Τα videogames στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Οι παρακάτω αράδες γράφονται μία ώρα μετά τη συγκλονιστική προσπάθεια του τιτάνα Σπύρου Γιαννιώτη, τόσο χρειάστηκε για να επανέλθω σε φυσιολογικούς παλμούς. Η αλήθεια είναι ότι στα “Olympic” videogames δεν ζήσαμε ποτέ μια παρόμοια συγκινητική στιγμή. Ναι, παίξαμε για ώρες, ιδροκοπήσαμε, στάξαμε, ξεχαρβαλώσαμε μοχλούς και διαλύσαμε (έως κάψαμε) κουμπιά, το μεγαλείο ψυχής ανήκει όμως στο real thing.

Τουλάχιστον διασκεδάσαμε, ακόμα και τα νεύρα είναι μέρος του παιχνιδιού. Με το υπο-είδος να αποτελεί, στην ουσία, παρελθόν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο αποτελούν μια καλή αφορμή να νοσταλγήσουμε. Όταν εμείς κάναμε παγκόσμιο ρεκόρ με 9.58 στα 100 μέτρα, ο Bolt μπουσουλούσε. Ψέματα, μπορεί να μην είχε καν γεννηθεί. 

Ιστορικές στιγμές

Ο όρος Olympic videogame είναι ολίγον τι παραπλανητικός, δεν είχαν απαραίτητα να κάνουν με Ολυμπιακούς Αγώνες, τουλάχιστον μέχρι ν’ αποκτηθεί η επίσημη άδεια (1992 κι έπειτα). Αρχικά, είχαν να κάνουν με αγωνίσματα στίβου, μία συλλογή από mini-games. Γρήγορα όμως, προστέθηκαν κι άλλα αθλήματα, π.χ. κολύμβηση, σκοποβολή, ιππασία και κάπως έτσι επικράτησε ο όρος. Εν αρχή, είναι το περίφημο ‘Track & Field’ της Konami.

‘Microsoft Decathlon’ και ‘Activision Decathlon’ δεν έπαιξα ποτέ. Αντίθετα, έπαθα τενοντίτιδα, κακομεταχειρίστηκα τα κουμπιά με δεκάρικα, εικοσάρικα και αναπτήρες στο επικό αυτό game. Πράγματι, αν έμπαινες σε ουφάδικο την εποχή εκείνη (1983 κι αργότερα), το ηλεκτρονικό με τις περισσότερες ζημιές και προβλήματα ήταν άνετα το ‘Track & Field’. Τα καμμένα κουμπιά για το τρέξιμο υποδήλωναν αναπτήρα Bic που πήρε μπρος κατά λάθος (ηλεκτρονικό ντοπάρισμα). Αρκετά ports, συνέχειες, αλλά το πρώτο ήταν το πρώτο.

Το αντίπαλο δέος της εποχής, σε home computers, ήταν το ‘Daley Thompson’s Decathlon’, προφανώς με τον Βρετανό δεκαθλητή και χρυσό Ολυμπιονίκη (δις) να είναι το τιμώμενο πρόσωπο.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματικότητα, 10 αγωνίσματα, χωρισμένα σε δύο μέρες. Σε αντίθεση με το ‘Track & Field’ και το ανηλεές button-mashing, η άσκηση βίας είχε συνήθως ως θύμα το μοχλό, ένα ατέλειωτο αριστερά-δεξιά μέχρι να ξεβιδωθεί από τη βάση και να ησυχάσουμε. Δεν νομίζω ότι θα ξεχάσω την τεράστια φουσκάλα που δημιουργήθηκε στο κέντρο της παλάμης μου από την τριβή. Αστεία πονηρά δεν θέλω, στα είπα όλα όπως έγιναν.

Αυτό το καλοκαίρι

Και μετά ήρθαν τα ‘Summer Games’, το I και το ΙΙ. Πέρα από την προσθήκη αθλημάτων όπως η γυμναστική και οι καταδύσεις για να πλησιάσουμε την ευρεία γκάμα των Ολυμπιακών Αγώνων, νομίζω ότι σε αυτά τα δύο games έχουν καταγραφεί ορισμένες από τις πιο σκληρές local multiplayer κόντρες. Για να μην θυμηθώ κάτι νυφίτσες και τα ύπουλα χτυπήματα τους, κάτι αγκωνιές και κλωτσιές δήθεν τυχαίες. Δια βίου αποκλεισμός, μόνο αυτό τους ταιριάζει.

