Η πιο μεγάλη αθλητική στιγμή μου

Τόσο οι άνθρωποι που γράφουν όσο και οι άνθρωποι που διαβάζουν το Oneman μοιράζονται ένα βασικό, οικουμενικό κοινό. Όλοι στα νιάτα μας ήμασταν σπουδαία αθλητικά ταλέντα, όλοι αφήσαμε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στον αθλητισμό να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Όλοι βλέπουμε στον καθρέφτη ένα σπουδαίο ταλέντο που πήγε χαμένο.

Σαν άλλοι απολυμένοι φαντάροι που έχουν όρεξη να εξιστορήσουν την πιο μυθική τους στιγμή με τα χακί, μοιραζόμαστε στιγμιότυπα απείρου αθλητικού κάλλους, περιμένοντας την ανάλογη ανταπόκριση στα σχόλια.

Τα καλά νέα είναι πως όσοι φοιτητές έχουν πραγματικά ταλέντο σε κάποιο άθλημα μπορούν, μέσω του εντατικού αθλητικού προγράμματος που προσφέρει το Deree – Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, να αποκτήσουν μια υψηλού επιπέδου εκπαίδευση από καταρτισμένους προπονητές παράλληλα με τις σπουδές τους. Σαν να λέμε ‘γκολ από τα αποδυτήρια’.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Carlo Fumagalli)

Το πρώτο και μοναδικό επίσημο σουτ, για τον Γιώργο Μυλωνά

Τη σεζόν 1996-97 είχα πάρει τη φανέλα του ενός από τα δύο βασικά στόπερ της ΠΕΡΑ ΚΛΟΥΜΠ στο σπίτι μου. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, το περίπου εξάμηνο που έμεινα στην ομάδα ο coach δεν με άλλαζε με τίποτα. Κοντρόλ, αντοχή και τσαμπουκά δεν είχα, ωστόσο ακόμα και σήμερα σκέφτομαι (για να νιώσω καλύτερα) πως όλο και κάτι θα έβλεπε σε μένα ως ειδικός που δεν μπορούσα (και ακόμα δεν μπορώ) να δω εγώ και με θεωρούσε έναν από τους στυλοβάτες της άμυνας της ομάδας (μιας άμυνας που σημειωτέον δεχόταν πέντε γκολ ανά ματς).

Ήμουν στόπερ αρχαίας κοπής. Από εκείνα που δεν περνούν το κέντρο ακόμα και αν η ομάδα τους παίζει τελικό Champions League και χάνει με 1-0 στο 89′. Στη μοναδική, λοιπόν, φορά που ο προπονητής με ξεκίνησε σε άλλη θέση και συγκεκριμένα σε αυτή του αριστερού μπακ, η ομάδα μου κατάφερνε να κρατάει το μηδέν στην άμυνα (στην επίθεση ήταν δεδομένο), ενώ έμεναν λίγα λεπτά για τη λήξη. Κάποια στιγμή πήρα την μπάλα πίσω από το κέντρο και άρχισα να καλπάζω προς την αντίπαλη περιοχή. Μόλις έφτασα στην αριστερή γωνία της μεγάλης περιοχής του αντιπάλου (αν δεν κάνω λάθος, με την ομάδα του Αγίου Θωμά από το Γουδί παίζαμε), έκοψα ταχύτητα, ζύγισα το πόδι μου και πήγα να βγάλω σέντρα προς το κεφάλι του επιθετικού μας που έβλεπα να κινείται προς το δεύτερο δοκάρι. Η μπάλα έφυγε από το δεξί μου πόδι, αλλά κατέληξε κατευθείαν στα χέρια του τερμοτοφύλακα, αφού αντί για σέντρα που αρχικά σκόπευα, είχα κάνει τελικά σουτ. Το πρώτο και τελευταίο μου, αφού από τον επόμενο αγώνα επέστρεψα στα καθήκοντά μου ως στόπερ.

