US TV: O Superman έρχεται (ξανά) στη Γη

Το Νόμπελ στον Bob Dylan ήταν ό,τι πιο μερακλίδικο έχει συμβεί σε μεγάλο θεσμικό βραβείο από τότε που οι Κάννες έδωσαν Χρυσό Φοίνικα στο ‘Pulp Fiction’. Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερα τέτοια ξεστρατίσματα, θα περνάγαμε όλοι μας πολύ καλύτερα.

DAILY SOAP

* Ένα πρώτο τηζάρισμα του ‘Rocky Horror’ που έρχεται στο Fox, δια στόματος Laverne Cox.

* 10 χρόνια από την πρεμιέρα του ‘30 Rock’ είναι μια φανταστική αφορμή για να θυμηθούμε τις διάφορες ψεύτικες σειρές, οι οποίες δεν μοιάζουν και τόσο ψεύτικες πια.

* Και με την ευκαιρία, ένα παλιότερο αφιέρωμα (από το US TV, χοχο) σε εκείνο το επεισόδιο της σειράς όπου ο Jack Donaghy προσπαθεί να βουλιάξει το NBC με σειρές όπως το ‘Tank It’. Κλάμα.

* “Νομίζω πως το να έχεις έναν τίτλο όπως ‘Supergirl’ δεν δίνει τη δύναμη που οι άνθρωποι νομίζουν ότι δίνει.” Πολύ δυνατή Miley Cyrus σε συνέντευξη στο Variety, για την τηλεόραση, τον ακτιβισμό και τους μεγάλους στόχους. “Στην ταφόπλακά μου δεν θέλω να έχω τους στίχους του ‘Wrecking Ball’,” εξηγεί, και ξέρεις ότι αυτό λέει πολλά αν αναλογιστούμε ότι το ‘Wrecking Ball’ είναι ένα από τα μεγάλα ρεμπέτικα του 21ου αιώνα.

* Γιατί το ‘Rick & Morty’ είναι το τέλειο show για την εποχή όπου ο νιχιλισμός είναι το απόλυτο χιπ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Το ‘Rick & Morty’ είναι το ενήλικο animation που έψαχνες σε όλες τις παράλληλες διαστάσεις

* Το ‘Deutschland83’ ανανεώθηκε για 2η σεζόν. Συμπαθής σειρά.

* Μιλώντας για ανανεώσεις, το MTV παρήγγειλε μεν 3η σεζόν για το ‘Scream’, το οποίο απολαμβάνω με έναν ‘πράγματα στην οθόνη κινούνται και βγάζουν ήχους’ τρόπο αλλά μόνο για 6 επεισόδια, και αλλάζοντας ξανά τους showrunners.

* To ‘Justin Timberlake + the Tennessee Kids’ του Jonathan Demme είναι απλά φανταστικό.

* Μια λίστα με τις πιο εξωφρενικές θεωρίες που σκέφτηκε άνθρωπος για το ‘Game of Thrones’, έτσι για να μη χαλαρώνουμε.

* Ο Jimmy Smits έρχεται στο ‘Brooklyn Nine-Nine’, του οποίου το πρώτο φετινό arc επεισοδίων, με τον Jake και τον Holt σε undercover αποστολή και τον Ken Marino να κάνει κουμάντο πίσω στο τμήμα, ήταν ίσως ό,τι απολαυστικότερο έχει κάνει η σειρά από την 1η σεζόν της.

* Ο Delroy Lindo στο spin-off του ‘Good Wife’! Άψογο.

* O Barack Obama εξηγεί στο Wired την αγάπη του για το ‘Star Trek’. “Ίσως έχουμε και λίγο Κλίνγκον μέσα μας, σωστά;” Ολόσωστα.