Η επιτυχία του πρώτου έφερε το ‘Summer Games II’, αλλά πριν από αυτό κυκλοφόρησε το ‘Winter Games’ για τους λάτρεις των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν είμαι από αυτούς. Παρεμπιπτόντως, η επιτυχία όλων αυτών ανάγκασε την developer Epyx να βγάλει κι άλλα παρόμοιας τεχνοτροπίας παιχνίδια, όπως το ‘World Games’ (πόσο έπος το cliff diving στο Μεξικό) ή το ‘California Games’ για το οποίο μιλήσαμε πέρσι το καλοκαίρι, με δοκιμασίες εκτός Ολυμπιακών Αγώνων (αν και το ‘World Games’ είχε άρση βαρών, αν δεν κάνω λάθος).

Σε επίπεδο gameplay/ χειρισμού δεν άλλαζαν και πάρα πολλά (το θέτω κομψά), αλλά κανείς δεν νοιαζόταν τότε.  

Αλλαγή στην αλλαγή

‘Gold Medalist’ της SNK, ‘The Games Summer Edition’ πάλι από την Epyx, ‘The Games Summer Challenge’ της Accolade, ‘Gold Medal Challenge’ της Capcom,’International Sports Challenge’ το οποίο έλιωσα στην Amiga για μάλλον αδιευκρίνιστο λόγο (μεγάλη ιππασία και ποδηλασία, πάντως).

Οι διαφοροποιήσεις ήταν ελάχιστες τολμώ να πω, μόνο κάποια tricks εδώ κι εκεί για να μην κατηγορηθούν για ξεδιάντροπη αντιγραφή. Παρόλα αυτά, ο εθισμός ήταν αναπόφευκτος, έπεφταν κορμιά ειδικά στο multi. Ακόμα κι όταν ήρθε η ώρα της επίσημης άδειας με αρχή το ‘Olympic Gold (Barcelona)’, η συνταγή ήταν η ίδια, με εξαίρεση ορισμένα αγωνίσματα όπου η τεχνική τους επέτρεπε «καινοτομίες» στον χειρισμό (π.χ. τοξοβολία). Εντάξει, τα γραφικά βελτιώνονταν από γενιά σε γενιά, κάτι που, ένοχα ή μη, τροφοδοτούσε το ενδιαφέρον.

Atlanta, Sydney, χειμερινές απόπειρες που αγνοούσα επιδεικτικά, και μετά το ‘Athens 2004’. Εδώ θα σταθούμε για λίγο, υπάρχει λόγος.

Είναι από τα ελάχιστα games (ιδιαίτερα την εποχή εκείνη) που μιλάνε ελληνικά, σε περιγραφή Αντώνη Καρπετόπουλου και Γιάννη Καραλή. Αρκετή επανάληψη, ετεροχρονισμός, ατάκες προερχόμενες από αυστηρή μετάφραση που δεν βγάζουν και τεράστιο νόημα, αλλά το εγχείρημα είχε κάτι το (τοπικά) πρωτόγνωρο. Προς Θεού, όχι σε gameplay επίπεδο, στην άρση βαρών έκανες ποντίκι σαν του Πύρρου Δήμα από το πάτημα, αν όχι μεγαλύτερο.

Ε, Mario, τί είναι αυτό το μπλε που σε πέρασε;

H μοναδική περίπτωση όπου μπορούμε να δούμε αυτό το όλο είδος λίγο διαφορετικά, είναι το ‘Mario & Sonic at the Olympic Games’, αρκεί βέβαια να μην σε ενοχλεί μία πιο ελεύθερη απεικόνιση του αθλητισμού. Χάρη στο Wii και τα controllers του, Wii Remote και Nunchuk, το μοτίβο άλλαξε. Μάλιστα, το παιχνίδι που ακολούθησε την κυκλοφορία του 2008, αυτό δηλαδή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, διόρθωσε ορισμένα ζητήματα του προκατόχου του.

Να σημειωθεί εδώ ότι αγαπήθηκε αρκετά, ενδεχομένως περισσότερο κι από τα δύο προαναφερθέντα, το ‘Mario & Sonic at the Olympic Winter Games (Vancouver)’. Και κάπως έτσι, καταλήγουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με μοναδικό εκπρόσωπο ένα ακόμα Mario & Sonic game, κανονικό δεν υπάρχει. Στέγνωσε η μπογιά τους; Νομίζω πως ναι, εδώ και πολύ καιρό. Πλέον θέλει ξεστοκάρισμα και μία φρέσκια ιδέα. Μπορεί αυτή να έχει σχέση με το Virtual Reality; Δεν ακούγεται άσχημο. Μέχρι τότε, οι αναμνήσεις θα μας συνοδεύουν.

Ενός λεπτού σιγή για τα αδικοχαμένα joysticks.