Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Apps, βιβλία, σειρές και εκλογές. Για περάστε.
- 4 ΝΟΕ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το app game ‘Πες Βρες!’, ο Αντώνης Τζαβάρας
Δεν είναι καινούριο, το συγκεκριμένο παιχνιδάκι υπάρχει εδώ και δύο χρόνια, αλλά εγώ το έμαθα το προηγούμενο Σάββατο. Έκτοτε έχω μάθει ότι το πιο εκτονωτικό πράγμα που μπορείς να κάνεις στο ημίχρονο του ματς ή στις διαφημίσεις της ταινίας, ή πριν αρχίσει το μίτινγκ ή σε κάθε διαθέσιμο πενταλεπτάκι, είναι να μοιράσεις όποιους έχεις δίπλα σου κάθε φορά σε δύο ομάδες και να αρχίσετε να ψάχνετε δέκα λέξεις / πράγματα / ονόματα / ταινίες / πρόσωπα που οτιδήποτε. Αν μπορούσα να το παίξω και μόνος μου, θα σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να διαγράψω την καταραμένη τη Spider Solitaire που έχει στοιχειώσει το κινητό μου εδώ και χρόνια.
Mε το audio book ‘Aurora’, ο Πάνος Κοκκίνης
Μόλις το τελείωσα και είμαι πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Σκέψου ότι, επειδή έβαζα και το άκουγα αποκλειστικά στο αυτοκίνητο, στο πήγαινε έλα από τη δουλειά, έχω να ανοίξω το ραδιόφωνο κανένα 20ήμερο. Το χρησιμοποιούσα ως κάτι σαν το καθημερινό μου διαλογισμό. Το μόνο πρόβλημα; Επειδή ο μάστορας του Αρειανού -και όχι μόνο- sci fi τη ξέρει τη δουλίτσα του, έπιανα τον εαυτό μου να λαχταρά να με πιάσει κόκκινο φανάρι για να μάθω πως στο καλό τελειώνει η περιπέτεια αυτού του διαστημοπλοίου ρέπλικα της Γης και των κατοίκων/αποίκων του.
Με τη δεύτερη σεζόν του The Missing, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Ναι, είμαι ο γραφικός που έβαλα για κόλλημα την πρώτη σεζόν, μετά έγραψα γι’ αυτήν και τώρα βάζω για κόλλημα και τη δεύτερη. Για την οποία μάλιστα ήμουν διστακτικός, και σκεφτόμουν να μην τη δω καν, βέβαιος ότι αποκλείεται να έχει την ίδια αγωνία και ποιότητα με την πρώτη. Κι όμως, μετά τα 3 πρώτα επεισόδια, τολμώ να πω ότι έχει περισσότερο μυστήριο, μεγαλύτερες ανατροπές, είναι πολύ πιο σκληρό και σκοτεινό (ναι γίνεται) και κάνει την πρώτη σεζόν με την εξαφάνιση του Όλιβερ να μοιάζει με παιδικό παραμυθάκι. Δεν θα μπω στην ουσία για να αποφύγω τα spoilers, θα σου πω απλά ότι συνδετικός κρίκος των δύο σεζόν του The Missing είναι ο ντετέκτιβ Ζουλιέν Μπαπτίστ και σε πρώτο πλάνο είναι η υπόθεση της εξαφάνισης ενός κοριτσιού το οποίο 11 χρόνια μετά επιστρέφει. Κι αν αυτό το κόνσεπτ σου φαίνεται βαρετό και προβλέψιμο, καλό είναι να ξέρεις πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά και τα δεδομένα διαρκώς αλλάζουν. Περιμένω να ολοκληρωθεί για να ανακηρύξω αυτή τη σεζόν ανώτερη της πρώτης συνολικά, όμως στου δρόμου τα μισά που θα έλεγε κι ο Βαγγέλης ο Ιωάννου, κερδίζει με άνεση.
