Οδηγός επιβίωσης στο Escape Room

Για αυτούς που είναι έξω από τον χορό η λέξη ‘ρουτίνα’ το περιγράφει καλύτερα. Για αυτούς που πήγαν να χορέψουν, όμως, είναι ιεροτελεστία. Όπως ο Τζον ο Ράμπο θα σφίξει σφίξει τα κορδόνια των παπουτσιών του και θα βάλει -last but not least που θα έλεγαν οι Εγγλέζοι- το μαχαίρι στη θήκη. Όπως ο Ρόκι ο Μπαλμπόα θα έδενε με tape τα χέρια του, θα έριχνε μερικές μπουνιές αέρως-αέρως και θα φορούσε τα γόντια του. Όπως ο Ντάνιελ ΛαΡούσο θα τοποθετούσε με αργές κινήσεις την κορδέλα στο μέτωπο του, αποδεικνύοντας μέχρι και σήμερα ότι παραμένει ο μεγαλύτερος φλώρος επί γης.

Έτσι είναι για όλους. Σφίγγεις αόρατες κορδέλες και βάζεις με το μυαλό σου το φανταστικό μαχαίρι στην επίσης φανταστική (ελπίζω δηλαδή) θήκη στη ζώνη. Κλείνεις το κινητό σου και ανοίγεις τα μάτια. Κοιτάς καλά – καλά γύρω σου. Πρώτον, για να παρατηρήσεις τις λεπτομέρειες του δωματίου που σε βάζουν στο κλίμα του σεναρίου και δεύτερον για να κλέψεις μερικά δευτερόλεπτα και να βάλεις σημάδια για το πού μπορείς να ψάξεις.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson, από τους χώρους του Turkish Airlines Euroleague Escape Room, του πρώτου αθλητικού escape room. Για να ζήσεις κι εσύ την περιπέτεια με τρόπαιο τη βαρύτιμη κούπα της Ευρωλίγκας, κάνε την κράτησή σου εδώ)

Ο game master μιλάει, αλλά δεν ακούς. Οι λέξεις του μοιάζουν με άσφαιρους κάλυκες. Σφίγγεις το στόμα, τετραγωνίζοντας το σαγόνι. Είσαι από αυτούς που δεν διαβάζουν ποτέ τις οδηγίες χρήσεως. Εκ πεποιθήσεως, γιατί έλα μωρέ τώρα τι να μας πουν αυτοί. Είσαι επίσης από αυτούς που δεν μπορούν να συναρμολογήσουν ούτε το χοτ-ντογκ από τα ΙΚΕΑ, αλλά εντάξει, τουλάχιστον είσαι περήφανος.

Επί της ουσίας, όμως, πρέπει να τον ακούς τον game master. Α) Επειδή είναι η δουλειά του και για να στα λέει κάτι ξέρει. Α, έχω κόλλημα μ’ αυτό. Να τους εμπιστεύεσαι τους επαγγελματίες. Τους κομμωτές για παράδειγμα. Φίλε μου, ο τύπος το κάνει αυτό 20 φορές την ημέρα. Εσύ κουρεύεσαι μια φορά το μήνα, θα έχεις και άποψη; Το ίδιο ισχύει και με τον game master. Βλέπει δεκάδες ανθρώπους που επίσης δεν διαβάζουν τις οδηγίες χρήσεως και κάνουν τους έξυπνους. Αλλά στα λέει και πάλι. Προφανώς και κάτι θα ξέρει.

(Να τον ακούς τον game master. Αυτός σε ακούει σίγουρα. Ειδικά τον game master του Euroleague Escape Room να τον ακούς πολύ προσεκτικά. Ξέρει να λύνει γρίφους και να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες)

Αφενός θα σου πει ποια αντικείμενα δεν είναι μέρος του παιχνιδιού, μια πρόταση που συνήθως καταλήγει με το χειριστήριο του air condition. Είναι τα αντικείμενα που δεν πρέπει να ψαχουλέψεις. Επίσης θα σου πει ότι συνήθως αν κάτι είναι να βγει, θα βγει. Δεν πρέπει να κάνεις τον μασίστα για να το βγάλεις. Και θα συνεχίσει λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να ανέβει κάποιος σε καρέκλες ή λοιπά αντικείμενα, συμπληρώνοντας τις λέξεις του με ένα βλέμμα – συνήθως – προς εμένα. Σκληρό, game master. Σκληρό.

