Blood Orange: Η απόλυτη μετενσάρκωση των ‘80s

Όσο ακόμα ζει η γενιά μου, ίσως μια γενιά μετά και φυσικά όλες οι προηγούμενες, οι άνθρωποι που γράφουμε για τη μουσική θα συγκρίνουμε το σήμερα με το χθες και θα αναπολούμε την προ internet εποχή που όλα ήθελαν το χρόνο τους. Όταν ακόμα προλαβαίναμε να χωνέψουμε έναν ολόκληρο δίσκο, δίνοντας τον απαιτούμενο χρόνο ακρόασης. Πριν το φασισμό των social media που επιβάλουν σε αστρικές ταχύτητες καλλιτέχνες και τραγούδια, δίχως το παραμικρό ίχνος υποκειμενικών ή αντικειμενικών κριτηρίων, αλλά υπακούοντας απλά στη νομοτέλεια της αστραπιαίας αναμετάδοσης, προς τέρψη ματαιοδοξίας.

Δεν θέλω να δαιμονοποιήσω την εξέλιξη και την τεχνολογία, αλλά να καταδείξω το πόσο διαφορετικά λειτουργούν σήμερα τα πράγματα και πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει όλο αυτό στην τέχνη και ειδικά στη μουσική που διοχετεύεται και ταξιδεύει πιο γρήγορα από κάθε άλλη μορφή. Και να ένα ωραίο νέο επεισόδιο για το ‘Black Mirror’. Για να καταλήξω όμως, ο Blood Orange είναι και θα παραμείνει ένα από τα θύματα αυτής της νέας πραγματικότητας. Διαφορετικά θα μιλούσαν όλοι για αυτό το νέο χαμαιλεοντικό ταλέντο.

Ποιος είσαι εσύ που ‘ρθες εδώ;

Το αληθινό του όνομα είναι Devonte Hynes και γεννήθηκε το 1985 στο Χιούστον του Τέξας, αλλά μεγάλωσε στο Λονδίνο. Η μητέρα του από τη Γουιάνα που μετανάστευσε στην Αγγλία και ο πατέρας του από τη Freetown της αφρικανικής Σιέρα Λεόνε, την πόλη που έστελναν τους σκλάβους για να βρουν μια πιο άνετη και χριστιανική ζωή. Από αυτή την πόλη πήρε το όνομα του το νέο του άλμπουμ Freetown Sound. Παίζει τσέλο από τα 11 του και πάσχει από την σπάνια νευρολογική δυσλειτουργία που λέγεται συναισθησία (η ανάμειξη των βασικών αισθήσεων, πχ. ακούει τις οσμές και πιο ιδανικά (ΝΟΤ) γι’ αυτόν βλέπει τους ήχους). Στα χρόνια που έζησε στο Λονδίνο έφαγε αρκετό bullying από μαύρους γιατί δεν είναι αρκετά μαύρος, από άσπρους γιατί είναι μαύρος, από στρέιτ γιατί είναι κάπως γκέι, κι από γκέι γιατί δεν είναι αρκετά γκέι (παρόλο που είναι στρέιτ, αλλά όλοι του οι φίλοι ήταν γκέι). Πιάσ’ το αβγό και κούρεψτο.

Στις πρώτες εφηβικές του μπάντες έπαιζε διασκευές των Ash και τον Bluetones. Κάποτε είχε πει ότι οι Weezer είναι ο λόγος που παίζει μουσική. Η πρώτη του επίσημη δισκογραφική καταχώρηση ήταν με τους Test Icicles, και έμεινε σ’ αυτούς μέχρι το 2006 που το διαλύσανε γιατί όπως είπε ήξεραν όλοι ότι αυτό που έκαναν δεν τους ταίριαζε παρόλο που το έκαναν καλά. Στην ουσία ήταν μια συμπαθητική αντιγραφή των Rapture, με ένα δίσκο και μια μικρή περιοδεία ως support των Art Brut στην Αμερική. Το 2007 αφήνει και την Αγγλία μια και καλή και μέχρι σήμερα ζει και δημιουργεί στη Νέα Υόρκη. Εκεί ξεκίνησε να γράφει και να ηχογραφεί ως Lightspeed Champion, αλλά και να δουλεύει με άλλες μπάντες και καλλιτέχνες σαν συνθέτης και παραγωγός.

