Όλα όσα έπαθα δουλεύοντας για οκτώ μήνες ως ταχυδρόμος

Η πιθανότητα να πουλάω κάστανα, τον Αύγουστο, στη Γαύδο μου φαντάζει λίγο μεγαλύτερη από όσο μου φάνταζε η αντίστοιχη το 2011 να γίνω ταχυδρόμος. Δεν έχω τίποτα με τη Γαύδο, ούτε με τα κάστανα. Αλλά ούτε το 2010 είχα με τα ταχυδρομεία και στο τέλος της χρονιάς βρέθηκα να υπογράφω οκτάμηνη σύμβαση με τα ΕΛΤΑ Βριλησσίων. Λέω ν’ αρχίζω να μαζεύω λεφτά για φουφού. Δεν ξέρεις ποτέ.

Το 2011, λοιπόν, δεν είχε ξεκινήσει καλά. Στην αρχή της χρονιάς έμεινα άνεργος με αποτέλεσμα να στενέψουν πολύ τα οικονομικά μου. Τον Ιούνιο πούλησα το αυτοκίνητό μου, το οποίο δεν μπορούσα πλέον να συντηρώ κι αγόρασα ένα μηχανάκι. Όχι με την αντίστοιχη προοπτική της φουφούς, να γίνω δηλαδή ταχυδρόμος. Αλλά γιατί είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσα να βρω πιο εύκολα δουλειά, αφού δεν θα προσπερνούσα πλέον τις αγγελίες που ζητούσαν κούριερ ή ντελιβεράδες. Και με τη φουφού, άλλωστε, δεν είναι απαραίτητο να γίνεις καστανάς, μπορείς να γίνεις καλαμποκάς.

Τον Αύγουστο του 2011 βγήκε μια προκήρυξη για εποχικούς διανομείς στα ΕΛΤΑ. Έκανα τα χαρτιά μου και στις αρχές Νοεμβρίου παρουσιάστηκα στο ταχυδρομείο Βριλησσίων, το οποίο αργότερα ενώθηκε μ’ αυτό του Χαλανδρίου, και μου ανακοινώθηκε πως ο τομέας ευθύνης μου θα ήταν ένα κομμάτι της Νέας Πεντέλης. Σημειωτέον, στην Πεντέλη είχα να πάω από το δημοτικό και τη σχολική επίσκεψή μας στο Αστεροσκοπείο.

Το πρώτο μεγάλο συν που έχει ένας ταχυδρόμος είναι ότι με το που αναφέρει τι δουλειά κάνει σε μια νέα παρέα, γίνεται αυτομάτως το επίκεντρο της προσοχής. Όλοι περιμένουν ν’ ακούσουν τις ιστορίες που έχει να διηγηθεί. Όπως αυτή που πήγα να παραδώσω ένα συστημένο γράμμα και κατέληξα να κάνω αχαλίνωτο σεξ με την παραλήπτρια, η οποία μου άνοιξε την πόρτα φορώντας μόνο ζαρτιέρες. Ή εκείνη που πήγε να μ’ απολύσει ο προϊστάμενός μου όταν έμαθε πως χτύπησα το κουδούνι για την παράδοση ενός τηλεγραφήματος μόνο μια φορά, παραβιάζοντας τον ιερό κανόνα που τηρούν οι ταχυδρόμοι σ’ όλο τον πλανήτη και τους θέλει να χτυπούν πάντα δύο φορές.

Αν και στο οκτάμηνο μου ως ταχυδρόμος, δεν έκανα σεξ στη Νέα Πεντέλη, ούτε κινδύνεψα ν’ απολυθώ, συνέβησαν κάμποσα πράγματα τα οποία συνεχίζω ακόμα και σήμερα να διηγούμαι:

> Δεν είδα τα δεύτερα ημίχρονα τουλάχιστον των μισών αγώνων του Champions League της σεζόν. Ξυπνούσα κάθε πρωί στις 06:00, αφού 07:15 έπρεπε να ήμουν στο γραφείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τουλάχιστον τους τρεις πρώτους μήνες, να με παίρνει ο ύπνος γύρω στις 22:30.

> Έκανα παρατήρηση στο γείτονα για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Ο γιος του κάθε μεσημέρι που γυρνούσε από το σχολείο, την ίδια ώρα που έπεφτα δηλαδή για μεσημεριανό ύπνο, άρχιζε να κοπανάει στους τοίχους του δωματίου του ένα τρελομπαλάκι, το οποίο με έβαλε πολλές φορές σε σκέψεις να κάνω φονικό ή ν’ αρχίσω τα ψυχοφάρμακα.

