‘It’: Το φαινόμενο που θα αλλάξει τον τρόμο

Το είδαμε, το αγαπήσαμε και ανυπομονούμε να το δεις κι εσύ. Μετά το ρεκόρ των 500 εκατομμυρίων δολαρίων στο παγκόσμιο box office, το μετάλλιο της πιο επιτυχημένης R-rated ταινίας στην ιστορία και την προσπέραση που έκανε στον ‘Εξορκιστή’ στα ταμεία, το ‘Chapter 1’ του φρέσκου ‘It’ βρίσκεται στους ελληνικούς κινηματογράφους. Το PopCode μοιράζεται τον ενθουσιασμό του μαζί σου στο παρακάτω review.

“We all float down here. You’ll float, too”.

ΤΟ ΚΑΣΤ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Ιωσηφίνα: ΟΣΚΑΡ ΣΤΟΝ JACK DYLAN GRAZER.

Μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος σε σώμα 13χρονου.

Όχι, αλήθεια τώρα, τι χαρισματικό πλάσμα ήταν κι αυτός και όλο το καστ των παιδιών. Θέλω να πω ότι ήταν standout και ο Finn Wolfhard του ‘Stranger Things’, αλλά νιώθω σαν να προδίδω το υπόλοιπο παρεάκι. Σούπερ τυπάκια όλα, καθόλου ενοχλητικά με τον τρόπο που γίνονται τα παιδιά πολλές φορές στο σινεμά, και από τις περιπτώσεις που ανάμεσά τους μάλλον θα βρούμε μελλοντικούς ηθοποιούς με πάπυρο για βιογραφικό. Φάνηκε ότι είχε γίνει καλή δουλειά και behind the scenes για να δέσει η χημεία τους που ήταν υπέροχη. Τα προτιμώ πολύ ξεκάθαρα από το παιδικό καστ της μίνι σειράς.

Οι ανθρώπινοι Κακοί του King είναι πάντα όσο επιβλητικά είναι και τα τέρατά του, οπότε πριν τον Pennywise τα περισσότερα από τα παιδιά έχουν ήδη δεθεί για να αντιμετωπίσουν τους bullies του σχολείου. Το γεγονός αυτό και η διάθεσή τους να πάρουν κοντά τους και όποιον άλλον βρίσκεται στο περιθώριο προφανώς και σε βάζει κατευθείαν με το μέρος τους, αλλά η άλλη φάση που λάτρεψα ήταν ότι δεν έδειχναν – και δίκιο είχαν – καμία εμπιστοσύνη στους μεγάλους. Ήταν απομονωμένα και, όπως συνέβαινε στις καλύτερες σπιλμπεργκικές ταινίες των ’80s, οι ενήλικες δε θα μπορούσαν να τους βρουν ποτέ λύση.

Σε επίπεδο χαρακτήρων, υποψιάζομαι ότι και μόνο βάσει ποσότητας ο κάθε θεατής θα βρει να κολλήσει με άλλον μέσα στο Losers Club (κορίτσια ατυχήσατε, το Smurfette Principle καλά κρατεί), αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό βρήκα πως ένα από τα πιο απολαυστικά πράγματα στην ταινία ήταν ότι μιλούσαν όλα τους σαν παιδιά και όχι όπως ένας σεναριογράφος φαντάζεται ότι μιλούν τα παιδιά. Και – σοκ!- βρίζουν. Εύγε.

Θοδωρής: Ξέρεις σε ποια σκηνή συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει αυτό που βλέπω; Όταν βουτάνε όλα τους στη λίμνη και κοιτάζονται για μια τελείως ειρηνική στιγμή ενώ το επίπεδο του νερού βρίσκεται στο μέσο του προσώπου τους. Σε εκείνη τη στιγμή δεν κουβαλάνε κανένα στερεότυπο και καμία προκατάληψη ως προς το πώς πρέπει κανείς να φέρεται και να νιώθει βάσει του πώς μοιάζει, είναι απλά βλέμματα και επικοινωνία. Κι αυτό είναι κάτι που το στηρίζει η υπόλοιπη ταινία, που καταφέρνει τελείως αβίαστα να συμπεριφέρεται σε όλους τους χαρακτήρες της σαν ανθρώπους κι όχι κινούμενες stock περιγραφές. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον πως το χοντρό αγοράκι δεν είναι εκεί για να βγάζει η ταινία γέλιο ή ως ο ‘πολύχρωμος sidekick’, αλλά ως αληθινός χαρακτήρας που νιώθει, θέλει, γουστάρει. Αυτό επεκτείνεται σε όλους και όλες.

