Με τα σενάρια της Σάρας Γανωτή έχεις κλάψει από τα γέλια

Τα δευτερόλεπτα πριν γνωρίσεις έναν άνθρωπο έχουν τέτοια τσιριχτή φωνή που μόνο οι κουτσομπόλες της γειτονιάς θα μπορούσαν να τα ντουμπλάρουν. Και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε. Και έχουν απορίες: ‘λες να είναι σνομπ;‘, ‘λογικά, για να μη δίνει συχνά συνεντεύξεις δεν θα είναι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου‘ αλλά από την άλλη ‘οι άνθρωποι με χιούμορ δεν μπορεί να είναι στρυφνοί‘ και ‘η Σάρα Γανωτή ή αλλιώς ο άνθρωπος που έχει συμμετάσχει με την πένα της στις καλύτερες κωμωδίες της ελληνικής τηλεόρασης έχει σίγουρα χιούμορ‘.

Μέχρι την πρώτη χειρονομία και κυρίως μέχρι το πρώτο εκείνο βλέμμα, δεν πα να έχεις κάνει το ζεν πιο πρεμιέ και από τον Αλέξη Γεωργούλη, όλα στριφογυρίζουν στο μυαλό σου όπως η μπίλια στο μυαλό του τζογαδόρου.

Αυτό ακριβώς το συναίσθημα θα είχα και εγώ αν η Νίκη Μπάκουλη του Sport24.gr δεν ήταν μαζί μου για να κάνει τις πρώτες συστάσεις ως πολύ καλή φίλη της Σάρας Γανωτή (που σε λίγο θα φώναζα και εγώ Σάρα και θα γελούσα μέχρι δακρύων κάθε φορά που θα αποφάσιζε να μου δώσει απάντηση μιμούμενη τη φωνή κάποιου ‘κολλημένου’ τύπου ή κάποιου φωνακλά).

 

*Οι περισσότεροι από εμάς, την ξέρουμε ως ‘την φωνή της κολλητής φίλης της Δήμητρας από το Σ’ αγαπώ, Μ’ αγαπάς’ και ως την αντιστασιακή Σκαρμούτσου των Στάβλων της Εριέτας Ζαΐμη. Οι πιο κινηματογραφικοί τώρα, έχουμε κλάψει χάρη στην πένα της στο Safe Sex και χάρη στην ερμηνεία της στο Αυστηρώς Κατάλληλο. Οι πιο θεατρικοί έκλαψαν και από τα γέλια και από τα κλάματα με το ‘Κατάδικός μου’ που έσκισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να ταξιδέψει στα Φεστιβάλ του εξωτερικού. Και αυτά, είναι μόνο μερικά highlights από το έργο που έχει επιτελέσει η Σάρα στην ψυχική μας υγεία.

Για τους σεναριογράφους σε αυτήν την χώρα δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα. Για την ακρίβεια, αν οι ίδιοι δεν έβγαιναν προς τα έξω παίζοντας σε κάποιο σήριαλ ή θέατρο, το πιθανότερο είναι να μη γνωρίζαμε ούτε τη φάτσα τους. Σε αντίθεση με τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς, τους συνθέτες, ακόμα και τους στιχουργούς, οι σεναριογράφοι δεν έχουμε ιδέα ποιοι είναι. Ή τι κάνουν. Και ναι, αυτή ήταν μία καλή απορία να μοιραστώ με τη Σάρα.

Καλή, κακή, τέλος πάντων, τη μοιράστηκα.

Σεναριογράφοι, αυτοί οι άγνωστοι

“Ένα θα σου πω: Άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά, η οικογένειά μου για παράδειγμα, τα πρώτα δέκα χρόνια δεν καταλάβαιναν απόλυτα τι κάνω εγώ στην συγκεκριμένη δουλειά. Με ρωτούσαν ‘δηλαδή, εσύ βρήκες τον τίτλο;’ με ρωτούσαν. ‘Και την ιδέα’, τους εξηγούσα. ‘Και την ιδέα;’ με ξαναρωτούσαν. ‘Α, και που αυτός είναι κουτσός;’, συνέχιζαν. ‘Ναι, και αυτό είναι η δουλειά μου’ απαντούσα  όσο πιο ψύχραιμα γίνεται“.

“Τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, έγινε πολύ καλή δουλειά στο χώρο της μουσικής ώστε πίσω από τον Νταλάρα να παρουσιάζεται και ο συνθέτης. Στα σενάρια δεν έχει γίνει ακόμα κάτι τέτοιο“.

“Αν και υπήρχε αυτή η περιβόητη δεκαετία του ’90, οι σεναριογράφοι δεν ήταν ποτέ κάτι που το πρόσεχε ο κόσμος. Το τραγούδι βλέπεις ότι είναι ένα μέσο με το οποίο επικοινωνεί ο κόσμος έχει μία άλλη διαδρομή. Το σενάριο είναι διαφορετικό‘.

Αναρωτήθηκα αν έχει δοκιμάσει ποτέ να γράψει στίχους. Μου απάντησε: “Επιχείρησα μία φορά να γράψω στίχους αλλά δεν τα κατάφερα“. Κάτι λέγαμε όμως για την ‘περιβόητη δεκαετία’ του ’90.

Η καλή, η χρυσή και η άσχημη εποχή της τηλεόρασης

“Το ‘χρυσή εποχή της τηλεόρασης’ το λέμε κυρίως για τον αριθμό των σειρών που υπήρχαν εκείνο το διάστημα. Οι ηθοποιοί τότε, σκέψου ότι είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε πολλές δουλειές και φυσικά, να πληρωνόμαστε από αυτές πάρα πολύ καλά. Σκέψου ότι μπερδευόμασταν ποια δουλειά έχουμε σε ποιο κανάλι“.

“Κάποιες σειρές, ίσως και οι περισσότερες από αυτές, να μην ήταν τόσο καλές. Ωστόσο υπήρχαν“.

Τη δεκαετία του ’90 γινόντουσαν 45 με 48 δουλειές το χρόνο στην τηλεόραση

“Η τηλεόραση χτυπήθηκε πολύ από την κρίση. Τα τελευταία τρία χρόνια έχει αρχίσει ας πούμε να επανέρχεται και να παρουσιάζει ξανά κάποιες δουλειές, με πολύ περιορισμένες ωστόσο δυνατότητες. Τα κριτήρια πια είναι κυρίως οικονομικά. Όχι ότι τότε δεν ήταν αλλά επειδή έρεε και το χρήμα άφθονο, μπορούσες να κάνεις και την τρέλα σου. Η οποία μπορεί να πετύχαινε, μπορεί και όχι. Σήμερα, δεν μπορείς να κάνεις την τρέλα σου για κανέναν λόγο“.

“Σήμερα αυτό που σου λένε στα κανάλια είναι ότι ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει στην οθόνη την αποτύπωση της πραγματικότητας, εγώ διαφωνώ. Τι σημαίνει ο κόσμος δεν το θέλει; Πάμε και τον ρωτάμε έναν έναν και είδαμε ότι δεν θέλουν; Γιατί εγώ όποιον και αν ρωτήσω δηλώνει απογοητευμένος από αυτά που βλέπει στην ελληνική τηλεόραση“.

“Ειδικά αυτήν την εποχή, λόγω κρίσης θεωρούν ότι θα στεναχωρήσουν πάρα πολύ το κοινό αν του δείξουν κάτι πιο κοντά σε αυτό σε ψυχολογία γι αυτό και το απορρίπτουν.Χωρίς να σκέφτονται πόσο ενδιαφέρον είναι το να βλέπεις έναν άνθρωπο να προσπαθεί να βγει από κάτι. Πόση δύναμη μπορεί να σου δίνει όλο αυτό“.

Εδώ στην ‘Εργαζόμενη Γυναίκα’, δεν με άφηναν να έχουμε επεισόδιο με άνεργη. Που, τι πιο νορμάλ στην εποχή μας όταν οι περισσότεροι είναι άνεργοι. Τα νέα παιδιά, οι άνθρωποι εκεί γύρω στα πενήντα που άπαξ και τους συμβεί αυτό νιώθουν ότι τελειώνει η ζωή τους

“Αλλά όχι δεν τον θέλουν τον άνεργο γιατί λέει ‘ο θεατής θα πάθει κατάθλιψη’“.

