Πώς είναι να διαβάζεις όλα τα Game of Thrones

Μην ανησυχείς. Έχω πάρει ρητή εντολή να μην περιέχει το κείμενο κανένα spoiler για τις επόμενες σεζόν (για την πρώτη έχει). Συγκεκριμένα μου έχουν πει ‘θα σου τσακίσω τα γόνατα με βαριοπούλα αν μας πεις ποιός παθαίνει τι και, κυρίως, τι συμβαίνει με τον νάνο’. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, το έχω και ένα άγχος παραπάνω.

Ακόμη περισσότερο επειδή εντός ομίλου 24, το Game of Thrones έχει εξαπλωθεί σαν ιός. Σε τέτοιο σημείο που μέχρι και ο security στην είσοδο γνωρίζει ποιός είναι ο Ned Stark και τι σημαίνει το motto ‘The winter is coming’. Που, τώρα που το σκέφτομαι, μια χαρά ταιριάζει και στην γενικότερη κατάσταση της χώρας.

Ας ξεκινήσουμε μετρώντας. A Game of Thrones (835 σελίδες), A Clash of Kings (1009 σελίδες), A Storm of Swords (1216 σελίδες, εξού και τηλεοπτικά θα γυριστεί σε δυο σεζόν), A Feast for Crows (1104 σελίδες) και Α dance with Dragons (1040 σελίδες). Όπως βλέπεις, όταν ξεκινάει να γράφει ο George Martin δεν σταματάει μέχρι να έχουν κοπεί και μετατραπεί σε χαρτοπολτό όλα τα δέντρα στην Santa Fe, όπου και μένει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ευχόμουν να είχαν τα βιβλία το διπλάσιο μέγεθος. Έτσι και αλλιώς, δεν χρειάζεται να τα κουβαλάω στην πλάτη μου. Τα έχω περασμένα σε ipad και κινητό και έχω βρει την υγειά μου.

Τι σημαίνει όμως αυτό για σένα; Ότι κάθε χαρακτήρας που είδες και γούσταρες στο πρώτο μέρος ( ο πατριάρχης Ned Stark, ο μπάσταρδος Jon Snow, ο έκφυλος νάνος Tyrion ή η γυμνόστηθη έκπτωτη πριγκίπισσα Daenerys Targaryen) είναι απείρως πιο ολοκληρωμένοι σαν χαρακτήρες στο βιβλίο. Διαβάζοντάς το, όσο άσκοπο και αν σου φαίνεται αρχικά επειδή έχεις δει την σειρά, μπαίνεις ακόμη πιο βαθειά στο νόημα. Επίσης, αρχίζεις και συνειδητοποιείς πόσο άθλος είναι για τους σεναριογράφους να χωρέσουν τις 1009 σελίδες του 2ου βιβλίου μέσα σε μόλις 10 επεισόδια. Αλήθεια, δεν έχεις την παραμικρή περιέργεια να μάθεις τι κόπηκε; Και κατά πόσο συμφωνείς με αυτό;

Στα πρακτικά του ζητήματος, η ανατροπή του 9ου επεισοδίου της 1ης σεζόν, με το κεφάλι του Ned Stark να κυλάει στο χώμα –έχοντας διαβάσει τα επόμενα βιβλία- μοιάζει τόσο σοκαριστικό όσο η είδηση ότι του χρόνου θα μας έρθουν συστημένα από Βρυξέλλες καινούργια οικονομικά μέτρα. Δηλαδή καθόλου. Με άλλα λόγια, κεντρικοί ήρωες θα πεθαίνουν την στιγμή που δεν το περιμένουν, άλλοι θα δουν τα πλέον σημαντικά μέλη τους να ακρωτηριάζονται, οι δράκοι μεγαλώνουν, στοματά αλλάζουν χέρια, τα βυζιά, το κρασί, το δηλητήριο και οι συνομωσίες συνεχίζουν να ρέουν άφθονα, το μυαλό αποδεικνύεται πάντοτε πιο χρήσιμο από τα μπράτσα, η αναγκαιότητα καλών ειδικών εφέ γίνεται επιτακτική και τα πράγματα στην άλλη πλευρά του τείχους αρχίζουν να αποκτούν τρομακτικό ενδιαφέρον.

 

Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι, παρόλο που ως θεατές γενικότερα (και του Game of Thrones ειδικότερα) είμαστε προετοιμασμένοι να περιμένουμε και να προβλέπουμε τις ανατροπές που θα έρθουν, ο George Martin έχει στήσει το όλο θέμα έτσι που πρέπει -τουλάχιστον 10 φορές- να ξύπνησα τους γείτονες φωνάζοντας μόνος μου, τρεις τα ξημερώματα, ‘Τι λες τώρα’. Και δεν σου μιλάω για σεναριακά ευρήματα τύπου 6η Αίσθηση, εκεί που ένας ξύπνιος σεναριογράφος κατάφερε να μας ‘ξεγελάσει’, αλλά για καταστάσεις και εξελίξεις που έχουν απόλυτη λογική. Γιατί έτσι θα συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Απλά εμείς έχουμε ξεσυνηθίσει να την βλέπουμε φάτσα φόρα στην 50άρα οθόνη μας.

Ουσιαστικά η 1η σεζόν ήταν απλά το καναπεδάκι που σερβίρουν στις δεξιώσεις του Στάνλει Κιούμπρικ, πριν το όργιο με τις τύπισσες που φοράνε μάσκες (και τον Τομ Κρουζ να παρακολουθεί) που ακολουθεί μετά. Το μόνο που χρειάζεται να έχεις στο μυαλό σου είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις τα βιβλία. Γιατί και εσύ θα περάσεις μια χαρά. Και εγώ θα έχω επιτέλους κάποιον με τον οποίο θα μπορώ να τα σχολιάσω μαζί.