Η αγαπημένη μου παραλία στην Ελλάδα

H παραλία Αβάλι στην Λευκάδα για τη Δώρα Τσαμπάζη

Ούτε Πόρτο Κατσίκι, ούτε Εγκρεμνοί, ούτε Κάθισμα. Στην ίδια πλευρά του νησιού που κοιτά προς Ιταλία, λίγα χιλιόμετρα μετά το Κάθισμα, υπάρχει η παραλία Αβάλι. Ερημική, με άσπρη άμμο, μερικά βραχάκια δεξιά και αριστερά και μια θάλασσα γαλαζοτυρκουάζ. Ελάχιστοι την γνωρίζουν και ευτυχώς για εμάς αυτό. Οι περισσότεροι στριμώχνονται στις εμπορικές παραλίες, ενώ το Αβάλι έχει την ίδια ακριβώς ομορφιά και είσαι μόνος. Λίγο κρασί, πολύ θάλασσα και το κορίτσι σου.

Οι Εγκρεμνοί στη Λευκάδα για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Παχιά άμμος. Γαλαζοπράσινα νερά. Απόκρημνα βράχια για να στήσουν το τέλειο σκηνικό για την υπέροχη αυτή θάλασσα. Βόλτα μέσα από μονοπάτι για να φτάσεις μέχρι εκεί. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια παραλία; Η Λευκάδα είναι έτσι κι αλλιώς η Dream Team των παραλιών και οι Εγκρεμνοί είναι ο Jordan τους. Μην τυχόν και σε πτοήσουν τα 350 σκαλοπάτια. Η πρώτη βουτιά θα σε ανταμείψει. Αν δεν έχεις κανονίσει διακοπές ακόμα για φέτος, μην το σκέφτεσαι. Μπες στο αυτοκίνητο, οδήγα προς τη Λευκάδα και φρόντισε να κάνεις την πρώτη βουτιά στους Εγκρεμνούς. Με ευχαριστείς αργότερα.

Ο Σίμος ο μικρός στην Ελαφόνησο για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Μπορούμε να πολλά για παραλίες. Ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του. Η αλήθεια όμως ότι η απόλυτη παραλία στην Ελλάδα δεν είναι άλλη από τον Σίμο, τον μικρό, στην Ελαφόνησο. Ότι πιο κοντινό υπάρχει στην “Παραλία” που πήρε το μυαλό του Λεονάρντο του Ντι Κάπριο. Το απόλυτο σκηνικό της λευκής άμμους και των τροπικών νερών. Που δεν είναι ούτε πράσινα, ούτε μπλε, ούτε τιρκουάζ. Είναι κάτι από όλα. Ιδανικό σκηνικό, έστω κι αν πλέον δεν υπάρχει το μπαράκι στη γωνία. Ιδανικό ακόμη κι αν μεγαλώσαμε και δεν είμαστε πια 22.

Το Ελαφονήσι στα Χανιά για τον Γρηγόρη Μπάτη

Εντάξει, όσο και να με κουράζει η Κρήτη με τις αποστάσεις της και οι νεοκρητικοί φαφλατάδες, θα παραδεχθώ πως εκεί αντάμωσα τις πιο γαμάτες παραλίες που ‘χουν δει τα μάτια μου. Εκεί στον Νότο, για την ακρίβεια. Στο Κεδρόδασος έμεινα παγωτό ένα βράδυ που κατάλαβα την ακριβή έννοια του όρου “ξαστεριά” και την επόμενη μέρα, έλιωσα (και πάλι) σαν παγωτό από την ομορφιά στο Ελαφονήσι. Ρε παιδιά αλήθεια τώρα, τι παραπάνω μπορώ να γράψω εγώ για την ιδιόμορφη και μοναδική ομορφιά στο Ελαφονήσι, από τις χίλιες εικόνες και τ’ άλλα τόσα συναισθήματα που σου γεννά, η παραπάνω εικόνα.

Ο Άγιος Σώστης Μυκόνου για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Δύσκολη απόφαση και πολλά τα κριτήρια. Καταλήγω στον Άγιο Σώστη της Μυκόνου γιατί συνδυάζει ομορφιά, καθαρά νερά και ωραίες αναμνήσεις. Τα χρώματα του κολπίσκου είναι φοβερά και απογειώνονται τις απογευματινές ώρες του ηλιοβασιλέματος. Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες από τις βόρειες παραλίες του νησιού, ο κόσμος της είναι ελάχιστος καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας λόγω αέρα (Νησί των Ανέμων είναι βρε παιδιά, πώς θα γίνει) και επειδή δε φτάνουν εκεί τα λεωφορεία, ενώ τη συστήνω ανεπιφύλακτα και (κυρίως βασικά) για απογευματινό μπάνιο. Καταλληλότατη ειδικά για όποιον θέλει να γνωρίσει την άλλη πλευρά του νησιού.

Το μπλε λιμανάκι στην Αστυπάλαια για τον Αντώνη Τζαβάρα

Το μπλε λιμανάκι είναι μικροσκοπικό και μπελαλίδικο. Για να το φτάσεις κάνεις trespassing σε ένα χωράφι και κατεβαίνεις ένα λοφάκι. Μπορεί να τα κάνεις όλα αυτά και να συνειδητοποιήσεις ότι έφτασες τρίτος ή τέταρτος, οπότε δεν χωράς και πρέπει να κάνεις μεταβολή και πίσω. Αν, όμως, πας πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, θα έχεις το προνόμιο να περάσεις μισή μέρα από τη ζωή σου σε μια ξεθωρισμένη καρτ ποστάλ, με φόντο το πιο παραμυθένιο κάστρο του Αιγαίου. Ιδανικό μέρος για να κάνεις γυμνισμό, έρωτα και μάταια σχέδια.

Η Ιταλίδα στο Κουφονήσι για την Έρρικα Ρούσσου

Όταν οι λέξεις κλειδιά είναι νησί, παραλία, χαλάρωση, η απάντηση που έχω να δώσω είναι μία και είναι φανταστική: Ιταλίδα, Κουφονήσια. Και ναι, το ξέρω ότι είμαι πιο προβλέψιμη και από τη βλακεία που θα κάνει ο Mr Bean, αλλά τι να κάνω αφού #τοαγαπωαυτοτονησι. Κάθε φορά που δεν είμαι καλά, κάθε φορά που είμαι καλά, κάθε φορά που θέλω να τα παρατήσω όλα και να γίνω χίπισσα και να πάρω τις θάλασσες, η μοναδική εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η ακόλουθη.

Το Πορί στο Κουφονήσι για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Στο Πορί φτάνεις με δύο τρόπους, είτε από τον πάνω δρόμο είτε περπατώντας παραλιακά. Προτίμησε το δεύτερο. Ξεκάθαρα! Μόλις αντικρίσεις μπροστά σου τούτο τον μαγικό κόλπο θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Σμαραγδένια νερά, χρυσαφένια άμμος και ένα cafe από πίσω να στέκει αρμονικά συμπληρώνοντας το όλο τοπίο. Έχει τρομερό φαγητό ενώ την στιγμή που πέφτει ο ήλιος μοιάζει ιδανική για να πιεις το κοκτέιλ σου. Αν έχει αέρα βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια οι kite surfers και το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Το άλλο συν της παραλίας είναι ότι λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται το Γάλα, μια σπηλιά με μια κρυφή παραλία που σε βγάζει στην απεραντοσύνη του Αιγαίου με μαγευτικό τρόπο.