Lightspeed Champion

Μπορεί να θεωρεί τους Test Icicles ένα μικρό χάσιμο χρόνου, αλλά αυτό ήταν το κομβικό σημείο στην καριέρα του. Ένα συμβόλαιο με τη Domino ισοδυναμεί με μια καλή ασφάλεια ζωής, αν πραγματικά έχεις κάτι να ανταποδώσεις. Και δεν φαίνεται να δυσκολεύτηκε ποτέ με το να δίνει. Το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ με τίτλο Falling Off The Lavender Bridge. Ένα μείγμα αμερικάνικης και αγγλικής folk και lo-fi pop με παραγωγό τον Mike Mogis, των Bright Eyes και Monsters Of Folk. Ο Mogis του κουβάλησε όλη τη Saddle Creek (εταιρία των Bright Eyes) να συνδράμει με μέλη (μεταξύ άλλων) των Cursive και των The Faint. Στο άλμπουμ συμμετείχε και η Emmy The Great, ένα χρόνο πριν το ντεμπούτο της. Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκε σε λίστες χρονιάς και σε μεγάλα φεστιβάλ (Primavera, Pukkelpop, Glastonbury). Το 2010 και χωρίς όλο τον παραπάνω συρφετό φτιάχνει το Life Is Sweet! Nice To Meet You, επιμένει με πιο πολύ ροκ αυτή τη φορά, με αμείωτη έμπνευση και διασκευάζει Elvis, γιατί απλά μπορεί!

Other People’s Money

Δεν υπονοώ κάτι, απλώς ταίριαξε ο τίτλος (και αγαπώ Danny DeVito). Η φήμη του Hynes, και οι διασυνδέσεις του μαζί, εξαπλώθηκαν τόσο ώστε να γίνει περιζήτητος. Οι συνεργασίες του αποδεικνύουν πόσο αίλουρος είναι ο τύπος. Περνάει από είδος σε είδος λες και βρίσκεται σε μεζεδοπωλείο και δοκιμάζει απ’ όλα. Electro beats με Chemical Brothers και Basement Jaxx, indie-pop με Foals, Sky Ferreira και Florence And The Machine, nu-soul με FKA Twigs, Theophilus London και Solange Knowles. Με την μικρή αδερφή της Beyonce (τη Solange) τέλειωσε άδοξα, γιατί στράβωσε μαζί του που δεν τη συμπεριέλαβε στα credits του ep που έκαναν (την καλύτερη δουλειά της δηλαδή) και τον έκανε βούκινο στο twitter. Τον είπε και σεξιστή.

ΗΛΙΑ… ΡΙΧΤΟ!

Έχει φτάσει λοιπόν εκεί που έχει φτάσει, να θεωρείται (και να είναι φυσικά) εκτός από πολύ καλός μουσικός και ένας ταλαντούχος παραγωγός και αποφασίζει να ρίξει μία και να τα γκρεμίσει όλα. Τρόπος του λέγειν, γιατί όπως ξεκίνησα να λέω στην εισαγωγή, όλα συμβαίνουν με τρομερή ταχύτητα, οπότε και το ότι άλλαξε όνομα δεν ήταν τίποτα δύσκολο να μαθευτεί αμέσως. O Lightspeed Champion φεύγει, ο Blood Orange έρχεται. Ο λόγος είναι απλός. Κάνει ολική επαναφορά στον ήχο του, άρα λογικό είναι να αλλάξει και περσόνα. Από εναλλακτικός hipster, το γυρνάει σε Rick James (ναι αυτόν σου θύμιζε από την αρχή).

Το synth-pop restart

Έχει δεν έχει περάσει ένας χρόνος από το προηγούμενο project του και μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ, με το Coastal Grooves να είναι βαθειά ριζωμένο στα ‘80s. «Μια γιορτή για τη gay κουλτούρα» όπως ο ίδιος είπε. Μάλιστα όλο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στην γνωστή τρανσέξουαλ Octavia St. Laurent. Η φωνή του Hynes είναι πια εντελώς ανδρόγυνη και η μουσική γεμάτη synths και αναφορές σε σύγχρονο new wave τύπου The XX ή The Drums και μελωδίες ερωτιάρες με ουίσκι και γλυκές κιθάρες. Όμως η αγάπη του για τον Prince δεν κρύβεται ούτε κάτω από όλα τα άνωθεν και το ‘Champagne Coast’ που κλείνει το δίσκο, με το στίχο «come into my bedroom» είναι το τελικό κάλεσμα του Hynes στο νέο του κόσμο.

O Prince, o Μάικολ και τα άλλα τα παιδιά

Πλέον δεν υπάρχει τίποτα να κρατάει την ανάγκη του να εκφράσει την αγάπη και την εκτίμηση του για τη κληρονομιά της δεκαετίας του ’80. Οι επιρροές του σταματάνε κάπου στο 1993 και κινούνται ανάμεσα σε soul, hip-hop, disco, funk, Michael Jackson, Grandmaster Flash, Cindy Lauper, Marvin Gaye, Earth Wind & Fire και μπορούμε να γράφουμε μέχρι να μαλλιάσουν τα δάχτυλα μας. Στο δεύτερο, Cupid Deluxe, συμμετέχει η Caroline Polachek των Chairlift, o David Longstreth των Dirty Projectors και ο Clams Casino. Στα τρομερά νοσταλγικά βίντεο που γυρίζει, έχει αρχίσει να δοκιμάζει και τις χορευτικές του ικανότητες και αντοχές. Ειδικά εδώ που χορεύει μόνος του, είναι αναπόφευκτο να μη σας θυμίσει τον τρελό χορό του Napoleon Dynamite. Περίπου ένα χρόνο μετά, λαμβάνει ένα μήνυμα στο twitter του που μοιάζει με φάρσα. Η μάνατζερ του Prince τον καλεί σε ένα secret gig του, σε κάποιο καζίνο στο Λονδίνο. Ένα live για 50 άτομα. Για πάνω από δύο ώρες ο θεός του Hynes έπαιζε τα πάντα κι εκείνος δεν κρατήθηκε και ηχογράφησε ένα ‘Purple Rain’ κι ένα ‘Nothing Compares 2 U’.