Ο (προ)λογος του οικοδεσπότη θα ολοκληρωθεί με αναφορά στο panic button, το κουμπί που μπορεί ο οποιοσδήποτε παίκτης να πατήσει αν δεν αισθάνεται καλά, δηλώνοντας οικειοθελή αποχώρηση από το παιχνίδι. Είναι ένα μεγάλο κόκκινο κουμπί. Ναι, Έρρικα, αυτό που γράφει πάνω του panic button. Ναι, ναι, αυτό που δεν είναι δυνατόν να το μπερδέψεις με οτιδήποτε άλλο.

Ακόμη κι αν ανήκεις στη γενιά των ξεροκέφαλων (καλή ώρα) πρέπει να συγκρατήσεις δύο πράγματα: α) Το πώς και το πότε μπορείς να επικοινωνήσεις με το control για να πάρεις βοήθεια, αχρείαστη να ‘ναι, αλλά αμφιβάλλω β) Τη σημασία της συνεργασίας. “Χρειάζεται συνεργασία” θα σου πει. “Έπρεπε να πάρω και πατάτες με το μπέργκερ” θα σκεφτείς. Αλλά, όταν μετά από μια ώρα βγεις, θα θυμηθείς τα σοφά λόγια του game master, που εκείνη τη στιγμή θα μοιάζει στο μυαλό σου σαν Κινέζος μοναχός. Η συνεργασία είναι το παν. Ξέρετε, δηλαδή, κάποια ομάδα να κατακτά τη Euroleague χωρίς συνεργασία; Θα έβαζε ο Πρίντεζης στο νικητήριο καλάθι στην Κωνσταντινούπολη αν δεν του έδινε την πάσα ο Σπανούλης; Θα κατακτούσε το Ευρωπαϊκό η ΤΣΣΚΑ αν ο Παπαλουκάς δεν είχε τον Βαν Ντε Σπίνγκελ, ή αν ο Βαν Ντε Σπίνγκελ δεν είχε τον Παπαλουκά; Όχι. Και όχι.

(Λύνεται αυτό χωρίς συνεργασία; Σωστά μαντεύεις: δεν λύνεται)

Η συνεργασία είναι απαραίτητη. Αφενός για να κερδίσεις χρόνο και να μην ψάχνουν όλοι τα ίδια πράγματα και αφετέρου γιατί υπάρχουν και πολλά δωμάτια που την επιβάλουν. Η ομάδα, δηλαδή, χωρίζεται στα δύο και μοιράζεται σε διαφορετικά δωμάτια. Τα στοιχεία που χρειάζεται η μια, βρίσκονται στο δωμάτιο της άλλης και τούμπαλιν. Οπότε… Καταλαβαίνεις… Το μεγάλο βιβλίο του μπάσκετ (καλή ώρα) αναφέρει ότι το παν δεν είναι τα μαθηματικά, αλλά η χημεία. Έτσι δεν γίνεται και στις επαγγελματικές ομάδες; Άλλος κατεβάζει τη μπάλα, άλλος είναι καλός σουτέρ, άλλος κάνει δυνατά σκριν. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση. Άλλος για παράδειγμα θα αναλάβει τις λεπτοδουλειές. Γιατί υπάρχουν δωμάτια που περιέχουν μόνο γρίφους που απαιτούν μυαλό, υπάρχουν και άλλα δωμάτια που χρεάζεται να βάλεις το χεράκι σου. Μάντεψε ποιος δεν είναι αυτός που δεν μπορεί ούτε το κουμπί του πουκαμίσου του να κλείσει μόνος του; Ναι, αυτός με τα δάχτυλα βενζινά.

Αν παίζεις με την ίδια ομάδα θα καταλάβεις με τον καιρό που είναι καλός ο καθένας. Όλοι χρειάζονται κάπου. Αυτός που τρέχει αλαφιασμένος, αλλά και αυτός που κρατά τις αποστάσεις του, αλλά θα προσέξει τη λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά. Αν και σύμφωνα με τον καλύτερο παίκτη escape room στην ιστορία, τον Ιντιάνα Τζόουνς, θα πρέπει να έχεις υπομονή. Και να ψάξεις καλά. Ψάξε πραγματικά καλά, γιατί συνήθως θα ακούσεις ή θα δεις στην οθόνη το facepalm του control master να λέει “ξαναψάξε εκεί, κάτι σου ξέφυγε”. Η ιστορία της ζωής μου, game master. Η ιστορία της ζωής μου.