ON THE NEXT ARRESTED DEVELOPMENT

Δεν πιστεύω να πιστεύατε ότι θα αφήναμε στήλη να περάσει χωρίς λίγο Donald Trump, ειδικά από τη στιγμή που βρέθηκε επιτέλους ένας άγιος άνθρωπος να κάνει αυτό που όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή πως έπρεπε να γίνει, δηλαδή να μοντάρει τον Fact-Checking Αφηγητή Ron Howard πάνω σε δηλώσεις του Trump. Ο παρουσιαστής του ‘Apprentice’ είναι λες και γεννήθηκε για να τον αδειάζει με στεγνό ύφος ο Ron Howard. Δείτε το βίντεο, είναι τέλειο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Πώς οι φετινές εκλογές των ΗΠΑ έχουν τις ρίζες τους στην reality έκρηξη των ’00s

ΑTLANTA FALCON

Έχω αναφερθεί ξανά στο ‘Atlanta’ του Donald Glover ως μια σειρά άμεσα, εντατικά σημερινή αλλά ακόμα και πέρα από αυτή την πρώτη εντύπωση δε σταματά να εκπλήσσει καθώς μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό κάθε βδομάδα. Μία φορά βλέπουμε κάτι ονειρικά σουρεάλ, σαν να επισκεφθήκαμε την παράλληλη διάσταση του μαύρου ράπερ Justin Bieber, και μετά ξαφνικά η προσγείωση στο ρεαλισμό μας φέρνει ένα επεισόδιο από την οπτική της Van, με μια εκπληκτική 8λεπτη σεκάνς δείπνου και την επανεξέταση ολόκληρης της καθημερινής της πραγματικότητας όταν έρχεται αντιμέτωπη με το να χάσει τη δουλειά της.

Οι φορμαλιστικές ακροβασίες του Glover απογειώνονται στο ‘Β.Α.Ν.’, ένα επεισόδιο γυρισμένο εξ ολοκληρου σαν σάτιρα talk show όπου ο Paper Boi είναι προσκαλεσμένος ώστε να έρθει αντιμέτωπος με κατηγορίες τρανσφοβίας. Το επεισόδιο, στο οποίο δεν εμφανίζεται κανείς άλλος κεντρικός χαρακτήρας της σειράς, έχει ακόμα και τα δικά του ψεύτικα διαφημιστικά σποτ (που φαντάζομαι δεν θα ενθουσίασαν τους actual διαφημιζόμενους στα διαλείμματα του επεισοδίου) τα οποία καταλήγουν να είναι απρόσμενες κριτικές της αστυνομικής βίας ή μια έξυπνη ανατροπή πάνω στα κλασικά μοτίβα των διαφημίσεων αυτοκινήτου.

(Μια από αυτές τις διαφημίσεις έγινε ήδη μπλουζάκι.)

Το επεισόδιο διαπραγματεύεται με θάρρος την ιδέα των στρωμάτων αλήθειας σε περίπλοκα ζητήματα όπως η κοινωνική ευθύνη, η ομοφοβία, η γλώσσα και η χρήση και η σημασία της, αλλά και η κοινωνική αλληλεγγύη. Στο τέλος ο Paper Boi γελάει μανιακά μη μπορώντας να αποδεχτεί τον straight-faced παραλογισμό που συναντά γύρω του, επιβεβαιώνοντας την ταυτότητα του επεισοδίου σαν ένα όνειρο που θα έβλεπε πιθανώς ο χαρακτήρας του ένα βράδυ που αποκοιμήθηκε μπροστά στην τηλεόραση.

Δεν είναι όσα λέγοντα σωστά ή προσεγμένα, αλλά ως κομμάτι ονείρου δεν είναι απαραιτήτως αυτό το point, όσο κυρίως η ιδέα πως κάθε άνθρωπος από το σημείο προέλευσής του αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο κάθε πιθανή κυρίαρχη αντίληψη. Έχει ενδιαφέρον. Όπως ενδιαφέρον έχει και το γεγονός πως το ‘Atlanta’ είναι αυτή τη στιγμή η κατεξοχήν σειρά στην τηλεόραση όπου δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πριν κάθε επεισόδιο, τι σε περιμένει αυτή τη φορά.

ΒEAD ME UP, SCOTTY

Δεν ξέρω καν τι είναι και πού είναι αυτό αλλά είναι ΤΟΣΟ όμορφο.

PREVIOUSLY ON

O Lin-Manuel Miranda εμφανίστηκε στο SNL του περασμένου ΣΚ με όλη τη δόξα που αρμόζει στον δημιουργό του ‘Hamilton’. Ας τον θυμηθούμε λοιπόν σε μια άλλη περίοδο της καριέρας του, από ένα σύντομο πέρασμά του από το ‘How I Met Your Mother’.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

US TV: Ταξίδια στο χρόνο

THIS IS A JOB FOR SUPERGIRL

Δεν ξέρω πότε θα είμαι up to date με όλα τα υπερηρωικά του CW την ίδια στιγμή για να πούμε μια κουβέντα ανθρώπινη αλλά ας μην προσπεραστεί έστω το γεγονός πως η πρεμιέρα 2ου κύκλου του ‘Supergirl’ ήταν ένα κάποιο αποκορύφωμα των όσων εκπροσωπεί κι όσα προσπαθεί να κάνει το σύμπαν υπερηρώων του Berlanti.

