O γυμναστής του Felipe Massa είναι Έλληνας!

Η διαδρομή δεν ήταν συνηθισμένη. Με αφετηρία πίσω στο 1980 στην Κρήτη, παιδικά χρόνια στα Χανιά, το κοπέλι μεγάλωσε και γέμισε βαλίτσες με προορισμό το UCLA. Εκεί σπούδασε αθλητική επιστήμη και αθλητική ψυχολογία, τα οποία πρώτα εφάρμοσε στον εαυτό του. Αθλητής στίβου που έκανε το 100άρι σε 10.58sec και το 60άρι σε 6.78 (αλήθεια!), προτού οι μύες που ασφυκτιούσαν στο σώμα του τον πείσουν πως ήταν ‘born and raised’ για να παίξει ράγκμπι.

Όσο καλό παιδί κι αν μπορώ να πιστοποιήσω πως είναι, δεν θα ήθελα να τον δω να τρέχει λυσσασμένος κατά πάνω μου στο γήπεδο. Αν κρίνω από τις 59 εμφανίσεις του με το εθνόσημο και την καριέρα σε Αγγλία και Γαλλία, είμαι σίγουρος πως τον έχουν νιώσει πολλοί στο πετσί αλλά και στα κόκκαλα τους.

Παρότι η σύνδεση δεν είναι εμφανής, αυτή η καριέρα στο πλέον μπρουτάλ άθλημα, είναι που τον έβαλε στο μονοπάτι που τον οδήγησε στη Formula 1. Ο Χρήστος Φιωτάκης ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων (σ.σ. πάντα ήθελα να το γράψω αυτό): «Η τελευταία μου ομάδα όταν έπαιζα ράγκμπι, είχε έδρα στη Νίκαια. Βλέποντας πως λόγω ηλικίας, η καριέρα μου ως αθλητής δεν είχε πολύ μέλλον, σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα να αρχίσω να ασχολούμαι με αυτό που είχα σπουδάσει. Είχαμε κάποιους σπόνσορες, σημαντικές εταιρείες, εκπρόσωποι των οποίων μου ζήτησαν να τους γυμνάσω. Έτσι βρέθηκα στο Μονακό και ξεκίνησα την Elite Fitness MC».

Προφανώς, άλλο πελατολόγιο έχεις αν στήσεις τέτοια επιχείρηση στην όμορφη Κοκκινιά, άλλο στην Κυανή Ακτή. Κι αν κάνεις και καλά τη δουλειά σου, δεν θα πάει ο Μωάμεθ στο βουνό αλλά το βουνό στον Μωάμεθ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Felipe Massa υποδύθηκε το ρόλο του βουνού.

«Ένα πρωινό, ενώ ο Felipe είχε βγει για τρέξιμο, με είδε να γυμνάζω κάποιους πελάτες. Διστακτικά, με πλησίασε και μου συστήθηκε. Εγώ μπορεί να μην παρακολουθούσα συστηματικά αλλά μου άρεσε η Formula 1, ήξερα ποιος ήταν.

Με ξάφνιασε, λέω μέσα μου: ‘μ@λ@κ@, ο Felipe Massa’!

Είχε ρωτήσει για μένα, του είχαν πει πως είμαι καλός προπονητής και μιας και δεν συνεργαζόταν με κάποιον σε αυτόν τον τομέα, ήθελε να δοκιμάσουμε μαζί. Φυσικά απάντησα καταφατικά».

Να και κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Να έρθει ένας οδηγός της F1, ένας παραλίγο παγκόσμιος πρωταθλητής, ζητώντας τη βοήθεια σου. Κι εγώ ‘ναι’ θα έλεγα Χρήστο. Βέβαια επειδή εγώ δεν έχω σπουδάσει στο UCLA, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ πως καλό το τυράκι, θα μπορούσε όμως να υπάρξει και φάκα!

