Γιατί μπορώ να βλέπω ταινίες σαν τον Kon-Tiki μέχρι να πεθάνω

Είδα το Kon-Tiki στις 4 Ιανουαρίου, περίπου μια εβδομάδα πριν βγουν οι υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ, όταν αυτό το νορβηγικό έπος ήταν μες στις 9 ‘υποψήφιες για μια από τις πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης’ μαζί με τα μεγαθήρια Amour και τους ‘Άθικτους’ που θεωρούνταν ως τα τεράστια φαβορί για τα Όσκαρ.

Τελικά, το Amour έχει υποψηφιότητα και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, λογικά θα βγει για πλάκα Καλύτερη Ξενόγλωσση, ενώ ‘Οι Άθικτοι’ από την άλλη, δεν μπήκαν ποτέ στην 5άδα για την Ξενόγλωσση. Το Kon-Tiki μπήκε. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη και μια τέλεια αφορμή να γράψω γιατί είναι η ταινία με το ιδανικό πακέτο για να ‘αρρωστήσω’.

Γιατί έχει υπόθεση κατηγορίας ‘Ωχ, τι πάει να κάνει ο άνθρωπος’

O Θορ Χέγερνταλ, μεγάλος Νορβηγός θαλασσοπόρος και γενικά τύπος με οξυμένη την περιέργεια, απ’ αυτούς που θεωρούν ότι το να αράξεις και λίγο είναι αμαρτία, έχει βαλθεί να αποδείξει ότι πολύ πριν πατήσει ο Κολόμβος στην Πολυνησία, είχαν ήδη εγκατασταθεί εκεί ταξιδευτές από την Νότιο Αμερική.

Επειδή ο Θορ δεν ήταν παιδί της θεωρίας, αποφάσισε να αποδείξει αυτήν την καθόλα ανατρεπτική του πρόταση, ταξιδεύοντας με πέντε ακόμα άντρες από το Περού στην Πολυνησία. Σε μια αυτοσχέδια σχεδία. Το Kon-Tiki. Καλά κρασιά.

Γιατί αυτό έγινε στην πραγματικότητα

Πάρε μια καλή ταινία, όποια θες. Σου αρέσει, την αγαπάς, πωρώνεσαι με τους πρωταγωνιστές, τον σκηνοθέτη, με την πλοκή, μισείς τον κακό, τα κάνεις όλα. Τη στιγμή που το Άγιο Πνεύμα σε πλησιάζει και σου ψιθυρίζει στο αυτί ότι αυτό που μόλις είδες, “ήταν αληθινή ιστορία – συνέβη στην πραγματικότητα – κάποιοι την έζησαν”, αλλάζουν τα πάντα, σχεδόν μουδιάζεις από το δέος.

Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με μένα που σχεδόν ξέσπασα σε λυγμούς, όταν είδα την φωτογραφία του πραγματικού Harvey Milk στο τέλος του ‘Milk’. Για να επιστρέψω στο θέμα μας, διαβάζοντας ότι ο Θορ Χέγερνταλ όχι απλά υπήρξε, αλλά έκανε κι αυτό το εξωφρενικό ταξιδάκι των 4.300 μιλίων πάνω σε μια σχεδία, παραδομένος στα στοιχεία και τα στοιχειά της φύσης, έπαθα ναυτία για λογαριασμό του.

Γιατί έχει όσο σασπένς φαντάζεσαι

Κανείς δεν ξέρει αν θα τελειώσει αυτό το ταξίδι. Όλο το σύμπαν, τα μποφόρ, τα κύματα, τα θαλάσσια κήτη, το πλαγκτόν προφανώς και είναι εναντίον του Χέγερνταλ. Και τα μίλια είναι απογοητευτικά πολλά. Και οι 6 τους ταξιδεύουν πάνω σε μια σειρά από στοιβαγμένα ξύλα. Το αν είναι σωστά στοιβαγμένα θα το διαπιστώσεις μόνος σου βλέποντας την ταινία. Για να ενισχύσω το mindfuck και χωρίς να υπεισέρχομαι στην ευαίσθητη περιοχή των spoilers, ο χρόνος που υπολογίστηκε στο ξεκίνημα της ταινίας από τον θαλασσοπόρο για να διανύσει αυτά τα 4.300 ναυτικά μίλια ήταν 100 μέρες. Σταματάω εδώ.

