Ο Στέφανος Διαμαντής δεν θα σταματήσει ποτέ να κάνει αυτό που γουστάρει

Μετά το τέλος των Ολυμπιακών  Αγώνων του Ρίο, στους οποίους η επιτυχία της Ελλάδας ήταν ανέλπιστη αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου των ομοσπονδιών και του ελληνικού κράτους, μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας προσπάθησε να μπει δειλά-δειλά απ’ το παράθυρο.

Κάτι καλό γίνεται σε αυτή τη χώρα, έστω κι αν σε μεγάλο βαθμό, όλα τα μετάλλια προήλθαν περισσότερο από τη σκληρή δουλειά, τις προσωπικές θυσίες και τους αγώνες των ίδιων των αθλητών, παρά από την οποιαδήποτε προγραμματισμένη βελτίωση στον επίσημο αθλητικό μηχανισμό της χώρας.

Στη συνέχεια, οι αθλητές γύρισαν στην Ελλάδα, οι επίσημοι άρχισαν να στριμώχνονται στο αεροδρόμιο για να φωτογραφηθούν μαζί τους, ξεκινήσαμε να τσακωνόμαστε και να βγάζουμε τη γνωστή μας μιζέρια με αντιπαραθέσεις τύπου “τώρα θυμηθήκατε την σκοποβολή” και κάθε ψευδαίσθηση πως κάτι καλό πάει να γίνει σε αυτή τη χώρα, έσβησε απότομα.

Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα οι αθλητές, και τώρα που έσβησαν τα φώτα των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, στη μάχη ετοιμάζονται να πέσουν κάποιοι ακόμα (πιο) σπουδαίοι αθλητές, οι οποίοι έχουν μάθει να φέρνουν διακρίσεις στη χώρα μας, χωρίς να ασχολείται ποτέ κανείς μαζί τους.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Στις 7 του Σεπτέμβρη, θα πραγματοποιηθεί στη Βραζιλία η τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, εκεί όπου η χώρα μας θα κερδίσει για ακόμη μια διοργάνωση πολλά μετάλλια, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν θα φτάσουν ποτέ μέχρι το εξώφυλλο ή το κεντρικό θέμα κάποιου εγχώριου ΜΜΕ. Λογικό, αφού δεν πουλάνε.

Ο σχεδόν μόνιμος τα τελευταία χρόνια πρωταθλητής του τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα, Στέφανος Διαμαντής, είναι ένας απ’ τους Έλληνες αθλητές που θα πάει στο Ρίο για να διεκδικήσει μετάλλια. Λίγη ώρα πριν μπει στο αεροπλάνο με προορισμό τη Βραζιλία, μιλήσαμε μαζί του για τους στόχους του στους Ολυμπιακούς, το τένις, τα προβλήματα του αθλητισμού στη χώρα μας και τα μελλοντικά του όνειρα.

Η Καρδίτσα κι ο Πιτ Σάμπρας

Τον συνάντηση στο αθλητικό κέντρο του Γέρακα, εκεί όπου πραγματοποιούσε την τελευταία του προπόνηση πριν αναχωρήσει για την Βραζιλία (κρατιέμαι τόση ώρα να μην γράψω γραφικά κλισέ τύπου ‘η χώρα της σάμπα/του καφέ’). Με τη ρακέτα ανά χείρας (ο Στέφανος, όχι εγώ), δεν ήταν δυνατόν να μην ξεκινήσω τη συζήτηση ρωτώντας πώς και γιατί αποφάσισε να ξεκινήσει την ενασχόλησή του με το τένις.

“Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τένις σε ηλικία 8 ετών, το 1995 στην Καρδίτσα όπου και μεγάλωσα, έπειτα από παρότρυνση των γονιών μου. Ένα χρόνο μετά πήρα μέρος στο πρώτο μου τουρνουά, κατάφερα να φτάσω μέχρι τον τελικό και τότε μπήκε μέσα μου το μικρόβιο για τα καλά, είπα ‘αυτό είναι’. Μέχρι τότε ψαχνόμουν γενικά με τον αθλητισμό, από ηλικία 5 ετών, άρχισα με πολεμικές τέχνες, μετά λίγο μπάσκετ αλλά τελικά έμεινα στο τένις”. Και άρχισαν αμέσως οι επιτυχίες κι οι συμμετοχές σε πρωταθλήματα.

