεί το δρόμο ως γραφείο, διαβάζοντας και στέλνοντας συνεχώς email και SMS (ποσοστό που ανεβαίνει στο 50% για τους κάτω των 35). Κάτι που προφανώς και αποτελεί πταίσμα μπροστά στο old school 7% που διαβάζει κανονικά εφημερίδα ενώ οδηγεί. Ευτυχώς δηλαδή που δεν υπάρχουν πια οι μεγάλες, εκείνες που ανοίγοντάς τις θα έπιαναν όλο το παρμπρίζ.

Επίσης ότι δεν φοράμε εύκολα ζώνη ασφαλείας. Προφανώς γιατί του Έλληνα οδηγού ο τσαμπουκάς δεν γνωρίζει δεσμά.

Δεν τηρούμε τα όρια ταχύτητας. Αλλά πως γίνεται, όταν βλέπεις μπροστά σου ανοιχτό δρόμο, να μην τον εκμεταλλευθείς; Είμαστε έτσι φτιαγμένοι, να τρέχουμε σαν αγέρωχα λευκά άτια στο λιβάδι. Για αυτό και το 62% από εμάς, επιπλέον, δεν τηρεί και τις αποστάσεις ασφαλείας.

Χρησιμοποιούμε τα φλας ως ντισκομπάλες, υπό την έννοια ότι τα θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε πραγματικά καλή διάθεση.

Πίνουμε ένα ποτηράκι παραπάνω (βλέπε 33%), αλλά συνεχίζουμε να οδηγούμε. Αφού, όπως μου λέει συνεχώς η γυναίκα μου, εξαιρετικά δυνατό ποτήρι, το αντέχει το σκαρί μας. Ας πούμε ναρκωτικά εν ώρα οδήγησης έχουμε πάρει πολλοί λιγότεροι, μόλις 4%. Για αυτό σου λέω, είμαστε υπεύθυνοι ως λαός.

Και, σε ποσοστό 26%, τον παίρνουμε τον υπνάκο πάνω στο τιμόνι αν βρούμε τα πράγματα πολύ σκούρα (δεν σου λέω για ώρες, πάντως τα ‘ματοκλαδά’ μας τα κλείνουμε για κάποια δευτερόλεπτα).

Αλλά, παρ’ ολ’ αυτά, βαθμολογούμε τους εαυτούς μας ως φοβερούς και τρομερούς οδηγούς (βλέπε μας δίνουμε 7,9 στα 10).

Και να σου πω κάτι, αν υπήρχε και ερώτηση για το ποιος λαός είναι οδηγικά πιο γενναιόδωρος και λιγότερο εγωκεντρικός, και πάλι πρώτοι θα ήμασταν. Και άσε τους ερευνητές να παραθέτουν στοιχεία τύπου το 31% χρησιμοποιεί τη ΛΕΑ, ενώ το 46% ‘ξεχνάει’ να κόψει ταχύτητα πλησιάζοντας σε έργα.

Προς Θεού όμως, αυτά που σας γράφω τώρα, μην τα μοιραστείτε με κανένα άλλο οδηγό. Είναι για μεταξύ μας. Αλλιώς σίγουρα θα προκύψει μέγας τσαμπουκάς αφού 70% από εμάς απολαμβάνει να βρίζει τους άλλους οδηγούς. Κάτι που και πάλι δεν θεωρώ απαραίτητα κακό. Απλώς εκτονώνουμε στο δρόμο τα νεύρα μας και έτσι επιστρέφουμε πιο ήρεμοι στο σπίτι, στην γυναίκα, τα παιδιά και τα σκυλιά μας. Μας κάνει δηλαδή το τιμόνι καλύτερους ανθρώπους.

Στην τελική το 85% που δήλωσε ότι έχει φοβηθεί επιθετική συμπεριφορά άλλου οδηγού, απλώς φοβήθηκε. Δεν είναι ότι ο άλλος βγήκε απαραίτητα και τον πλάκωσε στο ξύλο. Και πότε, δηλαδή, έγινε κακό πράγμα ο φόβος; Είναι χρήσιμος γιατί αποδεικνύει ότι, εκείνη τη στιγμή που φοβόμαστε, τουλάχιστον δεν μιλάμε στο κινητό. Σωστά;

Προφανώς μας ειρωνεύομαι, σε πολλά από τα παραπάνω σχόλια. Με παίρνει να το κάνω. Γιατί είμαι και εγώ ένας από εμάς. Η αλήθεια είναι ότι, αν εξαιρέσεις τα του ποτού, σε όλα τα παραπάνω ‘θανάσιμα’ αμαρτήματα έχω υποπέσει. Επιπλέον:

-έχω τρακάρει αυτοκίνητο και έχω φύγει χωρίς να έχω αφήσει σημείωμα (ήταν μόνο μια μικρή γρατζουνιά, μην με σταυρώσετε)

-έχω παρκάρει σε θέση αναπήρων (εντάξει μωρέ, δεν είναι ότι το έβαλα και πάνω στην πλατεία Συντάγματος, όπως πρόσφατα ‘συνάδελφος’)

-έχω πετάξει μισοφαγωμένη τυρόπιτα από το παράθυρο στην Εθνική που έχει κολλήσει στο παρμπρίζ του επόμενου

-έχω αφήσει το παιδί -μετά από πολύ γκρίνια εκ μέρους της- να μην φορέσει ζώνη επειδή ήταν κοντινή η απόσταση

-έχω βρίσει χυδαία άλλον οδηγό

-έχω κορνάρει χυδαία στον μπροστά με το που αλλάξει χρώμα το φανάρι

-έχω κάνει προσπέραση από δεξιά

-έχω προκαλέσει επιληπτική κρίση με τα φώτα μου στον ‘αργό’ μπροστά μου, στον πίσω προφυλακτήρα του οποίου έχω ασφυκτικά κολλήσει.

-και, τέλος, κατά καιρούς, έχω ‘υπενθυμίσει’ σε διάφορους πεζούς σε διάφορες διαβάσεις ποιο είναι το ‘αφεντικό’ του δρόμου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα στερήσω από τον εαυτό μου τη δυνατότητα να συμμετάσχω στο Wind Driving Challenge, το moible application που δημιούργησε η WIND σε συνεργασία με την Hellas Direct, με στόχο να αποδείξω πόσο καλός οδηγός είμαι και να κερδίσω GB, 4G Smartphones, ετήσια συμβόλαια και, το κυριότερο, ένα VIP ταξίδι στο Grand Prix της F1 στη Monza παρέα με 3 φίλους μου, προσφορά της Aegean Airlines.

Άσε που, ποτέ δεν ξέρεις, όταν δουν οι υπεύθυνοι της Ferrari το πώς οδηγώ, ριψοκίνδυνα, επιθετικά και ανέμελα, μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι κακώς δεν έχουν κάνει scouting για τον επόμενο οδηγό τους στους ελληνικούς δρόμους. Εκεί που όλοι μας είμαστε, σε καθημερινή βάση, wannabe πιλότοι.

Είπαμε, η ελπίδα -και η αυταπάτη- πεθαίνει τελευταία. Ειδικά αν έχει πιει λίγο παραπάνω, μιλάει στο κινητό και δεν φοράει ζώνη.