Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά όλοι θα πεθάνουμε

Το μεσημεριανό μου φαγητό. Τα κείμενα που έχω να γράψω στη δουλειά. Τι θα κάνω το βράδυ. Πόσο πίσω έχω μείνει στις σειρές που βλέπω. Η μπάκα μου που συνεχώς μεγαλώνει. Ο τραπεζικός μου λογαριασμός. Οι τραυματισμοί του μπασκετικού Ολυμπιακού.

Τις περισσότερες στιγμές της ημέρας, όταν δεν έχω τσακωθεί με το κορίτσι μου ή δεν βήχω σαν θαλασσόλυκος, τα παραπάνω είναι τα συνηθισμένα μου προβλήματα. Ή τουλάχιστον αυτά θα ήθελα να είναι τα προβλήματά μου.

Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι καταραμένες στιγμές, στις οποίες σκέφτομαι ότι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνω και τίποτα πια δεν θα έχει νόημα. Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστεύω σε παραδείσους, μετά θάνατον ζωές και μετενσαρκώσεις, όμως πολύ φοβάμαι πως αυτό που μας περιμένει όταν φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, είναι ένας αιώνιος ύπνος χωρίς όνειρα. Ένα μόνιμο σκοτάδι.

Καλά κατάλαβες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι όσο μαύρο και σκοτεινό προμηνύει ο τίτλος του. Βλέπεις, όλο και πιο συχνά τελευταία, τα πάντα γύρω μου και μέσα μου παγώνουν και μόνο στη σκέψη ότι στο καλύτερο σενάριο, έχω μπροστά μου 50 με 60 χρόνια ζωής ακόμα και μετά με περιμένει το απόλυτο τίποτα. Ούτε σκέψεις, ούτε συναισθήματα, ούτε ελπίδες, ούτε όνειρα. Μόνο κενό. Το απόλυτο κενό.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι φυσικά να σου εξηγήσω ότι φοβάμαι το θάνατο, ούτε να σε τρομοκρατήσω. Όποιος δεν τον φοβάται άλλωστε, είτε είναι τρομερός ψεύτης είτε δεν τα περνάει και πολύ καλά στη ζωή του.

(Παρένθεση για fun fact: Έρευνα του Journal of Sport and Exercise Psychology έδειξε ότι αθλητές οι οποίοι παρακολούθησαν ομιλία σχετική με τη βεβαιότητα του θανάτου, είχαν στη συνέχεια καλύτερη απόδοση σε σχέση με αυτούς που την απέφυγαν. Χα, σε βοηθάω τώρα).

Θέλω απλά να βγάλω από μέσα μου την παραδοχή, πως όσο μεγαλώνω, τα προβλήματά μου γίνονται πολύ πιο υπαρξιακά 

Πατώντας τα 30, η γαστρεντερίτιδα του Λοτζέσκι, η αναζήτηση ενός ωραίου θέματος για το Oneman, η πληρωμή της ΔΕΗ και οι επόμενες διακοπές μου, μπλέκουν γλυκά (ή και όχι τόσο γλυκά), με το φόβο ότι θα πεθάνω ή θα χάσω κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο.

Φυσικά, ο θάνατος δεν είναι ο μόνος βραχνάς που ξαφνικά φορτώθηκε στις πλάτες μου. Μέσα στην ημέρα, όλο και κάτι θα μου φανεί τρομερά μάταιο. Το γεγονός ότι περνάω 9 με 10 ώρες την ημέρα στη δουλειά, πολλές φορές με κάνει να αισθάνομαι ότι έχω τυλίξει τη ζωή μου και την έχω κάνει δώρο σε κάποιον άλλο. Και σκέψου ότι περνάω κι ωραία στη δουλειά μου.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να δουλεύουν μέχρι το βράδυ, να σιχτιρίζουν, να περνάνε άσχημα, να περιμένουν πώς και πώς το Σαββατοκύριακο, και θέλω να τους πιάσω απ’ τους ώμους, να αρχίσω να τους ταρακουνάω και να ουρλιάζω “Κάντε κάτι, δεν γίνεται να ξοδεύετε έτσι τη ζωή σας”.

Βλέπω φίλους και γνωστούς να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά επειδή απλά έχουν φτάσει σε ηλικία που συνηθίζεται να παντρεύεσαι κι επειδή όλα στο κεφάλι τους είναι ταξινομημένα σε κουτάκια.