Το κρακ που έκανε τους θεατές να βάλουν τα κλάματα, για τον Πάνο Κοκκίνη

Το ξέρω ότι με βλέπεις και σκέφτεσαι “αυτό το παλικάρι σίγουρα υπήρξε πρωταθλητής”, αλλά -επειδή το σούμο δεν ήταν ποτέ διαδεδομένο στην Καλλιθέα- δυστυχώς θα σε διαψεύσω. Κατά τα άλλα υπήρξα γνωστός στα ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ του Τροκαντερό για τα εξαιρετικά σκριν μου που έριχναν τον αντίπαλο κάτω (και μια ραβέρσα που θύμιζε τον ήρωά μου, τον ‘τρώω μια τούρτα την ημέρα’ Μιλίσεβιτς της ΑΕΚ). Και ναι, υπάρχει ένα αγωνιστικό γεράκι στη Σκοτία που ποτέ δεν θα ξεχάσει το ότι παραλίγο να το πνίξω (δεν άφησα το σχοινί την ώρα που έπρεπε, καθώς απογειωνόταν).

Το μεγαλύτερo, όμως, επίτευγμά μου, εκεί που σηκώθηκε ένα γήπεδο και με χειροκροτούσε, ήταν ένα απόγευμα σε ένα μουντιαλίτο στο Ρέντη. Τότε που, ενώ ήμασταν στην προθέρμανση (εννοείται πως έπαιζα τερματοφύλακας, τη φυσική μου θέση), πιάστηκε το αριστερό μου πόδι στο ‘γρασίδι’ και ακούστηκαν δύο διαδοχικά κρακ καθώς ο αστράγαλός μου γινόταν συντρίμμια. Η μικρή κερκίδα πάγωσε. Εγώ δεν πονούσα, άρα δεν το πήρα είδηση. Οι φίλοι μου με έβριζαν, γιατί τους χάλασε το παιχνίδι. Και το χειροκρότημα ήρθε ενώ με σήκωναν τέσσερα άτομα έξω για να με πάνε στο νοσοκομείο. Εντελώς ‘παρηγοριά στον άρρωστο’ φάση σου λέω.

Οι 11 πόντοι σε μία περίοδο, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Paul Connors)

Για να δώσω λίγο μεγαλύτερη βαρύτητα στα γραφόμενά μου, θα παραθέσω μια ιστορία από επίσημο αγώνα, κι όχι από κάποιο φιλικό σε 5×5 ή σε ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Ως μαθητής, ήμουν σταθερά μέλος της ομάδας μπάσκετ του σχολείου μου, γνωστής κι ως ‘έχουμε καλούς παίκτες αλλά δεν κερδίζουμε -σχεδόν- ποτέ’. Η ομάδα έπαιζε πάντα σε ανοιχτό που βρισκόταν στις εγκαταστάσεις του σχολείου, δεν έκανε σχεδόν ποτέ προπονήσεις και όλοι συμμετείχαμε για τη χαρά του παιχνιδιού κι επειδή ήταν άλλη μια καλή αφορμή να μαζευτεί η παρέα. Αν καμία φορά κερδίζαμε κιόλας, ακόμα καλύτερα.

Εγώ συνήθως έπαιζα καλά στις προπονήσεις, όμως στους αγώνες αγχωνόμουν και σπάνια έβαζα πάνω από 5-6 πόντους, κάτι που πάντα εξόργιζε τον προπονητή μας, έναν απόφοιτο του σχολείου, γύρω στα 5 χρόνια μεγαλύτερό μας, με τον οποίο είχαμε μια σχετική άνεση. Μια άνεση που εκμεταλλεύτηκε κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στο ανοιχτό μας, όταν μετά από ένα διστακτικό άστοχο σουτ μου, άρχισε να με βρίζει και να μου λέει να σουτάρω περισσότερο και να παίξω επιτέλους σοβαρά. Οι φωνές έπιασαν τόπο, αφού μέχρι να τελειώσει η περίοδος σκόραρα 11 πόντους, ανάμεσα στους οποίους κι ένα εντυπωσιακό γκολ φάουλ με σπάσιμο μέσης. Η επιβράβευση του κόουτς ήρθε με ένα “μόνο με βρισίδια παίζεις εσύ” όταν πήγα στον πάγκο για ξεκούραση. Αν θυμάμαι καλά, στο δεύτερο ημίχρονο έβαλα μόνο ένα καλάθι κι έχασα και αρκετά λέι απ, αφού μάλλον χρειαζόμουν νέο γύρο φωνών. Όσο για τον αγώνα, προφανώς και χάσαμε, αυτά δεν θέλουν ρώτημα.

