Χρώματα και εικόνες από πέντε World Class ημέρες στο Miami

Πρέπει να ήταν γύρω 2 το μεσημέρι και η θερμοκρασία να άγγιζε τους 32 βαθμούς Κελσίου, με την αφόρητη υγρασία να κάνει τα ρούχα να κολλούν πάνω μου και τον μονδέρνο ανεμιστήρα του καταστήματος La Sandwicherie στο κέντρο του Miami Beach να φτύνει πιο πολύ κάτι δροσοσταλίδες παρά να δροσίζει την ατμόσφαιρα. Μέσα σε μια υπερμεγέθη γαλλική μπαγκέτα βρίσκονταν μερικές στρώσεις ιταλικών αλλαντικών και διάφορα λαχανικά να ξεγελάσουν την υπερβολή. Ο ιδιοκτήτης, αφού σέρβιρε τον κάθε πελάτη, έπιανε χαλαρή κουβέντα στα αγγλικά με γαλλική προφορά.

– Where are you from?

– Greece

– Well, don’t go back to Greece. Stay in Miami Beach forever like I did.

Την συμβουλή του την παράκουσα. Εξάλλου είχα έρθει στο Miami με ένα σκοπό. Κι αυτόν τον έλεγαν World Class. Αυτό δηλαδή που εκτυλισσόταν περίπου δύο χιλιόμετρα παραπέρα, μέσα στο 1 Hotel South Beach Miami και αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή του fine drinking και του bartending παγκοσμίως. Το World Class είναι μία αποστολή να εμπνεύσει τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο να πίνουν καλύτερα και τους bartenders στο να δημιουργούν αξέχαστες εμπειρίες για τους πελάτες τους. Και μιας και μιλάμε για αξέχαστες εμπειρίες, στις παρακάτω γραμμές θα καταλάβεις γιατί αυτές οι ημέρες στο Miami είναι πραγματικά αξέχαστες.

Βλέπεις, με ρωτούν πολλοί τις τελευταίες ημέρες πώς πέρασα στο Miami, πώς μου φάνηκε, πώς διασκέδασα. Κι είναι ένας από τους προορισμούς για τους οποίους οι περισσότεροι έχουν ήδη διαμορφωμένη άποψη ακόμα κι αν το έχουν δει μόνο σε τηλεοπτικές σειρές. Μόνο που ποτέ στις ερωτήσεις δεν στάθηκα ιδιαίτερα στην ίδια την πόλη. Γιατί αυτό που πραγματικά απήλαυσα στο Miami, ο λόγος για τον οποίο ήθελα εξ αρχής να βρεθώ εκεί, ήταν το ότι μπήκα για λίγες έστω ημέρες σε έναν κόσμο ο οποίος κρύβει απίστευτη δημιουργικότητα, υπέροχες ανθρώπινες ιστορίες και δίψα για ζωή και εξέλιξη. Τις μέρες αυτές είχα την ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους που δεν θα ονειρευόμουν να συναντήσω, να κάνω προσωπική γευσιγνωσία με Master Distillers αγαπημένων spirits αλλά και να βιώσω τι σημαίνει να ζεις έναν παγκόσμιο τελικό του World Class από κοντά.

Το διαγωνιστικό κομμάτι

Κάθε ένας από τους 56 bartenders που βρέθηκαν με ένα εισιτήριο στο χέρι για τον Παγκόσμιο Τελικό, ζούσε με έναν στόχο. Να φτάσει στην κορυφή και να μπει σε αυτό το μικρό group ανθρώπων που έχουν καταφέρει το όνομά τους να ταξιδέψει σε όλες τις άκρες της γης δίπλα στον τίτλο του World Class Bartender of the Year.

Οι δοκιμασίες για τους συμμετέχοντες είχαν έναν μεγάλο δείκτη δυσκολίας. Κάθε χρόνο ο παγκόσμιος τελικός έχει νέες δοκιμασίες που φτάνουν τους bartenders στα όρια της δημιουργικότητάς τους και τους ζητούν να αποδείξουν ότι αξίζουν τη θέση τους εκεί. Γιατί όσο σωστή κι αν είναι η προετοιμασία τους, όσο δασκαλεμένοι κι αν έρθουν μερικοί στον τελικό, το τι θα κάνουν εκεί εξαρτάται από εκείνους και μόνο. Τον πρώτο ρόλο σε κάθε δοκιμασία παίζει φυσικά το ποτό. Να δημιουργήσεις το τέλειο ποτό. Αλλά από εκεί και πέρα, το World Class ζητά παρουσία, ζητά ευρηματικότητα, ζητά δημιουργία και πνεύμα. Ζητά από τους bartenders να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό και να προσαρμοστούν σε συνθήκες αγχωτικές και δύσκολες. Πώς αλλιώς να ξεχωρίσει ο καλύτερος, ο πιο άξιος, ο πιο ικανός; Μέσα από τέσσερις σύνθετες δοκιμασίες οι 56 συμμετέχοντες έγιναν μόλις δώδεκα.