“Για τα επόμενα 3-4 χρόνια, ως junior δηλαδή μέχρι τα 13-14 μου, συμμετείχα σε πανελλήνια πρωταθλήματα και το 1999 πήγαμε με τη Μεσογειακή ομάδα στο Λος Άντζελες για προπόνηση και συμμετείχαμε και σε δύο τουρνουά. Εκεί είχαμε και την ευκαιρία να δούμε και όλους τους τότε μεγάλους αθλητές, Σάμπρας, Αγκάσι και τους υπόλοιπους”. Πώς ήταν για ένα 12χρονο παιδί να βλέπει από κοντά το νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης;

“Το να βλέπεις τον Σάμπρας ήταν μια μαγική εμπειρία. Ήταν ο αγαπημένος μου τενίστας, όχι επειδή ήταν εκείνη την εποχή το νούμερο 1, αλλά επειδή ήταν το ίνδαλμά μου, έχω υιοθετήσει το στιλ παιχνιδιού του, μου ταιριάζει. Και τώρα ας πούμε, δεν είναι το ίνδαλμά μου ούτε ο Τζόκοβιτς που είναι στο νούμερο 1, ούτε ο Μάρεϊ, αλλά ο Ντελ Πότρο κι ο Φέντερερ”. Με αυτές τις παραστάσεις ως πολύτιμο μάθημα, ο Στέφανος συνέχισε το τένις με όνειρα, στόχους κι επιτυχίες. Είπαμε, είναι καλός, το ήξερε και το ξέρει κι ο ίδιος.

Μέχρι το 2000-2001 συνέχισα να πηγαίνω σε τουρνουά, δύο χειμώνες πήγα και στο Σάλτσμπουργκ για προπονήσεις. Τότε όμως είχα το πρώτο μου ατύχημα και σταμάτησα το τένις για 10 χρόνια.

Τα ατυχήματα κι η προσαρμογή

Ο Στέφανος δεν είχε ένα, αλλά τρία σοβαρά ατυχήματα, δύο με τη μηχανή του κι ένα, αυτό που τον κρατάει πλέον στο αμαξίδιο, το 2006, με αυτοκίνητο. Δεν είχα κανένα σκοπό να τον ρωτήσω λεπτομέρειες για τα ατυχήματα, δεν υπήρχε άλλωστε και κανένας λόγος. Το μόνο που σχολίασα, είναι το γεγονός πως διαβάζοντας μια παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει, μου έκανε εντύπωση πως αναφέρθηκε στα ατυχήματά του με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

“Ναι μωρέ δεν γαμιέται, αφού είμαστε λίγο ατίθασοι, κωλοπαίδια. Απ’ την αρχή έτσι ήμουν, αφού σκέψου ότι μετά το πρώτο ατύχημα, όταν είχε ραγίσει το κρανίο μου, έπινα για δύο χρόνια χάπια επιληψίας κι εγώ σκεφτόμουν πότε θα βγω να ανέβω ξανά σε μηχανάκι. Ακόμα και σήμερα οδηγώ μηχανάκι. Ένα πράγμα που πάντα θα μου αρέσει είναι το τιμόνι, δεν θέλω να τ’ αλλάξω, νιώθω ελεύθερος. Με την πρώτη ευκαιρία μετά το ατύχημα πήρα μηχανάκι”, μου απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο το χαμόγελό του. Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα. Έτσι είναι όμως ο Στέφανος. Σε κάποιο παιδί που είχε αντίστοιχο ατύχημα και δεν έχει βρει τη δύναμη να συνεχίσει, τι συμβουλή δίνει;

