Game of Thrones, ‘Battle of the Bastards’: Glorious Basterds

Στο 9o επεισόδιο της 6ης σεζόν, μαίνεται η μάχη για τη μοίρα του Βορρά. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο ‘Battle of the Bastards’.

Ξέχνα το Winter is Coming. Φέτος λέμε The dead are coming κάθε Κυριακή στις 04:00 μετά τα μεσάνυχτα – ταυτόχρονα με την Αμερική – στα κανάλια Novacinema. Με τη νέα δυνατότητα εγγραφής γράψε το επεισόδιο και απόλαυσε το με τον πρωινό σου καφέ όποτε εσύ θες. Ο έκτος κύκλος Game of Thrones είναι εδώ.

***

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με μια πανηγυρική ιαχή:

 

Ήταν μια σπουδαία νύχτα για το entertainment ο μεγαλύτερος τελικός ΝΒΑ του 21ου αιώνα να διεξάγεται παράλληλα με τη μεγαλύτερη μάχη (ως την επόμενη) για τη μοίρα του Γουέστερος. Και στις δύο περιπτώσεις η στέψη έμοιαζε με κάτι που είχε προεξοφληθεί, σαν γραμμένο σε ένα προϋπάρχον σενάριο με μόνο ερώτημα το πότε θα συμβεί.

Ο LeBron James φυσικά και θα άπλωνε τα λάβαρα του οίκου Cavs στα τείχη του βασιλείου του ΝΒΑ, και η Sansa Stark φυσικά και θα άπλωνε τα λάβαρα του οίκου Stark στα τείχη του κάστρου του Γουίντερφελ. Και οι δύο οίκοι έχουν τραβήξει τα πάνδεινα, τι Κλίβελαντ τι Γουίντερφελ ε. Αλλά το ήξερες. Τη στιγμή που ο LeBron έκανε ειρήνη με έναν άνθρωπο που μισεί (τον Dan Gilbert) και γύρισε στο Κλίβελαντ, τη στιγμή που η Sansa έκανε ειρήνη με έναν άνθρωπο που μισεί (τον Littlefinger) και γύρισε στο Γουίντερφελ, ήξερες ότι αργά ή γρήγορα θα πάρουν πίσω το βασίλειό τους. Ήταν απλά θέμα timing.

Οπότε φυσικά συνέβησαν το ίδιο βράδυ, απλά και μόνο για να μπορούμε όλοι εμείς να γράφουμε παραγράφους σαν τις παραπάνω.

Τώρα, το ότι ακριβώς έμοιαζαν όλα τόσο προδιαγεγραμμένα, μας έφερε σε μια περίεργη θέση. Γιατί ποτέ ως τώρα η σειρά δεν έχει κάνει κύκλους απλά για να καταλήξει στο σημείο που περιμένουμε ότι θα καταλήξει. Τα θρυλικά ένατα επεισόδια των κύκλων πάντα καταλήγουν σε σοκ (αποκεφαλισμός Νεντ) ή σε ανατροπές (‘Blackwater’) ή σε συνδυασμούς των δύο (‘The Rains of Castamere’). Το προσωπικό μου αγαπημένο όλων, το ‘Watchers on the Wall’, είναι ένα επικό ρομάντσο γεμάτο πάθος και θάνατο και τραγωδία και πολιορκίες με γίγαντες σε χιονισμένα τοπία και εντυπωσιακά travelling της κάμερας σε σκηνές μαχών σώμα με σώμα, οπότε δεν ξέρω καν ως τι να το κατηγοριοποιήσω.

Βάζοντας το ‘Battle of the Bastards’ δίπλα σε όλα αυτά, είναι εύκολο να παρατηρήσεις το διακριτικό τρόπο με τον οποίο διαφέρει: Ξέρεις ακριβώς πού θα καταλήξει και πώς. Όλα τα βήματα. Η επίθεση, η προσωρινή απόγνωση, η επέλαση των ιπποτών του Vale, η σκληρή εκδίκηση της Sansa.

