Το καλό τρολ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης, η 24Media αφήνει λίγο χώρο στο Καλό, σε τέσσερα από τα μεγαλύτερα sites της. Το Sport24, το News247, το Oneman και το Ladylike φιλοξενούν από ένα διήγημα που ενδέχεται να σε κάνει να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Με περισσότερη κατανόηση. Με περισσότερη ψυχραιμία. Με περισσότερη καλοσύνη. Έτσι κι αλλιώς, ο άλλος τρόπος του να βλέπει κανείς τα πράγματα – ο καχύποπτος, ο θυμωμένος, ο βιαστικός – έχει αποτύχει προ πολλού.

(Εικονογράφηση: Χρήστος Καράμπελας)

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να φτάσω σε αυτό το σημείο.

Ήθελα να σε κάνω να ιδρώσεις, να σε πιάνει το στομάχι σου κάθε φορά που αναγκάζεσαι να σβήνεις τα σχόλια μου. Ήθελα να σε στήσω στη γωνιά, χωρίς διέξοδο. Γιατί είμαι άνθρωπος κακός.

Μερικές φορές αισθάνομαι σαν ύαινα που τρέφεται από τα απομεινάρια ενός φόνου που έστησε μόνη της αλλά άφησε κάποιον άλλον να τον εκτελέσει. Σαρκοφάγο που τρέφεται με το κουφάρι της ψηφιακής παρακμής των άλλων. Έτσι ένοιωθα μέχρι πρόσφατα. Και τώρα προσπαθώ να σου εξηγήσω το μέσα μου, σου ζητώ να με ακούσεις πέντε δέκα λεπτά. Μπορείς; Δεν θα μου πάρει παραπάνω.

Δεν θα κοιτάζω το κινητό μου, δεν θα στέλνω μηνύματα, δεν θα χαζεύω πουθενά όσο μιλάμε. Μόνο εσένα θα κοιτάζω και την μπάρα. Θα σε κοιτάζω μες στα μάτια, όπως προχθές το πρωί. Θυμάσαι; Εσύ με χάζευες τρομαγμένος, αλλά εγώ δεν σε έβλεπα. Μπροστά μου είχα μια απροσδιόριστη εικόνα και σκόρπιες σκέψεις. Τυλιγμένος στο μπουφάν μου, κάτω από την κουκούλα μου, σου την είχα στημένη, σε παρακολουθούσα ένα μήνα. Ήμουν εκεί χωρίς να το ξέρεις. Σκιά σου στην πραγματικότητα, σκιά σου και πίσω από το πληκτρολόγιο μου.

Μελετούσα προσεκτικά τις κινήσεις σου, έμαθα που μένεις, τσέκαρα κάθε πότε βγάζεις τον σκύλο βόλτα, πότε πας και πότε έρχεσαι από τη δουλειά, πότε πετάγεσαι στο περίπτερο για τσιγάρα. Γιατί όλα αυτά; Γιατί με είχες εξοργίσει. Άσε με να σου πω.

Ήθελα να έρθω να σε βρω και να σε κάνω να μου ζητήσεις να δείξω έλεος. Το πάλεψα στα social media, δεν μου βγήκε, δε με άφησες να μου βγει, κι αποφάσισα να το κάνω από κοντά, τετ α τετ, να νιώσω το δέρμα σου, να αισθανθώ τις φλέβες σου, να απολαύσω να παγώνεις, να χορτάσω με την έκπληξη σου, να σπάσω αυτή τη λεπτή ειρωνεία και το μέτρημα που έχεις στα κείμενα σου, αυτή την αψεγάδιαστη κριτική ματιά που τόσο ζηλεύω. Ξέρεις να βγάζεις λεφτά, γράφοντας εκλεπτυσμένες πίπες. Έτσι τις έχω βαφτίσει εγώ. Γράφεις, βελτιώνεσαι, προσπαθείς. Εγώ όχι πια. Πάνε τρία χρόνια από τότε που απολύθηκα από την εφημερίδα κι εσύ συνεχίζεις. Τι σκατά έκανες καλύτερο από μένα; Μάλλον αυτά που δεν πρόλαβα εγώ να κάνω τις μέρες που ήμουν κοντά σου, στο διπλανό γραφείο.

Προχθές το πρωί ήθελα να σε φέρω στα όρια σου. Μα δεν υπολόγιζα ότι έχεις παιδί. Πώς γίνεται να έχεις παιδί; Θέλω να πω, δεν το είχες αναφέρει ποτέ στη δουλειά. Ξέρω πως είσαι χωρισμένος, αλλά για παιδί, ποτέ, καμία αναφορά; Με κοιτάζεις ακόμη με απορία. Δίκιο έχεις, άσε με να τα βάλω σε μια σειρά.

