Στο 9o επεισόδιο της 4ης σεζόν, ο στρατός των wildlings επιτίθεται με μανία στο Τείχος και στο Castle Black, με τον Τζον Σνόου και τη Night’s Watch να ορθώνουν γραμμή αντίστασης. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Watchers on the Wall”.

Κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema προβάλλονται τα καινούρια επεισόδια της σειράς, λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα στην Αμερική και το ΗΒΟ. Και κάθε Τρίτη αργά το βράδυ, θα είμαστε εδώ για να τα σχολιάζουμε, περιμένοντας τα δικά σας σχόλια.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΠΟΪΛΕΡΣ. Όποιος κάνει σπόιλερ να ξέρει πως τον κρίνουν ακόμα κι οι Λάνιστερς.

***

Υποθέτω εδω είμαστε στο σημείο όπου η σταθερή δομή αυτών των κειμένων φεύγει από το παράθυρο γιατί, 2 ακριβώς χρόνια μετά το “Blackwater”, ο σκηνοθέτης Νιλ Μάρσαλ επιστρέφει για να γυρίσει ένα ακόμα σπάνιο “Game of Thrones” επεισόδιο στο οποίο όλη η ώρα είναι αφιερωμένη σε ακριβώς ένα πράγμα.

Τα 9α επεισόδια της σειράς έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν έναν μικρό θρύλο ως προς τη σημασία και την έντασή τους, ενώ επιπλέον διαθέτουν και τη μικρή χαριτωμένη τους εσωτερική συμμετρία: Στα επεισόδια #9 των μονών κύκλων πεθαίνει σοκαριστικά κάποιος Σταρκ, ενώ στα επεισόδια #9 των ζυγών κύκλων ο Νιλ Μάρσαλ σκηνοθετεί πολιορκίες διάρκειας ενός φουλ επεισοδίου.

Δεδομένου του πόσο αποθέωσαν αυτά τα concept τα αντίστοιχα επεισόδια των σεζόν 2 και 3, με Blackwater και Red Wedding αντίστοιχα, ήταν εξαρχής χαμένη υπόθεση να περιμένουμε κάτι εξίσου σοκαριστικό- το οποίο υποθέτω από μόνο του είναι πρόβλημα, γιατί η μανιέρα είναι εχθρός μας. Επιπλέον, το φετινό 9ο επεισόδιο ας μη ξεχνάμε πως ερχόταν στην ουρά μιας σεζόν πολύ πιο πυκνής -έχω την εντύπωση- σε ανατροπές και σε σοκαριστικές στιγμές. Σχεδόν δεν έχεις επεισόδιο ως απλό παραγέμισμα.

Μερικά ακόμα πράγματα που λειτούργησαν αρνητικά στην αρχή για μένα: Δεν έχω μεγάλη υπομονή για τις εκτεταμένες μάχες (ελάχιστες φορές στη ζωή μου έχω βαρεθεί σε σινεμά όσο στο “LOTR: The Two Towers”), ειδικά αν δεν νιώθω αφοσιωμένος σε χαρακτήρες και πρόσωπα που εμπλέκονται. Και να ένα επιπλέον πρόβλημα του επεισοδίου, το οποίο προϋπήρχε της δημιουργίας του λόγω της βάσης στην οποία έχει χτιστεί η σειρά: Οι χαρακτήρες του Τείχους δεν ενδιαφέρουν και πάρα πολύ, τουλάχιστον σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στο King’s Landing ή ακόμα και στα ταξίδια της Ντενέρις.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Προσωπικά μπορώ με ευκολία να διακρίνω τη συμμετρία στη σημασία, τη χρησιμότητα και το χρόνο κάλυψης του Πάγου με τη Φωτιά (ας τα λέμε έτσι για συντομία), όμως ενώ και τα δύο έχουν πάρει θέση κομπάρσου στα όσα συμβαίνουν στη βασιλική αυλή (πολύ κακώς κατά τη γνώμη μου, το σκηνικό αυτών των δύο γεωγραφικά ακραίων ιστορίων είναι απείρως πιο ενδιαφέρον, αλλά αυτό είναι θέμα ευρύτερης κουβέντας για την προσέγγιση της σειράς στην ιστορία των βιβλίων, που θα κάνουμε άλλη ώρα), για κάποιο λόγο η Φωτιά έρχεται πάντα πιο μπροστά στην κάλυψη, στις αναφορές, στις προτιμήσεις.

