Ο Δημήτρης Μυστακίδης καθαρίζει τη φήμη του ρεμπέτικου

Δώδεκα χρόνια στην μπάντα του Νίκου Παπάζογλου και ακόμα περισσότερο στο πλευρό του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο μουσικός, καθηγητής και συγγραφέας Δημήτρης Μυστακίδης ήρθε στο Rec και το Ραδιόφωνο 24|7 για μια συνέντευξη γύρω από τις διαφορές του ρεμπέτικου με τον ‘γκρικ μουζάκα’ και το ‘τζατζίκι’, αλλά και για την παράνοια πίσω απ’ την απόφαση που κρατά την Ηριάννα στη φυλακή.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Το ρεμπέτικο σαν είδος δεν χρειάζεται κάποια καταξίωση. Την έχει κερδίσει έτσι κι αλλιώς μετά από τόσα χρόνια που υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Τα λάθη σχετικά με το ρεμπέτικο θεωρώ ότι τα κάναμε εμείς οι μουσικοί που υποτίθεται πως αγαπάμε αυτό το είδος και το παρουσιάζουμε ζωντανά”.

“Έχω παίξει πολύ στο εξωτερικό και έχω δει πώς παρουσιάζεται οτιδήποτε ελληνικό προς τα έξω. Είχαμε την τάση να βγάζουμε έξω το ρεμπέτικο με μια φολκλορική διάθεση. Πώς έχουμε το τζατζίκι και τον μουσακά και το γκρικ σάμερ, με την ίδια λογική προσπαθούσαμε να βγάλουμε προς τα έξω το ρεμπέτικο. Και λίγο μουσική του περιθωρίου, και λίγο μαγκιά και λίγο τα ναρκωτικά…”

“Εγώ αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να βγει με άλλες εκφάνσεις το ρεμπέτικο και να δείξω και να καταλάβω αν ο κόσμος αντιλαμβάνεται την πραγματική καλλιτεχνική αξία που έχει αυτό το είδος. Το κάνω εδώ και δύο χρόνια περίπου, το σύνολο των συναυλιών είναι δέκα. Το καλό είναι ότι έγιναν σε δύσκολα κοινά, όπως αυτά των βορείων χωρών, και η ανταπόκριση ήταν πάρα πολύ καλή φτάνει να βρίσκεις τον τρόπο να μεταφέρεις το συναίσθημα, αφού δεν μπορούν να καταλάβουν τα λόγια”.

“Ο δίσκος (σ.σ. ‘Amerika’) πέρασε από διάφορα στάδια όταν τον έφτιαχνα. Ξεκίνησα με αφορμή τη μέθοδο της τσιμπητής κιθάρας, γιατί όλοι μου οι δίσκοι έχουν έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Ξεκίνησα να ηχογραφώ με μια συγκεκριμένη κιθάρα, στην πορεία όμως διαβάζοντας και για την ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης, πετούσα κάποια από τα τραγούδια που είχα γράψει, δεν μ’ άρεσε ο ήχος της κιθάρας, τα ξανάγραψα με άλλες κιθάρες και όσο προχωρούσε η έρευνα για το τι συνέβαινε εκεί, άλλαζα και τα κομμάτια”.

“Στην ουσία, προσπάθησα αυτός ο δίσκος να περιγράφει το ταξίδι ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να φύγει από τον τόπο του και κάνει όλο το τεράστιο ταξίδι για να φτάσει στην Αμερική και όλη τη διαδικασία ένταξής του σ’ αυτήν την καινούργια ζωή”.

“Για έναν πάρα πολύ περίεργο λόγο, ήξερα από πάρα πολύ μικρός τι θα κάνω. Το ότι θα γίνω μουσικός το ήξερα από το δημοτικό. Θυμάμαι που πηγαίναμε τότε στις οικογενειακές ταβέρνες στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και καθόμουν και χάζευα τους μουσικούς. Τους έβλεπα και τους θαύμαζα από μικρός”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Δημήτρη Μυστακίδη:

“Ήμουν δώδεκα χρόνια με τον Νίκο Παπάζογλου και μάλιστα από πολύ μικρός. Πήγα στην ορχήστρα του 22 χρονών. Ήταν μεγάλο σχολείο. Κάναμε τεράστιες περιοδείες, φεύγαμε 60-70 μέρες κάθε καλοκαίρι, δεν άφηνε κάστρο για κάστρο και νησί για νησί. Όπως ήταν και στο τραγούδισμά του μοναδικός και ιδιαίτερος, έτσι ήταν σε όλα. Είχε καταπληκτικό κριτήριο. Αντιλαμβανόταν τις καλές μουσικές με μία ακρόαση, από μακριά”.

“Λαϊκό είναι οτιδήποτε απευθύνεται στον πολύ κόσμο. Όλες αυτές οι μουσικές έχουν τη μήτρα τους στην παραδοσιακή μουσική. Άλλα παιδιά που ξεπήδησαν από αυτή τη μήτρα είναι καλά, άλλα άτακτα, άλλα κακά. Η Πάολα αυτή τη στιγμή είναι λαϊκό τραγούδι, πώς θα γίνει δηλαδή; Αφού την ακούει η μισή Ελλάδα. Είτε μας αρέσει είτε όχι”.

“Στο δικό μου μυαλό, δεν υπάρχει καλή ή κακή μουσική αυτή τη στιγμή. Αν θες να σου πω για το παρελθόν, η δεκαετία του ’80 είχε πολλή σαβούρα, δεν θυμάμαι να βγήκε κάτι καλό. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν μπορώ να το κρίνω ακόμα, γιατί συμβαίνει τώρα”.

“Για μένα παρανοϊκό είναι το να πνίγονται άνθρωποι στη θάλασσα γιατί απαγορεύεται να μπουν νόμιμα σε ένα πράγμα που έχουμε ονομάσει σύνορο. Για μένα παρανοϊκό είναι να μπαίνει μια κοπέλα στη φυλακή και να καταδικάζεται σε δεκατρία χρόνια γιατί κάποιοι δικαστές θέλησαν να τηρήσουν το γράμμα του νόμου και να το ερμηνεύσουν όπως αυτοί θέλουν”.

“Προτεραιότητα έχει ο άνθρωπος όποιος κι αν είναι. Στην περίπτωση της Ηριάννας που είναι μια ακραία περίπτωση αδικίας, ο νέος κόσμος δεν θα μπορούσε να μην αντιδράσει. Το ότι πολλοί θεωρούν ότι οι 40.000 άνθρωποι που ήρθαν στη συναυλία ήρθαν για τα ονόματα πάει να υποβαθμίσει την αντίδραση των ανθρώπων στην κατάφωρη αδικία με την Ηριάννα”.

Το Rec με τον Δημήτρη Μυστακίδη μεταδόθηκε το Σάββατο 14 Οκτωβρίου στο Ραδιόφωνο 24|7.