Πρωτάθλημα από τον πάγκο, για τον Γρηγόρη Μπάτη

Στη μεγαλύτερη αθλητική μου στιγμή δεν ήμουν πρωταγωνιστής, δεν ήμουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου παρά μερικά δευτερόλεπτα, ωστόσο το χάρηκα όσο κανέναν άλλον αγώνα που έχω συμμετάσχει. Γύρω στα 12 και λίγο πριν τελειώσουμε το Δημοτικό, για έναν ανεξήγητο λόγο, τα περισσότερα αγόρια της τάξης και του σχολείου μου γενικότερα, δεν παίζαμε ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ, ούτε καν βόλεϊ, αλλά χάντμπολ. Ο ένας παρέσυρε τον άλλον και καταλήξαμε εκτός από τις καθημερινές στο προαύλιο του σχολείου, με τα περισσότερα παιδιά να συναντιόμαστε και τα σαββατοκύριακα στις προπονήσεις του Α.Ο. Λεωνίδα. H τύχη μας έφερε να συμμετάσχουμε σε τουρνουά σχολείων της γειτονιάς και ήμασταν το απόλυτο φαβορί. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, ονειρικά, ηδονικά στα μάτια μου. Λογάριασα όμως χωρίς τον ξενοδόχο που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο προπονητής.

Αυτός ο τύπος που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του, δεν με συμπαθούσε και δεν τον συμπαθούσα από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε. Θα μου πεις παράλογο να τσακώνεσαι από τόσο μικρός με τον προπονητή σου, θα σου απαντήσω σαφώς πιο παράλογο να μην συμπαθείς έναν 12χρονο. Μ’ αυτά και μ’ αυτά στα πρώτα ματς έπαιξα κάποια λεπτά (δεν ήμουν και ο καλύτερος της ομάδας, αλλά σε καμία περίπτωση και ο χειρότερος) και φτάσαμε στον τελικό να παίζω μονάχα μερικά δευτερόλεπτα, λόγω και ενός μικρού επεισοδίου που είχε κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Δεν θα ξεχάσω τα πρώτα λεπτά του τελικού στον πάγκο που η οργή μου ‘έβαψε’ κόκκινο το πρόσωπό μου, αλλά και τη στιγμή που πήρα απόφαση να βάλω τον εαυτό μου στην άκρη, να αγνοήσω τον προπονητή και να αφοσιωθώ στους συμμαθητές/συμπαίκτες μου. Και αλήθεια η χαρά που πήρα και ο τρόπος που πανηγυρίσαμε όλοι μαζί αυτό το πρωτάθλημα, θα μου μείνουν αξέχαστοι και θα διατηρούν αυτή τη στιγμή, στην κορυφή των αθλητικών μου αναμνήσεων.

Run for Your Life, για τον Θοδωρή Κουνάδη

Σχολικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Παίζουμε στο Ρουφ απέναντι σε λύκειο που δεν φημίζεται για τα… κολεγιόπαιδά του. Πηγαίνουμε χωρίς υποστήριξη στις κερκίδες, την ώρα που καμιά 100άρια τύποι μπιζάρουν τον αντίπαλο και μας βρίζουν από την αρχή. Ξεκινώ στα δεξιά της μεσαίας γραμμής και στο δεύτερο μέρος με γυρίζουν αριστερό μπακ. Πιστός στρατιώτης σκύβω το κεφάλι και περιμένω την ευκαιρία, καθώς η θέση μου είναι μπροστά. Και τη βρίσκω στις καθυστερήσεις σε αντεπίθεση όπου βγαίνω τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα και σκοράρω! Το παιχνίδι ολοκληρώνεται και… όχι δεν είναι αυτή η κορυφαία στιγμή, καθώς απλά μείωσα σε… 5-1. Το τρέξιμο που έκανα για να γλιτώσω από όσους πήδηξαν από την κερκίδα για να με κυνηγήσουν επειδή σκόραρα, είναι το αθλητικό μου Έβερεστ. Πότε βρέθηκα στο δρόμο και μέσα σε ένα ταξί, ούτε που το κατάλαβα. Εντάξει, δεν έτρεξα για τη ζωή μου, αλλά μερικές σφαλιάρες θα τις άρπαζα.