“Και τι να κάνω; Να δείξω την κυρία που περνάει υπέροχα; Μου είχαν πει ‘ας είναι άνεργος αλλά να περνάει καλά’. Ναι, θα κάνω έναν άνεργο με ωραίο σπίτι, χαρούμενο. Άμα είναι έτσι γιατί να στον κάνω άνεργο; Τι νόημα έχει“.

“Νομίζω ότι η κοινωνία μας είναι πια πολύ συντηρητική κοινωνία“.

Το ‘Κάπου σε ξέρω’ έσκασε εκείνη την ώρα στο μυαλό μου παρέα με ένα τσούρμο γέλια με την έξαλλη Καβογιάννη όταν συνειδητοποίησε ότι ο άντρας της, έγινε Καίτη Κωνσταντίνου. Θα μπορούσε άραγε αυτό το σενάριο να σταθεί σε αυτήν την κοινωνία;

“Το ‘Κάπου σε Ξέρω’ με πρωταγωνιστή έναν άντρα που έκανε αλλαγή φύλου ήταν μία στις τόσες σειρές που έβγαιναν την χρυσή εποχή που συζητούσαμε παραπάνω. Προφανώς και αν ήταν η μία από τις δύο που θα έβγαιναν τελικά στον αέρα, θα την είχαν απορρίψει. Παρόλα αυτά, έχω να σου πω ότι εκεί προς τα μέσα της σειράς μας είπαν όσο μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος ότι αυτή ήταν άντρας και να την αντιμετωπίσουμε ως γυναίκα. Πράγμα το οποίο όπως καταλαβαίνεις ούτε γινόταν ούτε έγινε“.

Η εικόνα της έξαλλης Σάρας δεν είναι ο ρόλος της Σκαρμούτσου στους Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη που ίσως φαντάζεσαι. Είναι ήρεμη, απλά κατά τόπους κομπιάζει με το όλο ανέφικτο του πράγματος.

 

Η γυναίκα που (δεν) έσπαγε πλάκα και οι γκέι που (δεν) έχουνε πλάκα

“Δεν μου αρέσει η πλάκα. Δεν γελάω με τον τύπο θα πέσει από την καρέκλα. Γελάω ίσως με το βλέμμα αυτού που τον βλέπει να πέφτει από την καρέκλα αλλά γενικά όλη αυτή η πλάκα, δεν μου αρέσει“.

Είμαστε λαός της πλάκας. Ωστόσο εμένα μου αρέσει το πιο λεπτό χιούμορ. Αυτό που είναι πίσω από το χονδροειδές

Εδώ και αρκετό καιρό ή μάλλον κάθε φορά που βλέπω την επανάληψη κάποιου σήριαλ στην τηλεόραση, απορώ για ποιο λόγο οι ρόλοι των γκέι στο πέρασμα των χρόνων έχουν παραμείνει καρικατούρες. Με εξαίρεση τον Γιάννη από τους Απαράδεκτους που και η ίδια η Σάρα μου αναφέρει ως διαφορετικά ενώ κατά τα άλλα, συμφωνεί και απορεί και εκείνη μαζί μου.

“Δεν μπορώ να γελάσω με κάποιον που είναι γκέι. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αστείο. Αντίστοιχα, δεν μπορώ να γελάσω με κάποια που είναι κουτσομπόλα ή κατίνα. Με ενδιαφέρει αυτό που την κάνει να είναι κουτσομπόλα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο ρεαλισμός και αυτό που είμαστε πραγματικά“.

Γιατί να γελάμε με τον τρόπο που κρατάει ας πούμε το τσιγάρο του ένας ομοφυλόφιλος;

“Η κωμωδία λένε ότι είναι η έννοια της υπερβολής αλλά δεν το πιστεύω πολύ αυτό. Για να πετύχει μία κωμωδία δεν χρειάζεται να είναι κάτι το τόσο υπερβολικό και το ξένο ώστε να απορείς ως θεατής ‘πού συμβαίνουν αυτά’, σε ποιο σύμπαν“.

“Η τηλεόραση είναι ένας μικρός καθρέφτης της κοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος κάνει ποιον. Αν δηλαδή η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα αλλά η ουσία μένει ίδια. Δεν θέλουμε να δούμε και να αποδεχτούμε κάποια πράγματα“.

