Τα 20 καλύτερα άλμπουμ του 2016

Έτσι όπως καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του πρώτου μισού χρόνου ζωής του PopCode. Ή ας πούμε έτσι όπως τα ακούσαμε και τα ξανακούσαμε και αποφασίσαμε ότι αυτά είναι που πρέπει να κρατήσουμε από το 2016.

20. Cool Sounds – Dance Moves

Για κάποιο δικό τους σκάλωμα έχουν διαλέξει τον όρο “jazz-gaze” για τον ήχο τους αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Επειδή δηλαδή έχουν ένα σαξόφωνο; Δηλαδή οι Orange Juice στο Rip It Up τι ήταν; Jazz covers band; Το προσπερνάω λοιπόν αυτό. Τα παιδιά στον δεύτερο δίσκο τους, παίζουν καθαρό new-wave guitar pop που σου γλυκαίνει τα αυτιά και σου μαλακώνει τα νεύρα (έλα τώρα που δεν το χρειαζόμαστε κι αυτό!). Αυτές οι κιθάρες τους, πραγματικά, είναι ηχητικό μασάζ. Η διάθεση του Dance Moves είναι τεθλασμένη και έχει διακριτικές διακυμάνσεις μεταξύ μελαγχολίας και χαράς. Πέρυσι ήταν οι Shopping, φέτος είναι οι Cool Sounds.

19. Jessy Lanza – Oh No

Στο πρώτο της άλμπουμ, ένα τρομερό electro r’n’b ανακάτεμα, ήταν κάπως πιο φειδωλή στη χρήση τόσο της φωνής της όσο και των κουμπιών που είχε στη διάθεση της. Λιγότερο ανασφαλής πλέον, βγαίνει αρκετά μπροστά στο μικρόφωνο, δυναμώνει την ένταση και αυξάνει την ταχύτητα. Βάζει πολύ synthpop στο παιχνίδι, επηρεασμένη όπως η ίδια λέει κιόλας από τους ιάπωνες πρωτοπόρους του είδους Yellow Magic Orchestra, του Ryuichi Sakamoto, αλλά οι r’n’b αναφορές είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή. Τα “VV Violence” (VV σημαίνει very very), “Never enough”, “It means I love you” και το “Oh no” με την εθιστική reverse λούπα του, αξίζουν πολλές ώρες airplay.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Σκοτεινή πλευρά γένους θηλυκού

18. Badbadnotgood – IV

Οι BadBadNotGood είναι μέρος του νέου άτυπου jazz ρεύματος και η προσέγγιση τους ήταν εξαρχής μοναδική. Πείραξαν την acid jazz και το instrumental hip-hop, τα γύρισαν ανάποδα και τα έκαναν αγνώριστα. Δεν είναι φυσικά οι πρώτοι που το έκαναν, αλλά έχουν αυτή τη δυναμικότητα που λείπει πχ. από τους Skalpel για να τους κάνει μαζικά γνωστούς.

Το τέταρτο τους απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από την ευκολία της ταμπέλας. Μπαίνουν μέσα σοβαρά στοιχεία soul (“Time moves”, με τη φωνή των Future Islands, “In your eyes”), έντονου αυτοσχεδιασμού (με τον φοβερό Colin Stetson στο “Confessions Pt II”, “Structure No3”, “Cashmere”) και electronica (“Lavender”, “And that too”). Νομίζω ότι αυτή η καναδική τετράδα μόλις άρχισε να σοβαρεύεται!