Η καταστροφή

Το Δεκέμβρη του 2013 λίγες εβδομάδες αφότου κυκλοφόρησε το Cupid Deluxe μια φωτιά στο διαμέρισμα του, κατέστρεψε όλα του τα υπάρχοντα. Εκτός από τους σκληρούς δίσκους που φυσικά περιείχαν μουσικό υλικό, τα ρούχα και άλλα προσωπικά αντικείμενα, κάηκε και το σκυλάκι του που βρισκόταν στο διαμέρισμα, το οποίο φώναζε (προφητικά;) Cupid. Αμέσως οι φίλοι και συγγενείς του, υπό την προτροπή της μητέρας της συντρόφου του Hynes, έφτιαξαν μια σελίδα στο GoFundMe για να τον ενισχύσουν και κατάφεραν να μαζέψουν περίπου 24.000 δολάρια.

Freetown Super Sound

2016 και ο Blood Orange έχει πιάσει το καλλιτεχνικό του ταβάνι και πλέον μπορεί μόνο να σηκώσει κι άλλο όροφο από πάνω. Απλώνει τα χέρια του στη τζαζ με κρυφές όπως λέει ο ίδιος αναφορές σε Charlie Mingus, John Coltrane και Eric Dolphy. Δεν παρατάει όμως τίποτα από αυτά που διαμόρφωσαν τον ήχο του μέχρι σήμερα. Ο Jacko είναι πια σημαία, στο εξώφυλλο φαίνεται σε αφίσα στο βάθος του δωματίου. Funk, soul, pop και disco είναι πανταχού παρόντα και σοφά (σο)δομημένα. Οι γνωριμίες και οι φιλίες δεν του τελειώνουν κι εδώ βρίσκουμε τη Lorely Rodriguez (Empress Of) στο ‘Best to You’, τη Debbie Harry (Blondie) στο ‘E.V.P.’ και την εξαφανισμένη Nelly Furtado στο ‘Hardon Collider’.

Στο Freetown Sound τα μηνύματα φαίνονται ξεκάθαρα αντιρατσιστικά και ο δίσκος έχει ήδη ταυτιστεί με το κίνημα Black Lives Matter και τοποθετηθεί δίπλα στο Lemonade της Beyonce, το To Pimp A Butterfly του Kendrick Lamar και το Black Messiah του D’Angelo. Ο Hynes όμως εξηγεί ότι είναι γραμμένο για τους γονείς του και για τον ίδιο. Για το πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του σ’ αυτό το νέο αντιαφροαμερικάνικο κύμα που ζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στο ‘Love Ya’ ανατρέχει στον Eddie Grant που κατάγεται από την ίδια περιοχή της Γουιάνα που μεγάλωσε και η μητέρα του. Μουσικά, λέει, είναι σαν μια συλλογή και ήθελε να μοιάζει με άλμπουμ όπως το Paul’s Boutique των Beastie Boys, το Donuts του J Dilla ή δουλειές των Dust Brothers.

Είναι βέβαιο ότι το κατάφερε αυτό. Το Freetown Sound άνετα στέκεται δίπλα στους παραπάνω δίσκους. Και παρά τα δεκάδες ονόματα που παρέλασαν μπροστά στα μάτια σου καθ’ όλη την ανάγνωση αυτού του κειμένου, ο Devonte Hynes έχει τη δική του φωνή και τον ολόδικό του ήχο. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσάφι.

Αν επέστρεφαν οι βιντεοταινίες (κάτι που θα λάτρευε) και η ζωή του Hynes γινόταν ταινία, ο ελληνικός τίτλος θα ήταν ‘Ένας Hipster Με Ταλέντο’ (στα αγγλικά μπορεί να ήταν ‘Purple Drizzle’). Το βιογραφικό του θα αρκούσε σε έναν ιστορικό για να βγάλει πολλά συμπεράσματα για τη μουσική από τα ’00s και μετά, αν και οι επιρροές του ίδιου σταματάνε κάπου στο ’93. Ελπίζω να φτάσει όσο ψηλά του αξίζει και να ξεπεράσει τα στενά όρια της indie κοινότητας και να ακουστεί παντού.