“Δεν υπάρχει κάτι πιο συγκλονιστικό στον αθλητισμό από τα δύο τελευταία λεπτά ενός αγώνα μπάσκετ” είχε πει ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ. Έχει πει ποτέ κανείς “καλά ε, αυτό το πρώτο δεκάλεπτο ήταν συγκλονιστικό”. Ποτέ. Κανείς. Ίδια η φάση και στον κόσμο των escape rooms. Τα πρώτα λεπτά είναι και αυτά που συμβαίνουν τα λιγότερα. Όσο πιο δύσκολο το δωμάτιο, τόσο πιο δύσκολο και να βρεις τον τρόπο που πρέπει να ξεκινήσεις το παιχνίδι. Εκτός αν έχει χαλί, που το πρώτο στοιχείο είναι πάντα κάτω από το χαλί. Διαφορετικά όλα σου φαίνονται ύποπτα. Όλα έχουν στοιχεία μέσα τους. Αλλά όλα έχουν και λουκέτα. Οπότε τζίφος. Το πιο σημαντικό, όμως, βήμα είναι να συνειδητοποιείς τα βήματα που πρέπει να κάνεις. Ποια αντικείμενα έχουν λουκέτο, ποια αντικείμενα μπορεί να σου χρησιμεύσουν μετά. Πού ακριβώς έχει αριθμούς που μπορούν να συνδυαστούν. 

 (Θέλει σχέδιο. Θέλει σχέδιο. Θέλει σχέδιο. Και θέλει και κράτηση. Κάνε τη δική σου εδώ κι ετοιμάσου για τη μεγάλη απόδραση)

Αν ο game master ήταν δάσκαλος και αν τον άκουγες όταν μιλούσε, θα σου έλεγε κάτι σαν “διαβάστε τα θέματα και σκεφτείτε για δέκα λεπτά πριν αρχίσετε να γράφετε”. Αλλά, ακούς εκεί. Δεν μεγαλώσαμε εμείς χωρίς να διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσεως μια ζωή, για να μας πεις τώρα να σκεφτούμε πρώτα και μετά να αρχίσουμε να γράφουμε. Τι θράσος. Και έτσι περνάς τα πρώτα δέκα λεπτά περιφερόμενος στο δωμάτιο με την ίδια αποτελεσματικότητα που μια ακέφαλη κότα θεωρεί πως μπορεί με το τρέξιμο να ανακαλύψει τη μέθοδο μεταμόσχευσης κεφαλιού.

Οπότε ψάξε. Ψάξε καλά. Και συνεργάσου. Πες στους άλλους τι βρήκες, για τον απλό λόγο ότι μπορεί εσύ να έχεις βρει ένα αντικείμενο, ή μια λύση στο πρόβλημα του άλλου. Πώς γίνεται στα brainstrorming, δηλαδή, όταν μαζεύεσαι με ομάδες εργασίας σε ένα δωμάτιο; Χωρίς κινητά; Που ξέρεις ότι θα είσαι μέσα τουλάχιστον για μια ώρα, εκτός αν βρεις τη λύση νωρίτερα; Oh wait…

Τα περισσότερα δωμάτια έχουν λουκέτα. Τα περισσότερα δωμάτια, επίσης, έχουν το εξής καλό: αν χρησιμοποιήσεις κάτι, δεν το χρησιμοποιείς στη συνέχεια. Εν αντιθέσει με την πραγματικότητα, αλλά ευχαριστούμε για αυτό video games. Αυτά μας έμαθαν ότι συνεχίζεις και συνεχίζεις δεξιά, χωρίς να χρειαστεί για παράδειγμα να γυρίσεις 5 πίστες πριν για να βρεις το κλειδί που χρειάζεσαι για την πόρτα πριν τον μεγάλο αρχηγό. Από την άλλη, όμως, στα video games όταν έχεις μια πόρτα μπροστά σου χρειάζεσαι κλειδί. Στα escape room μπορεί να μην βρεις καν την πόρτα, οπότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να ανακαλύψεις τι (και πού) μπορεί να είναι το κλειδί.

