Η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών παίρνει τη James Franco βιογραφία που αξίζει
Το ‘Disaster Artist’ θα σε κάνει να πεις “YOU’RE TEARING ME APART LISA” ξανά και ξανά.
- 19 ΙΟΥΛ 2017
Υπάρχει μια θεώρηση των πραγμάτων που λέει πως δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά ανάμεσα σε κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ κακό, και ως κάποιος που βαριέται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις ταινίες ‘τρία αστεράκια’ δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Είναι επίσης και ο λόγος που στην ιστορία του σινεμά θα γραφτεί το ‘The Room’ του Tommy Wiseau κι όχι το ‘Room’ του Lenny Abrahamson.
Η φρικωδώς κατασκευασμένη, γραμμένη και παιγμένη ταινία του Wiseau γυρίστηκε το 2003 και αποτελεί σήμερα μια ολοζώντανη κινηματογραφική εμπειρία με τρόπο που, δεν ξέρω, καμία ταινία από τις υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας εκείνης της χρονιάς δεν το έχουν καταφέρει. Τα κλιπάκια από τις πιο διαβόητες σκηνές του έργου αναπαράγονται διαρκώς στο YouTube και σαν κώδικές επικοινωνίας, ενώ σινεμά σαν το Prince Charles του Λονδίνου παίζουν το ‘The Room’ συνεχώς, φέρνοντας μάλιστα συχνά και τον σκηνοθέτη.
Δείτε εδώ κατάσταση:
“You can’t quit ‘The Room’,” εμένα μου λες; “It is my all-time favorite movie and I have no idea why.” SAME.
Ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας έγραψε λίγο καιρό μετά το βιβλίο ‘The Disaster Artist’ όπου εξιστορούνται αδιανόητα περιστατικά από τα γυρίσματα της ήδη κλασικής ταινίας, καθώς και η φιλία του με τον Wiseau. Το βιβλίο αυτό ανέλαβε να σκηνοθετήσει ΦΥΣΙΚΑ ο James Franco, του οποίου πέρσι στη Βενετία είχα δει μια διασκευή Steinbeck που ένιωθα πως είχε γυριστεί από τον ίδιο τον Wiseau, οπότε μιλάμε εδώ για σπάνιου καλλιτεχνικού μεγαλείου συναστρία. Συν τοις άλλοις ο Franco παίζει και ως Wiseau στην ταινία (μαζί του πρωταγωνιστεί κι ο Seth Rogen), κάνοντας το ‘Disaster Artist’ ένα αληθινό meta-project απαράμιλλης ομορφιάς.
(Αν διάβασες αυτή την παράγραφο και πραγματικά δεν είσαι σίγουρος ή σίγουρη αν μιλάω ειρωνικά ή αν όντως τα θαυμάζω όλα αυτά, σε παραπέμπτω στην αρχή του κειμένου.)
Το πρώτο teaser για τo ‘Disaster Artist’ (που ήδη αρχίζει να ψιλο-ακούγεται ακόμα και ως οσκαρικό χαρτί, θα βγω με πανό στους δρόμους) εμφανίστηκε χτες online και αποτελείται ουσιαστικά από μια σκηνή, δίνοντας το backstage μιας εκ των διασημότερων στιγμών του ‘The Room’.
Απόλαυσέ το τρέιλερ, εγώ γέλασα:
Την αυθεντική σκηνή, για να μη νομίζεις πως ο Franco υπερβάλει εδώ, τη βρίσκεις στο 1’12” αυτού του βίντεο, αλλά τι διάολο, δες το όλο:
Υποτιμημένη λεπτομέρεια στη σκηνή αυτή: Πώς από τη μία πλευρά της ταράτσας βρίσκεται ένας λόφος από τουριστικό νησί και στην άλλη πλευρά βρίσκεται, δεν ξέρω, το skyline από τη ‘Mary Poppins’. Ο άνθρωπος είναι μύθος.
Σε ένα παλιότερο τεύχος του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ αφιερωμένο στις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών, είχα αναλάβει (τι αναλάβει δηλαδή, ξύλο είχα παίξει για να το πάρω) να γράψω για το ‘The Room’:
***
Έχει χαρακτηριστεί ‘Πολίτης Κέιν’ του trash σινεμά, έχει αναπτύξει ισχυρό cult following με κόσμο που το παρακολουθεί σε μεταμεσονύχτιες προβολές στο Λος Άντζελες ξανά και ξανά, ο σκηνοθέτης Tommy Wiseau έχει γίνει αντικείμενο προφίλ από περιοδικά σαν το Wired. Ο έτερος πρωταγωνιστής του έχει γράψει βιβλίο πώς είναι να πρωταγωνιστείς στην καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Έχουν φτιαχτεί βιντεοπαιχνίδια εμπνευσμένα από αυτό το δράμα τριών προσώπων σε κλειστό χώρο.
