Η ιδανική πεντάδα για 5×5

Ως γνωστόν, ο καλύτερος παίκτης της ομάδας μας στο 5X5 είναι ο εαυτός μας. Τουλάχιστον μέχρι να κουραστεί ή τουλάχιστον μέχρι να τραυματιστεί. Πάντα εμείς είχαμε την καλύτερη φάση, ή την καλύτερη έμπνευση. Πάντα το δικό μας γκολ έδωσε το έναυσμα της αντεπίθεσης. Ειδικά σε περιστάσεις όπως το Ultrex Cup 5×5, δεν είμαστε απλά οι ηγέτες, είμαστε η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Και παράλληλα ανυπομονούμε για τη στιγμή που θα σηκώσουμε το τιμημένο.

Και κάπου εδώ μπαίνει ο ρεαλισμός. Ο στυγνός ρεαλισμός. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε παίκτες καλύτεροι από εμάς. Οι παίκτες τους οποίους θα βάζαμε στην ιδανικά πεντάδα που θα κατεβάζαμε στο Ultrex Cup 5×5 και θα έπαιρνε τα πάντα παραμάζωμα. Πήραμε λοιπόν χαρτί και μολύβι και σχεδιάσαμε τις υπερομάδες μας.

Και αυτά είναι τα σπουδαία αποτελέσματα.

Ιταλοφέρνει ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

(AP Photo/Lucas de Leon)

Μπουφόν: Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κουλ τερματοφύλακα. Και θα πιάνει τα πάντα και θα βγαίνεις μετά μαζί του για ποτά.

Κιελίνι: Κάθε ομάδα 5×5 χρειάζεται ένα αμυντικό που σκοτώνει και αντέχει μέχρι και δαγκωνιές.

Καντέ: Το τρεχαντήρι που θα βρίσκεται σε κάθε γωνιά του γηπέδου, έτοιμο να καλύψει κάθε ολιγωρία των συμπαικτών του.

Πίρλο: Ο παίκτης που θα παίρνει τις πάσες από πίσω και θα δίνει έτοιμα γκολ στον ‘κίλερ’ επιθετικό.

Σουάρεζ: Ο κίλερ επιθετικός που θα παίρνει τις μπάλες και θα τις βάζει στο τέρμα με κάθε τρόπο. Και στους τσακωμούς με τις αντίπαλες ομάδες, θα βγαίνει μπροστά και θα καθαρίζει.

Με το μαχαίρι στα δόντια η ομάδα του Γιώργου Μυλωνά

(AP Photo/Daniel Ochoa de Olza)

Δεν μπορώ τους πανηγυρτζήδες ποδοσφαιριστές. Αυτούς με τα τακουνάκια και τις ντρίμπλες. Βασικά, τους μπορώ όταν τους βλέπω στην τηλεόραση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους θέλω στην ομάδα μου. Ως προπονητής είμαι της αρχής να μη φάμε γκολ. Από εκεί και πέρα κάποιο τρόπο θα βρούμε να σκοράρουμε. Σαν την Εθνική Ελλάδας ένα πράγμα. Με βάση αυτή τη λογική, στην ομάδα μου θέλω για τερματοφύλακα τον Ντιέγκο Άλβες. Για να μην τρώμε γκολ με κανένα τρόπο. Ούτε από πέναλτι. Στην άμυνα τους Γοδίν και Μιράντα. Είναι και οι δύο μαθητές του ‘Τσόλο’ και ξέρουν τι σημαίνει να μασάς σίδερα. Μπροστά τους θα παίζει ο Μαστσεράνο ο οποίος θα ‘θερίζει’ ‘ό.τι κινείται στο χώρο του κέντρο, ενώ στην κορυφή της ομάδας και όχι της επίθεσης, αφού ξεκάθαρη επίθεση δεν θα παίζουμε, θα βρίσκεται ο Γκριεζμάν, ο οποίος θα είναι κάτι ανάμεσα σε δεξί χέρι του Μαστσεράνο και μεσοεπιθετικό. Αν, λέμε αν, στο 90’ το σκορ είναι ακόμα 0-0, ίσως ο Γκριεζμάν παίξει λίγο πιο μπροστά για να πιέσουμε.