Είναι επειδή η Ντενέρις είναι πιο άμεσα ενεργητικός χαρακτήρας, με την Εμίλια Κλαρκ να παραδίδει μια ερμηνεία γεμάτη ενθουσιασμό, εξερεύνηση και αρχική ευαισθησία που εξελίσσεται σε οργή μέσα από την επίδραση μιας υποβόσκουσας αλαζονείας; Ο Τζον Σνόου μου είναι απλά ένα ανέκφραστο πρόσωπο. Ίσως να είναι και τα χιόνια και τα σκοτεινότερα χρώματα, τι να πω. Και το περιφερειακό καστ: Ο πρόωρα χαμένος εναλλακτικός Κόναν Καλ Ντρόγκο- ο γκρίζας ηθικής Lord Friendzone- ο απολαυστικά ντούσμπαγκ Ντάαριο Ναχάρις- οι δράκοι- ο Grey Worm κι η Μισαντέι. Στα χιόνια οι περισσότεροι μοιάζουν ίδιοι, θες δε θες, και εν τέλει πουθενά δε συναντάς χαρακτήρες αρκετά πολύχρωμους και απολαυστικούς ώστε να νιώθεις πως ναι, θα μπορούσες και να παρακολουθείς μια διαφορετική σειρά αποκλειστικά πάνω σε αυτούς.

Όμως. Ύγκριτ.

Διότι αν για όλους τους παραπάνω -εντελώς συζητήσιμους, φυσικά- λόγους, ήμουν εξαρχής αρκετά αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντι σε ένα επεισόδιο αποκλειστικά επικεντρωμένο σε μια μεγάλη μάχη, που συμβαίνει σχετικά εκτός του αφηγηματικού context της σεζόν(*), και αφορά χαρακτήρες που κατά κύριο λόγο δε με νοιάζουν όσο τουλάχιστον μια ντουζίνα άλλοι, κάπου στην πορεία διαπίστωσα πως έβλεπα μαγνητισμένος. Και στο τέλος έβγαλα και μια φωνή κιόλας.

(*Σκεφτείτε πίσω την 4η σεζόν. Τι θυμόμαστε; Το φόνο του Τζόφρι, το σχέδιο του Λιτλφίνγκερ, την αφύπνιση της Σάνσα, το ξέσπασμα του Τύριον, τη μονομαχία Όμπερυν-Βουνού, τη σκηνή βιασμού της Σέρσεϊ. Άντε και την εκδικητικότητα της Ντενέρις, την προδοσία του Τζόρα, τη μη-σκηνή σεξ του Ντάαριο με τη Ντενέρις. Υπήρχε μια σκηνή μακελειού στο πανδοχείο πριν 4-5 επεισόδια, αλλά ειλικρινά, δε νομίζω πως στην χρωματική απόχρωση της συγκεκριμένης σεζόν, υπάρχει το βραδυνό μαύρου του χιονισμένου Βορρά. Η κορύφωση της σεζόν πάνω στη συγκεκριμένη ιστορία, δεν προκύπτει από απολύτως τίποτα.)

Ενώ λοιπόν μπορώ να κατανοήσω ένα σωρό ενστάσεις και προβληματισμούς πάνω στο θέμα του επεισοδίου και στην τοποθέτησή του, εν τέλει με κέρδισε απόλυτα ώσπου να εκτοξευτεί το τελευταίο βέλος- και τι βέλος.

Παρακολουθούμε μια αρκετά στάνταρ πλοκή από πλευράς ιστορίας, μια νυχτερινή επιδρομή στο όχι επαρκώς επανδρωμένο Τείχος και στο Castle Black από τα wildlings του Μανς Ρέιντερ.

Αφενός έχουμε ένα τεχνικό υπερθέαμα που και μόνο που δε νιώθεις πλέον την ανάγκη να το χαιρετήσεις ως τέτοιο, δείχνει πόσο πολύ έχει προχωρήσει η τηλεόραση σε επίπεδο καθαρά τεχνικό. Το “Blackwater” είναι ήδη ηλικίας 2 ετών, και πριν λίγους μήνες είδαμε τον Κάρι Φουκουνάγκα στο “True Detective” να στήνει ένα μονοπλάνο που θα το έβλεπε ο Μπράιαν ΝτεΠάλμα και θα ήθελε να κουτουλήσει την οθόνη του από συνδυασμό ζήλειας και χαράς. Το κατόρθωμα είναι ότι πλέον βλέπουμε ένα δεύτερο μισάωρο σαν αυτό του συγκεκριμένου επεισοδίου και δεν ξοδεύουμε 800 λέξεις θαυμασμού για το πώς συνέβη.

Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το πώς ο Νιλ Μάρσαλ σπάει μια θεωρητικά ξεροκόμματη μάχη σε επιμέρους στοιχεία ενδιαφέροντος και όχι πάντα με προβλέψιμο τρόπο. Κι επίσης το κάνει κινηματογραφώντας μερικά απίστευτα επιβλητικής ομορφιάς πλάνα στο εξωτερικό του Τείχους. Απειλή στο χιόνι: Σπάνια εντυπωσιακότερη. Ενώ λοιπόν έχεις παρενθετικά set pieces καθαρού εντυπωσιασμού (από τις ‘μου φεύγει η μαγκιά’ σκηνές στην κορυφή του Τείχους μέχρι το “Avengers”-τύπου σύντομο μονοπλάνο δράσης που κόβει 360 μοίρες την αυλή), τριγύρω τους συμβαίνουν μικρές ή μεγάλες ιστορίες ξεχωριστού ενδιαφέροντος, που όλες με τον τρόπο τους υπογραμμίζουν διαφορετικές έννοιες της αφοσίωσης. Στη μάχη, στο σκοπό, σε έναν άνθρωπο.

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τον Σαμ επειδή λειτουργεί στη μάχη με κίνητρο και σκοπό την προστασία της Γκίλυ, με την οποία μόλις επανενώθηκε, έχοντας παράλληλα επιτρέψει στον εαυτό του να αποδεχθεί αυτά που νιώθει για εκείνη. Διαφέρει ο τρόπος που ο Σαμ βάζει τη Γκίλυ πάνω από κάθε λογικό συμφέρον και διαταγή, με τον τρόπο που η εμμονή των wildlings να καταλάβουν το Castle Black μπαίνει πάνω από κάθε δικό τους λογικό συμφέρον ενάντια στον -υπαρκτό, πια- κίνδυνο των walkers που επέστρεψαν; Στις πιο ακραίες συνθήκες ζωής, θανάτου και διαρκούς απειλής, έχει ενδιαφέρον το πώς οι άνθρωποι στρέφονται στα ένστικτά τους -και όχι τη σύνεση- για καθοδήγηση.

Την ίδια ώρα, ένα από τα αγαπημένα μου b-plots του επεισοδίου ήταν εκείνο με τους άντρες που ανέλαβαν να προστατέψουν το πέρασμα από τον γίγαντα που επιβίωσε την αμυντικής γραμμής του τείχους. Εδώ παίζει μεγάλο ρόλο ο Μάρσαλ και η ευκολία με την οποία ξανά και ξανά στην καριέρα του έχει καταφέρει να πάρει ένα παντελώς εξωγενές πλάσμα και να το κάνει μέρος ενός κατά τα άλλα φαινομενικά ρεαλιστικού πλαισίου. Η κάμερά του κοιτάζει τους γίγαντες σα να μην είναι κάτι εξωπραγματικό ή αξιοσημείωτο, δεν τους εξερευνά, δεν τους ψηλαφεί, δεν τους κοιτάζει με δέος από πάνω ως κάτω. Είναι απλά εκεί, συνήθως μόνο λεπτομέρειες της επιβλητικής ύπαρξής τους. Το μεγαλείο και τον τρόμο που αποπνέουν, τον βιώνουμε λοιπόν μαζί με τους χαρακτήρες που αναλαμβάνουν να βρεθούν αντιμέτωποί τους.

Όταν ένας γίγαντας ανοίγει την πύλη και τρέχει μαινόμενος μες στο διάδρομο, ένιωσα πως έβλεπα τον Βίνσεντ στο “Beauty and the Beast” των ‘80s, σε σκηνές επίσης cheesy τρόμου και δέους. Ο Μάρσαλ υπογραμμίζει την κλειστοφοβία, οι διαστάσεις πλέον είναι σχετικές, ο γίγαντας καταλαμβάνει τον πλήρη χώρο γύρω του, είναι κυρίαρχος– εμπόδιό του, μισή ντουζίνα άντρες που, παντελώς τρομοκρατημένοι, βρίσκουν δύναμη να μείνουν στη θέση τους, μουρμουρίζοντας με όλο και μεγαλύτερη πειθώ τον όρκο της Φρουράς καθώς ο τρόμος πλησιάζει προς τα πάνω τους, καθώς οι διαστάσεις του γίνονται όλο και πιο τρομακτικά αληθινές, καθώς ο υπόλοιπος χώρος μειώνεται μέχρι πια να μην υπάρχει.

