11 στιγμές από τα χθεσινά Όσκαρ

Γενικά η τελετή απονομής των 85ων βραβείων Όσκαρ ήταν μια μικρή παράνοια, από τη μία να στήνεις το σόου πάνω στην ιδέα του αφιερώματος στο Χολιγουντιανό μιούζικαλ (ΠΟΛΥ ενδιαφέρον παιδιά, μπράβο, να το ξανακάνουμε) κι από την άλλη να δίνεις την παρουσίαση στον Σεθ Μακφάρλεν, έναν κωμικό που έχει φτιάξει την καριέρα του πάνω στην ιδέα πως το να προσβάλλεις κάθε πιθανό κομμάτι του πληθυσμού που δεν είναι λευκοί 25-30άρηδες είναι τρομερό χιούμορ.

Ο Μακφάρλεν φαινόταν στη διάρκεια της βραδιάς να διαπιστώνει όλο και εντονότερα πως τα αστεία του δε λειτουργούσαν και σχεδόν τα μισά του punchlines αφορούσαν τις (μη) αντιδράσεις του κοινού. Τελοσπάντων, κάπου ανάμεσα στο αστείο για το πότε η 9χρονη Κουβενζανέ Γουόλις θα είναι σε κατάλληλη ηλικία για γκόμενα του Τζορτζ Κλούνι και στην πολλοστή αναφορά στην οσκαρική κληρονομιά του “Σικάγο” (WTF) θα έπρεπε να μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή, όμως όπως πάντα τα πράγματα δεν ήταν άσπρο-μαύρο: Σε ένα σόου 176 ωρών, όπως τα Όσκαρ, πάντα θα υπάρχουν οι αναπάντεχες, απολαυστικές στιγμές που κάνουν τη βραδιά να αξίζει.

(Ακριβέστερα: Κάνουν το σόου να αξίζει. Η βραδιά πάντα αξίζει, αρκεί να έχεις διάθεση, πολλά σνακς, κεφάτη παρέα, και να μην κερδίζει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το “Crash”.)

Αυτές είναι λοιπόν 11 φανταστικές στιγμές που μας διασκέδασαν ή μας εξέπληξαν (ή μας συγκίνησαν) στα χθεσινοβραδινά Όσκαρ.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο κλείνει τη μουσική

Ξέρετε ποιο είναι το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ στις οσκαρικές απονομές; Αυτή η φαιδρή πρακτική του να διώχνεις έναν νικητή από το πόντιουμ επειδή δεν είναι η Μέριλ Στριπ. Και δεν μας πειράζει η Μέριλ Στριπ, μπορεί να μιλάει όσες ώρες θέλει, αν μη τι άλλο ξέρει πώς να δίνει ένα απολαυστικό σόου κάθε φορά στο πόντιουμ. Αλλά το να διώχνεις τους υπόλοιπους στα 15” επειδή δεν είναι η Μέριλ Στριπ, είναι κάπως προσβλητικό. Φέτος τους έβαλαν και τη μουσική από τα “Σαγόνια του Καρχαρία” κιόλας, ήμαρτον. Του χρόνου τι; Θα τους τραβάνε backstage με μια τεράστια μαγκούρα;

Οι νικητές για τα ειδικά εφέ του “Η Ζωή του Πι” (δηλαδή οι άνθρωποι στους οποίους οφείλονται και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα Όσκαρ που κέρδισε η ταινία, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί) όχι απλά έφαγαν τη μουσική στα μούτρα, αλλά τους κόψανε και τον ήχο στο μικρόφωνο πάνω στη στιγμή που έλεγαν ότι το στούντιό τους πρακτικά έκλεισε μετά την ολοκλήρωση της ταινίας επειδή όλοι ψάχνουν φτηνότερους τρόπους για να κάνουν τα εφέ.