Μήνες τώρα δεν έχω δουλειά. Όχι, δεν στο λέω για να με δικαιολογήσεις, αλλά θέλω να το ξέρεις. Σήμερα ξύπνησα, μπήκα στην μπανιέρα, έφαγα όρθιος ένα πρωινό, μια φέτα τυρί με ένα κομμάτι ψωμί δηλαδή, ήπια τρεις γουλιές σκέτο καφέ και έψαξα να βρω ένα παντελόνι φόρμα καθαρό να φορέσω για να πάω μέχρι τον ΟΑΕΔ. Δεν βρήκα, πήρα ένα από το καλάθι με τα άπλυτα και βγήκα. Κοιτάχτηκα πεταχτά στον καθρέφτη δίπλα από την είσοδο του σπιτιού. Γένια μηνών. Έχω ξεχάσει τι σημαίνει ξύρισμα, έχω ξεχάσει πως είναι να βγαίνεις ραντεβού. Η ζωή μου συμπυκνώνεται σε μία φράση: “Να πληρώσω τη σύνδεση μη μου κόψουν το ίντερνετ”. Γιατί αυτό κάνω, ζω μέσα στο ίντερνετ.

Ζω μέσα σε φόρουμ, σε κοινωνικά δίκτυα, σε εφαρμογές γνωριμιών, σε chat rooms, σχολιάζω σε sites, όλα τα sites, από ενημερωτικά και αθλητικά, μέχρι γυναικεία και επιστημονικά, από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάνοντας μικρά διαλείμματα για να παίξω online με δυο παλιούς φίλους που μου ξέμειναν από τον στρατό.

Κι εσύ, συνεχίζεις τη ζωάρα σου. Κείμενα για lifestyle μαλακίες: πώς θα χτίσεις ευκαιρίες μέσα στην κρίση, πώς θα ντυθείς έξυπνα και οικονομικά, ποιος celebrity θα σε εμπνεύσει καλύτερα για να προχωρήσεις τη ζωή σου χωρίς γκόμενα και με λίγα λεφτά, πώς θα γίνεις αυτοδημιούργητος entrepreneur, ποιες είναι οι καλύτερες tedx ομιλίες που μπορείς να βρεις στο ίντερνετ, πώς θα δείχνεις γαμάτος χωρίς να γαμάς, πώς το ένα πώς το άλλο. Πίπες. Πίπες γραμμένες ωραία όμως ρε φίλε. Αδιανόητο. Σε παραδέχομαι γι’ αυτό. Καλλωπίζεις το σάπιο σύστημα, αρωματίζεις τα σκατά, κάνεις τη βρώμα να φαντάζει γλυκιά. Ναι, ξεφεύγω. Ομολογώ πως γράφεις με τρόπο εμπνευσμένο, δε λέω. Αλλά ενώ έχεις αυτό το ταλέντο, αυτή τη λεπτή ειρωνεία που σου έλεγα και πριν στα γραπτά σου, γιατί δεν απαντάς στα μηνύματα μου ρε Κοσμά; Γιατί δεν απάντησες σε εκείνο το ένα μήνυμα που είχε για μένα όλη τη σημασία;

Αυτό ακριβώς σου έγραφα και πριν από μια βδομάδα ακριβώς. “ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑΣ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΣ;”. Κεφαλαία γράμματα. Στη γλώσσα του διαδικτύου, σημαίνει “φωνάζω”, το γνωρίζεις. Inbox. Το μήνυμα μου εστάλη, παραδόθηκε, διαβάστηκε από εσένα που έχεις κλειδώσει τον ‘τοίχο’ και δεν μπορώ να σου γράψω πια. Μόνο like μπορώ να σου κάνω και να σου βάλω μια καρδούλα. Κρίμα που δεν υπάρχει emoticon ‘άντε γαμήσου’ να σου έβαζα καμιά δεκαριά σε τυχαίες αναρτήσεις. ΓΑΜΗΜΕΝΕ, έγραψα ακόμη μια φορά και πάτησα το enter.

Δεν ήταν ένα μήνυμα σαν όλα τα άλλα. Δεν ήταν ένα σχόλιο σαν τα προηγούμενα. Ξεβρακώθηκα, αποφάσισα να σου στείλω το μπλογκ μου, το προσωπικό κι ανώνυμο μπλογκ μου. Εγώ που είμαι ένα από τα πιο γνωστά τρολ του twitter, αποθηκεύω τους φόβους, τις πραγματικές μου αγωνίες εκεί. Κανείς δεν βλέπει το πρόσωπο πίσω από τη μάσκα. Ήθελα όμως να μάθεις εσύ, γιατί απλά και μόνο περίμενα να μου πεις μια γνώμη. Να μου πεις αν μπορώ ακόμα να γράφω καλά.

