Η αδιάκριτη γοητεία της γρανίτας Σπρώξε-Γλύψε

Όλα ξεκίνησαν μία Δευτέρα. Από εκείνες τις Δευτέρες που παρακαλάς -ικετευτικά- να γίνει κάτι και για σένα, να μετρήσει σαν Παρασκευή. Κάτι σαν το ανέκδοτο με τον Εβραίο και το Σάββατο, αλλά στο λιγότερο σόκιν. Μία τέτοια Δευτέρα λοιπόν, στο γραφείο ακούστηκε η εξής ατάκα: «Ρε παιδιά, θέλω ένα παγωτό». Μην με πιέζεις δεν μπορώ να σου πω σε ποιον ανήκει (ακούς, Δημητρόπουλε;). Η στοιχομυθία που ακολούθησε ήταν η εξής:

-Αχ, ναι και εγώ (εγώ)

-Ναι αλλά δεν ξέρω τι (Άγνωστος Θ)

-Μήπως θες ένα σπρώξε γλύψε; (εγώ)

Περιττή η περιγραφή της αμέσως επόμενης σκηνής, ωστόσο μιας και το ξεκίνησα, ας το τελειώσω σωστά…

Ακριβώς όπως το φαντάζεσαι, λοιπόν: Άρχισαν όλοι να γελάνε. Όλοι. Στα διπλανά γραφεία. Στα διπλανά μαγαζιά. Δεν έχω εικόνα αλλα φαντάζομαι ότι κάτι αντίσοιχο συνέβη και στους διπλανούς πλανήτες. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκείνης ακριβώς της -καθόλου παρασκευιάτικης- Δευτέρας, με έπιασε ένα κρίμα και ένα άδικο. Και μία ανάγκη να υπερασπιστώ αυτό το τόσο αδικημένο αγαπημένο προϊόν των παιδικών, εφηβικών, καλέ-μέχρι-σήμερα-το-τρώω χρόνων μου.

Πριν το κάνω, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τον πρώτο τίτλο μίας αναζήτησης του λήμματος Σπρώξε- Γλύψε στο Google…

Κύρ-Κώστα, πιάσε ένα μάλμπουρο κι ένα σπρώξε-γλύψε για το μικρό.

#δενυπαρχεισωτηρια

Παρόλα αυτά, είμαι αποφασισμένη. Βάζω το ταγεράκι μου, πιάνω κότσο το μαλλί, φοράω γυαλιά και «διαμαρτύρομαι».

Πράγματι, το σχήμα της γρανίτας είναι φαλλικό.

Και, πράγματι, ανεξαρτήτως μάρκας (αλήθεια δεν ήξερα ότι υπάρχουν διάφορες -θα το συζητήσουμε παρακάτω όμως αυτό) όλοι την έχουμε μάθει ως σπρώξε-γλύψε, μία ατάκα που ίσως, μπορεί, εντάξει σίγουρα παραπέμπει σε μία συγκεκριμένη σεξουαλική πράξη.

Ωστόσο, ερωτώ: «Είναι ή δεν είναι η πιο γευστική συσκευασμένη γρανίτα»;Σιωπή, δεν ολοκλήρωσα. «Στο άκουσμα της λέξης γρανίτα, είναι ή δεν είναι η πρώτη που μας έρχεται στο μυαλό»; Ρητορικές οι ερωτήσεις μου, προφανώς.

Έχουμε και λέμε-τρώμε λοιπόν (επιγραμματικά για να μην μας λιώσει)…

1. Είναι ελαφρύ. Δεν σε φουσκώνει. Τουναντίον, ειδικά αν διαλέξεις γεύση λεμόνι θα έλεγα ότι σε βοηθάει να χωνέψεις.

2. Είναι υγιεινό. Δεν περιέχει γάλα, συνεπώς δεν χρειάζεται τόσα συντηρητικά όσα το παγωτό.

3. Είναι απολαυστικά δροσιστικό. Είτε διαλέξεις πορτοκάλι είτε φράουλα είτε λεμόνι είτε και τα δύο μαζί (υπάρχει και αυτή η εκδοχή) η ουσία δεν αλλάζει. Δεν χορταίνεις να το γλύφεις (Σόρι).

4. Δεν είναι τόσο παχυντικό. Εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα παγωτά (ακόμα και με εκείνα των 0% λιπαρών) έχεις τις λιγότερες θερμίδες.

5. Αποτελεί μία από τις πιο αθώες αναμνήσεις.

Τελευταίο, άφησα το γεγονός ότι πρόκειται για το μοναδικό ίσως προϊόν που κανείς δεν ασχολείται με τη μάρκα του. Για παράδειγμα, το ξυλάκι το θες Boss. Ο πύραυλος,  Algida να είναι και ό,τι να ναι. Το κυπελάκι «παίζει» μεταξύ Nirvana και Ben & Jerry’s.

Για όλα αυτά τα παραπάνω και επειδή #φτανειπια με την καζούρα στην τέλεια αυτή γρανίτα και επειδή πρέπει να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο να «δω κάτι» θα κλείσω αυτό εδώ το κείμενο κουνώντας απειλητικά και ρυθμικά πάνω κάτω το χέρι μου και θα πω το εξής βαρύγδουπο:

Υ.Γ.1 : Η μόνη επιτρεπόμενη θέση είναι αυτή στο κάτω μέρος της συσκευασίας ώστε να σπρώξεις το περιεχόμενό της, και να το βάλεις στο στόμα σου.

Υ.Γ.2: Αυτό:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΡΩΞΕ-ΓΛΥΨΕ.

Ευχαριστώ.