17. Blood Orange – Freetown Sound

Στο Freetown Sound τα μηνύματα φαίνονται ξεκάθαρα αντιρατσιστικά και ο δίσκος έχει ήδη ταυτιστεί με το κίνημα Black Lives Matter και τοποθετηθεί δίπλα στο Lemonade της Beyonce, το To Pimp A Butterfly του Kendrick Lamar και το Black Messiah του D’Angelo. Ο Hynes όμως εξηγεί ότι είναι γραμμένο για τους γονείς του και για τον ίδιο. Για το πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του σ’ αυτό το νέο αντιαφροαμερικάνικο κύμα που ζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν επέστρεφαν οι βιντεοταινίες (κάτι που θα λάτρευε) και η ζωή του Hynes γινόταν ταινία, ο ελληνικός τίτλος θα ήταν “Ένας hipster με ταλέντο” (στα αγγλικά μπορεί να ήταν “Purple Drizzle”). Το βιογραφικό του θα αρκούσε σε έναν ιστορικό για να βγάλει πολλά συμπεράσματα για τη μουσική από τα 00’s και μετά, αν και οι επιρροές του ίδιου σταματάνε κάπου στο ’93.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Blood Orange: Η απόλυτη μετενσάρκωση των ’80s

16. Kaytranada – 99.9%

Θα μπορούσε να είναι άλμπουμ της Black & Decker. Είναι το φετινό πολυεργαλείο. Μπορεί να καλύψει τα περισσότερα γούστα από κάθε άλλο που κυκλοφόρησε φέτος. Εlectronica, abstract breaks, hip-hop, pop, funk, soul, house. Και κάνει όλες τις δουλειές του τέλεια. Εκτός από μία. Δεν μπορεί να σε βιδώσει σε μια καρέκλα. Ο Louis Kevin Celestin κέρδισε με το δισκογραφικό καλημέρα σας, το βραβείο Polaris του καλύτερου καναδικού άλμπουμ για το 2016, αφήνοντας πίσω του Black Mountain, Grimes και Carly Ray Jepsen. Απορώ γιατί όχι 100%; Τσιγκουνιές θα κάνουμε;

15. Thee Oh Sees – A Weird Exits

Κάθε φορά που ακούω ένα καινούργιο άλμπουμ τους σκέφτομαι ότι ο John Dwyer είναι μεγαλύτερο ταλέντο από τον Ty Segall, αλλά πάντα συμβαίνει και το αντίστροφο. Κι ενώ ο Ty συνεχώς παλιμπαιδίζει (λες και πρόλαβε δηλαδή να μεγαλώσει, 29 χρονών είναι), οι Thee Oh Sees δείχνουν συνεχώς σημάδια ωρίμανσης, με τον Dwyer να έχει πια σταματήσει τα speed που κατάπινε (κάνα μισαδάκι λέει με συνταγή γιατρού!) και τη μπάντα να βιώνει μια αγωνιώδη πλευρά της punk ψυχεδέλειας της. Μια πλευρά που βρίσκει περισσότερο χρόνο ηρεμίας (“Crawl out from the fall out”, “The Axis”) και instrumental περισυλλογής (“Jammed entrance”, “Unwrap the fiend pt.2”). Μέσα στα 3 καλύτερα τους.

14. Kendrick Lamar – Untitled Unmastered

Μπορεί σε λίγα χρόνια από τώρα (αν όχι ήδη) να είναι ο πλούσιος ιεροκήρυκας που ξεκίνησε να σώσει τα παραστρατημένα ποίμνια από το κοπάδι του και κάπου στην πορεία άρχισε να μαζεύει τόσο πολύ κασέρι που στο τέλος ξέχασε τον σκοπό του και έγινε ένας ακόμα πνευματικά διεφθαρμένος ηγέτης. Προς το παρόν, όποιο φετινό δίσκο κι αν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω, Beyonce, Frank Ocean, Danny Brown, Sia, Kanye West, Dj Khaled. Αυτά βέβαια δεν επιβεβαιώνουν το πραγματικά αστείρευτο ταλέντο του καλύτερου ράπερ των τελευταίων 5 ετών. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα ψίχουλα που σκόρπισε το περσινό To Pimp A Butterfly, που συνθέτουν αυτή εδώ την ατιτλοφόρητη jazz hip-hop αλμπουμάρα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η κοινωνικα απαραίτητη αναγεννηση της μαύρης μουσικής