“Το πρώτο χρονικό διάστημα είναι λογικό να σε παίρνει από κάτω, αλίμονο. Σιγά-σιγά όμως πρέπει να βρεις τη δύναμη και να αρχίσεις να κάνεις πράγματα από μόνος σου. Να βγεις από το σπίτι πρώτα απ’ όλα και να συνεχίσεις όσο μπορείς τη ζωή που έκανες και πριν. Δεν αλλάζει η ζωή σου, απλά προσαρμόζεται στα καινούρια δεδομένα. Εγώ κυριολεκτικά, ό,τι γούσταρα πριν το κάνω και τώρα, απλά με διαφορετικό τρόπο. Όσο λες ‘δεν μπορώ να το κάνω’, μόνο στον εαυτό σου κάνεις κακό, δεν κάνεις σε κανέναν άλλο. Πρέπει με την καλή έννοια να γίνεις λίγο παρτάκιας, να βάλεις το εγώ λίγο πιο ψηλά για να μπορέσεις να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου”.  Η επιστροφή του ίδιου στο τένις πώς έγινε;

“Μου πήρε 3-4 χρόνια μέχρι να καταλάβω τι γίνεται και μετά αποφάσισα να ξαναρχίσω το τένις που είναι και το αγαπημένο μου άθλημα. Το 2011 αποφάσισα να αρχίσω ξανά, αγόρασα ένα αμαξίδιο και ξεκίνησα προπονήσεις”. Δέχτηκε πίεση από γονείς και περιβάλλον ή ήταν κάτι που ο ίδιος ζήτησε; “Δεν με πίεσε κανένας, το ήθελα κι ήξερα ότι αν δουλέψω μπορώ να φτάσω ψηλά. Ξέρω τις δυνατότητές μου, ξέρω ότι όταν θέλω κάτι πολύ το καταφέρνω και ήξερα ότι έτσι κι αλλιώς είχα την τεχνική κατάρτιση για να το καταφέρω. Έτσι κι αλλιώς, είμαι ο μοναδικός αθλητής του τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα που έπαιζε τένις και πριν, πόσο μάλλον που έκανε και πρωταθλητισμό, ενώ παγκοσμίως είναι μόλις γύρω στους 15, επομένως αυτό ήταν ένα μπόνους για μένα”. Η μετάβαση στα νέα δεδομένα πώς ήταν; Έχοντας παίξει τένις σε υψηλό επίπεδο και πριν το ατύχημα, δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί;

Ήταν λίγο περίεργο τον πρώτο καιρό, είναι διαφορετικό να παίζεις με το αμαξίδιο και διαφορετικό στα πόδια σου. Είχα ξενερώσει λίγο γιατί στην αρχή δεν μου έβγαιναν τα χτυπήματα που ήξερα ότι είχα. Αλλά σιγά-σιγά και μαθαίνοντας το αμαξίδιο άρχισα να τα αποκτώ, αλλά φυσικά δεν τελειώνει αυτό, ούτε έχω φτάσει στο 100% των δυνατοτήτων μου, έχω μεγάλα περιθώρια βελτίωσης ακόμα.

Δεν τον πήραν και τα χρόνια άλλωστε. “Στους αρτιμελείς θεωρείσαι μεγάλος. Σ’ εμάς, το νούμερο ένα αυτή τη στιγμή στην κατάταξη είναι 46 χρονών. Εγώ είμαι κάπου ανάμεσα στο 45-50, πήρα μέρος σε τρία συνεχόμενα τουρνουά τα οποία και κατέκτησα τόσο στο μονό, όσο και στο διπλό και κατάφερα να ανέβω 10 θέσεις”

Το όνειρο των Ολυμπιακών

Πλέον, ο Στέφανος ετοιμάζεται για την εμπειρία της συμμετοχής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Μια πρωτόγνωρη για εκείνον στιγμή.

