New Adventures In Hi-Fi vol.2.22: Οι Gorillaz γίνονται πιο κλαμπάτοι από ποτέ

Τρία υπέροχα πράγματα συνέβησαν αυτές τις μέρες

1. Αποκαλύφθηκε επιτέλους ποιος δρόμος απεικονίζεται στο εξώφυλλο του ‘Ok Computer’ των Radiohead. Είναι αυτός.

2. Ο Dexter Holland, o τραγουδιστής των The Offspring, ανακοίνωσε στο site του group ότι πήρε το πτυχίο του στην μοριακή βιολογία (είμαι σίγουρος ότι έχει περισσότερα να προσφέρει σ’ αυτό τον τομέα). 

3. Η Lana Del Rey έριξε ένα λαμπρό «go fuck yourself» στο περιοδικό Spin που τόλμησε να σχολιάσει μια συνέντευξη της στο Elle.

Gorillaz – Humanz (Parlophone)

Τι σόι Albarn είσαι ‘συ, ρωτώ, που μας κερνάς μονάχα μπίτια;

Δεν θα το παίξω τόσο προχωρημένο αυτί. Το άλμπουμ το μίσησα στην αρχή. Δεν έβρισκα τίποτα (εκτός από το “Ascension” που είναι προφανέστατα κομματάρα). Μου φαινόταν το πιο anti-Gorillaz άλμπουμ τους μέχρι τώρα. Μετά βρήκα κάτι που είχε πει παλιότερα ο Damon Albarn γι’ αυτό το project. «Τα cartoon έχουν μεταφορική έννοια για το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατο σ’ αυτή την εμμονική με τα celebrity κοινωνία, να μπορέσεις να αλλάζεις είδη (μουσικής) και ιδέες πάνω σ’ αυτό που κάνεις».

Το Humanz είναι το πιο κλαμπάτο τους άλμπουμ. Το πιο pop με την έννοια της σημερινής pop, του σημερινού ήχου, αλλά δεν είναι ποτέ προβλέψιμο. Ακόμα και το “Momentz” με τους De La Soul, δεν θα σου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι θα ήταν ένα ξερό και μονότονο πράγμα που αντιμετωπίζει τη μελωδία σαν παρία. Φτάνεις στο επιθετικό σούρσιμο του “Charger” με την Grace Jones σχεδόν αγνώριστη στο μικρόφωνο και λες όλα τελείωσαν για τους Gorillaz που αγάπησες. Λάθος. Γιατί στα “Andromeda” και “Busted and Blue” θα συμβεί αυτό που δεν συμβαίνει ποτέ στην πραγματική ζωή. Θα τους ξαναγαπήσεις από την αρχή σαν να τους γνώρισες τώρα.

O Albarn είπε πως το έφτιαξε όπως πάντα ονειρευόταν να φτιάξει ένα άλμπουμ. Στην κρεβατοκάμαρα του με ένα drum machine και ένα synthesizer. Αυτό ακούγεται σε όλο το άλμπουμ. Παρά τις αμέτρητες συμμετοχές (Danny Brown, Antony Hamilton, Mavis Staples, Pusha T, Jenny Beth, Popcaan), παραμένει απλό στη βάση του και όσο κι αν κατά τη διάρκεια του μοιάζει σαν ημιτελές πείραμα, όταν τελειώσει καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί.

Άχρηστη Πληροφορία: Για την προώθηση του άλμπουμ έφτιαξαν και τη δωρεάν εφαρμογή gorillaz app, μέσω της οποίας μπορούσες (νομίζω ακόμα μπορείς) να περιηγηθείς μέσα στο σπίτι τους και να σκαλώσεις για κάμποση ώρα με τα διάφορα δωράκια που είχε κρυμμένα δεξιά κι αριστερά.

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)

Πρακτικά αδύνατο να ακούσεις το καινούργιο τους άλμπουμ χωρίς να γυρίσεις πίσω, στα πρώτα τους. Σε ρουφάει. Έχει δικούς του νόμους βαρύτητας. Δυστυχώς τα περισσότερα που θέλω να πω για τους Slowdive είναι κλισέ. Ακόμα και το 1991 ήταν κλισέ να πεις ότι σε μαγνητίζουν, σε καθηλώνουν, σε στοιχειώνουν. Κι έχουν ταλαιπωρηθεί τόσο αυτές οι έννοιες που άντε τώρα να βρεις άλλες να περιγράψεις αυτό που σου συμβαίνει όταν ακούς καινούργια τραγούδια από αυτή τη μπάντα.

Ακόμα και ο ίδιος ο Neil Halstead ακούγεται κλισέ και ξεπερασμένος, όταν λέει σήμερα σε συνέντευξη του, ότι αυτό που ένιωθε όταν έγραφαν το δίσκο ήταν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα και ότι ο ήχος τους ακούγεται εξίσου relevant το 2017. Αλλά είναι αλήθεια. Δεν έχουν αλλάξει τίποτα και ακούγονται τόσο σημερινοί, σαν να μη έλειψαν 20 χρόνια από τη δισκογραφία. Είναι σαν την κλασσική εικόνα ενός σαλονιού με τα έπιπλά σκεπασμένα με λευκά σεντόνια για να μη σκονίζονται και που όταν επιστρέφει ο σπιτονοικοκύρης, όλα έχουν μείνει ανέπαφα.

Το καλύτερο από όλα στο 4ο άλμπουμ αυτής της ιστορικής μπάντας, δεν είναι που δε με απογοήτευσαν, αλλά που δεν βίωσα τη shoegaze νοσταλγία και δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη με τρόμο, να δω τα χρόνια που έχουν περάσει.

BNQT – Volume 1 (Bella Union)

Κάτι λίγα τα είπαμε κι σ’ αυτό το αφιέρωμα για τους BNQT (που προκύπτει από το banquet). Αυτό το συμπόσιο το οργάνωσε ο Eric Pulido των Midlake. Οι πρώτοι του καλεσμένοι είναι πασίγνωστοι. Alex Kapranos (Franz Ferdinand), Fran Healy (Travis), Jason Lytle (Grandaddy – πριν λίγες μέρες πέθανε ο μπασίστας τους λίγο πριν βγουν για περιοδεία) και Ben Bridwell (Band Of Horses). Όπως σε κάθε συμπόσιο, οι καλεσμένοι το μόνο που χρησιμοποιούν είναι το στόμα τους για να τρώνε και να λένε ιστορίες, έτσι κι εδώ οι τέσσερις τους (δεν τρώνε) αλλά μένουν στο μικρόφωνο και τις άλλες υποχρεώσεις τις αναλαμβάνουν είτε τα υπόλοιπα μέλη των Midlake είτε οι session μουσικοί που συμμετέχουν.

Ο καθένας έχει γράψει δύο κομμάτια στο Volume 1 και όταν ολοκληρώσεις την ακρόαση θα καταλάβεις γιατί δεν υπάρχει ένας πιο συγκεκριμένος τίτλος. Είναι τόσο ισχυρή η υπογραφή του καθενός εδώ μέσα που στο τέλος το άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με συλλογή. Έχει γίνει σοβαρή δουλειά στην παραγωγή ώστε να ομογενοποιηθεί το αποτέλεσμα, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να μην προσέξεις/αναγνωρίσεις τα χαρακτηριστικά πλήκτρα που διαλέγει ο Lyttle στο “100 million miles”, τη μελωδική γραμμικότητα του “Mind of a man” που γράφει ο Healy ή την αμερικανοπρέπεια του “Tara” του Ben Bridwell. Ο μόνος που κινείται έξω από τα νερά του είναι ο Kapranos, αλλά παραμένει βαθιά βρετανός. 

Colin Stetson – All this I do for glory (52Hz)

Για οποιονδήποτε άλλο θα μπορούσα να έχω αμφιβολίες, αλλά για τον Stetson όχι. Είναι μοναδικός στο είδος του. Δεν υπάρχει άλλος που να παίζει βαρύτονο σαξόφωνο με αυτό τον τρόπο. Από τεχνοτροπία, δυναμική και ικανότητα μέχρι έμπνευση και δημιουργικότητα. Πέρυσι έφτιαξε τη δική του εκδοχή της 3ης συμφωνίας του Gorecki (που έτσι κι αλλιώς είναι αριστούργημα, ακόμα κι αν δεν έχεις ξανακούσει κλασσική μουσική) και την μετέτρεψε σε έναν απόκοσμο εφιάλτη.

Το All this I do for glory που ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι, είναι αυτό που περίμενα από αυτόν εδώ και χρόνια. Να παίξει ένα πράγμα που να μοιάζει με ηλεκτρονική μουσική, αλλά να βγαίνει μόνο μέσα από τα πνευστά του. Όταν δε, διαβάζεις ότι όλο το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο live χωρίς λούπες και overdubs, πέφτεις στα γόνατα, ψάχνεις κατά που πέφτει η Μέκκα και προσκυνάς. Και πως λέγεται αυτό που παίζει τελικά; Ιδέα δεν έχω. Πειραματική τζαζ; Avant garde; Μοντέρνα κλασσική σύνθεση; Είμαι σίγουρος ότι ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το προσδιορίσει.

Άχρηστη Πληροφορία: Πριν λίγο καιρό βρέθηκε στα μέρη μας, κάπου χωμένος στο κοινό τη συναυλίας της Sarah Neufeld (βιολίστρια των Arcade Fire), με την οποία είναι παντρεμένος.

Joe Goddard – Electric Lines (Domino)

Μία από τις μορφάρες που σχημάτισαν τους σπουδαίους Hot Chip, που δυστυχώς όμως θα βρίσκονται για πάντα, όχι ακριβώς στη σκιά, αλλά στο δεύτερο σκαλοπάτι της δημοτικότητας και της αναγνώρισης, μετά τους LCD Soundsystem.

Αυτό είναι το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του τραγουδιστή των Hot Chip και τι άλλο θα μπορούσε να είναι αν όχι ένας house-pop, μελωδικός electroργασμός, με τις μπαλάντες του (“Human heart”, “Nothing move”) και τα floor filler του (“Home”, “Lazers”, “Funk you up”). Μερικές φορές όπως στο “Children”, είναι σα να γράφει με τα πλήκτρα, ερωτική επιστολή στον Giorgio Moroder.

Το έχει όμως στο αίμα του ο άνθρωπος. Το κάνει να φαίνεται παιχνιδάκι. Κυλάει όλο το Electric Lines τόσο αβίαστα και φυσικά που νομίζεις ότι δεν θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί καλύτερα. Σε πάνω από μία ώρα συνολικής διάρκειας, δεν υπάρχει τίποτα περιττό.

Άχρηστη Πληροφορία: αν μπεις στο επίσημο site του, θα βρεις αυτό: Joe Goddard’s Electric Lines – A Musical Journey Through The People & Sounds That Inspire Me. Μια συλλογή με 19 κομμάτια που τον έχουν επηρεάσει, καθώς και σχολιασμό από τον ίδιο για τον κάθε κομμάτι.

Πανάχρηστη Πληροφορία: Ένα κομμάτια που έχει μετανιώσει που έχει παίξει ως dj, είναι το “Work it out” της Beyonce.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ:

Όλες οι New Adventures in Hi-Fi