Δεν θέλει πειραματισμούς ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

(AP Photo/Martin Meissner)

Κακά τα ψέμματα, περίεργα συστήματα και τακτικές πηγαίνουν περίπατο όταν έχεις να κάνεις με 5×5. Δηλαδή τι αλχημείες να κάνεις όταν θα βρίσκονται μόλις πέντε παίκτες της ομάδας σου σε ένα μικρό σχετικά χώρο; Τα πράγματα είναι λοιπόν απλά, όταν ψάχνεις τη συνταγή που κερδίζει. Θες έναν τερματοφύλακα που να μην δέχεται γκολ με τίποτα και να τρομάζει τον αντίπαλο. Κάποιον σαν τον Μάνουελ Νόιερ για παράδειγμα, που σε αυτή την περίπτωση θα ανοίγει τα χέρια και θα πιάνει όλο το τέρμα. Όταν έχεις τον Γερμανό κάτω από τα δοκάρια, στην άμυνα ένας παίκτης αρκεί, φτάνει να είναι σκύλος. Ο Σέρχιο Ράμος είναι εξαιρετικός για αυτή τη δουλειά. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σταματήσει την επίθεση. Μπροστά του θα έβαζα έναν παίκτη που να μπορεί και να πιέσει, αλλά και να κατεβάσει τη μπάλα. Ο συμπαίκτης του στη Ρεάλ, Λούκα Μόντριτς, είναι μια καλή επιλογή. Και στην επίθεση η απόλυτη αποθέωση. Δίδυμο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και Νεϊμάρ με τους δυο τους να αλλάζουν μεταξύ τους θέσεις και να κάνουν γενικά ό,τι θέλουν στο χορτάρι. Αν φτάσει η μπάλα σε αυτούς, καλύτερα ο αντίπαλος να το πάρει απόφαση. Λογικά δεν θα δεχθεί ένα απλό γκολ. Θα το δεχθεί με κεφαλιά, ψαλιδάκι, σκάψιμο, τακουνάκι. Άντε να τους μαζέψεις.

Πεντάδα καμικάζι για τον Ηλία Αναστασιάδη

(AP Photo/Antonio Calanni)

Οι συνθήκες του 5×5 είναι εξ ορισμού περίεργες και πολύ συγκεκριμένες, οπότε θα κοιτάξουμε να είμαστε αποτελεσματικοί και εκτελεστές αφήνοντας την τέχνη και τη φλυαρία για τους άλλους. Κάτω από τα δοκάρια ο συμπαθέστατος κύριος Γιορίς της Τότεναμ, παρά την τέλεια γκάφα του στο ματς Σουηδία-Γαλλία που χάρισε τη νίκη στην ομάδα των Μπεργκ, Ντουρμάζ, Γιόχανσον. Δύο στην άμυνα, Τιάγκο Σίλβα που είναι βράχος και γοργοπόδαρος ταυτόχρονα και Λεονάρντο Μπονούτσι, ο ημίτρελος Ιταλός με τον πιο σπουδαίο τρόπο πανηγυρισμού που είδαμε ποτέ σε σέντερ μπακ. Αμυντικό χαφ και δεκάρι μαζί ο Νάτσο Σκόκο, ο υδραυλικός, που εντάξει, δεν είναι και ο ιδανικότερος κόφτης, αλλά μπορεί να γεννήσει φάση με κλειστά μάτια και να σκοράρει με φάουλ από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Στην κορυφή Ντιέγκο Κόστα, φτιαγμένος για έντεχνα γκολ στο χορτάρι του 5×5. Ναι, έντεχνα και Ντιέγκο Κόστα στην ίδια πρόταση.

H καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα, για τον Πάνο Σεϊτανίδη

(AP Photo/Claude Paris)

Αιώνιος τιφόζο της Σκουάντρα Ατζούρα δεν θα μπορούσα να διανοηθώ διαφορετική τακτική. Όλοι πίσω, κατενάτσιο μέχρι αηδίας, αμπαρώνουμε την εστία και άσε τους απέναντι να ιδρώνουν. Αν θέλετε να δείτε θέαμα, να φύγετε, να πάτε αλλού, σε άλλο γηπεδάκι. Εμείς θέλουμε τη νίκη.