Και στη διάρκεια όλης αυτής της καλτ αποθέωσης ενός αποστομωτικά ανίκανου φιλμ ερωτικής απόγνωσης, αποτυχίας, ζήλειας και πόθου, ο ίδιος ο Orson Welles του, ο Tommy Wiseau, παραμένει αίνιγμα στην πραγματικότητα όσο και εντός του φιλμ του. Δεν ξέρεις ποτέ αν έχει υπόψην του το αστείο ή αν συνεχίζει να νιώθει πως είναι σπουδαίος, πίσω από αυτό το δύσκολα ερμηνεύσιμο, φοβιστικά εξωτικό περιτύλιγμα της εμφάνισης ανθρώπινου σκιάχτρου με σπαστή Αυστριακή προφορά που είναι λες και κοροϊδεύει τον Arnold Schwarzenegger. Πρόκειται περί μιας αληθινής Μόνα Λίζα, για ένα πρόσωπο αποκρουστικά δυσανάγνωστο, στοιχείο που αναμφίβολα συνεισφέρει στην επέκταση του μύθου της ταινίας.
Ο Wiseau παίζει έναν επιτυχημένο τραπεζίτη που βλέπει τη ζωή του να καταρρέει όταν όλοι οι άνθρωποί του αρχίζουν να τον προδίδουν, αλλά ειλικρινά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το φιλμ κόστισε 6 εκατομμύρια δολλάρια αλλά μοιάζει πιο φτηνό από τις σοφτ τσόντες του Alter (και με παρόμοιες ερωτικές σκηνές κιόλας), διαδραματιζόμενο κατά βάση μέσα σε δύο εσωτερικούς χώρους όπου ο σκηνοθέτης στήνει το διαπροσωπικό δράμα του σα να επρόκειτο για να ένα μοντέρνο ‘Λεωφορείο ο Πόθος’.
Στην πορεία εισάγει και ξεχνά πλοκές, μας φλομώνει στα εναέρια stock πλάνα, μας δείχνει κουστουμαρισμένο φούτμπολ σε ταράτσες, γράφει διαλόγους αδιανόητης ανικανότητας στη σύνθεση, ερμηνευμένους με κακοφωνικό μπρίο από το καστ του αλλά κυρίως τον ίδιον, σε μια από τις αληθινά σπουδαιότερες φρικτές ερμηνείες όλων των εποχών.
Το φιλμ βγήκε σε περιορισμένη, πολύ-πολύ περιορισμένη διανομή, σε μια-δυο αίθουσες στο Λος Άντζελες, με μόνο πρόμο ένα γιγάντιο billboard, με τον τίτλο της ταινίας γραμμένo χρησιμοποιώντας μια από τις γραμματοσειρές που ανακαλύπτεις την πρώτη φορά που παίρνεις υπολογιστή, και με μοναδική οπτική πληροφορία το απειλητικό, δυσανάγνωστο, γκροτέσκο πρόσωπο του Wiseau να κοιτάζει το κοινό.
Απειλητικά; Με Απόγνωση; Με πόνο; Με ερωτική διάθεση; Με λαγνεία; Ποιος ξέρει; Ο κυριότερος λόγος της διάρκειας ζωής αυτής της ταινίας-κάρβουνο, ο καταλύτης που την κάνει διαμάντι, είναι ακριβώς αυτό το πράγμα που την κάνει και αυθεντικά άθλια: Η αδυναμία ανάγνωσης του κεντρικού ήρωα-δημιουργού. Στο πρόσωπο του Tommy Wiseau σχηματίζεις τη δική σου κοσμοθεωρία.
***
Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν το ‘Disaster Artist’ να φανεί αντάξιο του μεγαλείου του ‘The Room’, αλλά ξέρετε κάτι; Ακόμα κι αν είναι ταινία ‘τρία αστεράκια’ (αυτές που βαριέμαι), τουλάχιστον θα είναι μια ταινία ‘τρία αστεράκια’ για την καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Είναι κι αυτό κάτι.
KI ΑΛΛΟΣ JAMES FRANCO