Εκπληκτική σκηνή, και ακόμα πιο εκπληκτικό πως δεν την είδαμε ποτέ να λύνεται μπροστά στα μάτια μας, παρά μόνο το pay-off της. Σημασία είχε η απόφαση. Hold the gate και τα λοιπά.

Ενδιαφέρον έχει που, από όσο με ενημέρωσαν, παρόμοιος ήταν ο τρόπος με τον οποίον λυνόταν και το κεντρικό στόρι του επεισοδίου, για το πώς ο Τζον στο βιβλίο απλώς έβρισκε την Ύγκριτ νεκρή, όπως και τους άντρες αυτούς στο λαγούμι. Πιθανώς δραματικά ακόμα πιο αποκαρδιωτικό, αλλά μιας και το είδαμε στο ένα στόρι, καλύφθηκα. Για να το πω αλλιώς, μου άρεσε που είχαμε την τελευταία τους σκηνή, που ο Τζον είδε την Ύγκριτ να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του.

Διότι, έτσι είχαμε και μια ύστατη πράξη αφοσίωσης του ενός προς τον άλλο. Ο Τζον μες στη φωτιά της μάχης, της χαμογελάει. Εκείνη, ακόμα σημαντικότερα, διστάζει. Φυσικά και θα συνέβαινε. Για την ακρίβεια, ό,τι κι αν συνέβαινε στην εξέλιξη αυτού του καταδικασμένου love story, τραγικό θα ήταν. Ένα ολόκληρο λοιπόν επεισόδιο, μια τεράστια μάχη, μισή ντουζίνα παράλληλα μικρο-plots, όλα αφιερωμένα στη σκιαγράφηση της ιδέας του loyalty μέχρι καταστροφής, με αποκορύφωμα αυτό. Την Ύγκριτ, που προηγουμένως ήταν αποφασισμένη να είναι εκείνη που θα πιάσει τον Τζον Σνόου στα χέρια της, να είναι αυτή που εν τέλει του επιτρέπει να μείνει ζωντανός. Με θύμα, την ίδια.

Στο τέλος του επεισοδίου ο Τζον Σνόου, έχοντας αφήσει πίσω του ορδές πτωμάτων ανθρώπων που πέθαναν για τον σκοπό, χάνεται αποφασισμένος στο άπειρο του πιο-απειλητικού-από-ποτέ λευκού, με μια υπόσχεση: Να βρει και να σκοτώσει τον Μανς Ρέιντερ.

Στο τέλος του επεισοδίου η επίθεση αποτυγχάνει, αλλά πλέον ο Μανς θα μπορεί να γνωρίζει πόσο αδύναμη είναι η γραμμή άμυνας του Τείχους. Και πώς θα επηρεάσει αυτή η αντιπαλότητα την επέλαση των Walkers; Αυτό είναι που κάνει την επικείμενη σόλο αποστολή του Τζον ακόμα πιο σημαντική. Αφενός με κίνητρο την προσωπική εκδίκηση, αφετέρου με διακύβευμα την πιθανή σωτηρία όλου του Γουέστερος. Ο τέλειος συνδυασμός δηλαδή.

Γι’αυτό και για πρώτη φορά στα 4 χρόνια που παρακολουθώ “Game of Thrones”, νιώθω αυτό που συμβαίνει στο Τείχος να με νοιάζει όσο οτιδήποτε άλλο στη σειρά. Είμαι σίγουρος ότι άμεσα θα μάθουμε για τη μοίρα του Τύριον, για τον Τζόρα και τη Ντενέρις, για τη Σάνσα και τον Λίτλφινγκερ, κι όλα αυτά. Όμως για αυτήν και μόνο τη στιγμή, αυτό το -καταδικασμένο να παραμείνει υποτιμημένο- επεισόδιο, εκτός από το ότι με κράτησε και με διασκέδασε και εν τέλει με καθήλωσε για τουλάχιστον όλο το δεύτερο μισό του, κατάφερε κάτι που μου φαινόταν αδύνατο: Με έχει πείσει να νοιαστώ για τον Πάγο σα να ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της σειράς.

***

Και τώρα, το φινάλε. Ως τότε, κουβεντούλα.

(Ο γνωστός κανόνας: Αυτά τα κείμενα γράφονται ύστερα από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου και δε λαμβάνουν υπόψη καθόλου ό,τι συμβαίνει στα βιβλία. Συνεπώς, οτιδήποτε υπάρχει παρακάτω στα βιβλία θεωρείται SPOILER και δεν θα δημοσιεύεται.)

Το “Game of Thrones” προβάλλεται κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα των επεισοδίων στην Αμερική.