Τι να περιμένεις από τις must ταινίες της εβδομάδας

Τι όμορφα που περνάμε όταν μετά από κάμποσες εβδομάδες με μία ή δύο ταινίες να ξεχωρίζουν, έρχεται μία εβδομάδα σαν την τωρινή που σ’ έχει από αίθουσα σε αίθουσα. Καμιά φορά γκρινιάζουμε, αλλά κάπως έτσι όταν έρχεται η ώρα η καλή, την ευχαριστιόμαστε ακόμη περισσότερο.

Το άλλο καλό με τη συγκεκριμένη εβδομάδα είναι ότι έχει κάτι για όλα τα γούστα, από αλληγορικό θρίλερ και κοινωνικού ενδιαφέροντος Χρυσό Φοίνικα, μέχρι παραμυθένιο δράμα και b-movie που μυρίζει ιδρώτα. Τα παίρνουμε ένα-ένα.

Εγώ, Ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake)

Ο Χρυσός Φοίνικας των φετινών Καννών προκάλεσε μεγάλο σούσουρο, κυρίως γιατί οι περισσότεροι που βρέθηκαν στο φεστιβάλ δεν πίστευαν ότι άξιζε να αφήσει πίσω του ταινίες όπως το ‘Toni Erdmann’ ή το ‘Elle’. Ανεξάρτητα από το πού στέκεσαι – ή θα σταθείς αφού τα δεις όλα – σ’ αυτή την κουβέντα, το ‘I, Daniel Blake’ είναι μια καλή ταινία που γίνεται ακόμα καλύτερη όταν δείχνει αντί να λέει. Και δείχνει πολλά. Όπως την απώλεια την ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την ανάγκη ενός πολίτη να μην είναι ένα τικ σε μια δημοσιοϋπαλληλική φόρμα. Την παράσταση κλέβει μία σκηνή με τους δύο πρωταγωνιστές σε μία τράπεζα τροφίμων. Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Κάπου στα μισά της ταινίας και πριν πάρει η κάτω βόλτα και τον Daniel, συνοδεύει την Katie σε μια τράπεζα τροφίμων για να πάρει ό,τι χρειάζεται. Τότε γινόμαστε κι αυτός κι εμείς θεατές μιας τρομερά βάρβαρης σκηνής, που παίρνει τον χρόνο της για να απεικονίσει την απόλυτη επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για ευνόητους λόγους δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες, αλλά τέτοιο ξεγυρισμένο χαστούκι σε αίθουσα είχαμε καιρό να φάμε. Είναι σίγουρα η πιο αγανακτισμένη στιγμή μιας ταινίας που σφίγγει τα δόντια για να μην ουρλιάξει απ’ τον θυμό της.

Στη Σκιά του Φόβου (Under the Shadow)

Θριλεράρα από το Ιράν που αγαπήσαμε πολύ στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ευτυχώς το αγάπησε και η κριτική επιτροπή που έδωσε στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, Babak Anvari, το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Ο Anvari είπε πως έφτιαξε την ταινία έχοντας στο μυαλό του τη μητέρα του και άλλες γυναίκες στο Ιράν που μένουν δυνατές απέναντι στο καθεστώς της χώρας. Έτσι το σενάριο βάζει την υπόθεση στην πολιορκημένη Τεχεράνη της δεκαετίας του ‘80, με τη νεαρή μητέρα μιας κόρης να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε κατά τη μετεπαναστική περίοδο στο Ιράν. Σύντομα θα αρχίσει να την απασχολεί και η πραγματικότητα μες στο σπίτι της που φαίνεται να έχει στοιχειωθεί από μία μυστηριώδη δύναμη.

Σ’ αυτή δύναμη αυτή βρίσκεται και η φεμινιστική αλληγορία της ταινίας. Η ύπαρξή της και όσα προκαλεί μοιάζουν να ενσαρκώνουν όλες τις φοβίες της Shideh, από την καταπίεση που δέχεται από τη χώρα της, μέχρι τον ρόλο της ως μητέρα. Η ταινία ωστόσο δε μετατρέπεται σε μανιφέστο και δεν ξεχνάει να σε κοψοχολιάσει με τα jump scares, τα τριξίματα και τα τέλεια πρακτικά της εφέ. Εάν σου άρεσε το ‘Badadook’, μην το σκέφτεσαι καν.

7 Λεπτά Μετά τα Μεσάνυχτα (A Monster Calls)

Όταν ο J.A. Bayona έκανε το ντεμπούτο του με το ‘Orphanage’, πολλοί τον καλωσόρισαν ως τον νέο Guillermo del Toro. Μετά το ‘Impossible’ σκέφτηκαν ότι μάλλον βιάστηκαν να βγάλουν συμπέρασμα. Τώρα το ‘A Monster Calls’ ξαναπιάνει την ίδια κουβέντα. Αν αγαπάς τον ‘Λαβύρινθο του Πάνα’, αυτή είναι αναμφισβήτητα η ταινία σου για την εβδομάδα. Και ο Lewis MacDougall ένα ακόμα φετινό αστεράκι που αξίζει να παρακολουθήσεις τα επόμενα χρόνια.

Το ‘A Monster Calls’ είναι gothic παραμύθι και δράμα για τον καρκίνο ταυτόχρονα. Τι μπορεί να κάνει ένα αγόρι για να αντιμετωπίσει την επικείμενη απώλεια της μητέρας του και το bullying των συμμαθητών του; Μπορεί να καλέσει ένα τέρας να το βοηθήσει. Το τέρας στην προκειμένη περίπτωση είναι ένας ίταμος με τη φωνή του Liam Neeson. Θα μπορούσε να τα πάει και χειρότερα.

Ο ΔεντροNeeson λέει ιστορίες στον μικρό που απεικονίζονται σε υπέροχα ιμπρεσιονιστικά καρέ, αλλά στο τέλος της ταινίας θα απαιτήσει από τον Connor να του πει κι αυτός το τέλος της δικής του ιστορίας. Αυτή ξεκινά με τον εφιάλτη που βλέπει με τη μητέρα του – μια Felicity Jones που ξεπλένει την κακή γεύση του ‘Inferno’ – να πέφτει στο κενό, αλλά ο τρόπος που πρέπει να την τελειώσει, κορυφώνεται σε μια παραδοχή που λίγοι άνθρωποι κάνουν όσο υποφέρουν μαζί με τον άρρωστο συνάνθρωπό τους, αλλά πολλοί τη νιώθουν.

Blood Father: Βίαιη Δικαιοσύνη (Blood Father)

Κανείς δεν κάνει rage quit σαν τον Mel Gibson. Το άκουσαμε όλοι σ’ εκείνες τις ηχογραφήσεις που κατέστρεψαν (για λίγο;) την καριέρα του. Τώρα μπορούμε και να το δούμε στον πιο κατάλληλο ρόλο που θα μπορούσε να επιλέξει τελευταία. Στο δικό του ‘Taken’ όποιος πειράξει την κόρη αυτού του πρώην κατάδικου δε θα τη βγάλει καθαρή. Τα ‘Taken’ βέβαια έχουν κι έναν μεγαλοστουντιακό αέρα. Το ‘Blood Father’ είναι μία grindhouse b-movie που θα μπορούσε να είχε γυριστεί στα ‘70s. Αν αναρωτιέσαι και πού είναι το κακό σ’ αυτό, καλώς αναρωτιέσαι. Πανδαιμόνιο στην αμερικανική έρημο, με μηχανές, σφαίρες, ιδρώτα, απλοϊκή παύλα καλή πλοκή και ζωντανούς  one-on-one διαλόγους.

Σνόουντεν (Snowden)

Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που δεν είδε τον Oliver Stone να φτιάχνει ταινία για τον Edward Snowden από χιλιόμετρα μακριά; Αυτό ήταν γραμμένο στ’ άστρα.

Ο Stone έχει βρει έναν πολύ αφοσιωμένο πρωταγωνιστή στον Joseph Gordon-Levitt κι ένα ικανό καστ στη Shailene Woodley, τη Melissa Leo και τον Zachary Quinto, αλλά κανείς τους δε φτάνει για να φέρει την άνοιξη. Το ‘Snowden’ είναι ένας άθλος για ταινία που έχει αναλάβει να πάει τον ήρωά του από τη σύντομη καριέρα του στον στρατό και την εισαγωγή του στη CIA, μέχρι την υποκλοπή των αρχείων της NSA και την διαφυγή του στη Ρωσία.

Θέλοντας να δώσει ισόποση σχεδόν σημασία σε όλα αυτά, μοιάζει τελικά περισσότερο με μία σελίδα της Βικιπαιδείας που έρχεται στη ζωή μέσα από τεράστια set pieces. Εάν προτιμάς τις δραματοποιημένες αληθινές ιστορίες αντί ενός ντοκιμαντέρ, τότε ίσως να παρουσιάζει κάποιο καθαρά ενημερωτικό ενδιαφέρον. Κατά τ’ άλλα είναι ό,τι πιο άνευρο θα μπορούσε να γυριστεί για μια υπόθεση που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που μιλάμε για την πολιτική, το Ίντερνετ και τα προσωπικά δεδομένα.