Σαν το ικαριώτικο πανηγύρι, πουθενά

Στη χώρα που χορεύουν όλη, όλη μέρα βρέθηκα δύο καλοκαίρια πίσω. Με μία τσάντα στην πλάτη και πολλές φουσκάλες στις πατούσες, ο Αύγουστος του 2015, έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ως ο μήνας που πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε πανηγύρι. Και ποτέ μου δεν κατάφερα να φύγω από εκεί.

Ο απολογισμός της επίσκεψής μου στο νησί ήταν επτά πανηγύρια μέσα σε δέκα μέρες, αμέτρητοι χοροί και ένα υπέροχο βαλς. Με έναν Ικαριώτη που πατούσε τα 93 του έτη και μόλις ο λυράρης γρατζούνισε το ‘Μενεξέδες και Ζουμπούλια’ μου έτεινε το χέρι να χορέψουμε μαζί.

Ναι, η χώρα είναι Ικαρία και όχι, δεν υπάρχει άλλη σαν αυτήν.

Ίσως τα γράφω αυτά γιατί το σύνδρομο της Ικαρίας δεν μου έχει περάσει ακόμα. Ίσως πάλι να είναι και πολύ νωρίς ακόμα για να ξεχάσω το νησί που μου έμαθε τι σημαίνει ‘πετάς τα ρούχα σου ψηλά, γυμνός μες στη σκιά σου’. Ίσως, και τα δύο. Σίγουρα, για την επιστροφή της ανάμνησης εκείνου του μαγικού καλοκαιριού που δεν με ένοιαζε τίποτα πέρα από το να αλλάξω θέση στον κύκλο του χορού ώστε να μην βρεθώ απέξω (το κόλπο μου το έμαθε ένας ντόπιος, να ναι καλά) ευθύνεται η FIX HELLAS και οι νοσταλγικές διαφημίσεις της.

Χωρίς υπερβολή, δεν έχει υπάρξει φορά που να δω αυτήν την διαφήμιση:

Και να μην έχω σκεφτεί την Ικαρία. Συγκεκριμένα, το πανηγύρι στο Πλατάνι. Ή αλλιώς, το πρώτο πανηγύρι της ζωής μου. Ή αλλιώς, το απόγευμα εκείνο που έγινε βράδυ και μετά πρωί και με βρήκε να χορεύω το λεγόμενο ‘πιπέρι’, κοινώς τον τελευταίο χορό του πανηγυριού. Με τέτοια ξεκούραση και χαρά που θα έβαζες στοίχημα ότι ήταν ο πρώτος χορός της ημέρας μου.

Εκείνο το πανηγύρι είναι χαραγμένο στο μυαλό μου όχι μόνο ως το καλύτερο της μέχρι τώρα ζωής μου, αλλά και ως εκείνο που μου άνοιξε τα μάτια. Εκείνο που μου χάρισε απλόχερα στη μνήμη μου μία μοναδική στιγμή. Μία στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω όσα χρόνια και αν περάσουν. Όσα πανηγύρια και αν επισκεφθώ, όσα γλυκά ταψιού (πανηγυριώτικα) και αν δοκιμάσω.

Τη στιγμή που για πρώτη φορά πιάνεις το χέρι δύο αγνώστων (από δεξιά και από αριστερά) και γίνεστε ένα μέσα από τη μουσική. Την στιγμή που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ αυτός ο κύκλος που πάνω στην ώρα της έκστασης νιώθεις ότι απαρτίζεται από άτομα πολύ κοντινά και αγαπημένα σου. Την στιγμή που καταλαβαίνεις ότι οικογένειά σου μπορεί να είναι και ένα τσούρμο αγνώστων που μοιράζεστε την ίδια εμπειρία.

Κάθε φορά που βλέπω μία διαφήμιση της FIX HELLAS, κάθε φορά, νιώθει την ίδια ρίγη που ένιωσα και τότε που πλησίασε το τραπέζι μου ένας κοτσονάτος κύριος με λίγα λευκά μαλλιά και πολλά λευκά μούσια και μου έτεινε το χέρι για χορό. Τα μάτια του ήταν μελί ωστόσο στο μυαλό μου για κάποιον λόγο, τα έχω αποθηκευμένα ως μενεξεδί. Δεν έχω ιδέα πόσα λεπτά κράτησε εκείνος ο χορός. Την μελωδία του ωστόσο, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

(Προφανώς και δεν είμαι σε αυτό το βίντεο, ωστόσο άκου τη μελωδία)

Όπως δεν θα ξεχάσω και την εμπειρία από κανένα πανηγύρι από τα επόμενα έξι που ακολούθησαν του πρώτου. Γιατί για εμάς που ξέρουμε τι θα πει καλοκαίρι, τις εμπειρίες που ζούμε κατά τη διάρκειά του όχι μόνο δεν τις ξεχνάμε αλλά τις κρατάμε φυλαγμένες στη μνήμη μας σαν κόρη οφθαλμού. Και μερικές φορές, καθώς δουλεύουμε σοβαροί στο γραφείο, τις χορεύουμε ανέμελα σε κάποιο συννεφάκι πάνω από το μυαλό μας.