Σε μία καθημερινή σειρά της ελληνικής τηλεόρασης, η ερώτησή μου θα πήγαινε κάπως έτσι: Τι εννοείς όταν λες καθρέφτης Σάρα; Μίλα καθαρά. Είναι το Survivor και το The Voice ο καθρέφτης της κοινωνίας μας;

“Ναι, δεν ξέρω αν τα talent shows είναι ο καθρέφτης μας στο 100%, ξέρω όμως ότι αυτά είναι που θέλει η τηλεόραση να υπάρχουν. Από το να κάνουν δύο καλές σειρές που δεν ξέρουν και αν θα τους βγουν, κάνουν τρία The Voice. Οι πίστες δεν έχουν τόσα λεφτά πια, άρα εξασφαλίζουν και τις φίρμες ως κριτές και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο“.

Η μικρή συγγραφεύς με τη μεγάλη συναισθηματική νοημοσύνη

 

“Έγραφα από μικρή, κυρίως διηγήματα, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι με αυτά. Άρχισα να το παίρνω πιο σοβαρά το όλο θέμα έπειτα από έναν διαγωνισμό του Καστανιώτη και του περιοδικού Elle για μικρά διηγήματα, όπου πήρα το πρώτο βραβείο“.

“Άρχισα να σκέφτομαι λοιπόν, πώς θα μπορούσα να αξιοποιήσω την γραφή και να την κάνω δουλειά. Και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η τηλεόραση που ήταν και στα πάνω της“.

Το διήγημα που κέρδισε το πρώτο βραβείο δεν ήταν κωμικό, όπως μου εξήγησε. Συγκεκριμένα, “Όχι απλά δεν ήταν κωμωδία αλλά σκέψου ότι στο τέλος του διηγήματος, η γυναίκα πέθαινε. Το έγραψα όταν έχασα τη μαμά μου. Και παρότι, βιογραφικό δεν μπορείς με τίποτα να το πεις, πρέπει να παραδεχτώ ότι με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω κάποια πράγματα“.

“Πάντα μου άρεσε η κωμωδία όμως“.

Και οι σχέσεις τις άρεσαν. Και τις αρέσουν. Και πέφτει και μέσα σε οτιδήποτε και αν γράφει για αυτές. Αλήθεια, πώς και δεν έχει ασχοληθεί ακόμα με το κομμάτι ‘διαδίκτυο’ και σχέσεις;

“Είχα σκεφτεί να γράψω κάτι για έρωτες μέσω διαδικτύου αλλά τα κανάλια είναι πλέον πολύ πιο συντηρητικά. Θέλουν να κάνουν πιο safe σειρές, δεν είπαμε;“

Η ζήλια με το διαδίκτυο παίρνει άλλες διαστάσεις

“Οι σχέσεις είναι ένα θέμα που με απασχολεί και με παιδεύει. Αφού κακά τα ψέμματα ρε συ, όλα από εκεί ξεκινούν“.

“Στο ‘Κατάδικός μου’ λέγαμε: Τι αγαπάω τελικά; Ερωτευμένη με ποιον είμαι; Με τον εαυτό μου. Όσο με αποδέχεται αυτός που έχω δίπλα μου καταλαβαίνω το πόσο σημαντική και σπουδαία είμαι. Όταν με απορρίπτει αρχίζω να πέφτω και να σκέφτομαι ‘πόσο δεν αξίζω’, ‘πόσο δεν αξίζω’“.

Πρέπει κάπως να μπούμε στη λογική της βελτίωσης

“Το να συνειδητοποιείς ότι είσαι εγωιστής είναι ένα βήμα ώστε να μπορέσεις να το βελτιώσεις και επιτέλους, να καταλάβεις ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου“.

“Τι σημαίνει ‘καλύτερα μόνος μου’; Όχι δεν συμφωνώ. Εκτός και αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε μία προβληματική ή μέτρια σχέση και τη μοναξιά, τότε πάσο“.