O Tyler Hoechlin (του ‘Teen Wolf’, που κάποια στιγμή θα ξαναπιάσω από την 3η σεζόν που το έχω παρατημένο) κάνει το ντεμπούτο του ως Superman με τον πιο απολαυστικά casual τρόπο, ωπ, έλα, hey ξαδέρφη τι μου γίνεσαι, α, έλα, ας σώσουμε ένα αεροπλάνο μαζί. (“Δεν έχουμε ξανασώσει τίποτα μαζί!”) Η χημεία με τους πάντες ήταν άψογη, πόσο μάλλον με την Lena Luthor που το μισό ίντερνετ την shipάρει και μμε διαφορετικό χαρακτήρα.

Το επεισόδιο αυτό ήταν μακράν το καλύτερο στην σύντομη ιστορία της σειράς, με δεύτερο καλύτερο το περσινό crossover με τον Flash, κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει το ‘Supergirl’ τόσο ακομπλεξάριστα cheesy απόλαυση όταν παίζει απέναντι σε διάσημους καλεσμένους, μένοντας την ίδια στιγμή σε σχετική κατάσταση αμηχανίας όλες τις υπόλοιπες στιγμές.

Θα πρότεινα πως αυτό δείχνει μια σειρά της οποίας είναι εκεί πάρα πολλά σωστά συστατικά: η φανταστική πρωταγωνίστρια Melissa Benoist, ένα καστ που κλικάρει σε ένα πολύ θεμελιώδες επίπεδο, κι ένας γενικότερος τόνος αβίαστης αισιοδοξίας που σε κάνει να θες να χαζεύεις χωρίς αναστολές. Αυτά τα στοιχεία, όταν έρχονται να δεθούν με κάτι προερχόμενο από αλλού και σχετικά ήδη established και λειτουργικό (όπώς ήταν ο Flash πέρσι ή όπως είναι ο Superman στην παντελώς βασική, 101 εκδοχή του που είδαμε στο ‘The Adventures of Supergirl’) λειτουργούν τέλεια γι’αυτό και βλέπουμε κάτι πρακτικά τέλειο, που δε χάνει τίποτα από ό,τι προσπαθεί να πετύχει. Το ότι η σειρά είναι ασήμαντα μετριοΟΚ την περισσότερη υπόλοιπη ώρα, σημαίνει πως δημιουργικά το τιμ δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να φέρει όλα τα στοιχεία κοντά. Αυτό είναι κάτι που πολύ συχνά συναντάμε σε κωμικές σειρές, όπου ταλαντούχοι κωμικοί κρατούν στην επιφάνεια άνισο υλικό, μέχρι που η σειρά βρίσκει τα πατήματά της.

Ίσως αυτό το χαλαρό εσωτερικό reboot της σειράς να βοηθήσει για μια νέα αρχή. Εγώ την πιστεύω και την υποστηρίζω. Πώς να θα μπορούσα κι αλλιώς.

ΙΝ ΤΗΕ GOOD OLD DAYS

Άλλη μια στήλη, άλλη μια ευκαιρία να μιλήσουμε για το θαυματουργό ‘13th’ της Ava DuVernay, που μπορείτε να βρείτε στην κεντρική σελίδα του Netflix σας (και σύντομα στις οθόνες σας όταν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ).

Την παραπάνω σκηνή είναι κρίμα να τη βλέπει κανείς εκτός του context του ντοκιμαντέρ, το οποίο ουσιαστικά στήνει όλη του την εξαιρετική αφήγηση γύρω από αυτό το συμπέρασμα: του πώς μια κατάσταση θεσμικής σκλαβιάς επαναορίζει διαρκώς τον εαυτό της από εποχή σε εποχή, παραμένοντας κραταιά. Όμως είναι μια σκηνή τόσο άμεσου και δυναμικού point, που μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και χωρίς context. Είναι η πιο ανατριχιαστική στιγμή του ντοκιμαντέρ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Όλες οι στήλες US TV