Λυπάμαι, η τρομοκρατία έχει νικήσει προ πολλού

Σε οποιοδήποτε σύμπαν, μια βομβιστική επίθεση σε ένα στάδιο γεμάτο εφήβους και τους γονείς τους κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας ποπ σταρ, είναι μια σοκαριστική είδηση, απ’ αυτές που σου γυρίζουν το στομάχι και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόση αρρώστια υπάρχει εκεί έξω.

Στον σκατένιο κόσμο που πλέον ζούμε όμως, αποκτάμε σιγά-σιγά μια ανοσία στη φρίκη κι αυτό αποτελεί ταυτόχρονα το πιο επικίνδυνο σύμπτωμα των καιρών και την μεγαλύτερη νίκη της τρομοκρατίας.

Επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω εξ ονόματος άλλων, θα αναφερθώ σε αυτά που σκέφτηκα κι αισθάνθηκα εγώ χθες το βράδυ, δευτερόλεπτα αφότου η ειδοποίηση στο κινητό με ενημέρωσε για βόμβες στο Μάντσεστερ και πιθανές ‘απώλειες’.

Στεναχωρήθηκα, θύμωσα, ένιωσα αγωνία για τις τελικές συνέπειες του χτυπήματος, όμως ψέμματα δεν θα πω, σοκ δεν ένιωσα. Συγγνώμη, αλλά πλέον το έχω συνηθίσει. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε πια. Ένας κόσμος στον οποίο ανά πάσα στιγμή, μπορεί να εκραγεί μια βόμβα σε μια συναυλία, ένας τρελός να μπει σε ένα κλαμπ και να αρχίσει να πυροβολεί, ένα αυτοκίνητο να πέσει πάνω σε περαστικούς, στο όνομα ενός ιερού μίσους για το οποίο τα ίδια τα θύματα δεν φέρουν καμία ευθύνη.

Αλλά έτσι είναι οι πόλεμοι, έχουν παράπλευρες απώλειες και σε περίπτωση που ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ήρθε η ώρα να το κάνουμε: ζούμε σε συνθήκες πολέμου. Ενός πολέμου διαφορετικού από τους προηγούμενους. Πιο ύπουλου, πιο άνανδρου, πιο φανατισμένου, από τον οποίο δεν μπορείς να γλιτώσεις.

Η μόνιμη επωδός – απάντηση στα χτυπήματα των τελευταίων ετών, είναι το “δεν θα αφήσουμε την τρομοκρατία να νικήσει”, το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι δεν θα φοβηθούμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά, σε πείσμα των δολοφόνων οι οποίοι θέλουν να φυτέψουν το σπόρο της τρομοκρατίας σε κάθε άκρη του δυτικού κόσμου.

Ωραία και ρομαντικά όλα αυτά, όμως ταυτόχρονα είναι και φοβερά ουτοπικά. Ο φόβος πια υπάρχει, κρύβεται σε κάθε συζήτηση πριν από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, σε κάθε κράτηση εισιτηρίων σε μια συναυλία, ένα φεστιβάλ, έναν αθλητικό αγώνα, οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να αποτελέσει στόχο τρομοκρατών.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη και από την οικογένεια, την κοπέλα και τους φίλους μου, άκουσα περισσότερα “να προσέχεις”, “μην πας σε μέρη με κόσμο” και “δεν γίνεται να μη πας;” παρά “να περάσεις όμορφα”. Αν αυτό δεν είναι νίκη της τρομοκρατίας, τι είναι; Ο φόβος έχει καλλιεργηθεί στο μυαλό και την ψυχή όλων μας και το μόνο που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι το κατά πόσο θα αφήσει αυτό το φόβο να επηρεάσει τη ζωή και την καθημερινότητά του.

Η μεγάλη νίκη των τρομοκρατών στα μάτια μου ωστόσο, δεν είναι καν η εξάπλωση του τρόμου, που είναι άλλωστε εξ ορισμού και ο στόχος της. Η μεγάλη νίκη είναι ότι πλέον αποτελεί ένα κομμάτι της κανονικότητάς μας

Ζούμε περιμένοντας απλά το επόμενο χτύπημα και όσο κι αν στεναχωριόμαστε ή εξοργιζόμαστε, τίποτα πια δεν μας κάνει εντύπωση. Αυτή τη φορά ο στόχος ήταν μια συναυλία της Ariana Grande και τα θύματα νεαρά παιδιά, την επόμενη θα είναι κάποια άλλη εκδήλωση και το μόνο που θα αλλάξει θα είναι η τοποθεσία και ο αριθμός των θυμάτων. Η ουσία πάντως, δεν πρόκειται να αλλάξει.

Στον πλανήτη Γη του 2017, το μίσος υπάρχει σε αφθονία και οι εν δυνάμει δολοφόνοι κάνουν ουρά, με έπαθλο μια θέση στο δικό τους παράδεισο. Και για να το καταφέρουν αυτό, είναι διατεθειμένοι να κάνουν τη ζωή όλων των άλλων κόλαση.

Κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων, μαζί με τους αριθμούς των πλεονασμάτων και των φόρων, των μέτρων του ΔΝΤ και των αθλητικών σκορ, περνάνε από τις οθόνες μας και αριθμοί θυμάτων από την τρομοκρατική επίθεση που θα απασχολήσει για κάποιες μέρες την επικαιρότητα και θα αναγκάσει τους μεγάλους ηγέτες να προβούν σε δηλώσεις σφοδρού αποτροπιασμού.

Και μόλις κλείσουμε την τηλεόραση, θα γυρίσουμε την κλεψύδρα από την άλλη και απλά θα περιμένουμε να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια της τρομοκρατίας και ποιοι θα είναι οι άτυχοι που βρέθηκαν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή

Το μούδιασμα με το οποίο βλέπω από το πρωί τα βίντεο της επίθεσης στο Μάντσεστερ, πολλαπλασιάζεται από τη σιγουριά μου πως δεν είναι η τελευταία φορά που παρακολουθώ αντίστοιχες εικόνες. Ήδη άλλωστε, τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές διαβάζω και για νέο συμβάν σε εμπορικό κέντρο του Μάντσεστερ.

Αυτό που φοβάμαι ακόμη περισσότερο εγώ, δεν είναι το πού θα γίνουν τα επόμενα χτυπήματα και πόσες απώλειες θα υπάρξουν, αλλά το ότι κάθε φορά θα τα αντιμετωπίζουμε όλο και πιο πολύ σαν κάτι συνηθισμένο, σαν ένα κομμάτι της ζωής μας.

Ήδη, συζητώντας το χθεσινό συμβάν με φίλους και συναδέλφους, βλέπω αυτή ακριβώς την αντιμετώπιση, ένα συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού σαν να μου λένε “εντάξει, καιρό είχε να γίνει κάτι”.

Δεν είναι φυσιολογικό να το συνηθίζουμε, δεν είναι αποδεκτό να το περνάμε σαν σημείο των καιρών, δεν είναι υγιές να μας απασχολεί πια μόνο ο τελικός αριθμός των θυμάτων. Αν όλο αυτό δεν είναι νίκη της τρομοκρατίας, τότε τι είναι;

Ο θρίαμβος των καθυστερημένων, ένθεν κι ένθεν, είναι πως πλέον τους έχουμε αποδεχτεί, έχουμε καταπιεί το γεγονός πως μπορεί να είμαστε κι εμείς κάποια στιγμή παράπλευρες απώλειες του πολέμου τους. 

Κι αυτό δεν είναι απλά ήττα, είναι πανωλεθρία.

Κεντρική Φωτογραφία: Peter Byrne/PA via AP