Είπα φωναχτά ένα: Ποιος άραγε να μένει περισσότερο σε τέτοιες σχέσεις; Οι άντρες ή οι γυναίκες; Ήπιε μία γουλιά από τον καφέ, γέλασε και μου απάντησε με δισταγμό: “Νομίζω οι γυναίκες είναι αυτές που μένουμε περισσότερο σε τέτοιες σχέσεις. Και οι άντρες όμως, ψάχνονται πολύ μην νομίζεις. Ψάχνουν μία μαμά και αν την βρουν, αράζουν πιο εύκολα και από τη γυναίκα. Εμάς, είναι και το θέμα της μητρότητας που μας αγχώνει“.

(Ακολουθεί διάλογος περί έλξης και άλλων δαιμονιών)

– Αυτήν την τάση των γυναικών να ελκόμαστε από τους ‘κατεστραμένους’ πώς την βλέπεις;

– Οι νέες είναι που θέλουν τους κατεστραμένους για να τους φτιάξουν. Από μία ηλικία και μετά, όλο αυτό σε κουράζει και δεν το θες. Θες έναν άνθρωπο που λέτε ‘ναι’ και είναι ‘ναι’. Συμφωνείτε ότι αυτό (σ.σ.: δείχνει σκαμπό) είναι πράσινο.

– Δεν έχεις και άδικο.

(Δευτερόλεπτα αργότερα)

– Από την άλλη, δεν ξέρω, με τα κενά που όλοι κουβαλάμε να ταυτιζόμαστε με τέτοια προφίλ. Είναι και ο μύθος του καλλιτέχνη. Μην πας μακριά εδώ σε μένα πολλές φορές έρχονται και με ρωτάνε ‘πώς γράφεις; Ξυπνάς τη νύχτα αν έχεις έμπνευση;’ Τι λέτε μωρέ παιδιά; Δουλειά είναι αυτό. Κάθεσαι στο γραφείο κανονικά, έχεις ωράριο, χρόνους και η έμπνευση έρχεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Δεν είναι ότι περπατάς στο δάσος και σου σκάει.

– [με γέλια] Όταν γράφεις ωστόσο ένα χαρακτήρα δεν έχεις κάποιον στο μυαλό σου; Κάποιον γνωστό σου;

– Είναι φορές που λέω ότι ‘αυτό είναι για τον τάδε’ και γράφω πάνω σε αυτόν. Είναι και φορές που γράφω απλώς τον χαρακτήρα. Απλά στην πορεία, μου βγαίνει και λέω ‘ρε συ, είναι αυτός τελικά’.

Τέλος διαλόγου. Οι ‘μούσες’ της ήρθαν να μας βρουν.

“Στο Κάπου σε Ξέρω ας πούμε έγραψα πάνω στη Μαρία (σ.σ. Καβογιάννη) και στην Καίτη (σ.σ. Κωνσταντίνου)”.

Στο Και πάλι Φίλοι, ο ρόλος του Πασοκτζή που έκανε ο Δημήτρης Μαυρόπουλος ήταν ο μπαμπάς μου. Το είχαν καταλάβει όλοι εκτός από τον μπαμπά μου

“Θα έγραφα πολιτική σάτιρα γιατί είναι ένα κομμάτι που με ενδιαφέρει. Δεν αναφέρομαι όμως στην στρατευμένη τέχνη. Γενικά, δεν μου αρέσει στο θέατρο να δείχνεις με το δάχτυλο“.

“Ένα θέμα έχει να κάνει με το πώς το διαχειρίζεσαι. Αν ένα θέμα το πάρεις και σκάψεις μέσα του βαθιά ώστε να καταλάβεις τι συμβαίνει με αυτό, τότε θα παρουσιάσεις κάτι εντελώς διαφορετικό με έναν ντοκιμαντερίστικο αν θέλεις, χαρακτήρα“.

Η πραγματικότητα πια, υπερβαίνει τη μυθοπλασία. Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι πιο παρανοϊκά και παράλογα από αυτά που μπορώ να σκεφτώ και να γράψω

“Έβλεπα τις προάλλες μία εκπομπή στο Youtube, ένα talent show που ήταν ο Ψινάκης δεν θυμάμαι ποιο. Ε λοιπόν εκεί ήταν μία διαγωνιζόμενη που δεν μπορούσε να μιλήσει καλά αγγλικά και ο κόσμος γελούσε μαζί της. Το είδα και σκεφτόμουν: ‘Τι εκπομπές είχαμε. Πώς γελάγαμε με το πρόβλημα του κόσμου’“.

