Μα καλά, γίνεται ριάλιτι χωρίς Μικρούτσικο;

Πάνω στις βρεγμένες από τις τροπικές καταιγίδες σκηνές, σφήνα στις 1.000.000 συνταγές με καρύδα του Κώστα από τους Διάσημους, σιωπηλός παρατηρητής του μίσους της Ελισάβετ και του Τσανγκ από τους Μαχητές. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από το Survivor, το φάντασμα του Αντρέα Μικρούτσικου.

Την ίδια ώρα, μακριά από τις πολυτάραχες παραλίες του Αγίου Δομίνικου, τα κόκαλα του Καρλ Μαρξ μετά την τελευταία μου πρόταση φαγουρίζονται μεταξύ τους σε βαθμό συντριβής. Λίγο πιο ανώδυνης και σίγουρα λιγότερο βαρετής από τον τρόπο με τον οποίο ο Σάκης Τανιμανίδης περιέγραψε το ατύχημα των Μαχητών. Το επεισόδιο που όλοι ή τέλος πάντων αυτοί που μάθαμε το ριάλιτι από τον μάστερ του είδους, λησμονήσαμε τον Αντρέα. Τον Μικρούτσικο.

Ένας σοφός είχε πει κάποτε ότι ‘πρέπει να χάσεις κάτι για να εκτιμήσεις την πραγματική του αξία’. Μία ατάκα που πέρα από τα λευκώματα του Γυμνασίου, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα βρεθώ ποτέ σε θέση να την αναπαράγω. Και όμως, το έκανα. Όχι μία φορά. Εκείνο το βράδυ που ο Σάκης Τανιμανίδης αποφάσισε να πει περίπου 40 χιλιάδες φορές την ατάκα ‘τώρα, έχουμε βγει εκτός παιχνιδιού. Τώρα, μας ενδιαφέρει μόνο η ζωή και οι εκπλήξεις που μας κάνει συνέχεια‘, να επισκεφθεί τους Μαχητές στο νοσοκομείο όπως θα έκανε ο Χρήστος Φερεντίνος όταν παρουσίαζε το ‘Μπαμ’ και να μας αφήσει όλους να παρακολουθούμε με ένα ‘γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου’ να μας τριβελίζει το μυαλό.

Εκείνο το βράδυ, βλέποντας τον τρόπο χειρισμού του παρουσιαστή που πραγματικά, μια χαρά είναι σε αυτό που κάνει και καλό παιδί φαίνεται (*με φωνή γειτόνισσας που μιλάει στις κάμερες για κάποιον που μπήκε φυλακή*) πρέπει να αναρωτήθηκα πού είναι ο Αντρέας Μικρούτσικος τόσες φορές που λογικά, θα τον είχε πιάσει λόξιγκας. Ωστόσο, όπως και να το κάνουμε παιδιά, ας είμαστε ειλικρινείς. Όσοι προλάβαμε τα ριάλιτι επί Αντρέα, όσοι ζήσαμε τον από το πουθενά πόνο του συνανθρώπου να στάζει από το γυαλί της μικρής οθόνης, όσοι είδαμε μικρούτσικα φιτίλια να βάζουν κόσμο να τσακώνεται on camera, δεν θα μπορούσαμε εκείνη την ημέρα που υπήρχε ουσιαστικός λόγος για να στεναχωρηθούμε με αυτό που παρακολουθούμε να μην λησμονήσουμε τον Αντρέα. Και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος θα επέλεγε να ζητήσει από τον Κωνσταντίνο των Μαχητών να περιγράψει την εμπειρία του.

Ούτε λόγος για το πόσο θα ασχολιόταν με το γεγονός ότι ο Τσανγκ μπήκε σε διαφορετικό ασθενοφόρο από την Ελισάβετ. Πραγματικά εκείνη την ημέρα, ήταν σαν να τον ακούω με ήρεμη φωνή να πλησιάζει την ομάδα (εννοείται θα την πλησίαζε-Σάκη βάλε να δεις λίγο Big Brother να παίρνεις ιδέες) και να προσπαθεί να τους βγάλει το συναίσθημα του ‘Τι της έχω κάνει μωρέ της μαλακισμένης‘ με ερωτήσεις του στυλ ‘Ορέστη, πώς θα ένιωθες αν κάποιος από τους συνυποψηφίους για αποχώρηση ήταν στη θέση της Ειρήνης ή του Μάριου;‘.

