Το καλύτερο πεϊνιρλί της Αθήνας φτιάχνεται σε αυτό το εργαστήριο

Θυμάμαι όταν ακόμα πήγαινα σχολείο στην Γκράβα, κάτι μεγαλύτεροι με μηχανάκια να έρχονται με πεϊνιρλί και εμάς να μας τρέχουν τα σάλια. Θυμάμαι ζήτησα μια φορά από τον πατέρα μου να με πάει εκεί. Είχα φθονήσει τον αδερφό μου όταν μου είχε δηλώσει “Τι πεϊνιρλάρα έχει εκεί στην Νέα Ιωνία”. Όταν τελικά κατάφερα να φάω, κόλλησα, εθίστηκα και συνάμα κατάλαβα τι θα πει πεϊνιρλί. Στην πρώτη κιόλας δαγκωνιά καταλαβαίνεις ότι τρως το καλύτερο πεϊνιρλί της Αθήνας.

Θα έλεγα της Ελλάδας, του κόσμου ολόκληρου αλλά θα παραδεχτώ ότι η Δώρα με έχει ψήσει όταν ανέβω Θεσσαλονίκη να δοκιμάσω εκείνο το κολασμένο πεϊνιρλί με καλαμάκι χοιρινό. Όπως επίσης δεν θέλω να μπερδευτείς και να νομίζεις ότι μιλάμε για το πεϊνιρλί Ιωνίας στην Πανόρμου το οποίο έχει αποθεώσει -και πολύ καλά έκανε- ο Χρήστος κάποια χρόνια πριν. Εδώ μιλάμε για ένα ταπεινό και τίμιο εργαστήρι ζύμης το οποίο έχει στοιχειώσει κάθε έναν που είχε την τύχη να το δοκιμάσει.

Δεν είναι δύσκολο να το βρεις, αρκεί να έχεις στο νου σου μια μεγάλη ταμπέλα που γράφει με τεράστια γράμματα ΠΕΪΝΙΡΛΙ. Βασικά αυτή είναι η ταμπέλα.

Μόλις μπαίνεις μέσα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι κάποιος φούρνος ή κάποιο take away σαντουιτσάδικο. Είναι, όπως σου είπα, ένα εργαστήριο ζύμης που απλά αναγκάστηκε, επειδή ζητούσαν όλοι ένα πεϊνιρλί στην περατζάδα και έβαλε μια βιτρινούλα. Αν πας νωρίς θα το δεις σε ένα πυρετό εργασιών και ψησίματος. Στα δεξιά ένα τσίφτης πλάθει ζύμες με ταχύτητα Γιουσέιν Μπολτ. Ακριβώς μπροστά σου μία κυρία τυλίγει τριών ειδών πεϊνιρλί. Ένα σκέτο με τυρί, ένα με τυρί και μπέικον και ένα με τυρί και κιμά. Όσοι έχουν δοκιμάσει όλη την γκάμα αποθεώνουν το τελευταίο. Ανάμεσά τους κι εγώ.

Στο βάθος όμως βρίσκεται ο πρωταγωνιστής. Εκεί πέφτουν όλα τα φώτα. Εκείνος κρατάει τα σκήπτρα σαν άλλος βασιλιάς, μέσα στο βασίλειο του. Όπου σκήπτρα βάλε το ξύλινο μακρινό φτυάρι με το οποίο πιάνει τα πεϊνιρλί και τα στέλνει στα βάθη του ξυλόφουρνου. Μετά από λίγο όταν τα βγάζει, μοσχοβολάει όλο το μαγαζί και μια τεράστια σιωπή εξαπλώνεται.

“Ένα με τυρί και μπέικον, παρακαλώ”, είπα στην κυρία που βρίσκεται μπροστά από την βιτρίνα που στρογγυλοκάθονται όλα μαζί. Το παίρνει, βουτάει ένα πινέλo και λιωμένο βουτύρο, βουρτσίζει το πεϊνιρλί μου και μου το δίνει. Μία σκέτη απογείωση, ένας παράδεισος γεύσης, το απόλυτο πεϊνιρλί.

Αυτό το πεϊνιρλί, δεν είναι απλά το καλύτερο που έχω φάει. Η δύναμή του κρύβεται στην γεύση και την φρεσκάδα. Η παντοδυναμία είναι ότι το πεϊνιρλί της Νέας Ιωνία δημιουργεί αναμνήσεις. (Φαντάσου ότι ούτε ο Μάνος το έχει ξεχάσει ακόμα)

Πεϊνιρλί Νέας Ιωνίας – Ραμνούντος 86