13. Car Seat Headrest – Teens Of Denial

Είναι αυτός ο νέος Conor Oberst (aka Bright Eyes); Μουσικά δεν έχουν σοβαρή σχέση. Αλλά σαν περιπτώσεις είναι αρκετά κοντινοί. Μόλις 23 ετών κι αυτό εδώ είναι το 13 άλμπουμ του. Και τους Bright Eyes όταν τους πήραμε γραμμή με το Lifted Or The Story Is In The Soil… είχαν ήδη 3 άλμπουμ και μερικά single στο ενεργητικό τους. Και οι δύο ξεκίνησαν από πολύ μικρή ηλικία να συνθέτουν και να γράφουν αλλά και να παίζουν τα περισσότερα όργανα στους δίσκους τους. Η βασική διαφορά βέβαια είναι πως το ταλέντο του Will Toledo απογειώνεται εδώ, ενώ του Oberst ξεφούσκωσε κάπου το 2005. Εδώ λοιπόν με μια λυρικότητα που αγγίζει λίγο επίπεδα Sun Kill Moon, οι κιθάρες βαράνε δυνατά σε ένα punk-folk ιδίωμα που θα μπορούσε να ταιριάζει στους Modest Mouse ή τον Eels.

12. Solange – A Seat At The Table

Το Α Seat At The Table ήρθε λίγους μήνες μετά την επιτυχία της αδερφή της, Beyonce που έβγαλε το δικό της πολιτικοποιημένο Lemonade. Τι συνέβη; Πέρασε κάνας πλανόδιος από το σπίτι τους και τους πούλησε βιβλιογραφία Maya Angelou; Πέρα από τα κίνητρα της, είναι ένα καλό άλμπουμ (άλλωστε αν κρίναμε τα κίνητρα πίσω από κάθε άλμπουμ, θα ακούγαμε μόνο Πέτρο Γαϊτάνο!). Η Solange πετάει από πάνω της οτιδήποτε γυαλίζει (και όχι μόνο μεταφορικά) και φτιάχνει ένα σοβαρό δίσκο soul με hip-hop εκλάμψεις. Κάπου εδώ η Erykah Badu λοξοκοιτάει υποτιμητικά προς το μέρος της. Σίγουρα δεν θα φύγει από τη σκιά της Beyonce, ούτε καν των Destiny’s Child, αλλά θα ξέρει ότι κάποτε έφτιαξε το δικό της Baduism, ή το δικό της Velvet Rope.

11. A Tribe Called Quest – We Got It From Here…Thank You 4 Your Service

Η μαύρη μουσική δεν γερνάει ποτέ. Και όχι μόνο ως είδος, αλλά και οι εκπρόσωποι της οι ίδιοι. Οι A Tribe Called Quest ήταν πάντα η ήρεμη, μορφωμένη και ντελικάτη δύναμη του hip-hop που ξέρει πως να περάσει ένα πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα χωρίς να γυαλίζει 45άρια πιστόλια και uzi. Ξεχώρισαν από την αρχή για τα samples τους που ήταν μικρά δάνεια από τη jazz, μία μέθοδο που ίδιοι καθιέρωσαν, αλλά αυτή τη φορά στρέφονται περισσότερο στο γενικότερο ροκ ενεχυροδανειστήριο. Δυστυχώς την κυκλοφορία του 6 δίσκου τους δεν πρόλαβε να δει ο Phife Dawg (45), βασικό τους μέλος που πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο πριν ολοκληρωθεί το άλμπουμ. To We Got It είναι ένας νοσταλγικός θρίαμβος, μια σύγχρονη και επίκαιρη επιβεβαίωση της αξίας τους και ένα σημαντικό μάθημα για τις νεότερες γενιές.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Frank Ocean: Η καινή διαθήκη του R’n’B

10. Parquet Courts – Human Performance

Μόνο παραδοσιακές βιολογικές τροφές έχουν περάσει από τα στομάχια τους. Beat Happening, Minutemen, Silver Jews, Dirtbombs, Gories. Φυσικά όπως το γλυκό υπάρχει πάντα στο τραπέζι, έτσι και οι Velvet Underground πάντα χωράνε σε μια γωνιά στο στομάχι.