“Είναι η πρώτη μου Ολυμπιάδα. Έτσι κι αλλιώς άρχισα στα μέσα του 2011, μετά σταμάτησα πάλι για ενάμιση χρόνο, στην ουσία παίζω 3,5 χρόνια τένις κι όχι 5”. Πού οφείλεται αυτό το διάλειμμα του ενάμιση χρόνου;  “Σταμάτησα λόγω οικονομικών. Για 1,5 χρόνο το κράτος μάς έκοψε το επίδομα, λόγω επανεξέτασης όλων των ατόμων με αναπηρία. Σε εισαγωγικά βέβαια η επανεξέταση γιατί ακόμα υπάρχουν ένα σωρό μούφα ανάπηροι. Δεν είναι το 10-15% των Ελλήνων ανάπηροι, μην λέμε βλακείες”. Εξαρχής, η αντιμετώπιση του κράτους ήταν ένα θέμα που ήθελα να θίξω, όμως δεν είχε φτάσει ακόμα η στιγμή. Προείχαν οι Αγώνες. Ήταν ένας απ’ τους στόχους που είχε θέσει απ’ το ξεκίνημα της πορείας του;

“Οι Ολυμπιακοί είναι ο στόχος όλων των αθλητών, δεν θα μπορούσε να μην είναι και δικός μου στόχος. Χαίρομαι πολύ που στην πρώτη Ολυμπιάδα που θα μπορούσα να πάω, θα είμαι εκεί”. Άγχος υπάρχει; “Λίγο αγχωμένος είμαι, σίγουρα. Αλλά έχω δουλέψει πολύ ώστε το άγχος μου να το κάνω δημιουργικό, πιστεύω ότι θα τα καταφέρω”. Ο προσωπικός του στόχος για τη διοργάνωση; “Στόχος είναι τα μετάλλια. Έχουμε υψηλούς στόχους, για να φτάσουμε ψηλά”. Για ακόμη μια φορά, αφοπλιστική ειλικρίνεια, πάντα σε συνδυασμό με ζεστό χαμόγελο και όρεξη για πλάκα. Την Βραζιλία πώς την περιμένει; Προσδοκά μια καλή διοργάνωση;

“Με αγχώνει λίγο το θέμα με τον Ζίκα, κατά τ’ άλλα το περιμένω με αγωνία, έτσι κι αλλιώς δεν έχω εμπειρία από άλλους Ολυμπιακούς για να πω ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι ή χειρότεροι”.

Δεν υπάρχει κράτος (αλλά το ξέραμε)

Η στιγμή να επιστρέψω στον παράγοντα “κρατική βοήθεια”, είχε επιστρέψει. Αρχικά, υπάρχει, ή πρόκειται για κάποιο αστικό μύθο;

“Η μόνη βοήθεια είναι ότι πηγαίνουμε δωρεάν στην Ολυμπιάδα, που ακόμη κι αυτό δεν ισχύει για όλους τους αθλητές αφού κάποιοι πηγαίνουν με δικά τους χρήματα, κι ότι μας πληρώνουν τα έξοδα όταν πάμε σε κάποια αποστολή με την Εθνική. Ένα τουρνουά το χρόνο δηλαδή, ενώ η Νότια Αφρική, το Ιράκ, το Ιράν, που δεν τις λες κι αναπτυγμένες χώρες, πληρώνουν το 80% των τουρνουά των αθλητών τους αλλά και καινούρια αμαξίδια, τα οποία όταν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο κάνουν 5-6.000 ευρώ”. Ένα τουρνουά το χρόνο ενώ συμμετέχει σε πόσα; Και κυρίως, ποιος πληρώνει σε αυτά;