Με όλη αυτή την πολυλογία θέλουμε απλώς να τονίσουμε πως είναι προσβλητικό και κακόγουστο αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις κατηγορίες, και γι’αυτό το λόγο η στιγμή που ο Κουέντιν Ταραντίνο γυρίζει ξανά στο μικρόφωνο για να συνεχίσει τον ευχαριστήριο λόγο του, υποχρεώνοντας τη μουσική να το βουλώσει, ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς.

Κουέντιν μόνο εσύ!

(Το ότι η ταινία –την οποία βρήκαμε φανταστική– κέρδισε δύο Όσκαρ ήταν επίσης τέλειο, γενικότερα.)

O Χιου Τζάκμαν τσακίζεται να βοηθήσει τη Τζένιφερ Λόρενς

Γενικά είμαστε δηλωμένοι φαν της Λόρενς και ένθερμοι υποστηρικτές της για το Όσκαρ εδώ και μήνες, οπότε βρίσκουμε οτιδήποτε κάνει λίγο-πολύ υπέροχο. Η στιγμή της πτώσης της καθώς πάει να παραλάβει το Όσκαρ της θα μπορούσε να είναι άβολη όμως την κάνει αξιαγάπητη με την αντίδρασή της. (“Σηκωθήκατε όλοι να με χειροκροτήσετε επειδή έπεσα κάτω!”) Όμως μπόνους πόντοι στο σκηνικό πάνε στην αντίδραση Χιου Τζάκμαν, ο οποίος τινάζεται από τη θέση του για να βοηθήσει τη Λόρενς να σηκωθεί. Φανταστική λεπτομέρεια.

Κι ο Μπράντλεϊ Κούπερ το ίδιο!

Και λένε ότι ο ιπποτισμός έχει πεθάνει.

To Ποτάκι του Τζορτζ Κλούνι στην πρώτη σειρά

Γιατί είμαι ο Τζορτζ κι άμα θέλω να διασκεδάσω λίγο παραπάνω στην απονομή, θα το κάνω. Με τις υγείες μας.

Η παρουσία του Τζέιμς Μποντ

Ομολογουμένως το ίδιο το αφιέρωμα ήταν μέτριο. Ένα πρόχειρο μοντάζ κι ένα τραγούδι. Αγάπη για τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ βέβαια, αλλά αυτό δεν ήταν αφιέρωμα. Σε κάθε περίπτωση όμως, ως σάιτ δηλωμένα ταγμένο στο πλευρό του 007, δε μπορούμε παρά να είμαστε ευτυχισμένοι που επιτέλους η σειρά ταινιών, στην επέτειό της, έγινε μέρος των Όσκαρ κατά αυτό τον τρόπο.

Όχι μόνο το αφιέρωμα, αλλά και το ότι αυτό συνοδεύτηκε από 2 ακόμα βραβεία – όσα δηλαδή είχαν κερδίσει όλες οι προηγούμενες ταινίες μαζί. Δίκαιο. Αν και το ότι δεν πήρε και το Όσκαρ Φωτογραφίας μαζί είναι λίγο κρίμα για τον θρύλο Ρότζερ Ντίκινς και την εκπληκτική δουλειά που έκανε στο να φωτογραφίσει μια ταινία δράσης όπως ποτέ ξανά δεν έχουμε δει στο σινεμά.

Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιους

Ο άνθρωπος είναι σε άλλο επίπεδο. Είτε τον λατρεύεις είτε θεωρείς πως τα 3 Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου (και οι ερμηνείες του) είναι υπερβολή, μόνο η αύρα του αρκεί για να ανεβάσει τα πάντα ένα επίπεδο πιο πάνω. Παραλαμβάνοντας το Όσκαρ του από τη Μέριλ Στριπ, αστειεύτηκε πως αρχικά ήταν εκείνος να παίξει τη Μάργκαρετ Θάτσερ ενώ η Στριπ θα έπρεπε να παίξει στο “Λίνκολν”. (Ίσως έτσι να είχε κάποιο ενδιαφέρον, αχέμ.)

