Φεστιβάλ Βενετίας, Μέρα 9: Απόβαση στο κόκκινο χαλί
Τελευταία μας μέρα στο Λίντο, περπατήσαμε το κόκκινο χαλί, είδαμε 4ωρο Kurosawa, ήπιαμε τα τελευταία μας aperol, και μπήκαμε στο πλωτό ταξί του γυρισμού.
- 9 ΣΕΠ 2016
Όχι που δεν.
Μετά το φιάσκο του ‘Une Vie’ λοκάραμε σε αυτό που θα ήταν η τελευταία μας ευκαιρία. Πέμπτη βράδυ, σκοτωμένη μέρα προς το τέλος του Φεστιβάλ, και στη Sala Grande είχε επίσημη πρεμιέρα στις 22.30 ένα CGI anime. Πιο εύκολο κόκκινο χαλί δεν έχει υπάρξει ποτέ. Πήραμε τα εισιτήριά μας για την επίσημη πρεμιέρα και περιμέναμε στο μπαρ απέναντι από τη Sala Grande πίνοντας τα απερολάκια μας, μέχρι να ανοίξει η είσοδος.
Όταν άρχισαν να βάζουν κόσμο, περάσαμε στο κόκκινο χαλί, μπροστά στα μάτια αρκετών ανθρώπων που είχαν στηθεί απέξω πιάνοντας κακή θέση, ένας θεός ξέρει γιατί, στο χαλί αυτό το βράδυ περπάτησαν συνολικά 10 άτομα εκ των οποίων οι 4 ήταν μια παρέα βαρεμένων από την Ελλάδα που φωτογραφίζοντας μεταξύ τους.
Στην ουσία ήμασταν εμείς κι άλλη μια παρέα που είχαμε την ίδια ιδέα. Εννοείται τους βάλαμε να μας φωτογραφίσουν όλους μαζί για να μην κουραζόμαστε με selfies. Κάτι τέτοιες προβολές έχω την εντύπωση πως γίνονται αποκλειστικά για να διασκεδάζουν ράντομ παρέες που αποκλείεται να ξυπνήσουν αρκετά νωρίς για να προλάβουν μηδενικά εισιτήρια για τις αληθινές μεγάλες πρεμιέρες οπότε στοχεύουν εξαρχής σε κάτι τέτοιο.
Έχει τρομερή φάση το κόκκινο χαλί όταν είναι εντελώς άδειο, όμως όλα τριγύρω λειτουργούν κανονικά. Μέσα έχει πρεμιέρα ταινίας, στο λόμπι μαζεύονται κουστουμάτοι και στολισμένες, έξω από τις ζαρντινιέρες κόσμος είναι συγκεντρωμένος και φωνάζει. Αλλά μέσα; Επάνω στο ίδιο το χαλί; Είμαστε απλά εμείς. Είναι λίγο σαν ride σε πάρκο αλά DisneyLand. Αλλά αντί για προσομοίωση περιπέτειας του Κάπτεν Νέμο, έχεις προσομοίωση του να είσαι ο Jeremy Renner και η Amy Adams.
Και γιατί όχι δηλαδή. Αν δεν αποχωρήσεις έτσι από ένα Φεστιβάλ, πώς αλλιώς θα αποχωρήσεις;
*τους κλωτσάνε στο δρόμο*
ΤΕΧΝΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΧΑΛΙΟΥ
Αυτές είναι εικόνες από την εξωτερική πλευρά του κόκκινου χαλιού, όπου τα κυρίως πιτσιρίκια που περίμεναν με τις ώρες για μια Emma Stone ή έναν Jake Gyllenhaal, κάθονταν και ζωγράφιζαν πάνω στο banner, μέρα μετά τη μέρα.
Όποιος έκανε την αναφορά στην Ariana Grande είναι πάρα πολύ φίλος μου γιατί καλή η Sala Grande όπου γίνονταν οι πρεμιέρες, αλλά ώς γνωστόν Grande είναι μόνο η Ariana.
(Ζητάω ταπεινά συγγνώμη, έχω κοιμηθεί γύρω στις 35 ώρες το τελευταίο 10ήμερο.)
Η AMY ADAMS ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
“Μένω πολλές φορές ξύπνια σκεπτόμενη το πώς προσκολλόμαστε στο άγχος του πεπρωμένου. Θα ήμουν πολύ αγχωμένη αν ήξερα τι έρχεται. Μπορεί να ήταν κάτι καλό, αλλά τελικά όλοι βιώνουμε απώλεια και θλίψη. Γι’αυτό αξίζει να βιώνουμε τις μεγάλες στιγμές στο ενδιάμεσο. Κι αυτό είναι που χτίζει μια ζωή. Δε θα ήθελα να ξέρω τίποτα.”