> Οδήγησα περισσότερα μηχανάκια από όσα έχει οδηγήσει ο Valentino Rossi. Ο τομέας ευθύνης του ταχυδρομείου Βριλησσίων ήταν τεράστιος. Εκτεινόταν από Χαλάνδρι και Βριλήσσια μέχρι Νέα και Παλαιά Πεντέλη, οπότε οι ταχυδρόμοι χρησιμοποιούσαμε μηχανάκια για τη διανομή. Το ταχυδρομείο διέθετε ένα πάρκινγκ με δεκάδες μηχανάκια (παπάκια, σκούτερ και μεγάλες μηχανές). Κάθε μόνιμος είχε το δικό του και οι εποχιακοί χρησιμοποιούσαμε όποιου μόνιμου ήταν σε άδεια ή έλειπε για άλλους λόγους, με αποτέλεσμα να οδηγούμε σχεδόν κάθε μέρα διαφορετικό.

> Το (εκάστοτε) μηχανάκι μου έπεσε σίγουρα περισσότερες φορές από GLX 14χρονου στο Μπουρνάζι. Το ευτυχές γεγονός ήταν πως δεν βρισκόμουν όλες τις φορές πάνω του. Οι επαναλαμβανόμενες πτώσεις ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων. Πρώτον, είχα πάρει το δίπλωμα μόλις τέσσερις μήνες νωρίτερα. Δεύτερον, τα περισσότερα από τα μηχανάκια του ταχυδρομείου βρίσκονταν σε τέτοια κατάσταση που θα έπρεπε να πληρώσεις για να τα δεχτούν για απόσυρση. Τρίτον, η Νέα Πεντέλη είναι γεμάτη με ανηφόρες και κατηφόρες. Τέταρτον, το μηχανάκι το είχα φορτωμένο σαν μουλάρι με τσάντες γεμάτες γράμματα δεξιά και αριστερά και ξεχειλισμένη τη μπαγκαζιέρα.

> Ξυπνούσα μία φορά την εβδομάδα στη μέση της νύχτας με αφόρητους πόνους στον δεξί μου ώμο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της ταξινόμησής των γραμμάτων. Κάθε ταχυδρόμος έχει πάνω από το γραφείο του ένα σιδερένιο έπιπλο που μοιάζει με βιβλιοθήκη, μόνο που κάθε ράφι είναι χωρισμένο σε επιμέρους κουτιά. Κάθε κουτί αντιστοιχεί σε μερικούς δρόμους του τομέα ευθύνης του κάθε ταχυδρόμου. Κάθε πρωί μπροστά από αυτή τη ‘βιβλιοθήκη’ περιμένει τον ταχυδρόμο ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ γεμάτο με φακέλους (δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μιλάμε για ‘γράμματα’, αφού το 95% των φακέλων είναι λογαριασμοί, διαφημιστικά και οτιδήποτε άλλο εκτός από γράμματα). Οπότε ο κάθε ταχυδρόμος στέκεται μπροστά από τη ‘βιβλιοθήκη’ και με το δεξί του χέρι (αν είναι δεξιόχειρας) παίρνει έναν έναν τους εκατοντάδες φακέλους από το καρότσι και τους πετά στο κουτί που αντιστοιχούν, ώστε στη συνέχεια να βάλει σε μία λογική, με βάση τις οδούς, σειρά το δρομολόγιό του. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση για χιλιάδες φορές κάθε μήνα είχε ως αποτέλεσμα να ξυπνάω από τον πόνο τα χαράματα, να καταπίνω μερικά παυσίπονα και να περπατάω πάνω κάτω το σαλόνι σαν τον παλαβό μέχρι να δράσει το φάρμακο, αφού δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Η μόνη εναλλακτική που είχα σκεφτεί εκείνη την περίοδο ήταν να βγω στο δρόμο εκλιπαρώντας κάποιον περαστικό να μου κόψει το δεξί χέρι από τον ώμο.

> Συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει χειρότερη περίοδος για έναν ταχυδρόμο από την προεκλογική. Τις τελευταίες εβδομάδες πριν από κάθε εκλογές, το ένα καρότσι που περίμενε το πρωί κάθε ταχυδρόμο γινόταν τρία, αφού οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων έστελναν σχεδόν σε όλους τους κατοίκους της περιοχής ψηφοδέλτια και κομματικά προγράμματα. Οπότε και την τριπλάσια δουλειά είχαμε και τα ‘καντήλια’ μας ακούγαμε από τους κατοίκους της περιοχής για τα πολιτικά κόμματα λες και ήμασταν εμείς οι υποψήφιοι.

> Εκτίμησα τη βροχή και το χιόνι. Κάθε φορά που συνέβαινε κάτι από τα δύο, οι διανομείς μέναμε μέσα στο ταχυδρομείο μέχρι να φτιάξει ο καιρός, αφού δεν μπορούσαμε να ρισκάρουμε να βραχούν οι φάκελοι. Αν δεν σταματούσε η βροχή ή το χιόνι, γυρίζαμε αρκετά νωρίτερα στο σπίτι, αφού πέρα από ταξινόμηση των φακέλων δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο.