Τέταρτος Πανελληνιονίκης ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Γενικότερα με τον αθλητισμό η σχέση μου είναι αρκετά καλή. Κάτι μεταλλιάκια σε σχολικό επίπεδο σε μπάσκετ και βόλεϊ, αλλά και αργότερα σε διάφορα τουρνουά μπάσκετ και μπιτς βόλεϊ. Όμως το μεγαλύτερό μου αθλητικό επίτευγμα ήρθε ως παίκτης του βόλεϊ στα τμήματα υποδομής του Πανελληνίου. Τη σεζόν 2000-01, σε ηλικία 15 ετών, άνηκα στο ρόστερ της ομάδας παίδων, η οποία ξεκίνησε με την ελπίδα ότι θα καταφέρει τουλάχιστον να προκριθεί στη Β’ φάση του πρωταθλήματος της ΕΣΠΑΑΑ (Αθήνα και Ανατολική Αττική). Κι όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο, αφού φτάσαμε μέχρι το Final-4 του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, έχοντας προηγουμένως κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στην ΕΣΠΑΑΑ, χάνοντας στον τελικό από τον Πανερυθραϊκό, που μας είχε… πελάτες.

Στον ημιτελικό του Final-4 βρήκαμε απέναντί μας τον ανίκητο Ηρακλή, που ξεκίνησε εκείνη τη χρονιά ένα σερί 7 πρωταθλημάτων! Με τυπικές διαδικασίες μάς ‘καθάρισε’ με 3-0. Στον μικρό τελικό, στο κλειστό του Μετς, διεκδικήσαμε το χάλκινο μετάλλιο απέναντι στον Ολυμπιακό. Μπροστά με 2-0 σετ, αλλά καθίζηση στα τρία επόμενα και αντίο μετάλλιο. Η συμμετοχή μου σε όλο αυτό; Βασικός παγκίτης κατά κύριο λόγο, με λίγο χρόνο συμμετοχής. Μόνο στα ματς της Α’ φάσης είχα αγωνιστεί αρκετά και μάλιστα σε έναν αγώνα με τον ΓΣ Κυψέλης (σαν να λέμε ΗΠΑ – Αγκόλα στο μπάσκετ), είχα πάρει 12 άσους σε ένα σετ!

Το γκολ που μνημονεύεται ακόμα, για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Σχεδόν όλοι μας (όσοι έχουμε παίξει ποδόσφαιρο) έχουμε πετύχει κάποιο γκολ που το θυμόμαστε έντονα. Είτε σε επίσημα παιχνίδια, είτε σε φιλικά, είτε σε 5×5, είτε σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν τέτοιον τελευταίο, θα έλεγα πως πέτυχα το γκολ της ζωής μου. Σοβαρά τώρα. Με έναν από τους κολλητούς μου όταν θυμόμαστε τα μαθητικά χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετάξουμε μια ατάκα για ΕΚΕΙΝΟ το γκολ, που ήρθε από δική του έμπνευση και δικό μου τελείωμα. Ήταν λίγο μετά το Euro του 2004 κι ήταν ο λόγος να το ονομάσουμε μεταξύ μας ως το ‘γκολ αλά Χαριστέας’. Θυμάστε, εκείνο με τη Γαλλία που μας έστειλε στα ημιτελικά. Ο συμπαίκτης μου με μια τρομερή ενέργεια είχε περάσει δύο παίκτες βγάζοντας την πιο τέλεια σέντρα που είχε βγάλει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του. Κι η συνέχεια ήταν ακόμη καλύτερη. Πήδηξα στο Θεό (πραγματικά δεν ξέρω πώς) και έπιασα την κεφαλιά με την μπάλα να καταλήγει στη γωνία και τους αντίπαλους να κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα. Μπορεί να μην ήταν επίσημο γκολ, αλλά ήταν σίγουρα φάση για highlight και πανηγυρίστηκε με όσο πιο γραφικό τρόπο γινόταν. Έπρεπε.