Βέβαια και το Game 7 παρακολουθώντας, απλά το ήξερες ότι θα κερδίσουν οι Cavs, δηλαδή φαινόταν, ακόμα και με 1 στα 10 τρίποντα το Κλίβελαντ είχε το ματς συνεχώς στο καλάθι, και ο Curry ήταν σκιά. Είναι από αυτά τα κινηματογραφικά, που ξέρεις πού πάει η ιστορία ρε παιδί μου, αλλά θες απλά να τη δεις να συμβαίνει γιατί είναι τόσο ικανοποιητικά τα ενδιάμεσα βήματα, και εντάξει, έχει αξία και το πώς. Η τάπα του αιώνα ας πούμε, ναι.

Είχε το ‘Battle of the Bastards’ τη δική του Τάπα Του Αιώνα;

Καταρχάς, κι αυτό δεν είναι ποτέ αμελητέο σε ένα επεισόδιο που πατάει τόσο πολύ στην ιδέα του υπερθεάματος, τεχνικά οι σκηνές της μάχης ήταν φανταστικές. Οι ίδιες οι σεκάνς στο πεδίο της μάχης ήταν εξίσου συναρπαστικές να τις βλέπεις με το καλάθι-καλάθι και πόντο-πόντο του Game 7.  Δεν ένιωσα σε κανένα σημείο πως ‘οκ, ναι, μάχη, έλα τελειώνετε πάμε στο ψητό’. Ο Miguel Sapochnik που γύρισε το επεισόδιο είναι ο άνθρωπος πίσω κι από το ‘Hardhomme’, το επίτιμο ‘ένατο επεισόδιο’ της 5ης σεζόν (παρότι ήταν το 8ο).

Θα θυμόμαστε όλοι πως κι εκείνο το επεισόδιο κατέληξε σε μια απίστευτα αγωνιώδη μάχη στις παγωμένες όχθες, όμως εδώ ο Sapochnik προσεγγίζει το υλικό του διαφορετικά. Εκεί το mood ήταν περισσότερο αγωνιώδης, τρομακτική ταινία με πολεμοχαρή ζόμπι και ήρωες που προσπαθούν να αποδράσουν πολεμώντας, αλλά εδώ μιλάμε για φουλ war movie. Ο Sapochnik έχει μελετήσει από Kurosawa και Sturges μέχρι Ridley Scott- όταν παίρνει την κάμερα και ακολουθεί τον Jon Snow μες στο επίκεντρο της μάχης σχεδόν νιώθεις τις νάρκες και τις βόμβες να σκάνε γύρω του.

Τα πρόσωπα είναι καπνισμένα και γεμάτα αίματα και βλέμματα με ωμή οργή να μασκαρεύει την απόγνωση. Στρατιές περικυκλώνουν τους we happy few ήρωες σα να βλέπεις ρωμαϊκές διμοιρίες. Είναι μια καθηλωτική σεκάνς μάχης που σπάει το φράγμα του χρόνου, τοποθετώντας δίπλα-δίπλα πολεμικές εικόνες που ξεκινούν από το ‘45 και φτάνουν στην Καληδονία του δεύτερου αιώνα.

Όλη αυτή η τεράστια σεκάνς ήταν ένας θρίαμβος της εικόνας του πολεμικού θεάματος, με τον Sapochnik να μην αφήνει πιθανό πλάνο έπους ή καταστροφής χωρίς να το μετατρέψει σε θριαμβευτικό banner. Ο Jon Snow από τον κόλαση να τρέχει σφάζοντας. Στρατιώτες να σκαρφαλώνουν σε λόφους πτωμάτων για να επιζήσουν. Λόγχες και ασπίδες να σχηματίζουν έναν ασφυκτικό κλοιό θανάτου. O Jon, πάλι, υπό ασφυκτικό κλοιό με ανθρώπους να τον πατάνε και να μη μπορεί να πάρει ανάσα. Ένας μυθικός γίγαντας, το τελευταίο απομεινάρι μύθου σε έναν πόλεμο άγριο και σκληρά ανθρώπινο, να πέφτει στα γόνατα νεκρός, υποκύπτοντας στην επιμονή των τοξοβόλων.