Γιατί το σκανδιναβικό σινεμά ξαναχτυπά

Γράφω ως λάτρης του ευρωπαϊκού σινεμά και ως προσκυνητής του σκανδιναβικού. Δεν ξέρω αν το Kon-Tiki θα έμπαινε στη λίστα με τις 10 σπουδαιότερες σκανδιναβικές ταινίες όλων των εποχών (πιθανότατα δεν θα έμπαινε), αλλά είναι ένα αριστούργημα κατά τι διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο κινηματογράφος του ευρωπαϊκού Βορρά. Για παράδειγμα, αν το Kon-Tiki γυριζόταν από τον (πολύ busy αυτόν τον καιρό) J.J. Abrams, θα μιλούσαμε για μια τιμιότατη μπλοκμπαστεριά.

Οι Νορβηγοί σκηνοθέτες της ταινίας, Joachim Rønning και Espen Sandberg, απέδωσαν αρκετά -και ευτυχώς όχι υπερβολικά- χολιγουντιανά μια σειρά από πολύ απαιτητικές κι εντυπωσιακές σκηνές, κάνοντάς σε να σκεφτείς 2-3 φορές μέσα στο έργο, ότι αυτό παραείναι ‘φαντεζί’ για νορβηγικό κινηματογράφο. Αλλά είπαμε. Η ταινία και η πλοκή της είναι πολύ ειδικών συνθηκών και σηκώνει λίγες κάπως πιο τραβηγμένες εικόνες.

Γιατί έχει καρχαρίες

Όπως έχω γράψει εν ευθέτω χρόνω, τα δύο πιο απόκοσμα πράγματα που έχω δει στη ζωή μου είναι μια κίτρινη Λαμποργκίνι παρκαρισμένη έξω από το σπίτι μου στην Ηλιούπολη (τόσο άκυρο όσο το να δω τον Iron Man στο μεσημεριανό, οικογενειακό τραπέζι, ΜΕ τη στολή του) και η εικόνα 5-6 καρχαριών να περιφέρονται ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου στο Aquarium της Βαρκελώνης.

Έχω θέμα με τους καρχαρίες. Είτε πρωταγωνιστούν στο ‘Jaws’ πιο ψεύτικοι κι από το στήθος της Pamela Anderson, είτε υπάρχει η διαρκής έννοια τους σε ταινίες όπως το ‘Open Water’ είτε είναι σχεδόν ψηφιακοί όπως στο ‘Deep Blue Sea’, καθηλώνομαι από το δέος. Το δέος του πτερύγιου που φαίνεται πάνω από την επιφάνεια του νερού. Το δέος του μεγάλου λευκού καρχαρία.

Όχι, φυσικά και ΟΧΙ. Από το Kon-Tiki δεν θα μπορούσαν να λείπουν αυτοί οι άγριοι φίλοι μου.

Γιατί το είδα μια μέρα μετά το ‘Life of Pi’

…και δεν βαρέθηκα καθόλου από τις χοντρικά ίδιες καταστάσεις, όπως το ‘άντρες απροστάτευτοι στη μανία της θάλασσας’ του Kon-Tiki δίπλα στο ‘αγόρι απροστάτευτο στη μανία της θάλασσας’ του ‘Life of Pi’. Εξάλλου, οι συγκεκριμένες δύο ταινίες έχουν τόσα που της χωρίζουν, κατά τ’ άλλα.

Στα μάτια μου, βέβαια, θα της ενώνει για πάντα η άγρια πάλη με τη θάλασσα και ΠΡΟ-ΦΑ-ΝΩΣ τα cameo των καρχαριών και των άλλων θαλάσσιων θηρίων. Πού να μου άρεσε και η θάλασσα…