“Ο στόχος μου είναι να φτάσω στα 20 τουρνουά το χρόνο. Στα ατομικά τουρνουά πληρώνω εγώ κι ο χορηγός μου. Εγώ δυστυχώς έχω μόνο ένα χορηγό αυτή τη στιγμή, ο οποίος μου εξασφαλίζει μόλις τα 1.000 απ’ τα 25.000 ευρώ που χρειάζομαι για να πάρω μέρος σε όλα αυτά τα τουρνουά. Πέρσι κατάφερα να συμμετάσχω σε 9 τουρνουά. Ο αθλητής που είναι το νούμερο ένα, πέρσι συμμετείχε σε 22 τουρνουά. Ο μέσος όρος πάντως για έναν αθλητή σε υψηλό επίπεδο είναι τα 20, αυτός είναι κι ο στόχος μου”. Αυτά τα 1.000 ευρώ δηλαδή δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά;  “Τα 1.000 ευρώ καλύπτουν στην ουσία μόνο τα αεροπορικά, τα οποία τα κλείνουμε έξι μήνες πριν. Τα υπόλοιπα τα βάζω εγώ απ’ την τσέπη μου και προσπαθώ να τα πάρω πίσω απ’ τα prize money του τουρνουά. Τα 1.000 ευρώ για να καταλάβεις φτάνουν για να καλύψουν 1,5 τουρνουά ολόκληρο, με αεροπορικά, διαμονή και λοιπά έξοδα”. Ένα μετάλλιο θα αλλάξει κάπως την κατάσταση, φέρνοντας περισσότερους χορηγούς;

“Με ένα μετάλλιο πιστεύω θα ανοίξουν κάπως οι πόρτες, το εύχομαι. Ο στόχος μου πάντως δεν είναι να προσελκύσω περισσότερους χορηγούς και να πάρω χρήματα για να ζω βασιλικά. Ο στόχος μου είναι να μπορέσω να κάνω το τένις επάγγελμά μου και να φτάσω στους στόχους που θέλω. Αυτή τη στιγμή, βάσει βαθμολογίας θεωρούμαι επαγγελματίας, βάσει χορηγιών, είμαι ερασιτέχνης. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα, και σε θέμα χορηγιών και σε θέμα εγκαταστάσεων κι εξοπλισμού”. Τον απογοητεύει η κατάσταση στην Ελλάδα;

“Ξέρω σε ποια χώρα ζω, τα ήξερα αυτά τα προβλήματα και πριν αρχίσω το τένις, το οποίο κι άρχισα στην χειρότερη δυνατή περίοδο. Δεν είναι όμως αυτοί λόγοι για να μην ονειρεύομαι. Με τις δυσκολίες που έχουμε θα προχωρήσουμε. Δυστυχώς δεν έχουμε και την προβολή που θα θέλαμε απ’ τα ΜΜΕ”. Ένα θέμα που μας απασχόλησε και μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, επανέρχεται στο προσκήνιο. Είναι η προβολή των ΜΜΕ μεροληπτική;

“Καλώς ή κακώς μόνο με το ποδόσφαιρο ασχολούνται σ’ αυτή τη χώρα και λίγο με το μπάσκετ. Και δεν έχουμε και ταλέντο στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον στο μπάσκετ έχουμε διακρίσεις κι επιτυχίες. Αλλά έχουμε παγκόσμιες διακρίσεις και μετάλλια στον στίβο, το πόλο, την σκοποβολή, τη γυμναστική και δεν ασχολείται κανένας, το ξέρουν μόνο οι γείτονες κι οι συγγενείς, κι είναι άδικο, δεν είναι λίγο να βγαίνεις πρώτος παγκοσμίως”.

Το παράπονο όλων των αθλητών είναι η προβολή. Αν υπήρχε η προβολή θα ερχόντουσαν και περισσότεροι χορηγοί γιατί κι οι χορηγοί προβολή θέλουν. Θεωρώ λοιπόν ότι η ευθύνη των ΜΜΕ είναι μεγάλη, δυστυχώς. 