4 πόντους στον Ολυμπιακό, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τα χρόνια που έπαιζα ‘μπάσκετ σε ομάδα’ είναι υπερβολικά θολά πλέον στο μυαλό μου. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχουν τέσσερις-πέντε αναμνήσεις που θα λέω και στα εγγόνια μου, κι ας αναγνωρίζω το ενδεχόμενο ότι μπορεί τελικά να μη συνέβησαν στην πραγματικότητα. Μπορεί να μην έπαιξα καν ‘μπάσκετ σε ομάδα’. Τέλος πάντων, είμαστε στα ‘μπασκετάκια’ στον Άγιο Νικόλαο στην Ηλιούπολη, ο ιστορικός Μαίανδρος του οποίου διατελώ αρχηγός φιλοξενεί τον Ολυμπιακό για την πρώτη κατηγορία παμπαίδων και εγώ βάζω δύο σουτ από μέση απόσταση και μάλιστα από πολύ δύσκολη γωνία. Το σκορ ήταν λίγα με πολλά κι εγώ, αφηνιασμένος από τα τρεξίματα πάνω κάτω, ρωτάω στο ημίχρονο τη γραμματεία πόσους πόντους έχω βάλει, (λες και δε θυμόμουν, εγώ που μέτραγα ακόμα και τις ντρίμπλες μου). Μια γλυκύτατη κυρία με τεράστια γυαλιά, μου λέει. “έχεις βάλει τέσσερις με δύο πολύ ωραία σουτ από το πλάι”. Αυτό ήταν, ο μύθος του σουτ μου κατακτούσε γραμματείες, αντίπαλες ομάδες, την Αθήνα και εν καιρώ όλη την επικράτεια. Αυτό που δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα είναι γιατί δεν με ζήτησε άμεσα για μεταγραφή ο Ολυμπιακός. Μάλλον θα με φάγαν τα κυκλώματα.

To πέναλτι που έδωσε τον τίτλο, ο Πάνος Σεϊτανίδης

(AP Photo/Luca Bruno)

Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει διαβάζοντας τα παραπάνω, στο Oneman έχουν βρει στέγη όλα τα μεγάλα χαμένα ταλέντα του ελληνικού αθλητισμού. Προφανώς η αφεντιά μου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Γυρίζω το χρόνο δύο δεκαετίες πίσω για το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Τύπου. Πιτσιρικάς μαθητευόμενος τότε στο αθλητικό τμήμα της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, δεν θα μπορούσα παρά να συμμετέχω στην ποδοσφαιρική ομάδα του καναλιού. Πριν γελάσεις, εκείνη την εποχή στο θεσμό έπαιζαν με δελτία-μαϊμού παίκτες μικρών κατηγοριών άλλοι προσλαμβάνονταν από ΜΜΕ απλά για να παίζουν μπάλα στις ομάδες τους, είχαμε προπονητή (με μόνιμο και χαρακτηριστικό σύστημα το ‘3’ το οποίο κανείς μας δεν γνώριζε), κάναμε προπονήσεις μεσοβδόμαδα, πριν τα μεγάλα ματς μέναμε σε ξενοδοχείο(!) και άλλα που σήμερα φαντάζουν Sci-Fi. Η πρώτη μου χρονιά ήταν σεζόν προσαρμογής, έψαχνα θέση στο γήπεδο, έπαιζα λίγο και στον χαμένο τελικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη κάηκα στο ζέσταμα αφού μπήκα αλλαγή στα χασομέρια. Την επόμενη χρονιά όλα άλλαξαν.

Όντας 25 κιλά κάτω σε σχέση με σήμερα, άρα κατηγορία φτερού, όταν επιτέλους μου έδωσαν θέση στα άκρα της επίθεσης, μεταμορφώθηκα σε Μιραλάς. Με 17 τεμάχια ήμουν πρώτος σκόρερ στο δρόμο για έναν ακόμα τελικό. Αυτή τη φορά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μόνο που για τον μεγάλο τελικό εμφανίστηκαν όλοι οι παλιοί, όλες οι ‘ντίβες’ που σνόμπαραν εκείνη τη σεζόν κάποιους αγώνες, με αποτέλεσμα να βρω μία όμορφη θέση έξω δεξιά στον πάγκο. Τελικά έπαιξα, κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο στην παράταση και ήμουν πιο αόρατος και από φάντασμα.

Και πάμε στα πέναλτι. Μετά από 8-9 εκτελέσεις έχουμε ισοπαλία, είμαι ο επόμενος. Ο αντίπαλος χάνει το δικό του άρα διώχνει κάθε άγχος από πάνω μου γιατί σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να έστελνα τη μπάλα στους Αγίους Αναργύρους. Κάνω το σταυρό μου παρότι δεν πιστεύω σε Θεία, στήνω τη μπάλα και κάνω μερικά βήματα πίσω. Στο τέρμα απλώνεται ο κορυφαίος γκολκίπερ του πρωταθλήματος αλλά δεν είχε καμία σημασία, ήμουν πλέον σίγουρος για τον εαυτό μου. Το τόπι κατέληξε στο πλεκτό της δεξιάς του γωνίας και εγώ στο χορτάρι με μία στρατιά ανθρώπους από πάνω μου να πανηγυρίζουν. Την επόμενη σεζόν την πέρασα ως επί το πλείστον στον πάγκο.

