Την εποχή του PS2: Splinter Cell Chaos Theory

Το ‘Splinter Cell’ δεν το λες και το πιο κλασικό PS2 game, ίσα-ίσα που μπορεί να θεωρηθεί Xbox και κατ’ επέκταση PC game, μην ξεχνάμε ότι το πρώτο κυκλοφόρησε πρώτα στην κονσόλα της Microsoft και μετά οπουδήποτε αλλού. Βέβαια, εδώ θα μιλήσουμε για το τρίτο SC, το ‘Chaos Theory’, το αγαπημένο μου της σειράς. Το αν είναι το καλύτερο είναι και λίγο υποκειμενικό μερικές φορές, αν όχι πάντα.

ΤΣΑΜΠΑ ΚΑΙΕΙ Η ΛΑΜΠΑ

Το ‘Splinter Cell’ το εκτιμούσα από την αρχή μεν (ως stealth fanboy), δεν το τοποθετούσα στο ίδιο βάθρο με MGS και Hitman δε, θεωρούσα μάλλον αφελή την εμμονή στο ζήτημα «φως-σκοτάδι». Όλα αυτά μέχρι το ‘Chaos Theory’, η θεωρία του χάους μου άνοιξε τα μάτια.

Καταρχάς, θεωρώ ότι το ‘Chaos Theory’ διαθέτει την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία από την original τριλογία η οποία, παρεμπιπτόντως, κυκλοφορεί σε HD στο PS3 από το 2011 για όποιον ψήνεται (αν και το remaster δεν ήταν και το καλύτερο, για να λέμε αλήθειες). Βλέπεις, τα ‘Splinter Cell’ έχουν τη σφραγίδα του Tom Clancy αλλά δεν τα έχει γράψει ο ίδιος. Ε, το ‘Chaos Theory’ που εμπλέκει Βόρεια και Νότια Κορέα, Κίνα, Ιαπωνία, ΗΠΑ, πόλεμο και συμφέροντα, μου μοιάζει να φοράει το άρωμα του αποθανόντος συγγραφέα περισσότερο από κάθε άλλο SC.

Μπορεί να κάνω και λάθος. Στο σημείο όμως που εμφανίζομαι πιο βέβαιος είναι το ίδιο το παιχνίδι, το οποίο δίνει περισσότερες επιλογές στον παίκτη, χωρίς να αλλοιώνει την stealth φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του. Ένα καλό παράδειγμα είναι ότι η λογική σκοτάδι δεν σε βλέπω (ακόμα κι αν είσαι στα 5 μέτρα), φως κάνει τζιζ παραμένει, όμως ενισχύεται με τον παράγοντα θόρυβος.

Πράγματι, ο Sam Fisher πρέπει να είναι ήσυχος (σαν το ποταμάκι) και οι κινήσεις του να καλύπτονται από τους φυσικούς ήχους του περιβάλλοντος, διαφορετικά και οι φρουροί άνθρωποι είναι, αυτιά διαθέτουν ζωή να ‘χουν. Γενικότερα, το ‘Chaos Theory’ δείχνει πιο επιεικές σε ορισμενές stealth πτυχές του, αλλά ενδεχομένως να γίνεται πιο λογικό και πολυεπίπεδο συγκριτικά με τους προκατόχους του. Για την ακρίβεια, τα gadgets πάντα έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στο gameplay, όμως στο Chaos Theory προσφέρονται περισσότερα βέλη στη φαρέτρα, π.χ. το πιστόλι φέρει το OCP, το οποίο απενεργοποιεί ηλεκτρονικές συσκεύες ή τις βραχυκυκλώνει προσωρινά. 

