Όσοι φορούσαν σκουλαρίκι, σε ηλικία που δεν ‘έπρεπε’ να φορούν σκουλαρίκι, θα με νιώσουν. Θα θυμηθούν, στην πορεία του κειμένου, εκείνο το βλέμμα της θείας τους από το χωριό ή της μητέρας του κολλητού τους, το οποίο αν και προσπαθούσε να εστιάσει στα μάτια και το στόμα τους όσο τους μιλούσαν, πήγαινε, στα κλεφτά, στο αυτί με το σκουλαρίκι. Ποτέ μία φορά. Πάντα από δύο και πάνω, σε κάθε συνομιλία. Λες και αν το κοιτούσαν από δύο φορές και πάνω θα το ξόρκιζαν και θα έφευγε. Μαζί με το κακό που κουβαλούσε. Το σκουλαρίκι το έβγαλα επειδή το βαρέθηκα. Παρόλα αυτά, το βλέμμα τρίτων με την ελλιπή εστίαση προς κάποιο μέλος του σώματός μου συνεχίζεται. Αυτή τη φορά στόχος είναι τα πόδια και τα σανδάλια που φοράω σε δουλειά, bar και λοιπές συνεστιάσεις.
(Όπως έχει γράψει και ένας φίλος πετυχημένα στα σχόλια της φωτογραφίας ‘με τέτοιο σανδάλι δεν πας πουθενά’)
Από αρχές Ιούνη μέχρι τέλη Σεπτέμβρη, σχεδόν όπου κι αν πάω κυκλοφορώ με ανοιχτά παπούτσια, είτε αυτά λέγονται σανδάλια και πέδιλα είτε σαγιονάρες. Ακόμα κλαίω για μια βάφτιση που με είχαν καλέσει πριν λίγα χρόνια και πήγα με κλειστά παπούτσια και στην εκκλησία συνειδητοποίησα πως δύο θείοι του μωρού φορούσαν σαγιονάρες. Με δεδομένο ότι κάποιος πλένει κάθε μέρα τα πόδια του και φροντίζει τα νύχια του -δεν χρειάζεται να κάνει και πεντικιούρ- το να φοράει ανοιχτά παπούτσια το καλοκαίρι, το θεωρώ το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Ακούω όσους υποστηρίζουν πως τα ανοιχτά παπούτσια στον άνδρα είναι αντιαισθητικά -τους ακούω, δεν τους καταλαβαίνω-, αλλά και
την δική μου αισθητική προσβάλουν οι εσπαντρίγιες και τα κοστούμια, αλλά δεν το κάνω ιδιαίτερο θέμα
Πέρα από την πλάκα, στο παρελθόν εργαζόμουν στο call center μιας μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών, η οποία ξεκαθαρίζω πως δεν είχε dress code, και ο προϊστάμενος μου είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικός με την έμμεση και άμεση κριτική που έκανε στις στιλιστικές μου επιλογές (βλ. σαγιονάρες). Κάθε πρωί που έφτανα στο γραφείο, μου έλεγε ‘καλημέρα’ κοιτώντας τα πόδια μου για τουλάχιστον 2-3 δευτερόλεπτα πριν με κοιτάξει στο πρόσωπο. Δεν πτοήθηκα και συνέχισα να φοράω το αγαπημένο μου καλοκαιρινό υπόδημα. Αφού συνεχίστηκε το ίδιο βιολί για δύο εβδομάδες και αντιλήφθηκε πως δεν έπιανα το ‘διακριτικό’ του μήνυμα, με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε με σοβαρό, τάχα μου, ύφος πως δεν επιτρέπεται να έρχομαι στην εταιρεία με ανοιχτά παπούτσια. Δεν του πήγα κόντρα. Απλώς, ανέφερα το περιστατικό στη διευθύντρια του τμήματος, η οποία ερχόταν κάθε μέρα με πέδιλα στο γραφείο και την ρώτησα αν είχε αλλάξει κάτι στο μη υπάρχον dress code της εταιρείας. Εκείνη μου είπε να μην του δίνω σημασία και περάσαμε ένα άνετο και δροσερό καλοκαίρι.
