Το πιο περίεργο πράγμα: Το ‘Stranger Things’ μας καθηλώνει α λα ’80s

Άσε που να στα λέω, την προηγούμενη βδομάδα συνέβη το πιο περίεργο πράγμα. Συνέβη το ‘Stranger Τhings’. Κι αφού ξεμπερδέψαμε μια και καλή μ’αυτό το λογοπαίγνιο, να μείνουμε στην μια και μοναδική αλήθεια: ότι αυτή η σειρά είναι ό,τι καλύτερο θα σου συμβεί αυτό το καλοκαίρι. Ακόμη κι αν πας διακοπές στα Μπαρμπέιντος. Ακόμη κι αν πάρεις χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο. Ή κάνεις τις ιδανικές διακοπές. Δεν μπορεί να γίνει καλύτερο από αυτό.

Συγγνώμη για τον ενθουσιασμό, αλλά η υπερβολή κι εγώ τα πάμε εξαιρετικά όλα αυτά τα χρόνια. Πίσω απ’ αυτή όμως, κρύβεται, μια πολύ καλή αιτία. Το ‘Stranger Things’ που για τους 30άρηδες (και βάλε) θα γεννάει περισσότερα δυνατά συναισθήματα και από το να πέσει στα χέρια του άλμπουμ με αυτοκόλλητα της Panini. Σοκ! Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Όλη η σειρά είναι αυτή:

Η Eleven. Ή El. Πραγματικά δεν έχω νοιώσει μεγαλύτερη ανάγκη να αγκαλιάσω άνθρωπο. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να αγκαλιάσω άνθρωπο. Γρήγορα κάποιος: Μια αγκαλιά. Και να της σκουπήσει λίγο τη μύτη. Το ευάλωτο -κατά τα άλλα- κοριτσάκι που ψάχνει φίλους, αλλά παράλληλα μια ματιά της μόνο φτάνει αεροπλάνο να σε κάνει. Αν είσαι βαν, δηλαδή. ΟΚ, σταματάω με τα spoilers. Σταματάω και με την El.

Σημασία έχει η μεγαλύτερη εικόνα. Που θυμίζει πολύ Σπίλμπεργκ όπως έγραφε κι η Ιωσηφίνα. Πίσω στην εικόνα. Πάμε ένα γενικό; Ωραία. Η μικρή τυπική επαρχιακή αμερικάνικη πόλη (Χόκινς). Αυτή που όσοι μένουν κάνουν σκοπό της ζωής τους να την εγκαταλείψουν, αλλά τελικά καταλήγουν να την αγαπούν τόσο πολύ. Αυτή. Για να ζουμάρουμε λίγο. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι μια παρέα από μικρούς σπασίκλες που παίζουν Dungeons & Dragons και τρώνε απαράμιλλο bullying στο σχολείο. Δεν γίνεται πιο ‘Goonies’ από αυτό.

Κι όμως γίνεται. Γενικά η σειρά των 8 επεισοδίων του Netflix (ανυπομονούμε ήδη για τη 2η σεζόν) θα μπορούσε να περιγραφεί κάπως έτσι: τα Goonies συναντούν τον ET τον εξωγήινο και μετά βρίσκουν πιο κάτω στην πλατεία το ‘Stand By Me’ και λίγο πιο πέρα πέφτουν πάνω στο ‘Interstellar’, γνέφουν τύπου “hi-bye” στο ‘Super 8’ που βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο και καταλήγουν να πίνουν μπύρες στον ‘Λαβύρινθο του Πάνα’.

Ειτίλα. Όσο δεν πάει. Φάση Ατάρι. Γουόκι-τόκι και δεν συμμαζεύεται. Μαζεμένα κλισέ που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές σε σειρές, ειδικά αυτές που περιλαμβάνουν μαθητές και σχολείο. Μόνο που ό,τι και αν γίνεται στο Χόκινς της Ιντιάνα δεν σε πειράζει. Θέλεις κι άλλο. Αναζητάς νέα βουτιά στα ’80s και στις αναμνήσεις σου. Που μπορεί στο κάτω-κάτω να μην είναι δικές σου, αλλά είναι αναμνήσεις από τις ταινίες που έβλεπες μεγαλώνοντας.

Ίσως για αυτό να μίλησε αμέσως στην καρδιά μου. Γιατί θύμισε τόσο έντονα παιδικά χρόνια, τότε που παίζαμε πεντόβολα και γκαζές (όχι). Τότε που αποβλακωνόμασταν μπροστά στην τηλεόραση, που με τη σειρά της έπαιζε το ‘Rocky IV’ μέρα παρά μέρα. Τότε που βλέπαμε το ‘Goonies’ -για παράδειγμα- και κάναμε να συνέλθουμε μια βδομάδα. Και φανταζόμασταν αντίστοιχες περιπέτειες με τους δικούς μας φίλους, γεμίζοντας σακίδια με φακούς και σφυριά. (Και κανά σκακ μπας και πεινάσουμε).

Κι από χαρακτήρες να λατρέψεις ή να λατρέψεις να μισείς; Ουυυυ, έχει κακούς και πολύ κακούς. Και ορισμένους που εντάξει είναι ψιλοκακοί, αλλά μετά γίνονται γαμάτοι. Και κακούς που γίνονται μέτριοι και ορισμένες φορές καλοί. Έχει και τζιν με άσπρα αθλητικά και φουσκωμένα μαλλιά.

