Τίποτα καλό δεν συμβαίνει στο Room 104
Ένα μυστηριώδες δωμάτιο μοτελ, ένα μάτσο μεσαίου βεληνεκούς guest stars, η αναρχική ευαισθησία των αδελφών Duplass και ήρθε και έδεσε το γλυκό.
- 12 ΣΕΠ 2017
Σε μια εποχή που κάθε σειρά, είτε το αξίζει είτε όχι, απαιτεί εκ μέρους μας ‘Game of Thrones’ μακροχρόνια δέσμευση, είναι σχεδόν λυτρωτικό να υπάρχουν κάποιες όπου μας ζητάνε απλώς, ταπεινά και σεβάσμια, ένα μισάωρο.
Ναι, το ‘Room 104’ δεν είναι σε καμία περίπτωση Black Mirror (δεν είναι σε καμία περίπτωση εξίσου τρομακτικό, ούτε μας δείχνει κάτι που δεν ξέρουμε), ούτε φυσικά επιδιώκει κάτι τέτοιο.
Πρόκειται για μια σειρά ανθολογίας 12 μισάωρων επεισοδίων, δια χειρός των Jay και Mark Duplass, όπου όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα συνεκτικό σημείο ανάμεσα στα επεισόδια (πέρα το location, δηλαδή ένα αδιάφορο δωμάτιο μοτέλ).
Αλλά ακόμη και τα ίδια τα επεισόδια δεν έχουν καμία θεματική λογική συνέχεια. Το ένα π.χ. μπορεί να αφορά ένα δαιμονισμένο παιδί που βασανίζει την babysitter του, το άλλο μια τελετή μύησης σε αίρεση που πάει στραβά και το αμέσως επόμενο μια μάχη ανάμεσα σε πρωταθλήτριες MMA ή ένα χορευτικό σόλο της καμαριέρας (από την πάλαι ποτέ πρωταγωνίστρια του Flesh and Bone, Sarah Hay).
Αυτό δηλαδή, η μη συνοχή, που αποτελεί ταυτόχρονα το μεγαλύτερο προσόν και το χειρότερο μειονέκτημα της σειράς. Ότι δηλαδή, ανοίγοντας κάθε επόμενο επεισόδιο, δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα.
Εξαρτάται, εντελώς και απολύτως, από τι φλασιά έφαγαν το συγκεκριμένο τριήμερο τα αδέλφια (που είχαν ως κανόνα να γυρίζουν ένα επεισόδιο κάθε 3 μέρες) και τον όποιο σκηνοθέτη φίλο τους επέλεξαν να το γυρίσουν. Τι τα θες, η indie πειραματική λογική που τους χαρακτηρίζει, πεθαίνει τελευταία.
Το ‘Room 104’ βγάζει μάτι ότι πρόκειται για μια σειρά που έχει φτιαχτεί με ‘Master of None’ επιπέδου μεράκι. Ότι οι Ντουπλάδες, όπως ο Woody Allen, έβγαλαν από το συρτάρι τους όλες τις καλύτερες ιδέες που είχαν για ταινίες που ποτέ δεν κατάφεραν να πάρουν το πράσινο φως.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επεισόδια όπου αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς ψιλοβαρετό θεατρικό μονόπρακτο. Ή άλλα που τελειώνουν πάνω που έχεις μπει στο ρυθμό και θέλεις μια ακόμη τζούρα πριν το -συνήθως απρόσμενο, αλλά όχι με εμμονικό, τύπου M. Night Shyamalan τρόπο- φινάλε.
Μπόνους η σχετική χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις ένα σχετικά γνώριμο πρωταγωνιστή να κάνει κάτι διαφορετικό για πάρτη τους, όπως η Melonie Diaz, ο Orlando Jones των American Gods ή -περισσότερο από όλους- ο James Van Der Beek του Dawson’s Creek.
Στο τέλος της ημέρας το ‘Room 104’, όπως ακριβώς και ένα κανονικό δωμάτιο μοτέλ, είναι ένα απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα στις ζωές μας, μεταξύ σειρών και χαρακτήρων που απαιτούν να υπογράψουμε μακροχρόνιο συμβόλαιο από εμάς.
Δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε όταν ανοίγουμε την πόρτα του. Ούτε είναι απαραίτητο ότι, όταν φύγουμε, θα θυμόμαστε απαραίτητα τι έγινε μέσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, πολύ γρήγορα, θα κλείσουμε την πόρτα πίσω. Αναζωογονημένοι (λίγο ή εντελώς) από αυτή την μικρή περιπέτεια, από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα στην καθημερινότητά μας.
KI ΑΛΛΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
