New Adventures In Hi-Fi 2.04: Η ιδιοφυής σχιζοφρένεια των Avalanches
Κάθε 15 ημέρες, το PopCode παρουσιάζει 5 άλμπουμ που πρέπει να γνωρίζεις.
- 23 ΙΟΥΛ 2016
Αν αυτό κάνει επιτυχία, ετοιμάστε καρό πουκάμισα γύρω από τη μέση, με v-neck t-shirts, δερμάτινα βραχιόλα και μαύρα μποτάκια. Αγόρια, κορίτσια. Η νέα γενιά θα μάθει ότι οι Nirvana ήταν grunge πριν γίνουν παγωτά.
(H φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε όσους φύγουν από την πόλη για διακοπές. Μόνο και μόνο για να νιώθουν τύψεις γι’ αυτούς που μένουν πίσω.)
Metronomy – Summer 08 (Because Music)
Τώρα εδώ η φάση διχάζει. Οι αυστηροί new-waveάδες δεν θα το δεχτούν. Οι πιο ανοιχτόμυαλοι θα πουν ωραίο αλλά όχι όπως τα παλιά τους. Οι σύγχρονοι (εξακολουθώ να μιλάω για new-waveάδες) ότι αυτό είναι το καλύτερο τους. Και αυτοί που τους ανακάλυψαν πριν 10 λεπτά, ότι είναι το indie χορευτικό άλμπουμ του καλοκαιριού.
Η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω.
Δεν είναι πια new-wave άρα απέχουν αρκετά από το ‘English Riviera‘ πλέον. Είναι η πιο pop από τις τέσσερις δουλειές τους και είναι προφανές από την κορυφή μέχρι τα νύχια για ποιο μήνα του χρόνου προορίζεται. Είναι το άλμπουμ που θα σου βγάλει το ολσταράκι και θα σου βάλει τη δίχαλη. Disco, marimbas, exotic synths στο ηλιοβασίλεμα και η Robyn στο ‘Hang Me Up to Dry’ (τελευταία την είχαμε δει με τους Royksopp – καλά το πάει). Νομίζω πάνε καρφί για σοβαροί ανταγωνιστές των Hot Chip (υπερβολή, έχουν πολύ δρόμο ακόμα). Αν πάντως με την πρώτη ακρόαση δεν θες να είναι το άλμπουμ που θα σε ξυπνάει κάθε πρωί, μάλλον τα αντικαταθληπτικούλια δεν τα γλυτώνεις.
Άχρηστη Πληροφορία: H Milla Jovovich στις μουσικές της Δευτέρες (;!;!;!) στο twitter έβαλε το “The look” των Metronome. Οι ίδιοι την ευχαρίστησαν και διακριτικά την διόρθωσαν.
Avalanches – Wildflower (Modular Recordings)
Και αν η προηγούμενη φάση δίχαζε, τότε αυτή, σχιζοφρένεια. Πριν λίγες μέρες τους συμπεριέλαβα στις απογοητεύσεις του 2016 για το live τους στο Primavera και τώρα αναγκάζομαι να τους συμπεριλάβω εδώ ως μια αξιόλογη μουσική επιλογή. Το πρώτο τους άλμπουμ απέκτησε ένα μυθικό status 16 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Για άλλους δικαιολογημένα για άλλους όχι. Εγώ βρίσκομαι στη μέση.
10 χρόνια τους πήρε να φτιάξουν το ‘Wildflower’, άλλες τόσες αναβολές και άκυρες ανακοινώσεις και πολλές αναποδιές (γεγονός που βοηθά στη μυθοποίηση κι αυτού του άλμπουμ). Τελικά το έφτιαξαν. Μάλλον όχι με 3.500 samples όπως το ‘Since I Left You’, άλλωστε έχουν μείνει δύο από τα 7-8 άτομα που ήταν κάποτε, αλλά με συνεργασίες όπως Jennifer Herrema των Royal Trux, David Berman από Silver Jews, Toro Y Moi, Father John Misty, Jonathan Donahue των Mercury Rev. Παρά τα προαναφερθέντα ονόματα, το ‘Wildflower’ έχει πολύ hip-hop μέσα του, παρόντες οι MF Doom, Danny Brown, Camp Lo. Πέρα όμως από όλα αυτά και πέρα από τα πολλά άχρηστα κομμάτια που συμπληρώνουν τα συνολικά 21 του δίσκου, μιλάμε για ένα ακόμα ιδιοφυές κολάζ.
Πολύ Χρήσιμη Πληροφορία: Mην χάσεις αυτή τη φοβερή μικρού μήκους ταινία που έφτιαξε το επίσης αυστραλέζικο ντουέτο Soda_Jerk με μουσική των Avalanches. Πρόκειται για κολάζ πάνω σε κολάζ. Το ‘The Was’ είναι ένα video mashup που χρησιμοποιεί σκηνές από 129 ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα. Επικό!