«Στα motorsport και ειδικά στη Formula 1, από τη μία πρέπει να σπρώξεις τον οδηγό στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του αλλά από την άλλη, πρέπει να είσαι και πολύ προσεκτικός. Γυμνάζεις έναν πιλότο που τα χέρια του είναι ‘το α και το ω’ στη δουλειά του. Που παίρνει 4, 5 ακόμα και 10 εκατομμύρια το χρόνο, για να οδηγεί ένα αυτοκίνητο. Αν λοιπόν είσαι υπεύθυνος για τη γυμναστική του, για την ενδυνάμωσή του, λίγο να τον σπρώξεις παραπάνω, μπορεί να έρθει η καταστροφή. Μία τενοντίτιδα στον ώμο, θα ήταν αρκετή για να τον βγάλει νοκ άουτ. Δίσταζα λοιπόν στην αρχή, γιατί εγώ έχω πιο δυναμικό background γυμναστικής λόγω του κλασικού αθλητισμού και του ράγκμπι – η δική μου φιλοσοφία είναι ‘πίεσε, πίεσε, πίεσε’! Στην αρχή λοιπόν ξεκινήσαμε προσεκτικά, ενίοτε μου έλεγε όχι σε κάποιες ασκήσεις γιατί φοβόταν μήπως το παρακάνει, όμως σιγά-σιγά νομίζω πως του πέρασα τη λογική πως μπορεί να κάνει τα πάντα και πως ΠΡΕΠΕΙ να είναι αρκετά δυνατός για να κάνει τα πάντα. Μπορώ να πω ότι μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας, ακόμα και φέτος στη Williams έπαθαν πλάκα με τα εργομετρικά του!»

Μέχρι τώρα η ιστορία ακούγεται πολύ χαρούμενη κι ωραία αλλά όσοι από εσάς παρακολουθείτε στενά όσα ‘τρέχουν’ στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ξέρετε πως την περίοδο 2009-2013, ο Massa τράβηξε ζόρια. Μεγάλα. Έχοντας χάσει τον τίτλο του 2008 στην τελευταία στροφή της χρονιάς, την επόμενη σεζόν είχε το πιο κουλό ατύχημα της σύγχρονης εποχής της F1, όταν χτυπήθηκε στο μέτωπο από ένα ιπτάμενο ελατήριο βάρους 800 γραμμαρίων! Σαν ρουκέτα έπεσε πάνω στο κράνος του και από θαύμα είναι ακόμα ζωντανός. Επέστρεψε το 2010, βρήκε τα άντερα να πατήσει ξανά γκάζι αλλά όχι την παλιά του ταχύτητα. Δεν βοηθούσε άλλωστε και το περιβάλλον αφού η έδρα της Ferrari, το Μαρανέλο, είναι το απόλυτο βασίλειο της ασφυκτικής πίεσης. Όταν λοιπόν ο Felipe εμπιστεύτηκε τον Χρήστο, χρειαζόταν κάτι πολύ παραπάνω από έναν προπονητή.

«Ξεκίνησα να δουλεύω με τον Felipe, ακριβώς δύο εβδομάδες πριν από το Grand Prix του Μονακό, στην τελευταία του σεζόν στη Ferrari. Σε μία εποχή που δεν ήταν καλά ψυχολογικά, είχε ατυχήματα, δεν είχε προπονητή, αναγκαζόταν να γυμνάζεται μόνος του και γενικά δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο κόσμος που το βλέπει απ’ έξω, τα βλέπει όλα πολύ διαφορετικά. Εκείνη τη χρονιά είχε πολλή πίεση γιατί τελείωνε το συμβόλαιό του με τη Ferrari, τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που ήθελαν. Ωστόσο, γίνεται να βάλεις έναν άνθρωπο να αποδίδει στο μάξιμουμ, όταν του έχεις ένα πιστόλι στο κεφάλι; Δεν γίνεται. Δεν ήταν χαρούμενος τα τελευταία χρόνια στην ιταλική ομάδα γιατί είχε πάρα πολλή πίεση. Κι αυτό είχε αντίκτυπο σε όλα. Είχε χάσει την όρεξή του. Είναι ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος, ένας χαμηλού προφίλ οικογενειάρχης.

Κάποτε του είπα: ‘Felipe, είσαι ένα δελφίνι, σε μία γυάλα με καρχαρίες’.

Κι έτσι είναι. Είχε μεγαλώσει λίγο, είχε περάσει πολλά, λογικό ήταν να στρέφεται περισσότερο στην οικογένειά του. Η σύζυγός του τον βοήθησε απίστευτα και πιστεύει πολύ σε αυτόν. Αυτό του έδωσε δύναμη. Είναι σημαντικό όταν τα αποτελέσματα είναι αρνητικά, τα media είναι αρνητικά, όλα είναι αρνητικά, να γυρίζεις σπίτι και να βρίσκεις θετική ατμόσφαιρα. Και παράλληλα, να έχεις μία σταθερά, να σε ηρεμεί».