Το πρώτο μεγάλο στοίχημα μιας τέτοιας ταινίες είναι να σε ρουφήξει μέσα της σε επίπεδο νοιαξίματος χαρακτήρων, κι αυτό είναι κάτι που το κατάφερε πάρα πολύ γρήγορα και πάρα πολύ εύκολα. Θα ήθελα να είχε γίνει περισσότερη δουλειά σε κάποια σημεία (δεν είναι όλοι εξίσου αναπτυγμένοι) όμως είναι πολύ σαφής η διάθεση (και η ικανότητα) να συνδεθεί ο τρόμος του Αυτού με τα προσωπικά arcs απελευθέρωσης όλων των πιτσιρικιών. Είναι εξαρχής όλα τους άνθρωποι. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ιωσηφίνα: Χαίρομαι που αναφέρεις τον Ben, είναι το πιο σαφές παράδειγμα χαρακτήρα που δεν κυκλοφορεί με φορετά στερεότυπα. Ο King γενικά δεν έχει υπάρξει διαχρονικά εκείνος που θα πάρει στερεοτυπικούς ρόλους για να τους φέρει τούμπα, αλλά οι παιδικοί χαρακτήρες του ειδικά είναι πολύ ανθρώπινοι κι αυτό μεταφράστηκε στην ταινία. Ίσως γι’ αυτό απογοητεύτηκα λίγο που η πρωτότυπη για την ταινία σκηνή διάσωσης της Beverly υπέκυψε σε κλασικά εικονογραφημένα, ειδικά μετά την εκπληκτική απόδοση της σκηνής του απόλυτου φόβου της στο μπάνιο. Σε γενικές γραμμές όμως, ναι, πολλά, πολλά thumbs up στα παιδιά, έχω ήδη ξενερώσει που στο ‘Chapter 2’ θα τα έχουμε μόνο σε φλάσμπακ.

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Θοδωρής: Ωραία, μιας και το έθεσες ας πιάσουμε το θέμα δομή. Καταρχάς μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον σαν πείραμα και μόνο. Το ότι βγαίνει μια ταινία που ουσιαστικά έχει προαποφασισμένο σίκουελ το οποίο μάλιστα δε θα περιλαμβάνει σε κεντρικό ρόλο κανέναν από τους ηθοποιούς που θεωρητικά μόλις αγάπησες ως θεατής, και το οποίο παίζει περισσότερο με όρους διλογίας παρά παραδοσιακής συνέχειας. Πιο κοντά δηλαδή σε ‘Kill Bill vol. 2’ παρά σε ‘Aliens’. Ακόμα όμως κι αν δεν υπήρχε συνέχεια, ακόμα κι αν δεν ξέραμε πως υπάρχει άλλο τόσο στόρι, το ωραίο είναι πως αυτό το πράγμα που είδαμε, έτσι, από μόνο του, λειτουργεί ωραιότατα. Είναι ένα υπέροχο coming of age στόρι όπου, ταιριαστά, όλα τα αλληγορικά στοιχεία είναι τρόμος, επειδή φυσικά και θα ήταν τρόμος. Κινηματογραφικά, δομικά, νιώθω πως βγάζει νόημα, και ούτε καν ένιωσα ως θεατής πως με έκλεβε κάποιος, ή πως τέντωνε μια ιστορία να την σπάσει στα δύο απλά και μόνο επειδή θα μου πάρει έτσι διπλό εισιτήριο.

Ιωσηφίνα: Ίσα-ίσα που νομίζω ότι εάν έκαναν απόπειρα να κάνουν το συγκεκριμένο τούβλο για βιβλίο μία μόνο ταινία, θα ήταν καταστροφή. Ξέρω πως κάποια στιγμή είχε πέσει στο τραπέζι να γίνουν τρεις οι ταινίες κι εκεί ίσως θα μιλούσαμε για εταιρίλα και κλέψιμο, αλλά ως έχουν τα πράγματα βαίνουν πολύ καλώς. Να ‘ναι καλά και τα φλάσμπακ που θα μας εξασφαλίσουν λίγο ακόμα παιδικό καστ.

