Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Σειρές, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βιβλία και ζώα. Για περάστε.
- 11 ΝΟΕ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το παλιό ‘Twin Peaks’, ο Γιάννης Σαμούρκας
Είδα την πρώτη σεζόν και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σκαλώσω. Βέβαια γίνεται μύλος η υπόθεση με όλα τα στοιχεία που οδηγούν σε 5-6 διαφορετικές μεριές. Όλοι μπλέκονται και γενικά δεν βγάζεις άκρη. Αλλά αυτό έπρεπε κιόλας να συμβαίνει. Αυτό που με προβλημάτιζε όμως εξαρχής ήταν η σκηνοθετική ορθότητα και η ομαλότητα της εξιστόρησης. Σα να είχε ένα όπλο στον κρόταφο ο Lynch που να του υποδείκνυε να μην κάνει καμιά από τις γνωστές του μαλακίες και κάψει του θεατές. Μάλλον κατάφερε να φύγει από την ομηρία του όμως, γιατί στο πρώτο επεισόδιο του 2ου κύκλου, στα πρώτα κιόλας λεπτά, γίνεται ένα εγκεφαλικό παρανάλωμα, με τον ψιλόλιγνο γέρο που πουλάει τρέλα. Προφανώς αφού το πήγε στρωτά για μια ολόκληρη σεζόν και είχε και την θεαματικότητα του, είπε τώρα θα δείτε τι εστί παράνοια. Ψυχεδέλεια. Τρόμος!
Υ.Γ.: Το thumbs up στη φωτογραφία πάει σε όλους του κόπανους που ψήφισαν τον αρχικόπανο Trump.
Με το ιγκουάνα που γλίτωσε απ’ τα φίδια, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Σε μια εβδομάδα η οποία θα μείνει για πάντα στην ιστορία λόγω της εκλογής Τραμπ, εγώ έχω να λέω πως ξεχώρισα έναν μικρό θρίαμβο ενός ακόμη πιο μικρού ιγκουάνα, απέναντι σε μια συμμορία κακιασμένων φιδιών. Αλήθεια, καιρό είχα να πανηγυρίσω τόσο όσο όταν διαπίστωσα πως ο φίλος μας κατάφερε να ξεγλιστρήσει απ’ τα φίδια, τρέχοντας σαν να μην υπάρχει αύριο. Είδα το απόσπασμα απ’ το ντοκιμαντέρ “This is Earth 2” του BBC με αληθινή αγωνία, τρόμο (αν έβλεπα εγώ τόσα φίδια μπροστά μου θα λιποθυμούσα), χαρά και θαυμασμό για τον συναρπαστικό αγώνα του ιγκουάνα. Ειδικά όταν παγιδεύτηκε και κατάφερε να το σκάσει νομίζω φώναξα πιο δυνατά απ’ ότι φώναξα στο γκολ του Φινμπόγκασον πέρσι με την Άρσεναλ. ΝΑΙ ΡΕ ΙΓΚΟΥΑΝΑ, δεν σας χάλασε φίδια, φάτε κάτι άλλο. (δεν έχω δει ακόμα ολόκληρο το ντοκιμαντέρ γιατί φοβάμαι ότι σε κάποια άλλη σκηνή θριαμβεύουν τα φίδια, σας παρακαλώ μην μου το χαλάσετε).
Mε το ‘Kevin Can Wait’, ο Πάνος Κοκκίνης
Ντρέπομαι που το παραδέχομαι δημόσια, αλλά ο Kevin James μου έχει κάνει ‘μάγια’, ήδη από την εποχή του The King of Queens. Το ξέρω ότι είναι μέτριος. Το ξέρω ότι το συγκεκριμένο sitcom είναι σημαιοφόρος στην επέλαση των αντίστοιχων ‘Μεσήλικες λευκοί που συμπεριφέρονται άσχημα’ (Last Man Standing, Man with a Plan, The great indoors) που έχουν σκάσει μύτη τελευταία. Το ξέρω ότι είναι γελοίο ότι -για άλλη μια φορά- έχει σέξι γυναίκα στο πλευρό του. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να τον παρακολουθώ. Μοναδικό ελαφρυντικό που δίνω στον εαυτό μου είναι ότι ο Kevin είναι ο τελευταίος χοντρός κωμικός που έχει απομείνει εκεί έξω. Αν δεν τον υποστηρίξω εγώ, ο δικός του άνθρωπος, τότε ποιος θα το κάνει;
Με την Αποθήκη Γ’ του #tiff57, ο Γιάννης Σαχανίδης