(Αννίτα Πάνια Αλέρτ!)

“Ε ναι όλα αυτά. Τα ζήσαμε όλα αυτά. Τα ζούμε ακόμα ίσως. Απλά τώρα δεν βλέπω πια πολλή τηλεόραση και δεν τα πετυχαίνω“.

“Γι αυτό και έχουμε γίνει πιο κυνικοί. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αλλιώς τα πράγματα. Όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι τρελό και έχει διάρκεια και είμαστε αναγκασμένοι να βρούμε έναν τρόπο να το αντιμετωπίσουμε“.

Παύση_Παύση_Παύση και μετά αυτό:

“Τι ζούσαμε όμως επί ΠΑΣΟΚ. Τι ζούσαμε και πόσο δεν καταλαβαίναμε πού μας οδηγούσε“.

Α-ΝΤΙ-ΚΑ-ΤΑ-ΘΛΙ-ΠΤΙ-ΚΑ

“Πια το λέμε ότι πηγαίνουμε σε ψυχολόγους. Παλιά ήταν ταμπού. Παλιά έλεγες ‘πάω στον ψυχολόγο’ και σου έλεγαν ‘τι έχεις; Τι έγινε; Τρελάθηκες;’. Τώρα, έχει αρχίσει να σπάει όλο αυτό. Μαζί του και το θέμα των αντικαταθλιπτικών χαπιών. Ξέρεις γιατί;

…

“Γιατί τα παίρνει όλη η Ελλάδα με τις χούφτες“.

Πρώτη έξοδος: ‘Το Μικρό Σπίτι στο Παγκράτι’

“Η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά εγκρίθηκε αμέσως. Ήταν το 1998 όταν μαζί με τον Νίκο (Σταυρακούδη), τον Βασίλη Ρίσβα και τη Δήμητρα Σακαλή, αποφασίσαμε να στείλουμε στην ΕΡΤ ένα σενάριο με τίτλο ‘Το Μικρό Σπίτι στο Παγκράτι’. Εκεί που ξενυχτούσαμε και περνούσαμε πολύ ωραία σκεφτήκαμε ότι τα βράδια μας μπορούν να κυλούν εξίσου ωραία γράφοντας. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε η ιστορία μας στην τηλεόραση“.

“Έχει πολύ ενδιαφέρον όταν γράφεις με άλλους. Βλέπεις τέσσερα διαφορετικά μυαλά να παντρεύονται. Έχει και διαφωνίες έχει και κόντρες αλλά αν βρεθεί κάποια στιγμή η χρυσή τομή έχει τρομερό ενδιαφέρον“.

“Αυτό το συναίσθημα της πρώτης φοράς, της πρώτης αποδοχής αν θέλεις, ενός σεναρίου που σκεφτήκαμε ήταν τόσο περίεργο. Δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ“.

ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ

“Με το Νίκο (σ.σ.: Σταυρακούδη) γνωριστήκαμε στη Σχολή. Έπειτα γίναμε φίλοι και μετά, καταλάβαμε ότι ταιριάζαμε και γραπτά“.

“Με τη Δήμητρα (σ.σ.: Παπαδοπούλου) δεν θυμάμαι πότε γνωριστήκαμε. Κάπου πριν το Σ’αγαπώ Μ’αγαπάς. Σκέψου θέλαμε με τον Νίκο τόσο πολύ να κάνουμε αυτήν τη δουλειά που συμμετείχαμε χωρίς καν να φαινόμαστε. Περνούσαμε πάρα πολύ καλά“.

“Με την Ελένη (σ.σ.: Ράντου) δεν γνωριζόμαστε χρόνια. Γνωριστήκαμε με την εργαζόμενη γυναίκα. Η σχέση μας από τότε απέκτησε μία συνέχεια“.

Οι ξένες σειρές, η Lena Dunham και το μαγείρεμα

Μετά από πολλή ώρα αυτοσυγκράτησης, της έφερα απέξω απέξω ένα ‘γιατί δεν κάνουμε διασκευές από ξένες επιτυχημένες σειρές’ για να καταλήξω στο Girls και το You Are the Worst που πρέπει οπωσδήποτε να δει (και να γράψει;).