Pantha Du Prince – The Triad (Rough Trade)
Θες κάτι καλοκαιρινό; Πάρε το παγωμένο σκοτάδι του Γερμανού παραγωγού και είσαι τζετ. Μινιμαλισμός στο φουλ, στρωμένος πάνω σε techno ρυθμούς, ρομαντική ατμοσφαιρική πίεση (ναι δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ!), 15.000 BTU και το χειμώνα βγάζει και ζεστό αέρα. Ο Hendrik Weber φτιάχνει αυτή την εγκεφαλική χορευτική μουσική την τελευταία δεκαετία περίπου και αυτό είναι 4ο άλμπουμ του. Στο προηγούμενο του, ‘Elements of Light’, υπάκουσε την παρόρμηση που τον είχε κυριεύσει στο ‘Black Noise’ του ’10 και συνεργάστηκε με την ομάδα The Bell Laboratory σε κάτι που θα μπορούσε αυθαίρετα ίσως να ονομαστεί συμφωνική techno.
Για το ‘The Triad’ ο ίδιος λέει πως προήλθε περισσότερο από αναλογικό εξοπλισμό και όχι τόσο από ψηφιακό σαμπλάρισμα. Μάλλον μόνο ο ίδιος και μερικοί πολύ ειδικοί μπορούν να εξηγήσουν και να επιβεβαιώσουν αυτό που λέει. Εγώ θα πω απλά ότι μαζί με τους Kiasmos του Olafur Arnalds, είναι από τα καλύτερα άλμπουμ chill techno (ή ethereal ίσως) των τελευταίων χρόνων.
Άχρηστη Πληροφορία: Το ψευδώνυμο του, του προέκυψε στον ύπνο του. Ο Πάνθηρας του Πρίγκιπα. Μπορεί να είχε δει πολύ ‘Game of Thrones’ εκείνο το βράδυ.
BadBadNotGood – IV (Innovative Leisure Records)
Brace yourselves. Jazz is coming. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ακούσαμε κάποιον να λέει «γαμάτο τζαζ άλμπουμ». Χάρη σε άλμπουμ όπως το ‘To Pimp a Butterfly’ του Lamar, ή το ‘The Epic’ του Kamasi Washington, ξαναμπαίνει στην popular κουλτούρα η τζαζ και δεν είναι μόνο γι’ αυτούς που σκάνε εξηντάευρα για audiophile επανεκδόσεις.
Οι BadBadNotGood είναι συνεχιστές αυτού του άτυπου ρεύματος και η προσέγγιση τους ήταν εξαρχής μοναδική. Πείραξαν την acid jazz και το instrumental hip-hop, τα γύρισαν ανάποδα και τα έκαναν αγνώριστα. Δεν είναι φυσικά οι πρώτοι που το έκαναν, αλλά έχουν αυτή τη δυναμικότητα που λείπει πχ. από τους Skalpel για να τους κάνει μαζικά γνωστούς.
Το τέταρτο τους απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από την ευκολία της ταμπέλας. Μπαίνουν μέσα σοβαρά στοιχεία soul (‘Time Moves’, με τη φωνή των Future Islands, ‘In Your Eyes’), έντονου αυτοσχεδιασμού (με τον φοβερό Colin Stetson στο ‘Confessions Pt II’, ‘Structure No3’, ‘Cashmere’) και electronica (‘Lavender’, ‘And That Too’). Νομίζω ότι αυτή η καναδική τετράδα μόλις άρχισε να σοβαρεύεται. Παρόλο που βγήκαν με τις μπουρνουζοπετσέτες στο εξώφυλλο!
Fujiya & Miyagi – EP 1 (Impossible Objects Of Desire)
Για αρχή, και μόνο το όνομα της εταιρίας που στήσανε γι’ αυτή την κυκλοφορία. Θέλω ό,τι κυκλοφορήσει από αυτό το label κι ας είναι και ακυκλοφόρητα του Τριαντάφυλλου.
Τα 4 κομμάτια αυτού του ep αποτελούν το ένα τρίτο μιας ολόκληρης δουλειάς που αποφάσισαν να την βγάλουν μέσα από τρία συνολικά ep. Αρχικά σκέφτηκα να περιμένω να ολοκληρώσουν, αλλά εν συνεχεία και μετά από καμιά 10αριά ακροάσεις αποδέχτηκα ότι δεν μπορώ να κρατηθώ.
Κλασσικά πνευματικά παιδιά της γερμανικής σχολής ηλεκτρονικού ήχου των ’70s και του kraut rock (στο ‘Magnesium Flares’ ακόμα βρωμάνε Kraftwerkίλα) και αναπόσπαστο κομμάτι της σκηνής που συμπληρώνουν οι Hot Chip, οι LCD Soundsystem και οι !!!. Αυτό θα μετρήσει ως το 6ο τους άλμπουμ και ηχητικά συνεχίζει από εκεί που έμειναν στο προηγούμενο. Δηλαδή πλήκτρα, κιθάρες και dancefloor, electro-pop με λίγα λόγια. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει η νευρικότητα που άκουγα στο ‘Artificial Sweeteners’ κι αυτό κάνει τα δύο υπόλοιπα μέρη πολλά υποσχόμενα.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI