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τα τελευταία 12 χρόνια που το παρακολουθώ σα θεατής είναι για πολλούς πολλά διαφορετικά πράγματα. Είναι οι ταινίες, το γεμάτο Ολύμπιον, το box στην Αριστοτέλους, οι αίθουσες του λιμανιού, η χαλαρότητα του σινεφίλ κοινού που μοιράζεται tips με αγνώστους, οι ουρές στα εκδοτήρια για το πολυπόθητο εισιτήριο και μετά για την είσοδο στην ταινία, τα “αχ είναι πιασμένη” που ακούγονται λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι, για πολλά χρόνια κι εκείνο το μήνυμα κατά της μαγνητοσκόπησης των ταινιών που έπαιζε αμέσως πριν την έναρξη της κάθε προβολής. Για μένα όμως Φεστιβάλ σημαίνει Αποθήκη Γ’. Κι όχι τόσο για τα πάρτι της που γίνονται τα βράδια, αν και μπυρίτσα να υπάρχει και όλα βρίσκονται, αλλά για την κίνηση όλης της υπόλοιπης ημέρας. Για αυτές τις 10 μέρες το καφέ της Αποθήκης Γ’ είναι το hot spot της Θεσσαλονίκης. Άνθρωποι του Φεστιβάλ, εθελοντές, δημοσιογράφοι, συντελεστές των ταινιών που προβάλλονται και απλοί θεατές συναντώνται εκεί, σε ένα μέρος που τις υπόλοιπες 355 ημέρες του χρόνου μένει άδειο και ανεκμετάλλευτο. Εκεί είναι που συζητούνται οι ταινίες που είδαμε, το πρόγραμμα των υπόλοιπων ημερών, εκεί θα πιάσω feeling Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κάθε χρόνο. Σχεδόν συγκινούμαι με το τι σηματοδοτεί αυτός ο χώρος. Τα ξαναλέμε στη Γ’ και το 2017.
Με το ‘False Alarm’ του The Weeknd, η Ναστάζια Καπέλλα
Τον Weeknd τον έμαθα από το ‘Earned Ιt’ το κομμάτι στο οποίο η Dakota Johnson κρέμεται δεμένη για το πρόμο του ’50 Shades of Grey’ και δεν μου άρεσε. Το ‘Hills’ ήταν καλύτερο αλλά και πάλι δεν τρελάθηκα. Πιο πολύ το μαλλί μου χε μείνει από αυτόν. Και στο ‘Starboy’ o Weeknd συνεργάζεται με τους Daft Punk, σκοτώνει τον παλιό του εαυτό και το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Το ‘False Alarm’ το ανακάλυψα πριν λίγες μέρες, ίσως αντικειμενικά να μην είναι τόσο καλό όσο το ‘Starboy’, αλλά όλη τη βδομάδα το ακούω στο repeat σφυρίζοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα (not). Το πολύ ωραίο αυτό τραγούδι συνοδεύει και εξίσου ωραίο βιντεοκλίπ που θυμίζει την επίσης ωραία περσινή ταινία ‘Victoria’.
Με το ‘War and Peace’, η Έρρικα Ρούσσου
Μετά το τρομερό κόλλημα made by the order of the Peaky Blinders, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αποκλείεται το BBC να καταφέρει τόσο σύντομα να με εκπλήξει-εντυπωσιάσει. Ε, να μία ακόμη φορά που το ‘είμαι σίγουρη’ μου, αχρηστεύθηκε. Δεν θα πω πολλά γιατί είμαι και επιρρεπής στα σπόιλερ (και δεν μπορώ να στηριχτώ ότι έχετε διαβάσει τους τόμους του Τολστόι) απλά θα προτρέψω όποιον δεν το έχει δει να το κάνει. Είναι έξι επεισόδια και είναι όλα τους υπέροχα. Επίσης, πόσο καλός είναι αυτός ο James Norton, πόσο. Δεν ξέρω μπορεί να το έχει το όνομα.
Με τον ‘Χορό των Ρόδων’, ο Γιώργος Μυλωνάς
Εν αναμονή της έκδοσης (14/11) του ‘Δευτέρα’, του βιβλίου του Ηλία Αναστασιάδη σχετικά με τον εθισμό του στο τζόγο, θέλησα να διαβάσω κάτι αντίστοιχης θεματολογίας για ζέσταμα. Έτσι, έπεσα πάνω στο ”Χορό των Ρόδων” του Αντώνη Σουρούνη. Ο Σουρούνης, μετανάστης στη Γερμανία από την ενηλικίωσή του, στο βιβλίο του που βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1995, γράφει (με εμφανή αυτοβιογραφικά στοιχεία) για τις εμπειρίες μιας παρέας μεταναστών πάνω από τις ρουλέτες διάφορων καζίνο σε Γερμανία και Ιταλία, αλλά και το πόσο επηρεάζει η επαγγελματική τους ενασχόληση με το τζόγο την προσωπική τους ζωή. Οι λεπτομέρειες με τις οποίες περιγράφεται η ζωή στα καζίνο δίνονται με τόση ζωντάνια που έχω σκεφτεί σοβαρά να πάω στην Πάρνηθα ή στο Λουτράκι μόνο και μόνο για να παίξω μερικές μάρκες, ώστε να διαπιστώνω αν ο τρόπος που έπαιζαν οι επαγγελματίες παίκτες στο βιβλίο όντως αποδίδει και μπορεί να με κάνει πλούσιο. Ευτυχώς, που τα καζίνο είναι μακριά από το κέντρο και δεν θα ξεμείνω από λεφτά για να αγοράσω και τα υπόλοιπα βιβλία του Σουρούνη.
