Πήγαμε μια μέρα, κατά λάθος, στο καζίνο

Δεν σκοπεύαμε να πάμε στο καζίνο. Φτάσαμε με την Φραντζέσκα και τον Γιάννη στο Club Hotel Casino Λουτράκι μία ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες της αίθουσας που θα φιλοξενούσε τα 27α Πελοποννησιακά Καλλιστεία, οπότε στο ‘τραπέζι’ έπεσαν δύο προτάσεις για το πώς να περνούσαμε το χρόνο μας: να πίναμε έναν καφέ ή να πηγαίναμε στο καζίνο. Συγγνώμη καφέ, αλλά οι πιθανότητες να κέρδιζες το ψευτοδίλημμα ήταν αντίστοιχες του σπανακόρυζου αν μετά το ‘ή’ υπήρχε η πίτσα.

Μόλις έμαθα πως ήμουν ο μόνος από την παρέα που είχε ξαναπάει σε καζίνο, έκανα ένα βήμα μπροστά από τα παιδιά, ‘φόρεσα’ το poker face του Phil Ivey και νιώθοντας την ευθύνη του πατέρα που πηγαίνει για πρώτη φορά τους γιους του στο γήπεδο, μπήκα στην αίθουσα του καζίνο κάπως έτσι:

Στα χέρια μας είχαμε από μία κάρτα εισόδου, η οποία περιείχε τα έξι ευρώ που πλήρωσε ο καθένας για να μπει στο χώρο. Έξι ευρώ που μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε παίζοντας σε κάποιο από τα εκατοντάδες μηχανήματα με φρουτάκια που είχαμε μπροστά μας. Θέλοντας να σταθώ στο ύψος της πρότερης εμπειρίας μου, ανέλαβα να παίξω πρώτος σε κάποιο από αυτά, αν και δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ φρουτάκια.

Η άγνοια μου για το πώς παίζονται τα φρουτάκια ήταν τέτοια που από τα περίπου δέκα κουμπιά που άναψαν μπροστά μου, όταν έβαλα την κάρτα στο μηχάνημα, δεν είχα ιδέα ποιο έπρεπε να πατήσω. Το έπαιξα άνετος και πάτησα εκείνο που μου φάνηκε ότι ήταν πιο φωτεινό. Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία το πιο φωτεινό. Κάτι ήθελε να μου πει. Και μου είπε. Στο πρώτο πάτημα, τα έξι ευρώ έγιναν εφτά. Στο δεύτερο τα εφτά, έγιναν οχτώ και δύο λεπτά αργότερα τα οχτώ είχαν γίνει τριάντα εφτά. Καθόλου άσχημα. Έβγαλα την κάρτα από το μηχάνημα και πήγα στο ταμείο να κάνω μάρκες τα τριάντα ευρώ και να τα μοιραστώ με τα παιδιά για να έχουμε να παίζουμε. Μέσα σε πέντε λεπτά είχα ήδη σταθεί αντάξιος στην ευθύνη της πατρικής φιγούρας που είχα αναλάβει.

Τα γοβάκια του Sex and the City

Τη σκυτάλη ανέλαβε η Φραντζέσκα, η οποία από την αρχή είχε σταμπάρει ένα μηχάνημα ‘Sex and the City’ στο οποίο αντί για φρουτάκια στην οθόνη περιστρέφονταν γόβες και μπουστάκια. ”Αυτό το μηχάνημα θα σου δώσει λεφτά”, είπε στην Φραντζέσκα η διπλανή της, μόλις την είδε να πλησιάζει. Μία κυρία γύρω στα 60 που άρθρωσε τις εφτά προαναφερθείσες λέξεις με τη σοφία που μιλούσε ο Αυγολέμονος για τις χήρες και τα ορφανά στον ιππόδρομο.