Κι εκεί χρειαστήκαμε τη δοκιμασία American Classics (Against the clock) για να φτάσουμε στους έξι φιναλίστ. Οφείλω σε αυτό το σημείο να πω ότι στην συγκεκριμένη δοκιμασία τόσο ο Ταϊβανός Nick Wu όσο και ο Ιάπωνας Ryu Fujii ήταν τρομεροί, με τον Ταϊβανό να κάνει μια αίθουσα να σηκωθεί στο πόδι πανηγυρίζοντας έξαλλα για την απόδοσή του.

Η τελική όμως δοκιμασία, το Miami Shakedown, η δοκιμασία στην οποία οι έξι φιναλίστ έπρεπε να δημιουργήσουν μέσα σε 24 ώρες το δικό τους pop up bar, βρήκε την Γαλλίδα Jennifer Le Nechet από το Café Moderne στο Παρίσι να εντυπωσιάζει τους κριτές για ακόμα μια φορά σε αυτό το πενθήμερο και να παίρνει την πρωτιά. Το Steampunk pop up bar αλλά και η συνολική της απόδοση στα υπόλοιπα challenges την έφεραν δικαιότατα στα χέρια των προκατόχων του τίτλου της, για την απονομή.

Την Jennifer περιμένει τώρα ένας πολύ γεμάτος χρόνος ως Diageo Reserve Brand Ambassador αλλά και η δυνατότητα να εκμεταλλευτεί όσα θαυμαστά έχει να προσφέρει η οικογένεια του World Class στους bartenders της.

Το ελληνικό στοιχείο

Για την απόδοση του Αλέξη Σιμωνίδη τα είπαμε και σε προηγούμενο κείμενο, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο Miami και πριν φτάσουμε στην ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος. Για τον Αλέξη το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει και είναι βέβαιο ότι η δική του ευρηματικότητα, η δική του θέληση και πίστη θα τον βοηθήσει και στην συνέχεια να κατακτήσει και τις επόμενες κορυφές που θα βάλει ο ίδιος μπροστά του, ως μέλος πλέον του bartending team του The Clumsies.

Στο Miami όμως υπήρχαν πολλοί ακόμα Έλληνες. Για την ακρίβεια υπήρχε μια ζωηρή, φασαριόζικη και καθ’ όλα τρομερή ελληνική αποστολή. Κι αυτό που αντιλαμβανόμουν από την παρουσία του Αριστοτέλη Παπαδόπουλου, World Class Bartender of the Year 2010, στην κριτική επιτροπή, από τον σεβασμό που έδειχναν όλοι στον Μανώλη Λυκιαρδόπουλο, Top-6 finalist World Class το 2015, και από την όρεξη με την οποία μιλούσαν όλοι στον πολυμήχανο Λευτέρη Γεωργόπουλο, foundin father και συνιδιοκτήτη των Theory bar and more, The Clumsies και Odori Vermuteria di Atene, ήταν το πόσο ψηλά έχουν ανεβάσει οι Έλληνες bartenders τον πήχη.

Έβλεπα τους ανθρώπους της Diageo Hellas που μας συνόδευαν στο ταξίδι στο Miami να είναι όχι απλά μέλη της παγκόσμιας οικογένειας του World Class αλλά συνδετικοί κρίκοι για τις χώρες, μέντορες για τους πιο άγουρους του χώρου και πρεσβευτές του πνεύματος και της φιλοσοφίας του World Class. Μην ξεχνάμε ότι είναι εκείνοι που τη δεύτερη χρονιά του θεσμού, διοργάνωσαν στην Αθήνα έναν τόσο ουσιαστικό και φαντασμαγορικό τελικό που ‘ανάγκασαν’ τις επόμενες διοργανώτριες χώρες να προσπαθήσουν πολύ για να τον φτάσουν και εν τέλει να τον προσπεράσουν.