“Έκαναν το Modern Family. Δεν ξέρω αν πέτυχε“.

Αλλάξαμε συζήτηση σχεδόν αμέσως. Το πήγαμε λίγο πιο γενικά.

“Έχω δει όλες τις σειρές που έχουν πάει καλά. House of Cards, κτλ. Τώρα τελευταία ενθουσιάστηκα με το Last Tango in Halifax, περιμένω πώς και πώς τον τρίτο κύκλο. Πολύ ωραία σειρά“.

“Έξω υπάρχουν εξαιρετικές δουλειές. Δεν μπορώ να τις συγκρίνω με τις ελληνικές“.

Είχα απέναντί μου έναν από τους λίγους ανθρώπους που θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα έγραφαν ένα αντίστοιχο Girls. Αρχίσαμε να συζητάμε για την εκστρατεία της Lena Dunham να καταρρίψει τις αντιλήψεις απέναντι στο όχι καλλίγραμμο γυναικείο σώμα. “Οτιδήποτε γίνεται που έχει σαν στόχο να χτυπήσει όλη αυτήν την εικόνα που μας επιβάλλεται, με βρίσκει σύμφωνη. Ωστόσο θέλει μέτρο” μου εξήγησε.

Παρεμπιπτόντως, κύριοι της HBO, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να αναφερθεί ότι η Σάρα θα ήθελε να δώσει ένα σενάριό της στην αμερικανική τηλεόραση.

“Για την ώρα έχουμε δώσει θεατρικό κείμενο. Το ‘Κατάδικός μου’, το μεταφράσαμε και το δώσαμε στην Αγγλία έτσι ώστε όποιος το θέλει να μπορεί να το πάρει. Μας το ζήτησαν και στην Ισπανία σε ένα Φεστιβάλ“.

“Είναι κρίμα όμως που γίνεται πολύ ατομικά αυτό το πράγμα. Θα μπορούσε να γίνει πιο μαζικά. Θα μπορούσε να γίνει μία εθνική βιβλιοθήκη ή τέλος πάντων μία δουλειά πιο συντονισμένη“.

Λέμε, λέμε, λέμε για δουλειά και μιας και οι ώρες αν τις μετρήσεις δεν σου βγαίνουν για ελεύθερο χρόνο, είπα να ρωτήσω ευθέως. Με ένα ‘εντάξει, εννοείται‘ μου είπε ότι βγαίνει με φίλους, ότι μαγειρεύει (‘πολύ καλά μάλιστα‘), διαβάζει, γράφει, βλέπει θέατρο και σινεμά και σκέφτεται να γράψει ένα μυθιστόρημα.

Συνεχίσαμε να μιλάμε τουλάχιστον άλλη μία ώρα. Της είπα ότι θα μπορούσα άνετα να την παίρνω τηλέφωνο και να τις ζητάω συμβουλές για τα προβλήματά μου και εκείνη γέλασε: “Με παίρνουν και μου λένε τα προβλήματά τους φίλοι. Ισχύει. Και εγώ δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αλλά το κάνουν. Έχω καλές σχέσεις. Και φίλους και οικογένεια. Πάντα η πόρτα μου είναι ανοιχτή“.

Καθώς φορούσε το μπουφάν της και λίγο πριν έρθει να με αγκαλιάσει, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να την ρωτήσω το σημαντικότερο. Την ατάκα, τη λέξη ή τέλος πάντων κάτι που θα μπορούσε να περιγράψει την μέχρι τώρα ζωή της. Εκείνη γέλασε, κοίταξε το ταβάνι και έξυσε λίγο το κεφάλι της.

“‘Έρωτας ουσιαστικό πολύ ουσιαστικό’ της Κικής Δημουλά“.

ΥΓ: Ο τίτλος του σημερινού κειμένου ότι δηλαδή στη Σάρα χρωστάμε τα περισσότερα δάκρυα γέλιου της τηλεοπτικής μας ζωής, δεν ήταν ούτε μία ικμάδα υπερβολικός.

ΥΓ2: Είναι από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γειτόνισσες, φάτε τη σκόνη της.