Η αλήθεια είναι πως η Ferrari στήριξε τον Massa πέραν κάθε προσδοκίας. Παρά την πίεση για νίκες και τίτλους, ο τότε πρόεδρος Luca di Montezemolo, δεν έπαψε να πιστεύει σε εκείνον. Δεν δικαιώθηκε βάσει αποτελεσμάτων αλλά από την άλλη, ούτε η Scuderia ήταν ομάδα-μοντέλο εκείνη την περίοδο.

Ο Χρήστος Φιωτάκης την έζησε εκ των έσω: «Η Ferrari είναι μία πολύ καλή ομάδα αλλά είναι Ιταλοί. Είναι σαν κι εμάς, τους Έλληνες. Ικανοί, ταλαντούχοι αλλά υστερούν σε οργάνωση. Ξέρουν να μιλούν πολύ αλλά την κρίσιμη στιγμή τα χάνουν. Και κάτι ακόμα που είχα πει στον Montezemolo. Δεν ήταν δυνατόν να δίνουν τόσα χρήματα για την εξέλιξη του μονοθεσίου και να αδιαφορούν για την εξέλιξη/κατάσταση των οδηγών. Εγώ μπορούσα να βοηθήσω από σωματικής πλευράς αλλά δεν ήξερα τις πίστες, ούτε πως νιώθουν οι οδηγοί πίσω από το τιμόνι. Ούτε ο Montezemolo το ήξερε, ούτε οι μηχανικοί του. Έπρεπε λοιπόν να έχουν έναν οδηγό, ως μέντορα των νέων. Για παράδειγμα τον Michael Schumacher, δεν έπρεπε να έχει φύγει ποτέ. Ποιος ιδανικότερος;»

Τελικά ο Massa έφυγε, ο Montezemolo έφυγε κι αυτός αλλά και μέχρι και σήμερα, οι τίτλοι αγνοούνται. Για τον Βραζιλιάνο, αυτή η αλλαγή στρατοπέδου αποδείχθηκε βάλσαμο. Η αφόρητη πίεση που έφυγε από τους ώμους του και το διαφορετικό περιβάλλον, ήταν ευεργετικά.

«Τη στιγμή που πήρε μεταγραφή στη Williams, έγινε ένας άλλος Felipe. Ήταν χαρούμενος, είχε βρει κίνητρα. Εκεί που περίμενα πως θα μου έλεγε πως ήθελε την Κυριακή να κάτσει σπίτι και να χαλαρώσει με την οικογένεια, ερχόταν και μου έλεγε να κάνουμε προπόνηση. Άλλαξε σαν άνθρωπος και είδε και τη γυμναστική τελείως διαφορετικά. Τώρα πια έρχεται κάποιες φορές και μου λέει ‘σήμερα δεν ήταν πολύ δύσκολη η προπόνηση’. Η γυναίκα του μου κάνει πλάκα: ‘Κρίμα που δεν τον τράβηξες βίντεο τις πρώτες μέρες που είχε έρθει σε εσένα, για να του το δείξουμε τώρα’».

Μαζί με τον Felipe, σταδιακά άλλαξε και η Williams. Και υπάρχει ένας τομέας, που ο Φιωτάκης έβαλε το χεράκι του. Έπιασε τον νέο μη-εκτελεστικό διευθυντή της βρετανικής ομάδας, Brad Hollinger. Μπρατσαράς και αυτός, όταν άκουσε το πλάνο του Χρήστου δεν το σκέφτηκε πολύ.

«Προσπάθησα να τον πείσω πως οι μηχανικοί της ομάδας, θα έπρεπε να είναι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Γιατί ήταν αγγλική ομάδα και λειτουργούσαν με άλλη φιλοσοφία. Αν όμως σκεφτείς πως ένας μηχανικός δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αν δεν είναι σε καλή φυσική κατάσταση, πως θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις»;

Δεν είχε κι άδικο.

Σίγουρα θα άκουσε πολλές κατάρες που για κάποιους στην ομάδα το χουζούρεμα στο κρεβάτι αντικαταστάθηκε από τρέξιμο στη βροχή και το πρωινό με αυγά και μισό γουρούνι μπέικον έδωσε τη θέση του σε γιαούρτι με νιφάδες βρώμης.

Όμως η ομάδα μηχανικών της Williams μεταμορφώθηκε. Προς το καλύτερο και το ταχύτερο.