– Ξεκινώ από τον άσο αν και το όνομα που θα βρίσκεται στη θέση αυτή θα έπρεπε να είναι a priori δεδομένο. Τζιανλουίτζι Μπουφόν και καλή σας τύχη.

– Τείχος προστασίας μπροστά του, οι δίδυμες συμπληγάδες. Από τη μία πλευρά ο Τζόρτζιο Κιελίνι που έχει αποδείξει πως… δεν τρώγεται και από την άλλη, μιας και αυτή η φουρνιά της γειτονικής χώρας υστερεί λίγο σε ανθρωποφάγους, θα τοποθετήσω το next best thing: έναν Ουρουγουανό. Τον Ντιέγκο Γοδίν, τον δράκο του Ροζάριο, το πρωτοπαλίκαρο του ‘Τσόλο’ στην Ατλέτικο.  Δεν περνάει ούτε κουνούπι.

– Κι επειδή την αυθάδεια πρέπει να την ‘κόβεις’ από νωρίς, μπροστά τους για καταστολή κάθε αγωνιστικής εξέγερσης εν τη γενέσει της, ο Ντανιέλε ντε Ρόσι της Ρόμα να θερίζει ότι κινείται.

– Για την ‘κορυφή’, δηλαδή για μας τη μεσαία γραμμή, μα ποιος άλλος από τον Φραντσέσκο Τότι για ένα τελευταίο standing ovation; Θα στέκει εκεί, περιμένοντας απλά την ώρα για την πιο αλήτικη έμπνευση που μπορεί να κατεβάσει ο ποδοσφαιρικός υπέρ-υπολογιστής που έχει στο κεφάλι.

Καμπιονάτο του 90’s για τον Γρηγόρη Μπάτη

(AP Photo/Alessandra Tarantino)

Τις πιο ωραίες ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις εκτός ελληνικού πρωταθλήματος τις έχω από το Καμπιονάτο. Το Καμπιονάτο το αυθεντικό, το ωραίο, το σκληρό και το λαμπερό ταυτόχρονα. Το Καμπιονάτο που βλέπαμε στον Alpha με τη φωνή του Αντρέα Παλομπαρίνι και μέναμε κολλημένοι τις Κυριακές τα μεσημέρια. Το Καμπιονάτο που είχε τόσα ποδοσφαιρικά αστέρια και τα τελευταία αυθεντικά 10άρια. Γι’ αυτό και η επιλογή της ομάδας, έγινε με ρόστερ από ‘κεινα τα ωραία τα χρόνια.

Buffon: Θέλετε και τεκμηρίωση της απόφασής μου; Σοβαρά τώρα;

Fabio Cannavaro: Η οξυδέρκειά του, το αστείρευτο ταλέντο του και ο τρόπος που έπαιζε σ’ έκανε ν’ αγαπάς τους αμυντικούς. Δεν θα έχει τα ίδια τρεξίματα με τότε, αλλά σε 5×5 δεν θα περνούσε άνθρωπος.

Pirlo: Ο συνδετικός κρίκος της άμυνας με τον κέντρο, εκείνος που στο 5×5 καθαρίζει τον αντίπαλο και με μπαλιά του, σε βγάζει φάτσα με το γκολ.

Totti: Δεν είμαι αντικειμενικός και δεν είμαι θαυμαστής του. Οπαδός του είμαι. Θα είχε τον ελεύθερο ρόλο να κάνει ό,τι θέλει. Απλά να παίζει.

Ronaldo (όχι Cristiano): Ο καλύτερος επιθετικός που έχουν δει τα μάτια μου. Η κοιλιά που κουβαλάει εδώ και κάμποσα χρόνια θα τον εμποδίσουν σε φρεσκάδα, αλλά μια ντρίπλα δικιά του, μια ασίστ του Totti και μια μπαλιά ξυράφι του Pirlo, θα την κάνουν τη ζημιά.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Michael Probst)