> Έπεσα κάμποσες φορές θύμα bullying από αγέλες και μη αδέσποτων σκύλων.  Η σχέση μου με τα σκυλιά πριν την άφιξη μου στην Πεντέλη ήταν ανύπαρκτη. Δεν ήξερα πώς έπρεπε να τους φερθώ, ούτε μπορούσα να ερμηνεύσω τις συμπεριφορές τους. Κάθε φορά που κάποιο έτρεχε προς τα πάνω μου για να με μυρίσει ή να παίξει, εγώ νόμιζα ότι ήθελα να μου επιτεθεί. Έτσι, ανέβαινα στο μηχανάκι για να φύγω, εκείνο τρελαίνονταν από τον ήχο της μηχανής και αποφάσιζε πως όντως ήθελε να μου επιτεθεί. Τέλος πάντων, αφού μου επιτέθηκαν κάμποσα σκυλιά τον πρώτο μήνα (η Νέα Πεντέλη είναι γεμάτη από σκυλιά) συνειδητοποίησα πως ή θα έπρεπε να παραιτηθώ ή θα με έτρωγαν ζωντανό. Όλα αυτά μέχρι ένας σοφός, για τα τότε δεδομένα μου, άνθρωπος, όταν με είδε αλαφιασμένο επειδή ένα σκυλί ερχόταν προς τα πάνω μου μου είπε ”μην αντιδράσεις, μόνο να σε μυρίσει θέλει’‘. Έμεινα ακίνητος και εκείνο όντως το μόνο που έκανε ήταν με μυρίσει. Από εκείνη τη μέρα όχι μόνο έφτιαξα τη σχέση μου με τα σκυλιά της Νέας Πεντέλης, αλλά σιγουρεύτηκα πως κάποια στιγμή στη ζωή μου θα πάρω σκύλο.

> Κάθε φορά που μοίραζα συντάξεις έβγαζα περισσότερα λεφτά από όσα έβγαζα στα κάλαντα. Δυστυχώς, για τους ταχυδρόμους οι περισσότερες συντάξεις πληρώνονται πλέον κατευθείαν μέσω τράπεζας. Την περίοδο της θητείας μου οι ταχυδρόμοι μοιράζαμε ακόμα τις αναπηρικές και τις συντάξεις του ΟΓΑ. Δεν έτυχε ποτέ να δώσω σύνταξη και να μην μου δώσουν για φιλοδώρημα τουλάχιστον 2-3 ευρώ.

> Είμαι σίγουρος πως δεν θέλω να ζήσω ξανά το στρες του να κουβαλάω πάνω μου 15.000 ευρώ που δεν μου ανήκουν. Γιατί τόσο ήταν περίπου το ποσό που έπαιρνα από το ταχυδρομείο κάθε φορά που μοίραζα συντάξεις. Ένα μικρό λάθος ήταν αρκετό όχι μόνο για να χάσω το μισθό μου, αλλά και να βάλω λεφτά από την τσέπη μου. Αξίζει να σημειωθεί πως τις καλές εποχές του ΠΑΣΟΚ, που οι ταχυδρόμοι μοίραζαν τις συντάξεις όλων των ταμείων, κουβαλούσαν επάνω τους εκατομμύρια δραχμές.

> Κατάλαβα πως είναι η μοναδική δουλειά που θα έκανα με χαρά, πέρα από το γράψιμο. Μπορεί το πρωινό ξύπνημα να ήταν βάρβαρο και παραπάνω ν’ ανέφερα μερικά μειονεκτήματα, αλλά από τις 09:00 που τελειώνει η ταξινόμηση και ξεκινάει η διανομή, ο ταχυδρόμος βιώνει μία ελευθερία που δύσκολα συναντάει κανείς σ’ άλλο επάγγελμα. Πρώτον, δεν έχει κανένα προϊστάμενο πάνω από το κεφάλι του. Δεύτερον, είναι στη φύση (ειδικά σε περιοχές όπως η Νέα Πεντέλη). Τρίτον, μπορεί να προγραμματίσει το χρόνο του όπως θέλει. Τέταρτον, έρχεται σ’ επαφή με πολύ κόσμο. Πέμπτον, τα tips. Κλείνω με το φιλοδώρημα που θυμάμαι πιο έντονα. Την περίοδο των Χριστουγέννων του ’11 και ενώ μοιράζω γράμματα σ’ ένα δρόμο της Πεντέλης, ένας ηλικιωμένος περαστικός μου βάζει δέκα ευρώ στην τσέπη. Όταν τον ρωτάω γιατί μου τα δίνει, αφού δεν του είχα δώσει κάποιο γράμμα, εκείνος μου απαντά ”επειδή είναι Χριστούγεννα”.