New Adventures In Hi-Fi vol.2.20: Οι πατριάρχες της synth-pop επέστρεψαν (χωρίς να έχουν λείψει)

Μια πρώτη γεύση από καινούργιο Kendrick Lamar, ντυμένος πάπας σε πρώτο πλάνο. Θρησκευόμενο ή ιερόσυλο άραγε; Πάντως όταν παριστάνεις το μυστικό δείπνο και τραγουδάς «hold up bitch, sit down, be humble», δεν περιμένουμε να γυρίσεις και το μάγουλο για το δεύτερο χαστούκι.

Depeche Mode – Spirit (Mute)

«The revolution will not be synthesized» είχε πει παραφράζοντας το “the revolution will not be televised” του Gil-Scott Heron, ο μουσικογραφιάς του Rolling Stone, όταν είχε κάνει την κριτική στο πρώτο άλμπουμ των Depeche Mode, όπου τους είχε δώσει 2.5 στα 5 αστέρια.

Πόσο λάθος ήταν. Διότι τα πλήκτρα είναι πια παντού. Και όταν μπάντες όπως οι Human League, οι Simple Minds, οι Soft Cell και οι Orchestral Manoeuvres In The Dark, διαλύονταν, αδρανούσαν ή έσβησαν απλώς με τη πάροδο του χρόνου, οι Depeche παρόλα τους τα προβλήματα, με εσωτερικές ανακατατάξεις και ακόμα χειρότερα με τα ναρκωτικά (που κόντεψαν να τους καταστρέψουν) παρέμειναν σταθερά εκεί. Όταν το grunge κατάπιε τα πάντα στις αρχές του ’90, οι Depeche έκαναν τη μεγαλύτερη τους επιτυχία με το “Enjoy the silence”.  Και τι στα αλήθεια θα ήταν σήμερα οι Nine Inch Nails, οι Killers ή οι Muse (δυστυχώς και οι Rammstein) χωρίς αυτούς;

Φέτος ο Dave Gahan αναρωτιέται ο ίδιος “Where’s the revolution?” στο πρώτο single του Spirit, χωρίς όμως να πρόκειται για ένα πολιτικοποιημένο άλμπουμ, όπως λέει, αλλά σίγουρα αφυπνιστικό όπως ακούμε εμείς. Το Spirit είναι ένας σκοτεινός διάλογος της πλέον ώριμης μπάντας του είδους. Η φωνή του Gahan εδώ και χρόνια δεν χρειάζεται να προσπαθεί να πιάσει τη gothic χροιά που του ήταν χρήσιμη τα πρώτα χρόνια. Και ενώ όχι μόνο είναι σε θέση αλλά το δικαιούνται κιόλας να πνίξουν το δίσκο στα πλήκτρα, κρατάνε μια ισορροπία που δηλώνει σοβαρότητα. Κάποτε τους διασκεύασε ο Johnny Cash με το “Personal Jesus”. Τώρα είναι η σειρά του να γίνουν men in black.

Άχρηστη Πληροφορία: το παρακάτω video clip, όπως και 19 ακόμη, τα έχει σκηνοθετήσει ο βετεράνος του χώρου, Anton Corbijn.

Real Estate – In Mind (Domino)

Τώρα θα πάθω λίγο συγγραφέας παραλίας.

Έτσι κάπως πρέπει να ακούγεται η μελωδία της ευτυχίας. Εκεί που η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Στη μυρωδιά του φαγητού που σε υπνωτίζει σαν θιβετιανή ροδακινόπιτα, στο πορτοκαλί που ρίχνει το ηλιοβασίλεμα στα κουρασμένα μάτια σου καθώς επιστρέφεις από την Κηφισίας (προς κέντρο και χωρίς κίνηση, διαφορετικά θες από Mastodon και πάνω), σαν το αεράκι που σου ξυρίζει απαλά τα αυτιά, πάνω στο φέριμποτ για Σπέτσες. 

Τι στέβιες, ζαχαρίνες και σουλφαμίδες. Αυτό είναι το καλύτερο υποκατάστατο ζάχαρης. Θα έπρεπε να βγάλουν κι ένα special edition που να μπορούν να το αγοράσουν διαβητικοί με συνταγή γιατρού. Το παράκανα λίγο.

Είναι το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας από το New Jersey και παρά το γεγονός ότι υπέστησαν κιθαριστικό ακρωτηριασμό με την αποχώρηση του Matthew Mondanile (που συνεχίζει πολύ αξιόλογα ως Ducktails), βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Οι αρχικά εμφανείς επιρροές τους από The Feelies, πρώιμους R.E.M. και Television, έχουν θολώσει μέσα στον προσωπικό ήχο που διαμορφώνουν. Κομμάτια όπως το “Two arrows” και το “Diamond eyes”, θες να σε καταπιούν μέσα στην υπέροχη μελωδικότητα τους.

Kelly Lee Owens – Kelly Lee Owens (Smalltown Supersound)

Κυριολεκτικά από το πουθενά. Απλά μια μέρα μιλάνε όλοι γι’ αυτήν, ενώ έχει ήδη κλείσει εμφανίσεις σε μερικά από τα πιο δυνατά φεστιβάλ της Ευρώπης. Δες όμως πόσο όμορφα της έκατσε της 27χρονης Ουαλής.

Δούλεψε για ένα διάστημα ως νοσοκόμα σε ένα αντικαρκινικό νοσοκομείο στο Μάντσεστερ. Εκεί μάζεψε αρκετή από τη μαυρίλα της ζωής. Έπειτα δούλεψε σε δύο από τα μεγαλύτερα δισκάδικα του Λονδίνου. Στο Rough Trade και στο Sister Ray. Εκεί μάζεψε πολύ μουσική. Στο μεταξύ έπαιζε και μπάσο και σε μία τοπική μπάντα. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο ντεμπούτο της. Ένα σκοτεινό, ηλεκτρονικό υβρίδιο. Με το ένα πόδι βρίσκεται στις κλασσικές δομές τραγουδιών (“S.O.”, “Keep walking”, “Throwing lines”), με τη ντελικάτη φωνή της να καθοδηγεί. Εκεί καταλαβαίνεις ότι έχει φάει χρόνο με Cocteau Twins αλλά και με Andy Stott δεύτερου δίσκου. Το άλλο πόδι το έχει βουτήξει σε acid house και techno (“Evolution”, “Bird”, “CBM”), αλλά ο μινιμαλισμός και η απλότητα κυριαρχούν παντού.

Άχρηστη Πληροφορία: για τις κόπιες του πρώτο της single (Lucid) δούλεψε η ίδια στην πρέσα βινυλίου και ένα χρόνο μετά αυτό παίχτηκε σε μια επίδειξη μόδας του Alexander McQueen.

Sneaks – Gymnastics / It’s A Myth (Merge)

Αυτοί οι δύο δίσκοι ήταν το πιο ξεκούραστο, πιο διαυγές και πιο ειλικρινές μουσικό μισάωρο που είχα εδώ και καιρό. Δύο άλμπουμ μισή ώρα συνολικά. Μόνο ένα κομμάτι φτάνει τα 3 λεπτά.

Πρώτα ήρθε στον κόσμο το Gymnastics, πριν από ένα χρόνο και μόλις πριν λίγες μέρες και το δεύτερο, It’s A Myth. Και τα δύο ανήκουν αποκλειστικά στην Eva Moolchan, από την Ουάσινγκτον, που συνθέτει και παίζει μπάσο πάνω σε drum λούπες. Όλα είναι ρυθμός. Όλα βασίζονται πάνω σε ένα ρυθμό που βρίσκει, κολλάει μ’ αυτόν και πάνω του πετάει λέξεις που συνήθως δεν βγάζουν κάποιο νόημα. Εξυπηρετούν κι αυτές το ρυθμό. Υπό την έννοια της διάρκειας και της λιτότητας, έχει μια punk ιδεολογία.

Η πρώτη ακρόαση του Gymnastics (που είναι μόλις 14 λεπτά συνολικά) φέρνει στο μυαλό τους Young Marble Giants. Ο ήχος της είναι τρομερά εθιστικός. Τόσο πρωτόλειος, απέριττος και κατανοητός που είναι σα να τον χρειαζόσουν από πάντα.

Το It’s A Myth, είναι μια τρίχα πιο εμπλουτισμένο, γι’ αυτό φτάνει τα 18 λεπτά (εδώ γελάμε). Έχει βάλει λίγο electro μέσα και ίσως έχει γίνει μια στάλα πιο χορευτική, εάν μπορεί να γίνει. Παραμένει όμως ένα υπόδειγμα ποιοτικού DIY δίσκου.

The Greek Theatre – Broken Circle (Sugarbush Records)

Μια ωραία bandcamp ανακάλυψη (όχι δική μου αλλά ενημερώθηκα έγκαιρα). Οι Greek Theatre είναι o Sven Froberg και ο Fredrick Persson, από τη Στοκχόλμη της Σουηδίας και είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται κάπου στην California (ή σε κάποια παραλιακή αγγλική επαρχία) στα τέλη των 60s.

Αν τα χρώματα στο εξώφυλλο είχαν στόμα να μιλήσουν θα σου έλεγαν ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει το καθένα. Εκτός από το προφανές του τίτλου όμως, αντιπροσωπεύουν την πολυμορφία του ήχου του Broken Circle. 60s ψυχεδέλεια, baroque folk, συγκρατημένο progressive που δεν απλώνεται, που και που μερικές jazz αναθυμιάσεις που ευτυχώς δεν αρπάζουν και μια θεραπευτική σχεδόν χαλαρότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Μην παρεξηγηθούν τα παιδιά, δεν είναι χίπηδες.

Αυτό είναι το δεύτερο τους άλμπουμ και το όνομα τους είναι τυχαία διαλεγμένο. Τους αρέσει τόσο στο μάτι όσο και στο άκουσμα (αν και παραδέχονται ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν διαλέξει). Από την πρώτη ακρόαση ακούς λίγο Nick Drake, λίγο Grateful Dead, λίγο Love και λίγο Fairport Convention. Θα μπορούσε άνετα να είναι ένα από τα χαμένα διαμάντια των 60’s που βρίσκονται σήμερα σε αστρονομικά ποσά στο discogs.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ:

Όλες οι New Adventures in Hi-Fi