Παίρνω το δυστυχώς του Στέφανου και το πολλαπλασιάζω, αναγνωρίζοντας τις ευθύνες μας ως χώρος. Το “τα βάζαμε και δεν τα διάβαζε πολύς κόσμος”, φυσικά και δεν είναι σοβαρή δικαιολογία, έστω κι αν έχει βάση. Στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας άλλωστε, θυμάμαι άδεια στάδια, τα οποία γέμιζαν άρον-άρον με μαθητές σχολείων, σε αντίθεση με τα γεμάτα γήπεδα του Λονδίνου. Εκτός από θέμα προβολής, είναι ίσως και θέμα παιδείας;

“Φυσικά κι είναι θέμα παιδείας αλλά είναι και θέμα προώθησης. Η ίδια προώθηση υπήρχε στην Αθήνα και στο Λονδίνο; Οι 4-5 αθλητές στην πρώτη εικοσάδα είναι Άγγλοι κι οι δύο πρώτοι είναι 19 και 25 ετών. Σκέψου τι προγραμματισμός υπάρχει, όχι τώρα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία για να φτάσουν τώρα να είναι στην κορυφή. Για την Ελλάδα δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Εδώ ο καθένας προσπαθεί μόνος του. Στο εξωτερικό υπάρχουν απ’ τα κέντρα αποκατάστασης γήπεδα για να δοκιμάσει ο καθένας όλα τα αθλήματα να δει τι του αρέσει. Εδώ τα κέντρα αποκατάστασης βλέπουν πάνω απ’ το κεφάλι σου ένα συννεφάκι με ευρώ. Σκέψου στο εξωτερικό πόσα παιδιά ξεκινάνε λοιπόν κατευθείαν ένα άθλημα. Εδώ πρέπει να ψάξεις, να το κυνηγήσεις, να ασχοληθείς μόνος σου”.

Το γκραν σλαμ που έρχεται

Έχοντας ήδη αναφέρει πολλές φορές τις καλύτερες συνθήκες που επικρατούν στο εξωτερικό, έχει σκεφτεί κι ο ίδιος αυτό που κατά καιρούς σκεφτόμαστε όλοι μας; Θα σκεφτόταν να ζήσει μόνιμα στο εξωτερικό;

“Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, κυρίως για οικονομικούς λόγους, είναι πολύ ακριβά έξω”. Μετά τον μεγάλο στόχο των Ολυμπιακών και με την ευχή όλων να επιστρέψει με μετάλλια, ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι του;  “Οι στόχοι μετά τους Ολυμπιακούς είναι να ανέβω όσο μπορώ στην παγκόσμια κατάταξη. Δυστυχώς, στο τένις με αμαξίδιο, δικαίωμα συμμετοχής στα γκραν σλαμ έχουν μόνο οι 8 πρώτοι της παγκόσμιας κατάταξης. Πρέπει λοιπόν να είσαι τουλάχιστον μέσα στην δεκάδα”. Είναι ένας στόχος που μπορεί να έρθει σύντομα;

“Είναι ένας εφικτός στόχος, φέτος, χωρίς να έχω και τόσο μεγάλη εμπειρία, κέρδισα το νούμερο 18 της κατάταξης κι άλλους παίκτες ανάμεσα στο 20 και 30. Θα έπρεπε να βρίσκομαι τουλάχιστον στην πρώτη τριαντάδα. Με την κατάλληλη υποστήριξη πιστεύω ότι μπορώ να φτάσω εκεί κι ακόμη ψηλότερα, σύντομα”. Συμμετέχοντας στα κορυφαία γκραν σλαμ, θα ήθελε να δει από κοντά και τους σημερινούς κορυφαίους του αθλήματος, μετά τον Σάμπρας και τον Αγκάσι;

Θα ήθελα να τους δω από κοντά σε κάποιο γκραν σλαμ, εννοείται. Φυσικά στόχος μου είναι να βρεθώ εκεί και να αγωνιστώ το να δω από κοντά αυτούς τους αθλητές είναι απλά ένα μπόνους.

Κάτι μας λέει, ότι και αυτόν τον στόχο θα τον πετύχει. Άλλωστε όπως μόνος του μας είπε, έχει μάθει ό,τι θέλει να το καταφέρνει.