Χαμογέλασε, ευχαρίστησε αυτούς που έπρεπε, χωρίς να γίνει Χάθαγουεϊ, κι αποχώρησε. Μπορούμε να του δίνουμε ένα Όσκαρ κάθε χρόνο παρακαλώ; Δε χρειάζεται καν να τον κουράζουμε και να τον βάζουμε να παίζει σε ταινίες. Έτσι, απλά να του το δίνουμε.

Οι μαλλιάδες

Τρία σχεδόν διαδοχικά τεχνικά βραβεία πήγαν σε τίμιους μαλλιάδες. (Κατά σειρά: Μοντέρ ήχου του “Zero Dark Thirty”, Πολ Ότοσον, διευθυντής φωτογραφίας του “Life of Pi”, Κλαούντιο Μιράντα, μοντέρ ήχου του “Skyfall”, Περ Χόλμπεργκ.) Γιατί κάποιες φορές ένας dude θέλει απλά να κουβαλάει λίγο μαλλί επάνω του (και να μοιάζει στον Λούσιους Μαλφόι), εντάξει; Χθες το βράδυ ήταν η εκδίκησή μας.

Η στιγμή του Μπεν Άφλεκ

Η όλη ιστορία της εξιλέωσης κούρασε, ήμαρτον, αλλά στην τελική είναι ένας ωραίος τύπος, καλός σκηνοθέτης, που κέρδισε ένα βραβείο για μια καλή ταινία. Συμβαίνει σπανιότερα από όσο θα έπρεπε, οπότε ας το χαρούμε. Στην ευχαριστήρια ομιλία του μίλησε για τις δυσκολίες της καριέρας του αλλά και του γάμου του(;), έριξε δύο manly tears, και γενικώς έμοιαζε λίγο σα να είχε σνιφάρει ζάχαρη πριν βγει στη σκηνή.

Τελοσπάντων, είπαμε. Τον πάμε πολύ τον Μπεν, η όλη σκηνή έμοιαζε πάρα πολύ εγκάρδια, έβγαλε ψυχούλα. Χαιρόμαστε γι’αυτόν- αν μη τι άλλο, ώστε να τελειώσει αυτή η ιστορία με τις αδικίες εις βάρος του, και να μπορούμε πλέον απλά να εστιάζουμε στο πόσο καλές ταινίες γυρίζει. 

Σωστό bro fun

Ήταν τρομερά άβολο και αρκετά cheesy, όμως η στιγμή που Μακφάρλεν, Γκόρντον-Λέβιτ και Πότερ ήταν μαζί στη σκηνή τραγουδοχορεύοντας είναι ακριβώς το είδος της σαχλής πλάκας που σπας και δε σε νοιάζει να είναι ψαγμένο χιούμορ. Να, δε χρειάζεται να κάνουμε πολυπαιγμένα αστεία για τους Εβραίους στο Χόλιγουντ για να περνάμε ωραία, Σεθ.

H Σαρλίζ Θερόν

Η Σαρλίζ Θερόν κύριοι.

(Κι ο Ντάστιν Χόφμαν παρέα, για μπόνους ‘αδερφέ μου’ πόντους.)

Οι κάλτσες

Στη διάρκεια του εναρκτήριου μονολόγου συνέβησαν διάφορα περίεργα κι αμήχανα (ο Σάτνερ, το μοντάζ με τις ηθοποιούς που έχουμε δει γυμνόστηθες #classy) αλλά μακράν το πιο περίεργο, το πιο αμήχανο, το πιο τι-βλέπω-αυτή-τη-στιγμή, κι εν τέλειο το πιο ‘τόσο ό,τι νά’ναι που το λατρεύεις’ ήταν η αναπαράσταση του “Flight” με κάλτσες.

Με κάλτσες.

Όταν ξύπνησα σήμερα ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό από τη χθεσινή τελετή. Ήταν φανταστικό. Στο μέλλον θα θυμόμαστε τα 85α Όσκαρ ως εκείνα στα οποία είδαμε μια κάλτσα να σνιφάρει κόκα.

Άντε, λοιπόν, και του χρόνου. Τα Όσκαρ, όχι η κόκα.