Adèle Exarchopoulos, ο Γιώργος Μυλωνάς
Είναι κάποιες γυναίκες που μόλις τις κοιτάς στα μάτια (ακόμα κι απ’ την οθόνη), ξέρεις πως θες να περάσεις μαζί τους το υπόλοιπο της ζωής σου. Θες να γίνουν οι μητέρες των παιδιών σου, οι γιαγιάδες των εγγονιών σου. Αυτό έπαθα με την Αντέλ όταν είδα το ‘Blue is the Warmest Color’. Όχι, δεν με επηρέασαν οι παθιασμένες σκηνές σεξ. Για την μητέρα των παιδιών μου μιλάμε άλλωστε. Ούτε η και καλά η ελληνική καταγωγής της, αφού μόλις ένας στους τέσσερις παπούδες της ήταν Έλληνας. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας, συνειδητοποίησα πως ήθελα να την προστατεύσω από το bullying που δέχονταν από τις συμμαθήτριες της, να της κρατάω το χέρι για να την βοηθήσω να ξεφύγει από τις κακοτοπίες, να χαζεύω το πρόσωπο της που αν και σχεδόν έμενα μεταξιταστέος στα καλλιτεχνικά στο γυμνάσιο, θα μπορούσε να με μετατρέψει σε Καντίνσκι.
Αντέλ,
δικός σου για πάντα.
Με τις αμερικανικές εκλογές, ο Γιάννης Σαχανίδης
Εντάξει, για την ακρίβεια αυτό δεν είναι κόλλημα της τελευταίας εβδομάδας, αλλά του τελευταίου 1,5 χρόνου. Έχουν συμβεί τόσα φανταστικά και τρομακτικά πράγματα μέσα σε αυτό το διάστημα, από τις υποψηφιότητες, στη διαδικασία των primaries κι από εκεί στην τελική ευθεία με τους Τραμπ και Κλίντον, που είναι σαν κάποιος τρελός σεναριογράφος του Χόλιγουντ να έχει σκαρφιστεί την όλη πορεία προς τις Αμερικανικές κάλπες. Και τα debates, αχ τα debates. Παιδιά ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πιθανότητες να ανακηρυχθεί πρόεδρος της Αμερικής, ας πάρουμε μισή ωρίτσα από τη ζωή μας να σκεφτούμε πως θα είναι αυτό. Την επόμενη Τετάρτη θα ξέρουμε με σιγουριά αν το γλιτώσαμε αυτό το darkest timeline. Περιμένω ήδη το πρώτο δυστοπικό, alt-history μυθιστόρημα που θα γραφτεί για την επομένη των εκλογών κι ελπίζω να είναι όντως alt.
Με τον Gabor Szabo, ο Γιάννης Σαμούρκας
Δεν είναι καινούργιο κόλλημα ο Szabo. Είναι χρόνιο. Φεύγει κι έρχεται σαν αυτοάνοσο. Τώρα επέστρεψε γιατί ανακάλυψα ότι δεν είχα ακούσει το Dreams. Ο Gabor Szabo είναι Ούγγρος κιθαρίστας της jazz. Αν και σκέτο το jazz δεν λέει όλη την αλήθεια, γιατί μέσα στη δισκογραφία του έχει ανακατέψει pop, rock, folk,funk, synthesizers και πάντα μα πάντα με απόλυτη ευστοχία. Το Dreams είναι του 1968, στην ψυχεδελική του περίοδο, μαζί με το Bacchanal της ίδιας χρονιάς και αποτελεί ένα μουσικοπολιτισμικό όργιο που μπλέκει την αμερικάνικη διδασκαλία στην κιθάρα, την Ουγγρική καταγωγή και μουσική παιδεία, τους gypsies ρυθμούς και τους ισπανικούς διαλόγους στα κρουστά και τα ντέφια. Μια φράση που χρησιμοποιώ για λίγες περιπτώσεις: η ομορφιά της μουσικής!
Με τον Γαλαξία του Αντώνη Φωνιαδάκη, η Έρρικα Ρούσσου
Με το χοροθέατρο οι σχέσεις μου είναι τρομακτικά τυπικές. Και αυτό γιατί κυρίως, στο θέατρο εκείνο που πρώτα με τραβάει είναι το κείμενο. Απουσία κειμένου, όσο καλή και αν είναι η κίνηση, νιώθω ότι κάτι λείπει από τη σκηνή. Κάτι σημαντικό. Παρόλα αυτά, μία ώρα μετά τη λήξη της χθεσινής πρεμιέρας του Γαλαξία στο Θέατρο Rex, είμαι σχεδόν έτοιμη να δηλώσω το βαρύγδουπο ‘φέρτε μου χοροθέατρα να βλέπω’. Δίχως ντροπή. Αφού γράψω κάπου εδώ ότι σε αυτή μου τη δήλωση σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι ο Γαλαξίας είχε κείμενο, και μάλιστα, στα σημεία το βρήκα και εξαιρετικό, θέλω να μιλήσω για τα σώματα. Τα σώματα που πάλλονταν τόσο αρμονικά παρουσιάζοντας την κοσμική γέννεση που πραγματικά, για μερικές στιγμές πίστεψα ότι βρισκόμουν στο Πλανητάριο.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αλλά σήμερα είναι η πρώτη φορά που θα προτείνω σε κάποιον να παρακολουθήσει χοροθέατρο. Και μάλιστα, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι μπορεί να μην του αρέσει, να μην τον κερδίσει ή να το βαρεθεί. Ειδικά εσείς που είστε φίλοι των ντοκιμαντέρ περί κοσμικής ύπαρξης και τα συναφή. Ειδικά σε εσάς παίζει να αρέσει περισσότερο και από μένα.