Κάποια στιγμή με προβλημάτιζε το γεγονός ότι «καλά όλα αυτά, αλλά τα έχουμε ξανακούσει τόσες φορές». Βρήκα την απάντηση. 1 και σουβλάκια έχεις φάει τόσες φορές αλλά πάντα ψάχνεις ένα καλό καινούργιο σουβλατζίδικο. 2 (σε περίπτωση που δεν σου άρεσε σαν επιχείρημα το 1), αυτοί που τα έχουν παίξει όλα αυτά παλιότερα δεν είναι πια εδώ για να τα ξαναπαίξουν. Και όσοι είναι εδώ, είτε κουτσαίνουν είτε τρώνε τα μούτρα τους. Γι’ αυτό θα χρειαζόμαστε για πάντα μια φρέσκια εκδοχή του παρελθόντος. Το Human Performance είναι η καλύτερη που έχουμε για φέτος.

9. Okkervil River – Away

Όλα πάνω σ’ αυτό το ένατο άλμπουμ τους, φωνάζουν θάνατος, απώλεια, μετάβαση. Και μάλλον η καταλληλότερη λέξη που τα περικλείει όλα αυτά είναι η αναγέννηση. Ο Will Sheff έφτιαξε σχεδόν καινούργια μπάντα και το Away είναι το πιο σκοτεινό τους και λιγότερο rock ή indie rock, αλλά ταυτόχρονα και το πιο βαθύ και γεμάτο συναίσθημα μέχρι σήμερα. Αυτό που οι Villagers κατάφεραν με ένα κομμάτι στο Darling Arithmetic ή αλλιώς αυτό που κατάφεραν οι Sun Kil Moon σε ολόκληρο το Benji το έκανε ο Sheff στο Away. Ένας φολκ δίσκος που όταν ξεκινάει να παίζει καταλαβαίνεις ότι είναι ένας από αυτούς τους λίγους, που θα τον σταματήσεις μόνο αν αποφασίσεις ότι δεν είσαι για να μπλέξεις με κάτι τόσο σοβαρό.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλες οι δισκοκριτικές της στήλης New Adventures in Hi-Fi

8. Rihanna – Anti

Στο Anti θα βρεις φέτος το καλύτερο και το χειρότερο pop κομμάτι της χρονιάς. Το καλύτερο είναι το “Kiss it better” και το χειρότερο το “Work” με τον Drake που είναι μια anger management δοκιμασία. Αν την περάσεις κερδίσεις όλο το υπόλοιπο άλμπουμ και τότε θα βρεις την καλύτερη Rihanna της καριέρας της και το καλύτερο καθαρόαιμο pop δίσκο της χρονιάς που επισκίασε ανετότατα Britney και Lady Gaga. Τόσο πολύ που οι συγκρίσεις στο μυαλό μας τολμούν να γίνονται με Στο Anti συμβαίνει ένας δυσεύρετος πια αρμονικός συνδυασμός. Τα looks και τα brains σε μια σπουδαία συνύπαρξη.

7. Anohni – Hopelessness

Η Anohni χρειάστηκε πολύ καιρό μέχρι να καταφέρει να κλειδώσει τον αυτοπροσδιορισμό της. Στο δικό μου μέτρημα, σίγουρα πέντε άλμπουμ ως Antony And The Johnsons. Δεν ξέρω τι δεν έχει ήδη ειπωθεί γι’ αυτή την περσόνα. Εκεί όμως που μέχρι τώρα μυξόκλαιγε τη μοίρα της και μου την έδινε στα νεύρα, ξαφνικά αρχίζει να τα χώνει και να βγάζει όλο το θυμό της (με τη βοήθεια των ταλαντούχων Hudson Mohawke και Oneohtrix Point Never). Έφτασε στο ψυχικό σημείο που χρειαζόταν για να απεγκλωβίσει αυτό που έχει μέσα της. Το έβγαλε όλο στο Hopelessness. Τον πιο «πάρτα» δίσκο της.