Εκτός, βέβαια, από τη διευθύντρια του τμήματος, σχεδόν σύσσωμος ο γυναικείος πληθυσμός της εταιρείας ερχόταν στα γραφεία με ανοιχτά παπούτσια και ποτέ κανείς δεν έκανε παρατήρηση σε κάποια γυναίκα. Προφανώς, καμία παρατήρηση δεν έγινε και στα κορίτσια που δεν φορούσαν σουτιέν, στα κορίτσια με μίνι φούστες ή στα κορίτσια που διαγράφονταν στο άσπρο τους παντελόνι το μίνιμαλ εσώρουχό τους. Και καλώς δεν έγινε, αφού αν δεν έρθει κάποιος γυμνός στη δουλειά, αφού αν δεν κάνω λάθος πέρα από το νόμο περί προσβολής της δημοσίας αιδούς, δεν πρέπει να υπάρχει (ακόμα) κάποιος νόμος στη χώρα που να καθορίζει τον τρόπο που θα ντυνόμαστε, ο καθένας μπορεί να φοράει ό,τι θέλει. Ή έστω να μην κάνει με το ντύσιμό του τη ζωή των υπολοίπων δύσκολη. Που πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό.
Η εμπειρία μου με τα ανοιχτά παπούτσια μου έχει δείξει πως το θέμα δεν είναι το υπόδημα (ή το ρούχο), αλλά ποιος το φοράει. Όπως συμβαίνει και με τις φούστες, που αν τις φοράνε παπάδες ή τσολιάδες δεν τρέχει τίποτα. Ή τις εμφανίσεις χορευτριών μόνο με εσώρουχα στα καρναβάλια ανά την Ελλάδα, για τις οποίες μας τρέχουν τα σάλια, αλλά αν είναι ντυμένα μόνο με τα εσώρουχα αγόρια στο Athens Pride νιώθουμε προσβεβλημένοι ως έθνος.
Και επειδή το σοβαρέψαμε αρκετά, όπως θα έγραφαν και στο twitter:
Κάργιες όταν ο φιλελές με τη σαγιονάρα σάς ανοίγει με τα καφάσια της Belvedere στο Akanthus δεν λέτε τίποτα, όταν όμως το λαϊκό παιδί φοράει σανδάλια στη δουλειά, του λέτε ότι σας χαλάει την αισθητική
Ένα πρόσφατο σαββατόβραδο έκανα το λάθος να πάω στο Γκάζι. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησα έναν φίλο μου προς την είσοδο ενός μαγαζιού που είχε ανθρώπους για ‘πόρτα’. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν το 2017 μαγαζιά με ‘πόρτα’, άκουσα έναν τύπο να μας λέει κοιτώντας τα πόδια μου ”συγγνώμη, δεν μπορώ να εξυπηρετήσω σανδάλια”.
Προφανώς, δεν θα υπήρχε καμία λογική να μπω σε διάλογο με τον παραπάνω τύπο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ‘λευτεριά στις σαγιονάρες’ και εύχομαι σύντομα να δημιουργηθεί ένα σχετικό κίνημα σαν αυτό των αγοριών του παρακάτω video, που αν μιλούσαν ελληνικά θα έλεγαν ‘λευτεριά στα σόρτς’:
(Αγόρια φοράνε φούστες σε σχολείο του Έξετερ διαμαρτυρόμενα προς τη διεύθυνση του σχολείου που δεν τους επιτρέπει να φοράνε σορτς παρά την καλοκαιρινή ζέστη. Η απαγόρευση, όμως, της διεύθυνσης ξέχασε να αναφέρει ότι απαγορεύονται και οι φούστες)