*Δίχως σπόιλερ, η σκηνή του ‘μονολόγου’ του χορευτή για τη γένεση του σύμπαντος είναι απλά συγκλονιστική.
Με τον Leonard Cohen και την Tove Lo, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, ερωτεύτηκα δύο άλμπουμ την ίδια στιγμή και είναι δύο άλμπουμ τόσο διαφορετικά που μαζί, αθροιστικά, φτιάχνουν τη ζωή. Η Tove Lo συνεχίζει να κρατά ψηλά τη σημαία της περήφανης Σουηδικής σχολής ποπ μουσικής με το ‘Lady Wood’, ένα άλμπουμ γεμάτο υπόγειων απολαύσεων ποπ μουσική που ακούγεται σαν το πιο σημερινό-αλλά-καθόλου-ευτελές πράγμα που έχει βγει φέτος. Ο Leonard Cohen με το ‘You Want It Darker’ δε μας ρωτάει καν αν το θέλουμε σκοτεινότερο, μας το δίνει και του λέμε κι ευχαριστώ, και αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε αυτή την κατάθεση-επίλογο ζωής. Μισή ώρα μουσικής ανατριχίλας και υπαρξιακής σκοτοδίνης. Τα ακούω ασταμάτητα εδώ και μέρες εναλλάξ. Η Tove Lo, 29 χρονών, κάνει μουσική για την ίδια την αίσθηση του ενθουσιασμού, για το πώς νιώθεις όταν σε περιτυλίγει, για το πώς πετάς, ανατριχιάζεις, ερεθίζεσαι, και προσγειώνεσαι μετά. Ο Leonard Cohen, 82 χρονών, κάνει συγκλονιστική μουσική για να μας θυμίσει να ζήσουμε όλα αυτά για τα οποία τραγουδά η Tove Lo. Και ό,τι άλλο θέλουμε τελοσπάντων. Τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ του φθινοπώρου.
Με μια σκηνή του ‘I, Daniel Blake’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Για την ταινία και τους λόγους που μπορεί να πήρε αρκετά απρόσμενα τον Χρυσό Φοίνικα είπαμε περισσότερα εδώ, αλλά αυτό που κράτησα περισσότερο από το ‘I, Daniel Blake’ ήταν η βάναυση σκηνή σε μία τράπεζα τροφίμων όπου καταφεύγει η Katie για να εξασφαλίσει το φαγητό των παιδιών της. Δε θα πω πολλά γιατί δε θέλω να το χαλάσω για όσους το δουν, αλλά αυτό που νομίζεις πως θα είναι μια συγκινητική στιγμή με μουσικό χαλί ειδικό για κλάμα, καταλήγει σε κάτι αποτρόπαιο που δεν έχει φτιαχτεί για να αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες σαν θέαμα.
Με την τρίτη σεζόν του ‘Black Mirror’, η Ναστάζια Καπέλλα
Ένας-ένας πέφτει στο Popcode (και δεν θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά). Η αλήθεια είναι ότι είχα κολλήσει από τότε που βγήκαν τα επείσόδια, απλώς δεν τα είχα δει ακόμη όλα για να το διατυμπανίσω. Η δική μου σειρά είναι 4, το οποίο θα μπορούσε να είναι ταινία από μόνο του (δηλαδή τι, καλύτερο ήταν το “Ex machina”;). Και με μεγάλη διαφορά ακολουθούν τα 3>6>2>5>1. Ή αλλιώς 3=6=2=5>1. (Νιώθω σαν να αποφοίτησα από το Μαθηματικό).