*κάπου εδώ ρωτήσαμε τη γνώμη του ειδικού Στιβενκινγκολόγου του PopCode*

Γιάννης Σαχανίδης: Πετιέμαι για να πω μερικά πραγματάκια για το βιβλίο: Το ‘It’ δε χωρίζεται σε 2 μέρη, όπως συνέβη/θα συμβεί με τις ταινίες. Η πλοκή πηδά συνεχώς, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, από τους μικρούς του Losers Club στο 1957/58 στους πια ενήλικες χαρακτήρες στο 1984/85. Οι 2 ιστορίες τρέχουν παράλληλα (με αρκετή δόση foreboding, αφού το μάτι του αφηγητή τα βλέπει όλα, του αρέσει του King να το κάνει αυτό) και η αφήγηση γίνεται με τρόπο που χτίζει προς 2 ξεχωριστές κορυφώσεις στο τέλος του μυθιστορήματος.

Το βιβλίο θα μπορούσε πάντως να είναι πραγματικά 2, πιο φυσιολογικού μεγέθους, ιστορίες. Παρότι για τον King του 1986 το μέγεθος ήταν σημαντικό, το κινηματογραφικό ‘It’ δεν έχει τις ίδιες ανάγκες και μπορεί πολύ εύκολα, λόγω της δομής του βιβλίου, να ξεφύγει από τον τρόπο που ο συγγραφέας το έβαλε στο χαρτί. Είναι μια σπουδαία, τρομακτική ιστορία ενηλικίωσης και ο αντίκτυπος των γεγονότων της πρώτης ταινίας θα φανεί ξεκάθαρα από το πρώτο λεπτό της δεύτερης.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Η Μεγάλη Βίβλος του Stephen King

ΤΑ ’80S KAI H ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ιωσηφίνα: Μιλώντας για εταιρίλα στο μεταξύ, όταν είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά ότι θα μεταφέρουν την ιστορία από τα ’50s στα ’80s, το eyeroll μου έπιανε σβέρκο. Και ναι, μιλάω ως τεράστιος φαν του ‘Stranger Things’, αλλά εντάξει, έτσι όπως πάει το πράγμα σε μια διετία θα ακούμε ’80s και θα σπάμε οθόνες. Διαψεύστηκα πολύ ευχάριστα όμως γιατί η δεκαετία είναι παρούσα μεν, αλλά η έμφαση που της δίνεται γίνεται με έναν οργανικό τρόπο που δεν ενοχλεί καθόλου. Το πιο ’80s πράγμα στην ταινία δεν είναι ούτε τα ρούχα, ούτε τα τραγούδια των New Kids on the Block. Είναι η αίσθηση ότι βλέπεις μια ταινία που φτιάχτηκε τότε. Το ‘It’ είναι τέλειο old school σινεμά και η απόδειξη πως το δεν-τις-φτιάχνουν-έτσι-πια δε χρειάζεται να ισχύει.

Θοδωρής: Τα ’80s αυτής της ταινίας είναι καταπληκτικά. Πάντα μέσα από το πρίσμα της ’80s μονομανίας της εποχής δηλαδή, γιατί κατά τα άλλα και πάλι ποπ είναι. (Έβλεπα προχτές το ‘Donnie Darko’ στις Νύχτες Πρεμιέρας και σκεφτόμουν ότι στις αρχές των ’00s τα τέλη των ’80s μοιάζανε με τα μέσα των ’90s. Κλείνω αυτή την παρένθεση πριν απολυθώ.) Αλλά τελοσπάντων ναι, το σκηνικό χρησιμοποιεί το πολυπαιγμένο σκηνικό ως αφηγηματικό μοχλό απώλεις αθωότητας, καθώς η απεικόνιση δεν εξαντλείται σε αφίσες και μουσικά περάσματα, αλλά βουτάει ένα τσικ βαθύτερα. Στο πώς δηλαδή κάθε τέτοιο γνώριμο στοιχείο του ’80s ψηφιδωτού κρύβει πίσω κάποιον συνήθως domestic εφιάλτη. Ζητήματα αυτοεκτίμησης, καταπίεσης και περιθωριοποίησης γίνονται αντικείμενο horror εξερεύνησης. Είναι horror Spielberg!