Μέσα σε πέντε λεπτά μπροστά από το συγκεκριμένο μηχάνημα είχαμε δει περισσότερα κολιέ και τσαντάκια από όσα μπορείς να συναντήσεις σε μια βόλτα σου στην Ερμού και το balance της Φραντζέσκας έφτασε από τα έξι στα ογδόντα εφτά ευρώ. Κάπου εκεί έσβησαν τα πάντα. Η οθόνη του μηχανήματος ‘Sex and the City’ μαύρισε και άρχισε ν’ ακούγεται ένα επίμονο ‘ίου-ίου-ίου-ίου-ίου’. Δύο ήταν τα πιθανά σενάρια: είτε η Φραντζέσκα είχε τερματίσει το παιχνίδι είτε είχε καταστρέψει το μηχάνημα. Σχεδόν βέβαιοι ότι είχε συμβεί το δεύτερο, αρχίσαμε να μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας για να φύγουμε, ώσπου στην οθόνη άρχισε να αναβοσβήνει η ένδειξη: ‘κερδίσατε 200 ευρώ’. Ο θηλυκός Αυγολέμονος κοίταξε τη Φραντζέσκα, της χαμογέλασε και ακούμπησε το δεξί του δείκτη στον αντίστοιχο κρόταφο.

Ακολουθεί ευχάριστο διάλειμμα για καλλιστεία:

”12 κόκκινο”, μου είπε μια φίλη μόλις της ανακοίνωσα ότι θα επέστρεφα στο καζίνο μετά τα καλλιστεία. Το εκάστοτε ’12 κόκκινο’ που θα σου πει κάποιος μόλις του αναφέρεις ότι είσαι στο καζίνο, πρέπει ν’ αρχίσει να διώκεται ποινικά. Πρώτον, γιατί το ’12’ είναι πάντα κόκκινο στη ρουλέτα, όπως και το ’11’ είναι πάντα μαύρο, επομένως το ’12 κόκκινο’ είναι πλεονασμός και δεύτερον, γιατί από τη στιγμή που κάποιος θα σου πει τι να παίξεις, σου στοιχειώνει τη βραδιά.

Αφού είτε θα ποντάρεις συνεχώς στο ’12 κόκκινο’ ‘μπας και’, με αποτέλεσμα να χάσεις σημαντικό ποσοστό των χρημάτων σου είτε δεν θα ποντάρεις καθόλου πάνω του και όταν βγει θα τραβάς τα μαλλιά σου, επειδή δεν άκουσες το προαίσθημα εκείνου που σου το είπε. Λες και σ’ ένα καζίνο δεν υπάρχουν μια ντουζίνα ρουλέτες και δεν βγαίνουν άλλα τόσα νούμερα το λεπτό. Επομένως, αγαπητή φίλη, την επόμενη φορά που θα προτείνεις σε κάποιον τι να παίξει, πες του κάτι του τύπου: ”Παίξε το 12, στις 21:57 στην ρουλέτα έξω δεξιά από το ‘Sex and the City’ ή σώπασε.

*Όχι, δεν βγήκε το ’12 κόκκινο’. Ναι, είμαι έξαλλος*

Μετά το ’12 κόκκινο’ αρχίσαμε να παίζουμε μαύρο-κόκκινο ή μονά-ζυγά. Αλλά όχι στην τύχη. Μία ώρα στο καζίνο είναι αρκετή για να νομίσεις ότι έχεις πιάσει το νόημα και ότι δεν παίζεις στη τύχη. Όπως στην σπουδαιότερη σκηνή στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, στην οποία ο Antonio Banderas μαθαίνει μια ξένη γλώσσα μόνο και μόνο επειδή την άκουσε να την μιλούν για μερικές ώρες:

Βέβαια, εκείνος όντως την έμαθε, ενώ εμείς στα επόμενα λεπτά απλώς χάσαμε ό,τι είχαμε κερδίσει την προηγούμενη ώρα. Ευτυχώς, η Φραντζέσκα δεν έβαλε χέρι στα κέρδη της.

Φεύγοντας από το καζίνο, μοιραστήκαμε με τον Γιάννη την ίδια σκέψη. Ότι από την επόμενη μέρα θα μελετούσαμε τακτικές ούτως ώστε να πηγαίνουμε κάθε μέρα στο καζίνο, να παίζουμε με σύνεση, να κερδίζουμε ένα μεροκάματο και να φεύγουμε. Ευτυχώς, μία εβδομάδα αργότερα, θεωρώ πιο πιθανό να μπορώ να μάθω μια ξένη γλώσσα αλά Antonio Banderas.