Αυτό το τελευταίο κάνει και την ουσιαστικότερη αντιπαραβολή με το προηγούμενο επεισόδιο επικής μάχης του Jon και των Wildlings. Τότε ήταν αντίπαλοι, το σκηνικό ήταν καθαρά φαντασιακής διάστασης, με γίγαντες και μαμούθ και άγριους τοξοβόλους, ένα fantasy παραμύθι με σκληρό τέλος. Τώρα ο πόλεμος είναι στα χαρακώματα μιας ‘ευρωπαϊκής’ πεδιάδας, οι στρατιωτικοί σχηματισμοί οδηγούνται από μεγαλύτερη αίσθηση κατεύθυνσης, και ο τελευταίος γίγαντας πέφτει νεκρός, παράταιρος τελείως με το περιβάλλον του.

Δες αυτό το συγκλονιστικό κάδρο που με έκανε κυριολεκτικά να αρχίσω να χειροκροτάω και σπρώχνω με ενθουσιασμό τον διπλανό μου σα να ήμουν η Μενεγάκη.

Γίγαντες.

Λίγες στιγμές μετά ο συμμαχικός στρατός wildlings και Vale κατατροπώνει τον Bolton και φτάνει ως το κάστρο, το οποίο επανακτά για λογαριασμό του ονόματος των Stark. Η στιγμή που τα λάβαρα καλύπτουν και πάλι τα τείχη, πανηγύρισα όπως όταν έβαλε την τελευταία βολή ο LeBron για να κλειδώσει το ματς στο 93-89: Ναι, αυτός ο έξτρα πόντος ήταν σχετικά διαδικαστικός όμως ήταν εκείνο το τυπικό τελείωμα που δένει τα πάντα όμορφα και σε κάνει να συνειδητοποιείς ακριβώς τι έχεις δει.

Οι Starks έχουν ξανά το Winterfell. Το πρωί πριν φύγω από το σπίτι άπλωσα κι εγώ ένα Stark banner στη βιβλιοθήκη του χωλ. Συγκίνηση.

***

Στρατηγικά μιλώντας, το βλέπαμε να έρχεται όλο αυτό που έγινε, με τους ιππότες του Vale και τον Littlefinger να έρχονται ύστερα από το κάλεσμα της Sansa. Ο τρόπος και το ακριβές timing ήταν κάπως υπερβολικά cheesy τηλεοπτικίλα, όμως πίσω από την όλη επέμβαση κρύβεται η αληθινή ουσία, θεωρώ, του επεισοδίου. Και ταυτόχρονα ο λόγος που τα όσα συνέβησαν στις πεδιάδες του Γουίντερφελ δένουν τόσο αρμονικά με τις φλόγες της Μερίν. Όχι, δεν την ξεχάσαμε τη Μερίν, αλλά θα φτάσουμε σε αυτήν όταν είναι η κατάλληλη στιγμή.