Από εκεί που τα pit stop τους θύμιζαν κακές χορογραφίες ταινιών του Στάθη Ψάλτη, απέκτησαν τέμπο, ρυθμό και αρμονία, που θα ζήλευε και το καλύτερο μπαλέτο της Αγίας Πετρούπολης. Έτσι οι χρόνοι έπεσαν από τα 3.5 και 4 δευτερόλεπτα, σταθερά στα 2 με 2.5! Η Williams είχε χάσει βαθμούς, ακόμα και αγώνες με τις αλλαγές ελαστικών για κλάματα. Φέτος έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο της ταχύτερης ομάδας μηχανικών αφού ξεκινώντας με το εξωπραγματικό 9 στα 9, συνολικά έχει τα ταχύτερα pit stop σε 13 από τα 17 Grand Prix που έχουν γίνει! Με ρεκόρ της τα 1.92 δεύτερα που χρειάστηκαν για να αλλάξουν τέσσερα ελαστικά στο μονοθέσιο του Massa στον αγώνα του Αζερμπαϊτζάν. Αλήθεια, πόσα νομίζεις πως μπορείς να κάνεις εσύ μέσα σε 1.92 δευτερόλεπτα;

Εκτός από τον Massa, το πελατολόγιο της Elite Fitness MC περιλαμβάνει τα ονόματα δύο ακόμα κορυφαίων οδηγών – ωστόσο αυτή τη φορά από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Ο λόγος για τον Thierry Neuville και τον Andreas Mikkelsen που αυτή τη στιγμή ισοβαθμούν στη δεύτερη θέση της κατάταξης στο WRC!

«Αμφότεροι είναι στρατιωτάκια! Αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν προπονητή, να ξέρει πως θα γίνει ότι θέλει, πως υπάρχει πειθαρχία. Χωρίς αχ, βαχ, όχι, ναι. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως ίσως και λόγω της μικρότερης ηλικίας αλλά και επειδή είχαν και πριν παρόμοια προγράμματα εκγύμνασης, μπορούν να μου δώσουν περισσότερο feedback. Είναι ένα κλικ πιο γυμνασμένοι, έχουν διαφορετικό σωματικό βάρος από τους οδηγούς της F1 και σίγουρα κάνουμε πιο έντονη προπόνηση».

O Χρήστος με τον Massa και τον Neuville, στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου της Μονακό

Άραγε τι περιλαμβάνει αυτή; Η κουβέντα μας με το Χρήστο γίνεται στον στίβο του Σταδίου Louis II του Πριγκιπάτου, εκεί που κάνει προπόνηση και με τους οδηγούς του! Στον τόπο του εγκλήματος λοιπόν, αναλύει και με πανικοβάλει: «Το μοτίβο στο οποίο δουλεύουμε είναι: 1 λεπτό έργο, 30 δευτερόλεπτα ξεκούραση. Για παράδειγμα, εδώ στο στάδιο μπορεί να κάνουμε κάποιες ασκήσεις πάνω σε σανίδες ισορροπίας, push ups, έλξεις, σκοινάκι, άλματα και μέσα στην ξεκούραση να κάνουμε ένα 400άρι». Θολώνω. Δεν θέλει να ξέρει τι κάνω εγώ όταν ξεκουράζομαι. «Μετά κάνουμε ασκήσεις αντανακλαστικών, χρησιμοποιούμε χρωματιστές κάρτες, τους βάζω και παίζουν τένις σε ένα μικρό χώρο, με ένα μπαλάκι που λέγεται agility ball που κάθε φορά που σκάει στο έδαφος αλλάζει κατεύθυνση. Άρα στην ξεκούρασή τους από τις μυϊκές ασκήσεις, δουλεύουμε τα αντανακλαστικά. Στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, η προπόνηση δεν έχει να κάνει μόνο με την επίτευξη της επιθυμητής φυσικής κατάστασης. Έχει να κάνει και με τις αντιδράσεις. Αλλά και με το να μάθεις να μη το βάζεις ποτέ κάτω».

Εκτός από τους οδηγούς, το καθημερινό του πρόγραμμα περιλαμβάνει δουλειά με executives κάθε είδους αλλά και μοντέλα. Ναι, μοντέλα. Γελάμε αλλά συμφωνούμε πως είναι μία δύσκολη δουλειά, που όμως κάποιος πρέπει να την κάνει. Και φαίνεται πως ο Χρήστος Φιωτάκης την κάνει καλά.