Η κοινωνία έχει χωριστεί στα δύο, στο ‘Deus Ex Mankind Divided’

Το ‘Deus Ex Mankind Divided’, αν και το περίμενα πως και πως και γενικά αγαπώ τη σειρά από παλιά, το ξεκίνησα με μία σχετική γκρίνια. Βλέπεις, είχα διάφορα να τρέχουν αριστερά και δεξιά, συν ότι έβγαλε βίαια το δισκάκι του ‘F1 2016‘ από το PS4 (κυκλοφορεί και σε Xbox One και PC) για να το αντικαταστήσει ως το «παιχνίδι που παίζω» αυτό τον καιρό. ΟΚ, η δουλειά προηγείται της διασκέδασης και όποιων μισοτελειωμένων ζητημάτων είχα αφήσει με τον Nico Rosberg στο πρωτάθλημα, αλλά σιχαίνομαι ν’ αφήνω πράγματα στη μέση.

Αυτό είναι πράγματι ένα πρόβλημα με μας τους reviewers, συνήθως δεν παίζουμε αυτό που θέλουμε αλλά εκείνο που «πρέπει». Προφανώς, δεν συγκρίνεται με άλλα, πολύ πιο σπουδαία προβλήματα του οίκου μας, ή με πιο σοβαρά ζητήματα σε άλλα επαγγέλματα, οπότε ας μην μανουριάζω σαν 6χρονο που του αγόρασαν το «λάθος» Playmobil. Απλώς, κάποια στιγμή, ήθελα να εξομολογηθώ την αμαρτία μου.

Καθαροί εναντίον «μπασταρδεμένων»

Μόνο που εδώ δεν μαζευτήκαμε για να συζητήσουμε τα προβλήματα του κλάδου. Επιπλέον, όπως συμβαίνει σε κάθε γκρινιάρη και ανάποδο άνθρωπο για να μην δικαιωθεί, με το που ολοκλήρωσα το ‘Mankind Divided’ έκανα κωλοτούμπα, ήθελα να ξεκινήσω δεύτερο playthrough στα καπάκια. Είναι τόσο καλό; Είναι, και θα διαβάσεις παρακάτω τις λεπτομέρειες, μαζί και τις όποιες ανορθογραφίες.

Λοιπόν, έτος 2029, δηλαδή 2 χρόνια μετά τα γεγονότα του ‘Deus Ex Human Revolution’ και του «The Incident», ο Adam Jensen είναι πλέον μέλος της Interpol και δεν ησυχάζει. Να πούμε εδώ δυο-τρία πράγματα, πολύ συνοπτικά, για το background. Σε αυτή την εκδοχή του κόσμου που ζούμε, οι άνθρωποι, μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας, έχουν τη δυνατότητα, όχι όλοι, να βελτιώνονται με μηχανικά μέρη, π.χ. να βλέπουν καλύτερα, να τρέχουν πιο γρήγορα, και πολλά πολλά άλλα, πιο σύνθετα. Ο Adam Jensen είναι βελτιωμένος, είναι επαυξημένος, είναι augmented.

Το 2027, κατά τη διάρκεια του DX: HR, οι μηχανές τρελάθηκαν κι όχι με τη θέλησή τους (το βιώσαμε –ή μη-  σε ένα έξυπνο σημείο του gameplay), καθώς τα chip τους στην ουσία χακαρίστηκαν. Αυτή η ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι από augmented (ανθρώπους). Κάπως έτσι, η αρχική ζήλεια/ οικονομικός διαχωρισμός/ δυσπιστία στη διαφορετικότητα, μετά το The Incident μετατράπηκε σε κοινωνικό ρατσισμό για να μην κρύβουμε τα λόγια μας. Στο ‘Mankind Divided’ παρατηρούμε τις συνέπειες του τραγικού αυτού γεγονότος και, για πολλές περισσότερες λεπτομέρειες, υπάρχει σχετικό βίντεο που σε βάζει στο κλίμα. Πρώτο συμπέρασμα; Αν δεν έχεις παίξει το ‘Deus Ex Human Revolution’ να το κάνεις ΤΩΡΑ. Αλλά ακόμα κι αν δεν το σκέφτεσαι ως ενδεχόμενο, το ‘Mankind Divided’ παίζεται μια χαρά, απ’ όλες τις απόψεις (σεναριακά ή gameplay), και δίχως πρότερη DX: HR εμπειρία (ή ακόμα παλιότερου ‘Deus Ex’).

Το βασικό concept  είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον, όπως σημαντικά και επίκαιρα είναι τα θέματα που θέλει να αγγίξει. Ρατσισμός (του μέλλοντος;), τρομοκρατία, αστυνομο(τρομο)κρατία, μεγάλα συμφέροντα, ακτιβισμός, έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και άλλα πολλά. Η Πράγα του Adam Jensen, από παράδεισος των «προικισμένων», έχει γίνει η κόλασή τους, μια δυστοπία όπου οι προσβολές στο δρόμο είναι το λιγότερο που έχουν να αντιμετωπίσουν. Η συμπεριφορά των αρχών είναι εξαιρετικά μεροληπτική, για παράδειγμα, όπως μας πληροφορεί μια υπο-αποστολή του παιχνιδιού, η δολοφονία ενός augmented δεν αντιμετωπίζεται και με συγκλονιστικό ζήλο ή, εναλλακτικά, οι πρώτοι ύποπτοι είναι οι «ρομποτάκηδες» και σε αυτούς συνήθως φορτώνεται το εκάστοτε έγκλημα για να ξεμπερδεύουμε.