“Είμαι πάνω από 30, έχω μεγάλη σχέση, θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά γιατί εντάξει, μπορεί να μην είναι ο έρωτας της ζωής μου, όμως περνάμε καλά και στην ηλικία μου δεν ξέρω αν θα βρω άλλη”.

Ζευγάρια που ξέρεις από πριν ότι θα χωρίσουν, ζευγάρια που παντρεύονται και κάνουν παιδιά και βλέπεις ότι δεν είναι ευτυχισμένα, απλά εκπλήρωσαν την αποστολή που ήταν εγγεγραμμένη στο τσιπάκι τους: τη δημιουργία της οικογένειας.

Παιδιά, να το πάρουμε απ’ την αρχή γιατί μεγαλώνουμε και τα πράγματα σοβαρεύουν. Σε αυτόν τον κόσμο, μας χαρίζονται περίπου 80 χρόνια ζωής. Αυτό είναι. Δεν έχεις δεύτερες ευκαιρίες, δεν θα σε στείλει κανείς πίσω να δοκιμάσεις απ’ την αρχή.

Σε περίπτωση που κάνεις για 30 χρόνια τη λάθος δουλειά απλά επειδή “εντάξει μωρέ, πληρώνει αξιοπρεπή λεφτά”, παντρευτείς το κορίτσι που έτυχε να γνωρίσεις σε ηλικία γάμου και παρατήσεις κάπου στη γωνία τα παιδικά σου όνειρα και ταλέντα, τότε πολύ απλά θα έχεις καταφέρει να πετάξεις τη ζωή σου στα σκουπίδια.

Μεγαλώνοντας,  θα δεις ότι κάθε σου απόφαση αποκτά άλλη βαρύτητα και τα προβλήματά σου γίνονται ξαφνικά πολύ πιο σκοτεινά και αποπνικτικά απ’ αυτά που είχες τα χρόνια της αθωότητας. Το κύμα νοσταλγίας που έχει κατακλύσει τους πάντες άλλωστε, δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με την ποιότητα εκείνων των χρόνων, ούτε περνούσαμε πια και τόσο τέλεια.

Σε όλους λείπουν απλά τα χρόνια που ένιωθαν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, να γίνουν τα πάντα, τα χρόνια όπου γελούσαν κοροϊδευτικά στο θάνατο. Τα χρόνια όπου όλα έμοιαζαν δυνατά.

Όταν βλέπεις κάποιον να κάθεται μέχρι αργά σε μια δουλειά στην οποία δεν περνάει καλά, απλά και μόνο επειδή δεν θέλει να γυρίσει σπίτι του, στη γυναίκα την οποία έχει βαρεθεί και στο παιδί που του χαλάει την ηρεμία, βλέπεις έναν άνθρωπο δυστυχισμένο.

Και καταλαβαίνεις ότι κάθε σημαντική απόφαση ζωής, θα πρέπει να την ζυγίσεις 3 και 4 φορές πριν την πάρεις

Βλέποντας γύρω μου δυστυχισμένους ανθρώπους, βιώνοντας απώλειες στο κοντινό μου περιβάλλον και νιώθοντας το χρόνο να περνάει, μπορώ να βγάλω με ασφάλεια μερικά συμπεράσματα.

Αρχικά, τα άγχη όσο μεγαλώνεις γίνονται πολύ πιο σοβαρά και πολύ πιο αληθινά. Τόσο αληθινά που κάνουν τα παλιά σου άγχη να μοιάζουν με οργασμό χαράς. Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί μοιάζουν ίσως με προβλήματα πολυτελείας για κάποιους, όμως μπορούν να λειτουργήσουν σαν καμπανάκι αφύπνισης, όταν έχεις πάρει λάθος πορεία στη ζωή σου.

Η ζωή είναι πολύ μικρή και περνάει ασφυκτικά γρήγορα για να κάνεις συνέχεια συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Προσωπικά, εκτός απ’ το θάνατο, φοβάμαι τρομερά και τη στιγμή που θα είναι πολύ αργά πια για να διορθώσω τις λάθος αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου.

Για να κερδίσεις το θάνατο, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις και πάρα πολλά, πέρα ίσως απ’ το να μην μπαίνεις σε αυτοκίνητα ανθρώπων που δεν ξέρουν να οδηγούν. Το να μην είσαι δυστυχισμένος όμως, είναι σε μεγάλο βαθμό στο δικό σου χέρι και καλό θα είναι να κάνεις κάτι γι’ αυτό, πριν να είναι αργά.

Αρκετά με τα υπαρξιακά μου όμως, τι θα γίνει, θα παίξει ο Σπανούλης με την Φενέρ;