New Adventures In Hi-Fi 2.10: Τι κάνει ο Josh Homme στη νέα Lady Gaga;
Κάθε 15 ημέρες, το PopCode παρουσιάζει 5 άλμπουμ που πρέπει να γνωρίζεις.
- 23 ΟΚΤ 2016
Επειδή ακόμα δεν έχει ξεφουσκώσει η φάση με τον Νόμπελ του Dylan και η επιτροπή τον κράζει ως αγενή και αλαζόνα που δεν έδωσε καμία σημασία στην βράβευση του και δεν αντέδρασε καν, θέλω να καταθέσω το δικό μου Nobel λογοτεχνίας σε μουσικό:
“My adidas walk through concert doors, and roam all over coliseum floors”
Lady Gaga – Joanne (Interscope)
Ξέρω πως έγινε αυτό. Αυτές τις μέρες βλέπω για δεύτερη φορά το Sopranos από την αρχή. Φυσικά και δεν φτάνει μία φορά. Γιατί πως θα πρόσεχα το επεισόδιο που κάνει πέρασμα η Lady Gaga ως συμμαθήτρια του Antony Jr.; Έτσι λοιπόν έγινε το κακό και αποφάσισα να ακούσω το Joanne, το πρώτο της άλμπουμ που ακούω ολόκληρο. Και δεν είναι αυτή η χαοτικά loup pop των προηγούμενων άλμπουμ. Έχει φυσικά μερικά floor-fillers (“Dancing in circles”, “Perfect illusion”) αλλά από όσο είμαι σε θέση να καταλάβω, δεν είναι το άλμπουμ που θα ικανοποιήσει το μέσο ακροατή της. Επαγωγικά αυτό αιτιολογείται επειδή ικανοποιεί εμένα. Και δεν είναι η λαϊκοκάντρι του “A-YO”, ούτε το σώνει-και-ντε-θα-σ’αρέσει “Come to mama”, αλλά ο τρόπος που παίζει με τη φωνή της στο “Joanne”, το “Sinner’s prayer” και στο “Million reasons”. Και μ’ αρέσει που ο κόσμος γύρω της καταρρέει κι αυτή εξακολουθεί να μιλάει σε εφήβους και τις γενετήσιες ανησυχίες τους. Και σίγουρα το κάνει για να πάει κόντρα στο ρεύμα των καιρών που απαιτεί pop ευαισθητοποίηση για τα κοινά. Αλλά δεν είναι χαζή και κλείνει το Joanne με το πολιτικοποιημένο χαρτάκι της “Angel down” και τον κάπως παιδικό στίχο «I’m a believer, it’s chaos, where are our leaders?».
Χρήσιμη Πληροφορία: Κατέβασε κόσμο αυτή τη φορά η LG. Mark Ronson στην παραγωγή και όλοι οι παρακάτω που ήθελα να ήξερα πως τους τούμπαρε να μπούνε: Kevin Parker (Tame Impala), Josh Homme (Queens Of The Stone Age), Josh Tillman (Father John Misty, Fleet Foxes), Florence Welch (Florence & The Machine).
Άχρηστη Πληροφορία: Συμμετέχει και ο Sean Lennon. Ναι αυτός ο γιος.
Trentemoller – Fixion (In My Room)
Από το δικό του LateNightTales (σειρά συλλογών που κατά καιρούς καλούνται διάφοροι καλλιτέχνες να συμπληρώσουν) είχε φανεί η μεγάλη γκάμα στο γούστο του: This Mortal Coil, Velvet Underground, Mazzy Star, Paul Morley (The Art Of Noise), Black Angels. Με λίγα λόγια το πράμα βρώμαγε. Κάποια στιγμή θα το γύρναγε εξολοκλήρου και στο Fixion το έκανε. Από την αρχή, με το The Last Resort ακουγόταν σα να έχει πάρει τους New Order, να τους έχει φορτώσει με κουμπιά και να τους έχει πετάξει σε μια σκοτεινή υπόγα να χορεύουν techno. Εδώ, στο δεύτερο του ως full band (4ο συνολικά), η στροφή είναι 180Ο και τα synths είναι οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα σόλο του μέλλοντος. Στο προηγούμενο του Lost, ενώ είχε πολύ δυνατή υποστήριξη πχ. με τη Jana Hunter (Lower Dens), Low, Jonny Pierce (The Drums), Sune Wagner (Raveonettes), μου φάνηκε ότι δεν κατάφερε να κεντράρει σωστά. Τουλάχιστον όχι όσο σωστά το έκανε τώρα. Το σκοτάδι είναι απλωμένο παντού και συνυπάρχει «αρμονικά» με τη μελωδία και οι μπασογραμμές δίνουν post punk όρκους. Τα δύο κομμάτια που έχουν τη Jenny Beth των Savages είναι απλά το κερασάκι στη new wave τούρτα του.