Η Amy Adams για την ευτυχία του να ζούμε στο σκοτάδι. Σας έχω μιλήσει για την Amy Adams τελευταια; Νομίζω όχι αρκετά. Τελοσπάντων, όπως και νά’χει φέτος θα είναι υποψήφια για 1 ή 2 Όσκαρ (ούτε ένα εκ των οποίων δε θα είναι για το ‘Batman V Superman’!), οπότε θα μιλήσουμε ξανά για αυτήν αρκετές φορές τους επόμενους μήνες.
ΟΙ ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΠΤΑ
Τελευταία εορταστική μέρα σε ένα τεράστιο Φεστιβάλ, περάσαμε τόσο ωραία, είδαμε τόσες εξαιρετικές ταινίες, χτίσαμε τόσες αναμνήσεις, και τι, θα το αποχαιρετούσαμε βλέποντας τελευταία μέρα νέο Kusturica; Λίγος έλεος κάπου. Υπάρχει λόγος όταν ένα Φεστιβάλ φυλάει κάποιες ταινίες του διαγωνιστικού για μέχρι αφού έχουν φύγει οι μισοί δημοσιογράφοι.
Οπότε όχι. Δε θα μας κέρδιζε η συνήθεια ή ο ψυχαναγκασμός. Επιλέξαμε ζωή. Επιλέξαμε ελευθερία. Επιλέξαμε ‘Seven Samurai’. Η Βενετία φέτος είχε ένα φανταστικό σετ restored κλασικών ταινιών και μετά χαράς θα έβλεπα σχεδόν οποιαδήποτε από αυτές, όμως αν μπορείς να δεις κλασικό Kurosawa στην μεγάλη οθόνη, ε, ας το κάνεις. Η ταινία μας παρουσιάστηκε σε πεντακάθαρη restored εκδοχή 207 λεπτών. Ήταν και τα 207 υπέροχα. Αντίο ζωή.
Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί τρεις ώρες και ποτέ δεν είναι ευοίωνο σημάδι για τις πιθανότητές σου να παραμείνεις ξύπνιος, όταν μπαίνεις να δεις ταινία που κρατάει περισσότερο από τον ύπνο σου, αλλά είναι τέτοιο αριστούργημα που δεν έχασα λεπτό.
Την παράσταση έκλεψε ο Toshiro Mifune και η διακριτή του ενδυματολογική περσόνα. Κάπου ανάμεσα στο μαγευτικό overacting και τις συχνά γυμνές από τη μέση και κάτω περιφορές του, ο Mifune σε αυτή την ταινία είναι όσο πιο κοντά σε manic pixie dream samurai έχει φτάσει η ποπ κουλτούρα. Το tumblr νιώθω πως είναι έτοιμο για αυτή την ανακάλυψη.
Η GEMMA ARTERTON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ
Τίποτα καινούριο από το μέτωπο Gemma Arterton σήμερα, λογικό κιόλας γιατί πιθανότατα όλα τα μέλη της κριτικής επιτροπής είναι πλέον νεκρά μετά το combo 4ωρου Lav Diaz και νέου Kusturica. Gemma θα μας λείψεις.
Η παραπάνω εικόνα είναι από το Instagram της πίσω, σε άλλες, πιο χαρούμενες μέρες, όταν αυτή και τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής ήταν ακόμα ζωντανά. Τότε ακόμα δεν επιτρεπόταν να πουν τη γνώμη τους δημόσια για καμία ταινία του Διαγωνιστικού, αλλά η Gemma μπορούσε να κρίνει δημόσια ό,τι άλλο παιζόταν στο Φεστιβάλ κι έτσι έκρινε το ‘Young Pope’ του Paolo Sorrentino, το οποίο άρεσε και σε εμάς.
ΤΕΛΙΚΟ ‘GAME OF THRONES’ RANKING
Στη διάρκεια του Φεστιβάλ χρονολογούσαμε με λεπτομερή τρόπο τις διάφορες περιπέτειες και εμφανίσεις των ‘Game of Thrones’ ηρώων μας, οπότε σήμερα τελευταία μέρα μας έχουμε καθήκον να κάνουμε εν τάχεια μια ανασκόπηση.
6, Carice van Houten, τη λυπήθηκε η ψυχή μου στο KOOLHOVEN’S BRIMSTONE.
5, Kate Dickey, κεντράροντας πολύ δυναμικά την περιοχή της ‘τρελής θείας’ που ξεκινά από το ‘Game of Thrones’ και φτάνοντας ως το ‘Prevenge’.
4, Kit Harrington, γιατί το καβαλάει το άλογο στο KOOLHOVEN’S BRIMSTONE αλλά δεν κάνει και πολλά παραπάνω.