Με Hamilton Mixtape, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Το mixtape ολόκληρο αργεί λιγάκι ακόμα (2/12), αλλά μέχρι τότε παίρνω ιδέα από τα κομμάτια που κυκλοφορεί η Atlantic για το hype. Είχαμε ‘My Shot’ με Busta Rhymes, Joell Ortiz και Nate Ruess και ‘It’s Quiet Uptown’ με Kelly Clarkson. Τώρα έχουμε και ‘Satisfied’ με Sia, Miguel και QUEEN LATIFAH και το πιο επίκαιρο πεθαίνεις ‘Immigrants (We Get the Job Done) με K’NAAN, Snow Tha Product, Riz MC και Residente. Τώρα θέλω κι ένα τρέιλερ για το χριστουγεννιάτικο επεισόδιο του ‘Sense8’ από το Netflix κι έκλεισε ο Νοέμβρης.
Με το Best Fiends Forever, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Αφού την προηγούμενη βδομάδα έγραφα πως έχω κολλήσει με το ‘άλμπουμ-επίλογο ζωής’ του Leonard Cohen λίγες ώρες πριν αυτός πεθάνει, καλύτερα να παραμείνουμε σε πιο σαχλά και ακίνδυνα μονοπάτια αυτή τη βδομάδα. Το ‘Best Fiends’ που είχα γράψει πριν καιρό το θυμάστε; Αν όχι, εσείς χάνετε. Είναι το πιο εθιστικό blockbuster app που έχω παίξει ποτέ στο κινητό. Και τώρα έχει και σίκουελ το οποίο, προς τιμήν της developer εταιρείας, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ορίτζιναλ.
Αντί δηλαδή να βγει άλλο ένα τύπου Candy Crush παιχνίδι που παίρνει τη δημοφιλία του υπάρχοντος παιχνιδιού και φτιάχνοντας ξανά κάτι ίδιο (βλέπε Plants v Zombies, Angry Birds, όλα αυτά τελοσπάντων), πατάει τώρα σε εντελώς άλλη δομή, είναι ένα στάνταρ clicker παιχνίδι που αναπτύσσεις τα ζουζούνια σου όσο προχωράς στον χάρτη, σκοτώνοντας σκουλήκια και μαζεύοντας power-ups. Κάθε τρεις και λίγο περνάς στον επόμενο κόσμο, τα πάντα μηδενίζουν εκτός από κάποιες πολύ βασικές ικανότητες ή διάφορα αντικείμενα που μαζεύεις τα οποία κάνουν τη διαδρομή σου ευκολότερη, και κάπως έτσι προχωράς κάθε φορά ένα τσικ παραπάνω, φτάνοντας σε νέους κόσμους, που σημειωτέον είναι πάντα φοβερά σχεδιασμένοι. Αυτό είναι και το κλειδί για τα Best Fiends εξαρχής. Όχι η πρωτοτυπία, αλλά το ότι κατακλέβουν μια προϋπάρχουσα επιτυχημένη game app δομή και την εμπλουτίζουν με φανταστικό design κι αρκετά μικρο-twists ώστε να κολλάς. Ενιγουέι, ελπίζω να μην βγάλουν και τρίτο παιχνίδι γιατί δε θα έχω χρόνο ούτε για ‘Survivor’ πια.
Με τις ‘Περσείδες’ του Μίλτου Πασχαλίδη, ο Αντώνης Τζαβάρας
Πήρα το νέο DC του Μίλτου από την εφημερίδα. Έτσι, για να το ακούσω ολόκληρο, όπως παλιά. Είμαι στην πέμπτη ακρόαση, οπότε δεν το έχω χωνέψει ακόμα. Δεν ξέρω αν θα ‘κολλήσω’ με το άλμπουμ. Είναι νωρίς ακόμα. Έχω ήδη κολλήσει, όμως, με δύο τραγούδιια. Με το ήσυχο ζεϊμπέκικο που ο ίδιος σημειώνει ότι το έγραψε έχοντας στ’ αυτιά του τη φωνή του Μητροπάνου (είναι το Νο 4 στο CD, ‘Τα όνειρα του Μάρτη’. Και το Νο 6, ‘Η δική μας γλώσσα’. Τρυφερό, καθησυχαστικό και με την άνιση χαρμολύπη του Μίλτου. Αυτή που ρέπει σχεδόν πάντα προς τη λύπη.