Απλώς, κάπου εδώ ξεπροβάλει το πρώτο παράπονο κατά του ‘Mankind Divided’. Όλα αυτά, τα εξαιρετικά φλέγοντα και σοβαρά, γίνονται λίγο ένα κουβάρι και, τελικά, δεν εμβαθύνει για να τα θίξει 100%. Αυτή η επιδερμική προσέγγιση δεν βγάζει στο φινάλε και μια ολοκληρωμένη εικόνα, για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει διάθεση για συνέχεια του παιχνιδιού. Αν δεις το τέλος (και σου προτείνω ν’ αφήσεις το κατεβατό των credits να τρέξει χωρίς παρεμβολή), το ξανασυζητάμε.

Τι καινούριο έχει το μενού;

Κεφάλαιο gameplay. Ουσιαστικά, το ‘Mankind Divided’ δεν προσθέτει κάτι δραστικό στη φόρμουλα του ‘Human Revolution’, όμως συνεχίζει να κάνει το ίδιο καλά ότι και ο προκάτοχός του, με μικρές επεμβάσεις. Action RPG, πρώτου προσώπου κατά βάση αλλά και τρίτου όταν εισέρχεσαι σε κατάσταση κάλυψης, με μπόλικο stealth και κρυφά μονοπάτια (αν το επιθυμείς), ψευδο-open world game αλλά με μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ενεργειών και προσεγγίσεων. Έρχεται αποκωδικοποίηση όλων αυτών.

Πράγματι, όπως και στο ‘DX: HR’, υπάρχει μια βασική ιστορία και διάφορες side missions. Οι τελευταίες είναι σε μεγάλο ποσοστό καλογραμμένες, βοηθούν να αντιληφθείς το γενικότερο σκηνικό και εξυπηρετούν ώστε να κερδίσεις πόντους εμπειρίας και να τους μετατρέψεις σε Praxis, δηλαδή δυνατότητα αναβάθμισης των προσθετικών μελών και χαρακτηριστικών σου. Μάλιστα, σε μία από αυτές, προσπαθείς να καταλάβεις πως βρέθηκες με διάφορες πειραματικές βελτιώσεις και πως αυτές υπερφορτώνουν το σύστημά σου (και σε μία άλλη πως θα δώσεις οριστική λύση στο πρόβλημα).

Οι υπο-αποστολές ενεργοποιούνται αυτόματα ή ψάχνεις και τις βρίσκεις, π.χ. μιλώντας με κατοίκους της πόλης. Το ψευδο-open περιβάλλον πηγαίνει στο ότι ο κόσμος του παιχνιδιού δεν είναι τεράστιος, δεν υπάρχουν και τόσα πολλά παράπλευρα πράγματα να κάνεις, οι περισσότερες αλληλεπιδράσεις δεν οδηγούν σε κάτι έξτρα πέρα από τυπικότητες ή έστω βασική γνώση και κατανόηση της νέας τάξης πραγμάτων. Αλλά αυτό, ταπεινά εκφράζοντας άποψη, δεν είναι κακό, ένα πιο μαζεμένο παιχνίδι βοηθά στο να επικεντρωθείς σε κείνο που μετράει, όχι να παραδίδεις πίτσες σε Τσέχους ενώ η Πράγα καίγεται.

Εξάλλου, εκείνο που πραγματικά λάμπει στο ‘Mankind Divided’ είναι άλλου είδους ελευθερία. Θεωρώ ότι το εν λόγω παιχνίδι αναδεικνύεται όταν παίζεις stealth, αναβαθμίζεις τέτοιου είδους χαρακτηριστικά, ψάχνεις εναλλακτικές διαδρομές από πάνω, κάτω (αεραγωγοί) και μέσα (ευάλωτοι τοίχοι), δεν αφήνεις σπιθαμή άνευ ψαξίματος για παντός είδους αντικείμενα και το inventory γεμίζει επικίνδυνα.

Αυτό, βέβαια, δεν απαγορεύει να το παίξει κάποιος με πιο shooter ένστικτα, υπάρχουν και σε αυτή την περίπτωση τα απαραίτητα εφόδια. Απλώς, ίσως να επιβαρύνεις λίγο τη θέση σου, ιδιαίτερα σε ανώτερα επίπεδα δυσκολίας. Η κουβέντα, η διπλωματία, η πλάγια οδός, μπορεί να χαρακτηρίζεται από έλλειψη δράσης, αλλά ανοίγει πόρτες (καμιά φορά και κυριολεκτικά), κάτι που ισχύει και για τα boss fights.