6. Nick Cave And The Bad Seeds – Skeleton Key

Δεν μπορείς να ακούσεις αυτό το δίσκο χωρίς να έχει στο μυαλό σου ότι είναι ένας άνθρωπος που έχασε το παιδί του. Είναι προαπαιτούμενο σχεδόν. Από ‘κει και πέρα, ναι είναι ο λιγότερο Seeds δίσκος του Cave μέχρι σήμερα και δεν έχει καμία σχέση με ό,τι άλλο σκοτεινό και καταθλιπτικό έχει κάνει μέχρι τώρα. Το Boatman’s Call μπροστά του είναι covers album των One Direction. Η μουσική σέρνεται, βαριά και πένθιμη. Ένα ταλαιπωρημένο και καμπουριασμένο συναίσθημα που μάχεται με την ίδια την ύπαρξη, το θάνατο και την πίστη (που έτσι κι αλλιώς στην περίπτωση του Cave, βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο).

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Βάλαμε στη σειρά όλη τη δισκογραφία των Nick Cave and the Bad Seeds
 

5. David Bowie – Blackstar

Νο1 στην Αμερική ο Bowie για πρώτη φορά. Το βινύλιο είναι Νο1 σε πωλήσεις. Ένα βέλγικο γκρουπ αστρονόμων έδωσε το όνομα David Bowie σε μια ομάδα επτά αστεριών που σχηματίζουν τον κεραυνό από το εξώφυλλο του Aladdin Sane. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, καθιέρωσε την 20 Ιανουαρίου ως David Bowie Day προς τιμήν του. Για τον τίτλο του δίσκου λέγονται διάφορα, όπως ότι είναι το όνομα κάποιου καρκινικού συμπτώματος, ή ότι προέρχεται από τον αυθεντικό τίτλο του “Flaming star” του Elvis Presley, στηριζόμενοι στους στίχους «every man has a black hole, a black star over his shoulder. He knows his time, his time has come».

Γιατί όμως το Blackstar είναι ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς; Επειδή είναι πράγματι ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα; Ή γιατί είναι το τελευταίο άλμπουμ μιας τεράστιας μορφής; Ή γιατί είναι το τελευταίο άλμπουμ ακριβώς πριν το θάνατο του; Και πως θα κρινόταν αν δεν είχε πεθάνει και ήταν απλά ένας ακόμη δίσκος του; Πως τελικά πρέπει να κριθεί το Blackstar; Και είναι δίκαιο να κριθεί με ελαφρυντικά και κριτήρια που δεν μπορούμε να πούμε αν είναι δευτερεύοντα; Θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια τη λειτουργία της κριτικής.

Καθετί που γνωρίζουμε για ένα έργο τέχνης έχει σημασία. Και είναι πάνω από βέβαιο πως αυτό το άλμπουμ δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει χωρίς το θάνατο του δημιουργού του. Είναι το ένα μέρος του άλλου. Αν πέθαινε σε 10 χρόνια θα το έβγαζε σε 10 χρόνια. Υπάρχει για να δώσει μια παρά(σ)ταση ζωής. Το Blackstar παίζει με στα όρια του avant-garde. Ή τουλάχιστον μπορεί να ερμηνευθεί κι έτσι. Μπορούμε πιο απλά να πούμε πως είναι ένας jazz rock δίσκος. Αλλά όσο απλά jazz rock μπορείς να πεις ότι ήταν και “Epizootics!” του Scott Walker (o Bowie σχεδόν δάκρυσε με αυτό το μήνυμα από τον Walker το ‘97). Για μια ακόμη φορά λοιπόν, ακόμα κι αν το δούμε σαν ένα δίσκο χωρίς background, έκανε ένα νέο για τον κατάλογο του ήχο. Και πολλοί θα εύχονταν να είχε και συνέχεια.

4. Leonard Cohen – You Want It Darker

Το Vantablack είναι ένα υλικό που ανακάλυψε πριν 2 χρόνια μια βρετανική ομάδα επιστημόνων ως την πιο σκοτεινή ύλη στον πλανήτη. WRONG και middle finger στην ομάδα επιστημόνων από έναν 82χρονο τραγουδιάρη. Η πιο σκοτεινή ύλη είναι επίσημα πλέον το You Want It Darker, που όσο και να το θέλει κανείς δεν γίνεται πιο dark.