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ Ο PENNYWISE

Ιωσηφίνα: Είναι παντελώς horror Spielberg, είναι ακριβώς αυτό το vibe του. Μιλώντας για τρόμο, θα πω ότι η ταινία έχει πολύ καλή δουλειά στο build-up των scares, ειδικά στα σημεία που σε χαλάρωνε με χιούμορ για να σου κόψει το αίμα λίγο αργότερα. Νιώθω ότι μπορεί η πολλή χρήση του κλόουν να ξενίσει κάποιους, να αισθανθούν ότι χάνει τη δύναμή του από την πολλή έκθεση δηλαδή, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα ότι υπήρχε ανάγκη να γίνει ο He Who Must Not Be Named της ταινίας. Παρ’ όλα αυτά, η μετουσίωση των φόβων των παιδιών όσο δε βλέπουμε τον ίδιο τον Pennywise είναι όντως οι πιο επιδραστικές στιγμές της ταινίας (και δύο jump scares που δε σποϊλάρω προφανώς αλλά προκάλεσαν ρήψη καφέ και αντανακλαστική αγκωνιά σε πλευρά διπλανής μου). Ως highlight τέτοιας σκηνής θα αναφέρω ξανά τον φόβο της Beverly που απεικόνισε με εξαιρετικό τρόπο τον τρόμο που της προκαλεί η μετάβασή της από παιδί σε γυναίκα – με όσα αυτό συνεπάγεται για τη σχέση με το σώμα της, τη σεξουαλικότητά της και τη σχέση με τον πατέρα της – και τον φόβο του Eddie που πραγματικά με ψάρωσε τελείως.

Θα πω επίσης πως ακριβώς επειδή η ταινία σπιλμπέργκιζε τόσο όπως είπαμε παραπάνω, δεν περίμενα ότι θα το έριχνε τόσο έξω με την αρχική σκηνή του Georgie, τις σκηνές του bully με τον πατέρα του και την τελευταία σεκάνς στην κρυψώνα/υπόνομο του Pennywise. Κι ας με είχαν προειδοποιήσει με R rating. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ.

Θοδωρής: O τρόμος στο φιλμ είναι φανταστικός. Έχουν φέρει τον Chung-hoon Chung, τον διευθυντή φωτογραφίας του Park Chan-wook, κι αυτή η κίνηση είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη στο μέινστριμ αμερικάνικο σινεμά τρόμου από τότε που ο James Wan αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ο άνθρωπος δεν αφήνει ούτε ένα κάδρο να μοιάζει νωχελικό ή ενός επιπέδου, και κινηματογραφεί την όλη περιπέτεια σαν ένα haunted house εμπνευσμένο από τις genre ευαισθησίες ενός John Carpenter. Ούτε τη φρίκη τσιγγουνεύεται η ταινία, ούτε χάνει καθόλου ευκαιρίες να συνδέσει τις παιδικές πληγές με μεστά τινάγματα, σαν συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου.

Και στο κέντρο όλου αυτού βρίσκεται ο Pennywise του Bill Skarsgard ο οποίος είναι φανταστικός. Στην σωματικότητά του, στην ένταση των μανερισμών του, ακόμα και στο ότι δεν γίνεται ποτέ επαναλαμβανόμενος στα τικ του. Μπαίνει με τρελή άνεση στο πάνθεον των μοντέρνων σινε-villains. Είναι γενικά από αυτές τις ταινίες που τις διασκεδάζεις και μετά θες να δεις την επόμενη δουλειά κάθε ανθρώπου που εμπλέκεται σε αυτήν.

Ιωσηφίνα: Ο Skarsgard τα πήγε φοβερά. Αν δεν ακολουθούσε τον Tim Curry θα γινόταν εύκολα ο de facto Pennywise στη θέση του de facto Pennywise. Μέσα μου ο Curry είναι ακόμα λίγα βήματα μπροστά γιατί ήταν λιγότερο τερατώδης, σαν τον υπερcreepy γείτονά σου που βάφτηκε κλόουν για να σε κοψοχολιάσει. Η υπόστασή του ως πιο ανθρώπινη δηλαδή με ανατρίχιαζε ακόμη παραπάνω, αλλά ναι, ο Skarsgard θα μπει κι αυτός εύκολα στο γκάλερι υπερ-κακών (και σε εφιάλτες).

* Το ‘It’ κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.