Sansa λοιπόν. Η Sansa έχει περάσει σεζόν μετά τη σεζόν ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση, ως διαπραγματευτικής ισχύος ατού για τους όποιους Lannisters και τους όποιους Boltons. Εδώ είναι η στιγμή της εκδίκησής της, και δεν αναφέρομαι καν στην σκηνή που κλείνει το επεισόδιο. Η εκδίκηση της Sansa έχει ξεκινήσει από νωρίτερα, από όταν συνάντησε και απέρριψε και μετά στράτευσε τον Baelish χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν. Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι μια δημοφιλής (ή ευχάριστη) διαπίστωση, όμως νιώθω πως η Sansa σε κάποιο σημείο αποφάσισε πως ο μόνος της αληθινός σύμμαχος είναι ο εαυτός της (άντε κι η Brienne πιθανώς, αλλά αυτή ήταν αλλού, όλως τυχαίως) και κατά συνέπεια στη στρατηγική της εκτίμηση διαχειρίζεται ακόμα και τον Jon ως προσωρινό σύμμαχο. Δεν συνεισφέρει τον δικό της στρατό στον σχεδιασμό της μάχης, παρά τον εμφανίζει στην πορεία, όταν κανείς δεν έχει λόγο πλέον πάνω στο τι θα συμβεί, ούτε ο Ramsay αλλά ούτε κι ο Jon. Δεν προσπαθεί καν να σώσει τον Rickon, τον οποίο εντελώς αποφασιστικά θυσιάζει ως μια αναπόφευκτη απώλεια- σε αντίθεση με τον Jon που είναι εκείνος που δε μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του.

Κι ενώ ο αδερφός της αφήνει στο έλεός της τον σχιζοφρενή Bolton, η Sansa δεν μοιάζει πλέον να έχει αναστολές ως προς τι πρέπει να συμβεί. Τον κοιτάζει κατάματα και αφήνει πάνω του τα λυσσασμένα σκυλιά του, να τον κατασπαράξουν ζωντανό. Απομακρύνεται χαμογελώντας. “Το όνομά σου θα ξεχαστεί. Η οικογένειά σου θα ξεχαστεί. Τα λόγια σου θα ξεχαστούν.” Damn, son.

Η Sansa είναι πλέον κυρίαρχος του Βορρά, αλλά για να το καταφέρει κέρδισε μια μάχη σα να ήταν ο Littlefinger και αποτελείωσε τον αντίπαλό της σα να ήταν ο Ramsay. Κι αυτό είναι μακράν η πιο ενδιαφέρουσα (και σκοτεινή) ματιά που μπορεί να αποκομίσει κάποιος κοιτάζοντας έναν φαινομενικά απλό -και αναμενόμενο- στρατιωτικό θρίαμβο.

Διότι καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου χαρακτήρες δε σταματούν να μιλάνε για κληρονομιές και για γονείς και για ονόματα βαριά σαν ιστορία. Από το τι σημαίνει να είσαι Stark (ο Jon φέρεται σαν αληθινός απόγονος του Ned, είτε είναι είτε όχι), μέχρι, και εδώ επιστρέφουμε στη Μερίν, το τι σημαίνει να προσπαθείς να αφήσεις πίσω την φρικιαστική κληρονομιά τερατωδών γονέων.

 

Το επεισόδιο ανοίγει, εντελώς απρόσμενα για όλους νομίζω, με τη δράση στη Μερίν, και το team Dany υπό πολιορκία. Όταν η Daenerys ετοιμάζεται να βάλει φωτιά στα πάντα και να βάλει τις φωνές στον Tyrion, εκείνος (που συνεχίζει να είναι μανούλα σε κάτι τέτοια), την καλμάρει και σώζει μπόλικες ζωές στην πορεία. Της υπενθυμίζει ότι δε θέλει να είναι η κόρη του παράφρονα πατέρα της, όπως κι εκείνος χάραξε όλη του τη διαδρομή προσπαθώντας να μην είναι ο Tywin.

Λίγες στιγμές μετά η Dany έχει όντως πάρει τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά όχι με τον ανεξέλεγκτο τρόπο που την έχουμε δει να το κάνει παλιά. Το “Dracarys” που λέει αυτή τη φορά είναι μετρημένο, σχεδόν ψιθυριστό, απόλυτα καλμαριστό. Δεν ήταν οργή, ήταν -πώς να το πω- η τελευταία βολή του LeBron. Όταν μιλά με τους άρχοντες που ήρθαν να πάρουν τους σκλάβους τους πίσω, ο Tyrion λέει πως ένας θα πεθάνει. Εκείνοι που δίνουν κατευθείαν τον τρίτο ανάμεσά τους που δεν έχει αληθινή ευγενή καταγωγή, εκείνοι είναι που πεθαίνουν από το μαχαίρι του Grey Worm, γιατί είναι εκείνοι που επιθυμούν τη διαιώνιση της καταστροφικής ευγενούς πατριαρχίας. Ο outsider επιβιώνει.