O Leonard Cohen με τη βοήθεια του γιου του, Adam, στην παραγωγή και τη σύνθεση της μουσικής, φτιάχνει ένα άλμπουμ που φαίνεται να είναι το κύκνειο άσμα του. Τα κομμάτια έχουν μια κρυφή δυναμική. Μοιάζουν με αντίστροφο American Recordings από τον Johnny Cash που διασκεύαζε τραγούδια με δυνατές κιθάρες και τα έκανε δακρύβρεχτες κηδείες. Η φωνή του είναι πια ένα φερέφωνο του ταλαιπωρημένου σώματος του που όμως δεν παραδίνεται άλλα ούτε και αρνείται την κατάσταση του. Δεν είναι πια ερωτική αλλά σοφή. Ούτε οι στίχοι είναι πλέον ερωτικοί. Είναι μια αποτίμηση, ένας απολογισμός της ζωής του και καταλογισμός μαζί. Μια παραδοχή των ευθυνών του, μέσα από θρησκευτική ενδοσκόπηση. Μια συνειδητοποίηση του τέλους όπως με σαφήνεια λέει στο “Leaving the table” ξεκινώντας με τη φράση «I’m leaving the table, I’m out of the game». Πολλοί μιλάνε για το θρίαμβο και το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Εγώ θα αρκεστώ στο ότι είναι το πιο ειλικρινές και ουσιωδώς βαθύ άλμπουμ του από το Dear Heather.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Leonard Cohen δεν τα παράτησε ποτέ

3. Bon Iver – 22, A Million

Η πρώτη επαφή ήταν τραυματική. Πέρασαν 3 μέρες πριν τη δεύτερη ακρόαση και κάτι με έτρωγε μέσα μου. Δεν ήθελα να το βάλω γιατί φοβόμουν ότι κάτι υπήρχε που θα με έκανε επίορκο του λόγου μου. Και αυτό έγινε.

Ας κρατήσουμε τώρα ενός λεπτού σιγή για να αποχαιρετήσουμε την εξεζητημένη μελωδικότητα και ομορφιά των δύο πρώτων άλμπουμ του Justin Vernon. Εξαρχής είχε το στοιχείο της περιπέτειας η μουσική του, αλλά ήταν φιλική προς το περιβάλλον της. Τώρα η τεχνολογική αναζήτηση και πρόοδος του Vernon έχει γεμίσει με αιχμηρές γωνίες τα τραγούδια του, που όμως εξακολουθούν να έχουν ένα folk σκελετό, μόνο που πλέον αντί για στρώσεις μυϊκού ιστού και σάρκας, έχει στρώσεις synthesizers και vocoders.

Δεν είναι avant-garde, έχει αρνηθεί κάθε παράδοση, αλλά ταυτόχρονα έχει κρατήσει τις φόρμες και διατηρεί τη μοναχική αίσθηση του For Emma, Forever Ago. Μοιάζει ιδιοφυές αυτό που έχει κάνει αλλά θέλει προσπάθεια για να σου επιτρέψει την είσοδο στον κόσμο του.

2. Radiohead – A Moon Shaped Pool

Τώρα που η σκόνη έχει κάτσει κάπως, κι εγώ είμαι πιο ψύχραιμος απέναντι στη μπάντα που ακόμα μετράει χώρο στη δισκοθήκη μου, καθώς και όλα τα σημάδια του χρόνου πάνω μου, μπορώ να πω ότι το A Moon Shaped Pool είναι ένας Radiohead δίσκος στον οποίο θα επιστρέφω ξανά και ξανά. Πολλές φορές μαζί τους νιώθω σαν ορκισμένος οπαδός των Πυξ-Λαξ και της μίρλας που τους δέρνει. Μετά από τόσα χρόνια μοιάζουν σχεδόν με guilty pleasure. Όμως κάθε φορά που βγάζουν καινούργιο δίσκο, ένας καινούργιος συγκερασμός συμβαίνει μέσα εκεί, που αλλάζει και πάλι την εικόνα μου γι’ αυτούς και σε δεύτερο χρόνο τη δική μου εικόνα απέναντι τους. Και ξέρω ότι αυτό που περιγράφω δεν είναι μια τελείως προσωπική εμπειρία και ότι τη μοιράζομαι με πολλούς.