3, Gemma Whelan, γιατί ‘Prevenge’ παίζει ξύλο με μια έγκυο εισβολέα φορώντας γάντια του μποξ, το οποίο δεν είναι και κάτι να υπερηφανεύεσαι, αλλά κινηματογραφικά μιλώντας είναι ένα κάτι.
2, Sophie Turner, δεν είχε καν ταινία στο Φεστιβάλ αλλά περπάτησε το κόκκινο χαλί, πήρε και το βραβείο της, like a boss, like a Sansa δηλαδή.
1, Jason Momoa, επειδή στο ‘The Bad Batch’ he found love in a hopeless place.
ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟΧΑΡΤΟ
Στην πτήση της επιστροφής κάναμε τις προβλέψεις μας για τα βραβεία. Η δική μου στήλη είναι στα δεξιά και είναι ξεκάθαρα η χειρότερη γιατί με το που έβαλα τις προβλέψεις μου συνειδητοποίησα ότι δεν έβαλα μέσα το ‘Frantz’, που είναι η ταινία που είμαι πιο σίγουρος (μετά το ‘Jackie’ ίσως) ότι θα φύγει με βραβείο, κι επίσης ότι ακύρωσα τον ίδιο μου τον #1 κανόνα: Ότι το Χρυσό Λιοντάρι θα πάει σίγουρα σε ταινία που δεν έχω δει. Φιάσκο.
Επίσης η βεβαιότητα με την οποία συμφωνούμε όλοι σε βραβεία σεναρίου και σκηνοθεσίας είναι τουλάχιστον κωμική.
Κατά τα άλλα αν μιλάμε για το τι θέλω, τότε θα έδινα Σενάριο και Γυναικεία Ερμηνεία στο ‘Arrival’ κι επειδή βάσει κανόνων αν πάρει αυτά δε γίνεται να πάρει άλλο βραβείο, τα υπόλοιπα θα τα έδινα: Ταινία στον Terrence Malick επειδή έτσι, Σκηνοθεσία στον Escalante επειδή το ‘Untamed’ είναι ακριβώς το είδος της όχι-ακριβώς-ταινίας που υπάρχει για να χάνουμε τα μυαλά μας στα Φεστιβάλ με το πόσο #ενδιαφέροντα πράγματα κάνει ο σκηνοθέτης, Μεγάλο βραβείο στο ‘Jackie’, Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο ‘Frantz’ του Ozon (ωραία ταινία παιδιά), Ανδρική ερμηνεία θα την έπαιρνα σπίτι μου γιατί είμαι στο όριο να τη δώσω στον Jeremy Renner και στις προβλέψεις την έδωσα σε ταινία που δεν έχω δει καν, και τέλος τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών θα τον έδινα στο ‘The Bad Batch’.
Τώρα που το σκέφτομαι θα έδινα Ανδρική ερμηνεία στον Jason Momoa. Δικό μου είναι το άρθρο ό,τι θέλω βραβεύω.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι περιπέτειές μας στη Βενετία ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη το βράδυ με το κόκκινο χαλί του ‘Gantz: O’ και με την παρακολούθηση μιας ‘post-punk’ ερωτικής νεανικής ιστορίας για ένα ζευγάρι που έχει φετίχ με το να μασουλάει τρίχες μέχρι που μαζεύνται μες στο στομάχι όπως όταν κάνεις πολύ καιρό να καθαρίσει το σιφόνι. Όχι, αλήθεια, δεν την είδα στον ύπνο μου αυτή την ταινία, υπάρχει όντως, και την είδαμε στο τέλος της τελευταίας μας μέρας, μετά τον 4ωρο Kurosawa. Επειδή #φεστιβάλ.
Μισό λίγο, δε φεύγουμε ακόμα. Αυτό ήταν το τέλος των ανταποκρίσεων από το Λίντο αλλά το Φεστιβάλ δεν τελείωσε. Το Σάββατο το βράδυ ανακοινώνονται τα βραβεία οπότε με αυτό σαν αφορμή θα έχουμε την Κυριακή μια γενικότερη ματιά μαζί με τις ανακοινώσεις των νικητών. Και τη Δευτέρα θα κλείσουμε τον βενετσιάνικο μαραθώνιο με μια ματιά σε όλες τις ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ.
(Είναι 49 ως τώρα, και επειδή είμαστε τόσο anal με μερικά πράγματα, θα δούμε μία ακόμα στην ‘ιντερνετική αίθουσα’ του Φεστιβάλ μες στο ΣΚ για να φτάσουμε τη στρογγυλή κι όμορφη 50άδα.)
Να για ‘αντίο’ ένα φανταστικό μπισκότο με βερίκοκο που τρώγαμε από έναν τέλειο φούρνο εκεί κοντά.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