Αυτή ήταν η κατάρα που συνόδευε το ‘Human Revolution’ (πριν το Director’s Cut). Αν είχες επιλέξει το, ας το αποκαλέσουμε, stealth σταυροδρόμι, τα πράγματα στις μάχες με τα αφεντικά γίνονταν πολύ ζόρικα. Ήταν σαν να άλλαζες ξαφνικά videogame και χωρίς, μάλιστα, να φοράς σώβρακο ενώ έρχονται αγγούρια. Στο ‘Mankind Divided’ δεν ισχύει αυτό. Μπορείς να βγάλεις το παιχνίδι, ακόμα και non-lethal (με takedowns που δεν σκοτώνουν, stun gun και tranquilizer rifle, για παράδειγμα), στοιχείο που παραμένει ακλόνητο, υπό προϋποθέσεις, ακόμα και στην τελική μάχη. Με τα δεδομένα αυτά, ίσως το παιχνίδι μοιάζει flat χωρίς κλιμάκωση και αξιομνημόνευτες στιγμές, όμως έτσι εξασφαλίζεται ισονομία και η ελευθερία να το προσεγγίσεις όπως θέλεις δίχως τιμωρία. Εξάλλου, όπως σου είπα, υπάρχει πάντα το δεύτερο playthrough, για την ακρίβεια αν διαλέξεις το New Game+ κρατάς ότι έχεις από το πρώτο.

Όσο για τα καινούρια augmentations που φέρνει το ‘DX: MD’, δίνουν μια έξτρα γεύση, όσο κι αν ορισμένα από αυτά δεν κρίνονται απαραίτητα, όπως και λίγα παλιά εξάλλου. Βέβαια, το remote hacking το βρήκα εξαιρετικά χρήσιμο, ενώ ωραιότατα είναι και τα Icarus Dash (σούπερ για την ακρίβεια), Tesla, και μερικά ακόμη. Βέβαια, τι κρίνεις απαραίτητο και τι όχι, επαναλαμβάνω, είναι δικό σου θέμα και συναρτάται με το στυλ παιξίματος. Μπορείς πάντα να πειραματιστείς, να διαπιστώσεις τι σου ταιριάζει, να κάνεις τα κουμάντα σου.

Η άνοιξη της Πράγας

Επίσης, όταν τελειώσεις το παιχνίδι, υπάρχει και το Breach mode, για να τεστάρεις τις ικανότητές σου σε διάφορες δοκιμασίες και να συγκρίνεις τις επιδόσεις σου με αυτές των υπολοίπων παικτών. Το εν λόγω mode δανείζεται αρκετούς μηχανισμούς από την εμπειρία του story, μια γεύση του τι σε περιμένει μπορείς να πάρεις στην αποστολή 9 της βασικής ιστορίας. Αρκετά ενδιαφέρον ως συνοδευτικό πιάτο, υπάρχει περίπτωση να κολλήσεις, για τις μικροσυναλλαγές δεν θα ήθελα να σχολιάσω, ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση.

Τι άλλο; Υπάρχει πλέον η δυνατότητα να φτιάξεις με τα χεράκια σου κάποια πράγματα μέσω των crafting parts, ενώ σε συγκεκριμένα σημεία θα χρειαστεί να κάνεις κάποιες κρίσιμες επιλογές για την πορεία του παιχνιδιού, ενώ σε άλλες φάσεις πρόκειται απλώς για ψευδαίσθηση και το ‘DX: MD’ σου κάνει τερτίπια. Παιδάκι είναι μωρέ, να παίξει θέλει λίγο κι αυτό.  

Όσο για παράπονα, το βασικό αναφέρθηκε παραπάνω, δεν χτυπά ποτέ την γροθιά στο τραπέζι των κοινωνικών ζητημάτων που θίγει, συν ότι η ιστορία σε αφήνει μετέωρο στο φινάλε, θα προτιμούσα να μείνω εδώ δίχως spoiler. Όσον αφορά στο gameplay, υπάρχει όντως η περίπτωση να σου φανεί κάπως επίπεδο σε ένα βαθμό, ενώ καταγγέλω επίσης ότι κάτι συμβαίνει με τα waypoints, υπάρχουν φορές που θα σε μπερδέψουν για το που πρέπει να οδηγηθείς (ιδιαίτερα στους υπονόμους).

Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για μια αξιόλογη και γεμάτη εμπειρία. Ψάχνεις, βρίσκεις, χακάρεις, αναβαθμίζεσαι, ξαφνικά βλέπεις μια αποστολή με άλλο μάτι, αρκετά σοκάκια και gameplay μονοπάτια, και οι περισσότερες εναλλακτικές συνδέονται με τα augmentations. Θα πηδήξεις πιο ψηλά; Θα μπορείς πλέον να σηκώνεις ψυγεία; Τα πνευμόνια σου θα γεμίζουν με δηλητηριώδες αέριο και δεν θα πεθαίνεις σε δευτερόλεπτα; Τί απόθεμα έχεις σε biocells; Σε multi-tools; Θα φτιάξεις ή θα αγοράσεις; Κουράστηκα να ρωτάω, παίξε και μάθε, πάρε το δρόμο σου.