Το πάνθεον του spirit industry

Όπως είπα και στην Director του World Class, Johanna Dalley, σε μία συνέντευξη που είχε την καλοσύνη να μου παραχωρήσει, ο χώρος στον οποίο διεξαγόταν ο παγκόσμιος τελικός ήταν για μένα ένα τεράστιο πάρκο ψυχαγωγίας. Κι αυτό γιατί σε κάθε γωνιά υπήρχε κάτι φανταστικό να κάνεις και να δεις. Σεμινάρια κάποια ώρα στον πρώτο όροφο; Party με τεκίλα Don Julio και whiskey Bulleit την ίδια ώρα στην αμμουδιά της ιδιωτικής παραλίας του ξενοδοχείου. Challenges κάποια στιγμή στην πισίνα; Ειδικά master classes την ίδια στιγμή στην προεδρική σουΐτα του ξενοδοχείου. Όπου κι αν γύρναγες το κεφάλι σου συνειδητοποιούσες ότι παίρνεις μέρος σε μία τεράστια γιορτή από την οποία είχες μόνο να κερδίσεις. Εμπειρίες και στιγμές.

Είχα την ευτυχία να μιλήσω σε one on one συνεντεύξεις με τον Bob Nolet, την ενδέκατη γενιά της οικογένειας Nolet που παράγει την βότκα Ketel One, με τον Tom Bulleit, ιδρυτή και ιδιοκτήτη του whiskey Bulleit, με την Lorena Vasquez, Master Distiller του ρούμι Zacapa, με τον Dale ‘King Cocktail’ DeGroff, έναν από τους σημαντικότερους bartender όλων των εποχών. Αλλά και να βρεθώ στο ίδιο δημοσιογραφικό τραπέζι με τον Jim Beveridge, Master Blender για το whisky Johnnie Walker.

Κι όλα αυτά την ώρα που στον μπουφέ, τα bar, τα challenges ακόμα και τα λεωφορεία που μας μετέφεραν στην πόλη συναντούσα ανθρώπους είδωλα της βιομηχανίας, γκουρού του χώρου, παλαιότερους νικητές του θεσμού και θρύλους του bartending. Ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί είτε για να λάβουν μέρος σε κάποιο από τα τόσα σεμινάρια και master classes είτε απλά για να μην χάσουν τη γιορτή.

Postcards from Miami

Δεν ξέρω αν θα πρότεινα σε κάποιον να πάει διακοπές στο Miami. Εξάλλου η εποχή στην οποία επισκεφθήκαμε εμείς την περιοχή είναι μία εποχή με φοβερή υγρασία και συνεχείς βροχοπτώσεις. Χαρακτηριστικά, ένα πρωί που αποφασίσαμε να εκδράμουμε από το Miami Beach προς το κέντρο της πόλης του Miami, στην μία άκρη της γέφυρας μερικών χιλιομέτρων που ενώνει τις δύο περιοχές είχε τρομερή λιακάδα και στην άλλη άκρη έβρεχε καταρρακτωδώς. Την υπόλοιπη βέβαια χρονιά, η πραγματικά τεράστια σε μήκος παραλία του Miami Beach σε περιμένει με αραχτικές ξαπλώστρες, ξύλινα deck για τους ναυαγοσώστες και έναν εκπληκτικό δρόμο σε όλο της το μήκος για τρέξιμο, ποδήλατο και βόλτα. Μία περιοχή σαν σύγχρονο κατασκεύασμα, σαν τεχνητή όαση διακοπών ακόμα κι αν το design πολλών από τα ξενοδοχεία μαρτυρά την ηλικία του Miami Beach.

Μακριά όμως από αυτό το artificial στοιχεία, μακριά από το Miami της χλιδής, της μουσικής βιομηχανίας και του clubbing, αυτή η πόλη έχει κάτι. Έχει κάτι που σε κάνει να την συμπαθήσεις πολύ περισσότερο. Από τους χαλαρούς ρυθμούς στην Μικρή Αβάνα μέχρι το χιπ Wynwood με τα υπέροχα graffiti στους τοίχους, το Miami έχει μία αύρα που σε κάνει να θες να το εξερευνήσεις εξονυχιστικά.

Ο παγκόσμιος τελικός του World Class Bartender of the Year 2017 θα διεξαχθεί του χρόνου τέτοια εποχή κάπου εξίσου μακριά από τη δική μας πραγματικότητα. Το Mexico City θα έχει τη χαρά να φιλοξενήσει τον θεσμό. Αλλά μέχρι τότε ο δρόμος είναι μακρύς. Θα μάθεις και θα διαβάσεις πολλά ακόμα από εμάς το επόμενο διάστημα τόσο για το World Class όσο και για το μέλλον των cocktail συνολικότερα. Μέχρι να μπούμε και πάλι στη διαδικασία για την ανάδειξη εκείνου του Έλληνα που θα εκπροσωπήσει το ελληνικό bartending στο Μεξικό.