Και θα έπεφταν μέχρι και οι πέτρες του μπουντουάρ που ψηφίζουν οι παίχτες.

Για να καταλάβουμε δηλαδή σε τι βαθμό έχει προχωρήσει η μικρούτσικη προσέγγιση των ριάλιτι στην ελληνική κοινωνία αρκεί να θυμηθούμε το τι ‘είμαστε οικογένεια‘ ακούστηκε από το στόμα των Μαχητών σε εκείνο το επεισόδιο. Αυτά, αν δεν υπήρχε ο Αντρέας και το ‘φιλιούνται-αγκαλιάζονται‘ δεν θα τα βλέπαμε ούτε στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Αρκεί να θυμηθούμε ότι μέχρι και στο ‘Άντρες Έτοιμοι για Όλα’ οι παίχτες ένιωθαν οικογένεια. Μέχρι να πέσουν στην πισίνα. Μετά, όλα καλά.

Παρένθεση στην οποία ο σύλλογος φαρμάκων προειδοποιεί να συμβουλευτείτε πρώτα τον Γιατρό ή τον Φαρμακοποιό σας: Το 38.9 είναι ο πιο ύπουλος πυρετός που μπορεί να σου τύχει. Όχι γιατί μπορεί να σου γυρίσει το κρύωμα σε πνευμονία και να τρέχεις με τις πυτζάμες σαν ρόλος του Γιώργου Κωνσταντίνου στο νοσοκομείο. Όχι και πάλι όχι. Το πρόβλημα με το 38.9 είναι οι παρενέργειες. Γιατί από το πουθενά, βρίσκεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί το πεντάωρο του Survivor, να έχει άποψη, να παραμιλάει με αναφορές και inside jokes από το ριάλιτι. Κάπως έτσι, ξεκίνησα να παρακολουθώ και εγώ την εκπομπή που έγινε λατρεία (νάτος πάλι ο Αντρέας). Κλείνει η παρένθεση.

Όσο ειρωνικό και αν διαβαστεί, όσο και αν δεν μπορώ να πω ότι εκτιμώ το λαϊκό προφίλ που έδωσε στην τηλεόραση ο Αντρέας Μικρούτσικος, πρέπει να παραδεχτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο του στα ριάλιτι, συγκεκριμένα το Big Brother, ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να μείνει στο μυαλό μας ως αναπόσπαστο κομμάτι τους. Και αυτή είναι μία αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι τον αναζητήσαμε σε ένα σόου όπως το Survivor που δεν το παρουσίασε ποτέ. Καλά για το Star Academy, δεν το συζητάμε καν.

Γιατί κακά τα ψέματα. Αν με φωνή και χάσιμο στο μάτι αλά Σάκης Ρουβάς ερχόταν κάποιος να μας ρωτήσει πόσο έτοιμοι ήμασταν να βγάλουμε από τη ζωή μας τον Αντρέα Μικρούτσικο, η απάντηση χωρίς δυσκολία θα ήταν ‘πανέτοιμοι’ υπολογίζοντας ότι η εποχή του σκληρού ριάλιτι θα κούρνιαζε μαζί του, κάτω από το πάπλωμα της φωτογραφίας που κυκλοφόρησε στα social media.

Έλα όμως που τα δεδομένα ήταν άλλα. Έλα όμως που ‘ο κόσμος τα αγαπάει τα ριάλιτι’ και η αποχή δεν κράτησε πολύ. Και ερωτώ τώρα εγώ: Είναι δίκαιο να ξαναφέρνεις πίσω τη συγκατοίκηση και να ξεχνάς τον επιστάτη; Μπάτε σκύλοι αλέστε θα το κάνουν εκεί μέσα. Ή εκεί έξω εν προκειμένω.

Μέσα και έξω από τη σφαίρα της ειρωνείας και του παράλογου του σημερινού κειμένου, οφείλω να παραδεχτώ ότι παρότι ο λόγος ύπαρξής του είναι χιουμοριστικός και μόνο, δεν μπορώ να μην απορώ πού βρίσκεται τόσα χρόνια ο άνθρωπος που κυριολεκτικά μας δίδαξε το ριάλιτι. Και από την καλή και από την ανάποδη.