Λίγο αργότερα φτάνει (ευτυχώς έτσι γρήγορα) στη Μερίν κι η Yara με τον Theon. Έτοιμοι κι αυτοί να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες των γονέων τους, προσφέρουν το στόλο τους στη Dany, μέσα από μια αγνής απόλαυσης σκηνή όπου η Yara την πέφτει χύμα στη Daenerys και ο Tyrion μιλά για το πόσο μεγάλη ευκαιρία έχουν οι 4 τους να αυτοκαθοριστούν, μακριά από τα όσα τους δίδαξαν οι καταστροφικοί γονείς τους.

(Θα έβλεπα εύκολα ατελείωτη σκηνή Dany – Yara, με τη Yara να πετάει σπόντες και τη Daenerys να χαμογελάει.)

Όλη η κορύφωση της μάχης στη Μερίν είναι μια διαρκής επανάσταση απέναντι στις γονεϊκές αλυσίδες και δε μπορούσε να είναι πιο απολαυστική. Είναι τυχαίο που και στο ‘Hardhome’, ένα επεισόδιο του ίδιου σκηνοθέτη που επίσης αφορούσε κατά κύριο λόγο τη δράση ανάμεσα στη Dany και τον Tyrion στη Μερίν και τον Jon με τους wildlings στο Βορρά, μιλούσε για τα ίδια ακριβώς πράγματα; Για το πώς οι πρόγονοι “είναι νεκροί” και για το πώς αυτοί οι χαρακτήρες είναι έτοιμοι να χαράξουν το δικό τους δρόμο, μακριά τους- ή, στην περίπτωση του Jon, κρατώντας τα στοιχεία εκείνα που θαυμάζει.

Έχει περάσει μια σεζόν από τότε, όμως οι ίδιοι ήρωες, στα ίδια μέρη, βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια πρόκληση η οποία, υποθέτω, δε σε αφήνει ποτέ ήσυχο όσο ζεις. Η σύνδεση της Daenerys με τον Jon διατρέχει όχι μόνο τη γραμμή που ενώνει αυτά τα δύο επεισόδια, αλλά και όλή τους την πορεία, υπό μία έννοια. Επίσης δε βρίσκω καθόλου τυχαίο αυτό το πλάνο, που τοποθετεί τον Jon σε μια πόζα αντίστοιχη με της Daenerys-Mhysa:

Οι διαδρομές τους είναι παράλληλες και η κορύφωσή τους φτάνει γρήγορα, ενισχύοντας όλο και περισσότερο την απορία για το αν θα βρεθούν τελικά σύμμαχοι ή αντίπαλοι ή αδέρφια ή τι. Φυσικά η saga πάντοτε για Φωτιά και Πάγο μας μιλούσε, οπότε δεν είναι έκπληξη που όλα σε αυτούς καταλήγουν. Το ερώτημα είναι υπό ποιες συνθήκες θα συμβεί αυτό. Για την ώρα η Sansa αποχωρεί με πλάτη σε μια φρικιαστική σκηνή, με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Μια Stark θριάμβευσε. Αλλά γίνεται ποτέ να το καταφέρεις αυτό με τους απολύτως δικούς σου όρους;

Και για όσους θέλουν να έχουν την πλήρη εικόνα του 6ου κύκλου κάθε Σάββατο παρακολουθούμε και τη νέα εκπομπή «After The Thrones» για περισσότερες πληροφορίες για το κάθε επεισόδιο της σειράς.