Επιπλέον, ο Fisher έχει μαζί του ένα μαχαίρι για τις μάχες σώμα με σώμα και για διάφορες άλλες χρήσεις. Εν γένει, διαθέτει περισσότερες κινήσεις στο ρεπερτόριό του, όπως για παράδειγμα να σπάσει το λαιμουδάκι του φρουρού που βρίσκεται από κάτω του ενώ αυτός είναι κρεμασμένος και καιροφυλακτεί. Όσο για τους παίκτες που αρέσκονται στη δράση, το παιχνίδι έχει γίνει πλέον πιο θανατηφόρο με τον ανάλογο εξοπλισμό. Μάλιστα, το ‘Chaos Theory’ σου επιτρέπει να επιλέξεις τι θα πάρεις μαζί σου στις αποστολές και διαθέτει τρεις εκδοχές: μία πιο επιθετική, μία περισσότερο non-lethal, και μία ισορροπημένη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά το ‘Splinter Cell’ έγινε μπάτε πράκτορες πυροβολήστε. Καταρχάς, υπάρχουν objectives που απαιτούν την stealth προσέγγιση. Επίσης, αν πιστέψεις ότι έγινες κομάντο, οι εχθροί θα σου τονίσουν, όχι με κόσμιο τρόπο, ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Αν σε πάρουν χαμπάρι και χτυπήσει ο συναγερμός, γίνονται σαφώς πιο υποψιασμένοι και έτοιμοι για όλα, ορισμένοι δε θα φορέσουν και κατάλληλο της περίστασης εξοπλισμό, αλεξίσφαιρα και κράνη.

Συνεπώς, το παιχνίδι προσφέρει περισσότερα όπλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα χέρια του παίκτη, αλλά ταυτόχρονα ευνοεί το stealth και τιμά τις καταβολές του. Το ζήτημα του σκορ κάθε αποστολής είναι το λιγότερο, υπάρχουν φορές που η υπομονή, το κρυφτούλι και τα τόσα ωραία τζιτζιμπλόνια που έχεις στην κατοχή σου είναι ο πιο ασφαλής δρόμος ν’ ακολουθήσεις, αν όχι ο μοναδικός.

Όσο για το soundtrack, απλά υπέροχο, με τον μάστορα της ηλεκτρονικής μουσικής Amon Tobin να δίνει ρεσιτάλ, ενώ συμμετείχε και ο γνωστός μας Jesper Kyd. Άσχετη και σχετική παραδοχή: τη μουσική στα videogames συχνά την υποτιμάμε και δεν κάνουμε καλά.   

ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΡΧΟΜΑΙ, ΣΤΟ ΦΩΣ ΒΓΑΙΝΩ

Τελικά, το ‘Chaos Theory’ (πολύ καλό και το multiplayer, παρεμπιπτόντως) μπορεί να μην έκανε κάτι το συγκλονιστικά διαφορετικό συγκριτικά με τα προηγούμενα ‘Splinter Cell’. Όμως όταν έχεις ήδη κάτι πολύ καλό, το μόνο που λείπει είναι λίγες πινελιές, όπως οι παραπάνω, το ραφινάρισμα. Ένα είναι το μεγαλύτερο κλισέ όλων των εποχών: οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.

Το εν λόγω παιχνίδι είναι ο ορισμός της ισορροπίας. Τα περισσότερα action adventure ακολουθούν εδώ και καιρό το trend της εποχής, είτε λόγω έλλειψης ιδεών είτε γιατί το ήθελε ο κόσμος και έπρεπε να πουλήσουν, και παραγίνονται action. Πολλά τα παραδείγματα, το ‘Splinter Cell’ από το ‘Chaos Theory’ κι έπειτα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Βέβαια, υπάρχει και το επιστροφή στις ρίζες ή το ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και μάλιστα υπάρχουν τίτλοι που μετανοούν και με ένα reboot θέλουν να γυρίσουν στα παλιά. Αν επιστρέψει ποτέ το ‘Splinter Cell’, καλό θα είναι να βασιστεί στη θεωρία του χάους. Ή μάλλον της σχετικότητας. ΟΚ, επίτιμε αντιπρόεδρε του Εδεσσαϊκού ανάλαβε λίγο σε παρακαλώ εσύ που τα ξέρεις αυτά και τα εξηγείς ωραία, μπερδεύτηκα.