Γιατί δεν γράφτηκα ποτέ σε φοιτητική παράταξη

Έστω ότι έχεις ένα κουβά με σκατά μπροστά σου και σου δίνουν μόνο δύο επιλογές: α) βούτα από τώρα μέσα το κεφάλι σου και θα στο βγάλουμε στα βαθιά γεράματα, όταν θα έχεις πια πεθάνει και β) γύρνα σε 4-5 χρόνια, όταν δηλαδή θα έχεις πάρει το πτυχίο σου, βούτα μέσα το κεφάλι σου και η συνέχεια θα είναι ίδια με αυτή της επιλογής ‘α’. Δέκα ακριβώς χρόνια μετά την αποφοίτησή μου, για μένα το ‘δίλημμα’ να γραφτεί η όχι ένας πρωτοετής σε μια φοιτητική νεολαία, συνοψίζεται πλέον στην παραπάνω υπόθεση.

Δυστυχώς, δεν είχα τα ίδια μυαλά τότε. Όχι, δεν γράφτηκα σε κάποια κομματική νεολαία, αλλά δεν το έκανα επειδή είχα κάποιο συγκεκριμένο επιχείρημα. Ένα πρωινό του Οκτώβρη του 2001, καθώς ανέβαινα με το ασανσέρ στον έβδομο όροφο της Σταδίου 5, εκεί που βρισκόταν κάποτε η γραμματεία του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, πάνω από το κεφάλι μου υπήρχε ένα συννεφάκι.

Μέσα στο συννεφάκι, ανάμεσα σε αραχνιασμένες ατάκες τύπου ”μην παίρνεις καραμέλες από αγνώστους” και ”μην κάνεις μπάνιο με αναμμένο το θερμοσίφωνο”, υπήρχε σφηνωμένο το ”μην μπλέξεις με κανένα κόμμα στο Πανεπιστήμιο”. Δεν ξέρω ποιος μου το είχε εγγράψει στο συννεφάκι, αλλά όποιος κι αν ήταν αυτός, το έκανε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο.

Και τον ευχαριστώ, αφού αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσω να ‘αντιμετωπίσω’ το πρώτο κομματικό στέλεχος που μου την έπεσε ξεδιάντροπα πριν καν προλάβω να βάλω το φοιτητικό μου τρίπτυχο στην κωλότσεπη. Η πίεση που μου άσκησε έκανε τους ‘κράχτες’ έξω από τα μαγαζιά με τα αθλητικά είδη στο Μοναστηράκι, να μοιάζουν με πωλητές του ‘Προς τη Νίκη’.

Μέσα σε δέκα λεπτά κι ενώ εγώ τον κοιτούσα με πιο ‘χαμηλοβλεπούσικο’ τρόπο από όσο μια καλόγρια θα έμπαινε στο ‘Alcatraz’, προσπαθούσε να μου δώσει να καταλάβω ότι μόνο με την εγγραφή μου στην συγκεκριμένη κομματική νεολαία θα σταματούσε ο εμφύλιος στο Σουδάν, θα μετακόμιζε η σχολή μας στην Πανεπιστημιούπολη, θα έπαιρναν αύξηση οι εργάτες στο Σκαραμαγκά και το πτυχίο μου θα είχε μεγαλύτερη αξία από το αντίστοιχο του Χάρβαρντ. Δεν γράφτηκα. Πήρα όλο το βάρος των συνεπειών της απραξίας πάνω μου.

Κάθε (πρώην) φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του έχει μια αντίστοιχη ιστορία να διηγηθεί. Το θέμα, όμως, με τις παρατάξεις στις σχολές, δεν θα πρέπει να είναι το να γραφτείς ή όχι σε αυτές, αλλά το κατά πόσο εξυπηρετεί σε κάτι η ύπαρξη τους εν γένει στους συγκεκριμένους χώρους. Πόσο, δηλαδή, βοηθάει την πανεπιστημιακή κοινότητα η ύπαρξη των ‘τσικό’ των πολιτικών κομμάτων πλάι στο κυλικείο;

*Ακούω φωνές: ”Ρε, μην είσαι χαζός, τα κόμματα δίνουν σημειώσεις και οργανώνουν διακοπές και στη Μύκονο”.*

Αν ερχόταν ένα κομματικό στέλεχος και μου έλεγε ”φιλαράκι, γράφτηκα στο κόμμα για να βγάζω γκόμενες, για να μπω μια μέρα στο δημόσιο και για να ‘χω πρώτο τραπέζι στο Frangelico”, δεν θα με έπειθε, αλλά τουλάχιστον θα εκτιμούσα την ειλικρίνειά του. Εδώ άλλοι φόρεσαν τζιν σωλήνες και άφησαν μαλλιά μέχρι τον κώλο ή έδεσαν πόλο πουλοβεράκι στις πλάτες τους και φόρεσαν εσπαντρίγιες μόνο και μόνο για να ρίξουν γκόμενα. Το κόμμα τουλάχιστον έχει μια πιο μεσομακροπρόθεσμη προοπτική.

Σε μαθαίνει, ας πούμε, ότι το σάλιο δεν είναι μόνο για να βοηθάει να καταπίνεις την τροφή σου, αλλά και για να πείθεις τους συμφοιτητές σου να σε ψηφίσουν. Σε μαθαίνει πως αν δεν είναι αρκετό το σάλιο, μπορείς να τους βάλεις κι ένα 20ευρω στην τσέπη. Σε μαθαίνει πως όταν χάνεις στις εκλογές, σπας τους πολιτικούς σου αντιπάλους στο ξύλο. Σε μαθαίνει πως εμετό δεν κάνεις μόνο όταν φας κάτι χαλασμένο, αλλά κι όταν ασχολείσαι με τις φοιτητικές πολιτικές παρατάξεις.

Το πιο εύκολο λάθος που κάνουμε όταν παίρνουμε θέση σε τέτοιου είδους θέματα είναι ότι τσουβαλιάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Όπως ήταν λογικό, έπεσα κι εγώ στην ίδια λούμπα. ”Δεν είναι φίλε μου, όλα τα κόμματα ίδια”, λένε οι φωνές. Προφανώς, δεν είναι ίδια. Κάποια είναι χειρότερα από κάποια άλλα. Το θέμα μου, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά το ότι δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης μέσα στις σχολές. Με την ίδια λογική, γιατί δεν βάζουμε κόμματα και στα σχολεία;

Αν θέλουν οι φοιτητές να πηγαίνουν εκδρομές, μπορούν να φτιάξουν μια σχετική ομάδα φοιτητών να τις οργανώνει. Αν θέλουν να συζητάνε με τους καθηγητές, θέματα που αφορούν το πρόγραμμα σπουδών και τη σχολή γενικότερα, μπορούν να φτιάξουν μια αντιπροσωπεία φοιτητών (όχι τα κόμματα ΔΕΝ είναι αντιπροσωπείες φοιτητών). Αν ένας φοιτητής θέλει να κάνει σεξ με μια φοιτήτρια, ας πάει να της το ζητήσει μόνος του. 

Ο κουβάς με τα σκατά (ανεργία, 492 ευρώ κατώτατος μισθός, εκλογές, δημοψηφίσματα) είναι εκεί και μας περιμένει να βγάλουμε την τήβεννο της αποφοίτησης. Ας πάρουμε για 4-5 χρόνια μερικές καθαρές ανάσες, δεν θα μας κάνει κακό.