Αρκεί να δεις αυτή τη φωτογραφία:

Ξέρεις:

α) κάποιος θα χάσει την παρθενιά του

β) “δεν είναι αυτό που νομίζεις”

γ) αυτό το μαλλί δεν έχει αρκετή λακ για να μείνει στη θέση του μετά από μπουνιές

δ) η δεν-νομίζω-να-είμαι-τόσο-κουλ της υπόθεσης θα πληγωθεί που η κολλητή της βρήκε γκόμενο

Και σχολικό δράμα και νεανικοί έρωτες και μικρό κορίτσι από Χ-Μen και μπάτσος που βαριέται αλλά παθαίνει John McClane και Αμερική εναντίον κομμουνισμού και τι στο διάολο είναι αυτό το πράγμα; Αυτή ίσως να είναι η επιτυχία της σειράς. Το γεγονός ότι οι συντελεστές καταφέρνουν να σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα πότε από τα μάτια μερικών 12χρονων σπασίκλων, πότε από αυτά τα γεμάτα δάκρυα πόνου της Winona Ryder (ναι, ναι, Winona Ryder κυρίες και κύριοι) και πότε μέσα από τα μαύρα γυαλιά του ημι-μέθυσου, ημι-διαλυμένου, ημίσκληρου σερίφη. 

Χόπερ; Χτυπάω καρδιά.

Μονοδιάστατο; Σε καμία περίπτωση. Διαφορετικές οπτικές. Διαφορετικές προσεγγίσεις. Με τη σωστή δοσολογία γονιός-χάνει-παιδί, χτυποκάρδια στο θρανίο και sci-fi. Να πούμε και κάπου εδώ ότι γενικότερα ότι από άποψη επιστημονικής φαντασίας μου άρεσε αρκετά η ιδέα, μπερδεύοντας διαφορετικά στοιχεία. Από Ψυχρό Πόλεμο μέχρι… OK, σταματάω.

Δες το τρέιλερ και θα καταλάβεις περισσότερα.

Η όλη φάση ξεκινά όταν χάνεται ένα από τα παιδιά και μόνο η μάνα του καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στη μικρή πόλη. Τα περίεργα όμως όσο κυλούν οι μέρες από εξαίρεση γίνονται κανόνας και τότε αρχίζει το πραγματικό μπέρδεμα. Είναι από τις κλασσικές περιπτώσεις που το πράγμα γίνεται τόσο WTF που μέσα σου φοβάσαι ότι κάπου όλο αυτό δεν θα δέσει, αλλά θα πέσει σαν ένα γιγάντιο ντόμινο. Γιατί απλά οι σεναριογράφοι δεν ήξεραν που πρέπει να σταματήσουν. Η επιτυχία του, όμως, είναι ότι αν και τσαλαβουτά σε δύσκολα νερά, δεν την πατάει, όπως την πατούν άλλες παρόμοιες απόπειρες σαν -μου έχουν πει, δεν τό’χω δει- το ‘Lost’.

Βαθιά ατμοσφαιρικό, που συνήθως σημαίνει και αργό. Αλλά από την άλλη σε γεμίζει. Μπαίνεις κανονικά στο πνεύμα. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό όταν μιλάμε για σειρά. Και εκεί που τα 8 επεισόδια ακούγονται λίγα, όταν τα βλέπεις νιώθεις το αντίθετο. Είπαμε, σε γεμίζει.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι πρέπει να το διαχειριστείς όλο αυτό. Θέλεις σαν τρελός να δεις το επόμενο επεισόδιο, αλλά από την άλλη δεν θέλεις, γιατί πρέπει να το κρατήσεις για μετά. Για να μην τελειώσουν. Και δεν την έπαθα μόνο εγώ, κι άλλοι το ίδιο έγραψαν στα social media. Αυτοί που λάτρεψαν τη σειρά και τους χαρακτήρες.

Όπως για παράδειγμα τον Dustin. Τη φωνή της λογικής.

Δεν μπορείς να μην λατρέψεις τον Dustin. Απλά δεν γίνεται. Η σειρά θα μπορούσε να ονομάζεται και η εκδίκηση των nerds.

(Αλλά, όχι, αν δεν το σκεφτώ εγώ… Κανείς…)

Υπάρχουν σειρές που σου ρίχνουν κλεφτιές ματιές. Υπάρχουν αυτές που σε κοιτούν επίμονα. Υπάρχουν όμως και οι άλλες που σε σκαμπιλίζουν. Με το έξω μέρος του χεριού. Όχι την παλάμη, το άλλο. Όπως και να λέγεται αυτό. Άλλες σου κάνουν σαπουνάκι στο κεφάλι. Ή ένα διπλό χαστούκι αρχοντικό. Το ‘Stranger Things’ είναι από αυτές που σου ρίχνουν μπουνιά στη μούρη. Από αυτές τις μπουνιές που κάνουν το κεφάλι σου να κουδουνίζει, αυτές που τις θυμάσαι για καιρό όσο διαρκεί ο πόνος στο σαγόνι, αυτές που σε κάνουν να ξεχνάς ποιος είσαι και τι κανείς. Ή το τι θα κάνεις τώρα που τέλειωσαν τα 8 επεισόδια.

Για να τελειώνουμε: Δες το. Θα σ’ αρέσει.

Promise.