S U R V I V E – RR7349
Οι Τεξανοί εκλεκτοί της χρονιάς που τράβηξαν το jackpot με το Stranger Things, κυκλοφορούν το 2ο full length τους. Και όσο ο Finn Wolfhard, ο μικρός Mike ο φίλος της Eleven παίζει διασκευές Mac DeMarco και Nirvana, οι SURVIVE εξαργυρώνουν την επιτυχία τους με σύνεση και προσοχή. Δηλαδή συνεχίζουν την ποιοτική δουλειά τους ανεπηρέαστοι. Συνεχίζουν να βλέπουν horror films του Dario Argento και να λατρεύουν τα soundtrack των Goblin και του Carpenter, τον Harold Faltermeier που σημάδεψε τα ’80s με τα synths του στα μουσικά θέματα του ‘Top Gun‘ και του ‘Beverly Hills Cop‘ και τον Giorgio Moroder. Συνεχίζουν να δημιουργούν ομιχλώδεις και τρομακτικές εικόνες. Αυτό όμως που τους δίνει το προβάδισμα έναντι άλλων όπως ο Kavinsky (που θα μπορούσε να είναι στη θέση τους), είναι ότι αυτοί έχουν τη μεστή, αναλογική και θερμή αισθητική των 70’s, όπως αυτά καταγράφηκαν από τα πλήκτρα των Tangerine Dream και του Klaus Schulze, του Bernard Szajner ή του Tim Blake.
Άχρηστη Πληροφορία 1: Ο Michael Stein (ένας από τους 4) δουλεύει σε κατάστημα με παλιά και καινούργια synthesizer. Εδώ μπορείς να δεις το στούντιο τους και τη μεγάλη τους συλλογή από vintage synths.
Άχρηστη Πληροφορία 2: Οι ίδιοι είπαν σε μια συνέντευξη ότι τα κενά ανάμεσα από τα γράμματα στο όνομα τους δεν παίζουν κανένα ρόλο και θα μπορούσαν να μην χρησιμοποιούνται.
Jamie Lidell – Building A Beginning (Jajulin Records)
Χωρίς να θέλω να θίξω ή να απαξιώσω ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα, η blue-eyed soul του Simply Red ας πούμε, για να μην το απλώσω σε παλιότερους όπως Hall & Oates και γίνω άδικος, είναι γι’ αυτούς ακριβώς τους λευκούς που δεν μπορούν να ακουστούν σαν μαύροι αλλά που παρόλα αυτά προσπαθούν. Ο Βρετανός Jamie Lidell το έχει ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα. Η ψυχή του, η καρδιά του και η φωνή του πάνε κόντρα στο χρώμα του δέρματος του. Το πρώτο του άλμπουμ ήταν σπασίματα και κλαπατσίμπαλα και οι πρώτες εμφανίσεις του one-man-shows στα όρια της γραφικότητας. Έκτοτε όμως χώνει τη λευκή μύτη του όλο και πιο βαθιά στις ρίζες της pop, της disco και κυρίως της soul. Στο έβδομο του και έχοντας φύγει πλέον από τη Warp και μετακομίσει στο Nashville, ο Lidell φτιάχνει το πιο soul άλμπουμ της καριέρας του, που θα το βάλει στο εικονοστάσι του Stevie Wonder που έχει σε κάποια γωνιά στο σπίτι του. Έχει σενιάρει μπαντάρα και είναι πια στη first class του είδους, αφήνοντας κάτι Algiers να χτυπιούνται μπας και…
Διόλου Άχρηστη Πληροφορία: o Steve Beckett, συνιδιοκτήτης της Warp, αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τον Lidell, που του είχε γίνει πρόταση από μεγάλη δισκογραφική, μετά την επιτυχία που είχε το 4ο άλμπουμ του. Λέει μάλιστα ο Lidell, ότι ο Beckett ζητούσε ένα εκατομμύριο λίρες γι’ αυτό.
Hamilton Leithauser + Rostam – I Had A Dream That You Were Mine (Glassnote)
Προσπάθησα να κρατηθώ να μην το πω αλλά θα το πω. Ε μα είναι αστείο που ο Hamilton Leithauser βάζει ονοματεπώνυμο ενώ ο Rostam μόνο όνομα, αφού το επώνυμο του είναι Batmanglij. Απευθείας το μυαλό μου πάει σ’ αυτό.
Έχουν χάσει τη σόλο παρθενιά τους εδώ και καιρό. Για τον Hamilton Leithauser, τον frontman των Walkmen αυτό είναι το δεύτερο του άλμπουμ και για τον Rostam αυτή είναι η δεύτερη φορά που δρα έξω από τους Vampire Weekend, από τους οποίους αποχώρησε μόνιμα (η πρώτη ήταν με το electro σχήμα των Discovery). Και μάλιστα δεν είναι καν η πρώτη φορά που συνεργάζονται, αφού ο Rostam ήταν παρόν και στο σόλο ντεμπούτο του Hamilton (το όνομα αυτό δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο). Οι δυο τους φέρνουν ένα καθαρά αμερικάνικο ήχο (“Peaceful morning”), όμως το I Had A Dream… έχει πολλές ακόμα αιχμές, από soul μέχρι gospel (“The bride’s dad”, “The morning stars”, “Rough going”) και η αγωνιώδης και νευρική φωνή του Hamilton είναι μπροστά από όλα. Συνολικά είναι ένα αρκετά όμορφο και σωστά δουλεμένο άλμπουμ, αν και δύσκολα ξεπερνά την τρομερή του εκκίνηση με το “A 1000 times”.
Άχρηστη Πληροφορία: στο video για το “A 1000 times” παίζουν και οι πατεράδες τους, που γνωρίστηκαν στο περασμένο Thanksgiving.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI
