Η αβάσταχτη μοναξιά του να είσαι μοναχοπαίδι

Την προτελευταία φορά που ζήτησα από τη μητέρα μου να μου κάνει αδερφάκι (sic) ήμουν 12 χρονών. Σύμφωνα με τους τότε υπολογισμούς μου, δεν θα είχε κανένα νόημα να έχω αδερφό/ή με μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας, αφού δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί τα πράγματα που είχα εκείνη την περίοδο στο μυαλό μου. Ανάθεμα κι αν θυμάμαι ποια ήταν αυτά. 21 χρόνια αργότερα της ζητήσα ξανά να μου κάνει ένα.

Στο μεσοδιάστημα, βρέθηκα αντιμέτωπος με τον ρατσισμό που αντιμετωπίζει κάθε μοναχοπαίδι και περικλείεται στα εξής δύο αντιφατικά σχόλια, που δέχεται κάθε φορά που ανακοινώνει στους γύρω του ότι δεν έχει αδέρφια:

έλα ρε και δεν σου φαίνεται

και

α, έτσι εξηγούνται όλα

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και βαθύ ‘σκάψιμο’ για να συνειδητοποιήσω πως και μου φαίνεται και πως έτσι εξηγούνται όλα. Αλλά, ας μην βαρύνουμε το κλίμα από τώρα.

Η επίσημη δικαιολογία της μητέρας μου για το ότι δεν μου έκανε αδέρφια είναι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να μεγαλώσει σχεδόν μόνη κι άλλο ένα παιδί, αφού ο πατέρας μου είναι ναυτικός. Η ανεπίσημη δικαιολογία είναι ότι δεν θα μπορούσε ν’ αγαπήσει ποτέ κανένα άλλο παιδί όσο εμένα. Έκανα εγγραφή της ανεπίσημης στον σκληρό του εγκεφάλου μου και πορεύτηκα στη ζωή.

Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που μου αφιέρωσε κορίτσι με το οποίο σχετίστηκα ερωτικά:

κλείνοντας μου το μάτι με νόημα στον στίχο ‘αυτό που νιώθεις πες το πριν το σκεφτείς, γεννήθηκα μεγάλος εγωιστής’. Αυτή βέβαια το έριξε στο ότι είμαι Υδροχόος, αλλά εγώ δεν πιστεύω στα ζώδια. Φήμες, λοιπόν, λένε πως τα μοναχοπαίδια είναι εγωιστές, εγωκεντρικά και οποιοδήποτε άλλο παράγωγο της αγαπημένης μου μας προσωπικής αντωνυμίας έχει δημιουργήσει ο Freud. Αυτό δεν το πίστευα με τίποτα μέχρι που συνάντησα και τον δεύτερο άνθρωπο στη ζωή μου που δεν απάντησε ”ο εαυτός μου” στην ερώτηση ”ποιο είναι το αγαπημένο σου θέμα συζήτησης;”. Τον πρώτο τον πέρασα για τρελό.

Προφανώς και τα μοναχοπαίδια είμαστε εγωιστές, ατομιστές και εγωκεντρικοί. Δεν υπήρχε, όμως, άλλη επιλογή, αφού από τη στιγμή που γεννηθήκαμε μέχρι τη στιγμή που εγκαταλείψαμε το πατρικό μας, μάς αντιμετώπιζαν σαν μικρούς ‘Ρουβάδες’. Κάθε μας ενέργεια αποτελούσε πάντα ένα μικρό θαύμα. Από το πόσο χαριτωμένα πετάξαμε για πρώτη φορά το μπιμπερό με το γάλα στο πάτωμα μέχρι το ότι περάσαμε στο Πανεπιστήμιο, ανεξάρτητα αν η σχολή που πετύχαμε έφερε ένα τίτλο του τύπου ‘Τεχνολόγων Αλιείας-Υδατοκαλλιεργειών-Τ.Ε.Ι Δυτικής Ελλάδας’ και όχι δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή. Άντε μετά εσύ να καταφέρεις να συνειδητοποιήσεις πως δεν περιστρέφεται γύρω σου όλος ο κόσμος. Βασικά αυτό είναι το δεύτερο στάδιο. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι δεν είσαι εσύ όλος ο κόσμος.

Βέβαια, το να είσαι μοναχοπαίδι έχει και τα καλά του. Έχεις αποκλειστικά δικό σου δωμάτιο, αποκλειστικά δικά σου παιχνίδια, αποκλειστικά δικό σου κανάκεμα από γονείς, συγγενείς και φίλους. Το πρόβλημα με αυτό είναι πως σιγά σιγά αρχίζεις να εξαρτάσαι από το ‘αποκλειστικά’ και όταν δεν το έχεις αρχίζεις και παθαίνεις στερητικά σύνδρομα. Ψάχνεις το αποκλειστικά σε οποιαδήποτε σχέση (φιλική, ερωτική) δημιουργήσεις στη ζωή σου. Και καλά στο ερωτικό κομμάτι, το ‘αποκλειστικά’ είναι κατανοητό. Στο φιλικό όμως;

Από την άλλη πλευρά, βλέπω τις περισσότερες σχέσεις που (δεν) έχουν τα αδέλφια μεταξύ τους και δεν τις ζηλεύω.

Το υποκατάστατο των αδελφών για ένα μοναχοπαίδι είναι οι φίλοι, με τους οποίους τα μοναχοπαίδια έχουν ιδιαίτερο κόλλημα

Ένα κόλλημα στο οποίο, αν λάβεις υπόψη όλα τα προηγούμενα, υποβόσκει και το ερωτικό στοιχείο.

Παρά το ενισχυμένο οιδιπόδειο, το θέμα με τις αποκλειστικότητες και διάφορα άλλα ψυχολογικά που προκύπτουν όταν είσαι μοναχοπαίδι, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να σκεφτώ ότι θα ήθελα να είχα αδέρφια. Και αυτή η επιθυμία είναι καθαρά απόρροια του ότι βρίσκομαι σε μια ηλικία που οι γύρω μου παντρολογούνται με πιο γρήγορους ρυθμούς από όσους μπορώ να διαχειριστώ. Ένα ακατάσχετο παντρολόγημα που με κάνει να συνειδητοποιώ πως είμαστε όλοι μόνοι στη ζωή, γιατί αυτοί που μέχρι χθες ήταν οι κολλητοί μας δεν έχουν δικαιολογημένα χρόνο για φιλίες αφού δεν έχουν καλά καλά χρόνο για τη νέα τους οικογένεια.

Εδώ προκύπτει το πρόβλημα της μοναξιάς που για ένα μοναχο-παίδι είναι διπλό σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, αφού από τη μία πλευρά με το πέρασμα του χρόνου και συνειδητοποιώντας πως κάποια στιγμή οι γονείς του θα φύγουν από τη ζωή, μέχρι να κάνει δική του οικογένεια, αντιλαμβάνεται πως δεν θα έχει κανένα άνθρωπο στον κόσμο με τον οποίο θα είναι συγγενείς πρώτου βαθμού και από την άλλη ‘χάνοντας’ τους φίλους του χάνει εκείνο το ασφαλές περιβάλλον που στην πορεία του χρόνου διαδέχτηκε το οικογενειακό και το έκανε να νιώθει την ίδια ασφάλεια και να μην συνειδητοποιεί την έλλειψη του να μην έχει αδέρφια.

Για αυτό, πριν λίγες μέρες και ενώ βρίσκομαι στα 33 είπα στη μητέρα μου ότι θα ήθελα να μου κάνει ένα αδερφάκι έστω και τώρα και εκείνη μου απάντησε: ”Γιώργο, δεν ξέρω αν έχει ωριμάσει τόσο, ώστε ακόμα και αν σου κάνω σήμερα ένα, θα αντέχεις να μην το ζηλεύεις”.