Buzzer-beater στους Τράχωνες, ο Θέμης Καίσαρης

Τη μεγαλύτερη αθλητική στιγμή μου την έχω καταθέσει ξανά, πάλι σε κοινό κείμενο του Oneman, για τη φορά που έγινα ήρωας. Πρόκριση στα πέναλτι, έβαλα το τελευταίο και έπιασα το τελευταίο. Χαμός. Οπότε τώρα θα καταθέσω την αμέσως επόμενη.

Οκτώβριος 1995. Το εφηβικό τμήμα μπάσκετ του Αθλητικού Ομίλου Βουλιαγμένης αντιμετωπίζει εκτός έδρας τους Τράχωνες. Αντιπαθητικοί. Μεγάλη κόντρα, πάντα επεισοδιακοί οι αγώνες στην έδρα τους, σε ένα ανοιχτό που πάντα είχε κόσμο δίπλα στις γραμμές να μας βρίζει. Ντέρμπι, πόντο-πόντο. Δύο λεπτά πριν το τέλος, κάνω την επαναφορά από κάτω και παθαίνω Μπάρλοου, τη βγάζω έξω. Στο time-out περιμένω πως ο Ασλανίδης θα με κάνει αλλαγή, αλλά νοιώθω τόσο καλά που πριν προλάβει να πει λέξη φωνάζω “πάμε γερά στην άμυνα, δεν το βάζουν, θα κερδίσουμε”. Με κρατάει μέσα, ρίχνω τάπα, όλα καλά, έχω διορθώσει το λάθος.

Περίπου 15 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, το ματς είναι ισόπαλο και ο Ψωμάς, ο σκόρερ μας έχει δύο βολές. Μέσα η πρώτη, μέσα και η δεύτερη. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, παρότι ήμουν ο ορισμός του ‘κάνω ό,τι πρέπει’, αρνούμαι να επιστρέψω στην άμυνα. Παγώνω, μένω στην επίθεση, μαζί με τον αντίπαλο ψηλό και οι Τράχωνες κάνουν επίθεση 4vs4. Καταλαβαίνω πως έχω αφήσει άδεια την ρακέτα τη στιγμή ακριβώς που ο αντίπαλος έχει ολοκληρώσει το coast-to-coast κι έχει αφήσει ανενόχλητος την μπάλα στο καλάθι. Ισοπαλία και φταίω.

Μένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο Ψωμάς παίρνει γρήγορα την μπάλα έξω απ’ τη ρακέτα μας κι εφορμά στην αντεπίθεση με δεξιά ντρίμπλα, με έναν αντίπαλο να τον κυνηγάει. ‘Ανοίγω’ προς τα αριστερά για να του αφήσω τον δεξιό διάδρομο και να πάρω τον ψηλό μαζί μου. Ο Ψωμάς αποφασίζει να κάνει σταυρωτή, κλείνει αριστερά, μπαίνει στη ρακέτα και χωρίς κανέναν λόγο μου δίνει την μπάλα, αντί να εκτελέσει ο ίδιος. Λίγο πιο πίσω από εκεί που ήταν ο Πρίντεζης στην Πόλη.

Πεταχτάρι δεν ήξερα να κάνω, την έπιασα και σούταρα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, πάνω απ’τα χέρια του αντιπάλου. Η κόρνα της γραμματείας ακούστηκε στον αέρα. Μόνο διχτάκι.

Όλος ο πάγκος μέσα, ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου. Ήρωας τη φορά που δεν έκανα αυτό που έπρεπε και άφησα ξεκρέμαστη την ομάδα στην άμυνα.

ΥΓ1. Καλοί μου άνθρωποι στους Τράχωνες, εσείς που τότε μαγνητοσκοπούσατε όλα τα παιχνίδια, δίνω όσο-όσο για την κασέτα αυτού του αγώνα.

ΥΓ2. Ρε Στέλιο, τέταρτος Πανελληνιονίκης; Και τέταρτος και νικητής;

Όπως είπαμε και πριν, για αναγνώστες που θέλουν να συνδυάσουν σπουδές και πραγματική καριέρα στον αθλητισμό, το Deree – Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος προσφέρει εντατικά αθλητικά προγράμματα που γεννάνε πρωταθλητές. Αυτές οι ευκαιρίες δεν χάνονται.