(Θα βρεις σίγουρα μπροστά σου λουκέτα. Μην είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και το κλειδί)

Αυτή, όμως, είναι η ομορφιά. Και όσο γίνεσαι πιο έμπειρος, τόσο μαθαίνεις να διακρίνεις τι μπορεί να είναι χρήσιμο, τι μπορεί κάθε αντικείμενο να σου δώσει και που μπορεί να είναι κρυμμένη η απάντηση. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Και θυμήσου ότι αν δεν βρεις το δρόμο, μπορείς πάντα να τον δημιουργήσεις, όπως είχε κάνει ο Αννίβας. Ή ο Αττίλας. Το είχε κάνει προσφάτως και ο Αντώνης. Χρειαζόμασταν να βρούμε τέσσερα διαφορετικά κομμάτια και να τα τοποθετήσουμε σε μια θήκη για να ανοίξει η πόρτα της εξόδου. Εμείς είχαμε τρία, αλλά είχαμε και τον Αντώνη που κατάλαβε ότι πρέπει να γίνει γείωση και έβαλε ένα άλλο αντικείμενο στη θέση που έλειπε και έτσι η πόρτα άνοιξε. Κι εμείς κερδίσαμε. Άντε να το αποδείξεις το αντίθετο. Οπότε η φαντασία σίγουρα θα σε βοηθήσει. Και ο Αντώνης, φυσικά, αλλά είναι στη δική μου ομάδα.

Αυτό που δεν πρέπει να έχεις σε καμία περίπτωση είναι υπερβολικό άγχος με τον χρόνο. Το έχεις διαπιστώσει σε άλλες φάσεις της ζωής σου ότι δεν βοηθάει, οπότε δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Ειδικά στα δωμάτια που ξεκινάς δεμένος (όσοι δεν έχετε πάει σε escape rooms δεν αναφέρομαι ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΔΩΜΑΤΙΑ), πρέπει να κάνεις προσεκτικές κινήσεις, γιατί θα κάνεις τις χειροπέδες ακόμη πιο σφιχτές στον καρπό σου. Τώρα θα μου πεις αν είσαι από αυτούς που δεν βλέπουν θρίλερ και πετάγεσαι με το παραμικρό τι κάνεις; Τότε είτε δεν θα πας στα φοβιστικά δωμάτια, είτε θα είσαι αποφασισμένος να χαρίσεις στους φίλους σου πολύ ωραίες στιγμές να διηγούνται. Απλά να ξέρεις ένα μυστικό: η μεγάλη κούκλα που θα βρεις μπροστά σου κάποια στιγμή είναι άνθρωπος. Και θα κουνηθεί. Δεν φτάνει που είχαμε τα προβλήματα μας, τώρα έχουμε και τα escape rooms με ηθοποιούς για να μας φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στο έμφραγμα. Τουλάχιστον αν δεις κούκλα κλώτσησε την. Προκαταβολικά για το πέταγμα που σου προκαλέσει μετά, αλλά δεν σας το είπα εγώ αυτό.

(Ο χρόνος δεν είναι φίλος σου, προφανώς, αλλά δεν είναι και εχθρός σου. Στο Euroleague Escape Room, πάντως, θα έχεις την ευκαιρία σου για ένα επικό buzer beater)

Παίκτες, συνεργασία, στόχος. Σαν να μιλάμε για κανονική αθλητική ομάδα. Που χρειάζεται την καλή ατομική απόδοση, αλλά και την ομαδικότητα για να πετύχει. Κανένας δεν μπορεί μόνος του. Δεν προλαβαίνει. Γι’ αυτό να επιλέξεις να πας με φίλους σου. Γιατί στο καλύτερο κακό σενάριο (που δεν βγείτε) θα έχεις μερικές ωραίες ιστορίες για να συνοδεύεις τα μαύρα σας χάλια, ενώ στο χειρότερο σενάριο θα τσακωθείτε, αλλά θα τα ξαναβρείτε. Been there, done that.

Αν τώρα σκέφτεσαι τον εαυτό σου σαν τον Σέρχιο Γιουλ και τον game master ως τον διαιτητή, φαντάσου τώρα και τον προπονητή. Αυτόν που πριν βγεις από τα αποδυτήρια σου θυμίζει κωδικοποιημένα τα σημεία κλειδιά:

– Ψάξε.

– Ξαναψάξε.

– Ψάξε καλά γαμώ το στανιό μου.

– Μοιράσου με τους συμπαίκτες του ό,τι βρήκες ή δεν βρήκες.

– Μην κοιτάς συνέχεια το ρολόι. Έχεις χρόνο.

– Βρες το πρόβλημα και μετά θα βρεις τη λύση.

– Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει.

– Διασκέδασε το.

1,2,3 ζντο