Εδώ είναι πιο μαύροι και καταθλιπτικοί από ποτέ. Λες και αυτό που βιώνουν δεν είναι η απόλυτη αποδοχή από όλο τον κόσμο, ή η τρυφηλότητα που απολαμβάνουν μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς. Αντί να πάρουν τη συνταξούλα τους να πάνε να τη φάνε στη Φλόριντα με τις οικογένειες τους, κάθονται κι ασχολούνται με τα δικά μας προβλήματα, βγάζουν άλμπουμ που έχουν το στιχουργικό βάθος μιας μπάντας που θέλει τα λίγα και όχι τα πολλά και βρίσκουν ακόμα τον τρόπο να εκφράζουν αυτό που έχουμε μέσα μας και να μας κάνουν να νομίζουμε ότι εμείς κι αυτοί (οι ίδιοι οι Radiohead δηλαδή) είμαστε ίσοι. Κι ας μην είμαστε.

Οι Radiohead έχουν την πολυτέλεια να τους δίνουμε όσες ευκαιρίες είναι απαραίτητες για να εισχωρήσουν στον εγκέφαλο μας (άλλοι αυτό το λένε «με το στανιό»). Πολυτέλεια που δεν είναι διαθέσιμη για άλλες μπάντες. Την κατέκτησαν όμως.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

9 σκέψεις και 23 εικόνες από το φετινό Primavera

1. Beyonce – Lemonade

Να μην πιάσουμε τώρα τη φιλοσοφική ανάλυση του τι είναι pop και τι όχι μόνο και μόνο για να στηρίξουμε με επιχείρημα ότι το Lemonade είναι ο pop(;) δίσκος της χρονιάς. Απλά θα πω ότι τα μεγάλα άλμπουμ βρίσκονται σε κάθε δισκοθήκη, άσχετα με τις προτιμήσεις του συλλέκτη ή του μουσικόφιλου. Η Queen Bey, μετά από πέντε δίσκους, κάνει κεφάλια να γυρίσουν και κάτω γνάθους να υπακούσουν στους νόμους της βαρύτητας.

Και για να προλάβω τον κάθε γκρινιάρη: ναι ρε φίλε είναι η Beyonce που έχει φράγκα για να κάνει παραγωγάρα, για να μαζέψει τους καλύτερους μουσικούς, για να κάνει το καλύτερο promotion, για να γράψει τα καλύτερα κομμάτια. Κι άλλοι τα ‘χουν αλλά δεν είδα κανένα Timberlake, ή καμία Lady Gaga, ή καμία Madonna να ξεπερνάνε τον εαυτό τους.

Και αν μιλούσαμε προ internet εποχής, με αληθινούς αριθμούς και όχι με υποθέσεις του ψηφιακού κόσμου (εκτός από το Spotify και τις ηλεκτρονικές πωλήσεις, υπάρχει ακόμα το downloading και το peer2peer sharing ή τα blogs), τότε θα είχαμε να κάνουμε με νέο ρεκόρ πωλήσεων. Σε ένα κόσμο που τα έντυπα ακόμα θα πουλούσαν, δάση ολόκληρα θα είχαν ξεριζωθεί για να τυπωθεί επάνω τους το όνομα της και οι φωτογραφίες της (όχι ότι δεν συμβαίνει ήδη αυτό).

Στο Lemonade η Beyonce συνδυάζει και ανακατεύει τη soul με δεκαετίες μουσικής και δεν έχει κανένα πρόβλημα να μην κυνηγάει το χιτάκι. Μπαίνει σε δύσκολα νερά (κυριολεκτικά) και δεν βγαίνει σαν τη βρεγμένη γάτα. Straightforward πολιτικοποιημένο χώσιμο που δεν κινδυνεύει καθόλου να χαρακτηριστεί γραφικό ακόμα κι αν στο εξώφυλλο κολυμπούσε σαν το Σκρουτζ στις πολύτιμες λίρες του. Το καλύτερο της άλμπουμ. Απλά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα τα συστατικά του ‘Lemonade’ της Beyonce