Καμία απάντηση. Το διάβασες όμως. Καμία απάντηση. Ιδρώτας. Τρέμουλο στα χέρια. Αυτό με έπιασε, θυμάμαι ήταν 3.30 το πρωί πριν από τρεις Τρίτες. Ξύπνιος ήσουν, online. Δεν κοιμάσαι νωρίς ε;

“Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο”. Αλήθεια σου λέω, έχω γίνει ένα από τα καλύτερα τρολ που κυκλοφορούν εκεί έξω. Να σου δείξω; Ή τηρούμε ακόμα τους κανόνες; Όχι κινητά, μόνο face to face; Αυτό που ήθελες πριν τη συνάντηση δηλαδή. Οκ, τηρούμε τους κανόνες, όχι κινητά, μόνο face to face. Πάνο, βάλε δύο σφηνάκια, τεκίλες. Κίτρινες.

Ήρθα λοιπόν προχθές έξω από το σπίτι σου. Περίμενα πίσω από την κολόνα της ΔΕΗ. Σε είδα να ανοίγεις την κεντρική πόρτα. Έβαλες μια φωνή. “Γιώργο, αργούμε”. Δεν κατάλαβα. Σε πλησίασα αργά, ήθελα να νομίζεις πως είμαι τυχαίος περαστικός. Σε πλεύρισα αθόρυβα και σε σκούντησα στην πλάτη. Γύρισες. Καθόλου δεν έχεις αλλάξει ρε πούστη εδώ και τρία χρόνια. Ίδιος είσαι. Ίδια φλώρικα πουκάμισα φοράς. Μεταξύ μας, τα παπούτσια σου είναι χάλια, τουλάχιστον αυτά που γράφεις κάντα πράξη ρε άνθρωπε, για εσένα τον ίδιο. Σκαρπίνια. 35 χρονών, κυκλοφορείς με ’80s σκαρπίνια. Τέλος πάντων.

Σκέφτηκα να σε αρπάξω από τον λαιμό και να σε κολλήσω στον τοίχο. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα να σου φέρνω μια γερή γροθιά στη μύτη. Εγώ που δεν είχα χτυπήσει ποτέ άνθρωπο, δεν είχα επιτεθεί σε κανέναν. Μόνο ψηφιακά το είχα κάνει και το κάνω, ποτέ από κοντά. Ποτέ δεν είχα παίξει ξύλο, ποτέ δεν είχα ρίξει μπουνιά, ούτε καν στο δημοτικό.

Την ώρα που το σκεφτόμουν όλο αυτό, καύλωσα στιγμιαία. Ήταν σαν να χτυπάω τα μούτρα μου στον τοίχο μετά από χυλόπιτα που για κάποιο λόγο θα είχα ρίξει εγώ ο ίδιος στην γκόμενα των ονείρων μου. Στη Σάλμα Χάγιεκ ας πούμε. Φαντάζεσαι να έριχνα χυλόπιτα στη Σάλμα Χάγιεκ; Χαχα.

Έπρεπε να σε έβλεπες. Με αναγνώρισες αλλά δεν καταλάβαινες τι γίνεται. Ο εγκέφαλος δεν μπορούσε να τα επεξεργαστεί όλα αυτά. Ήμουν έτοιμος, μα δεν μπόρεσα. Σε έσπρωξα και σε είδα να σωριάζεσαι στο πεζοδρόμιο. Το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν “είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας που έχω γνωρίσει στη ζωή μου”. Κι ύστερα είδα τον γιο σου να κατεβαίνει τα σκαλιά. Πάγωσα. Μια βοή βούλωσε τα αυτιά μου και αυτός ο βόμβος σταμάτησε από το δικό σου “γιατί ρε Αντρέα”; Με επανέφερες στην πραγματικότητα σε δέκατα του δευτερολέπτου. Δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. Ούτε τώρα ξέρω. Ξέρω πως δεν μπορώ άλλο να σου στέλνω μηνύματα και να μη μου απαντάς. Και μου απάντησες. Και μου ζήτησες να τα πούμε από κοντά. Και είμαι εδώ. Και δεν ξέρω τι αισθάνομαι πλέον, όλα είναι μπερδεμένα. Όλα ήταν μπερδεμένα εξ αρχής.

Πάνο, βάλε δύο μπέρμπον ακόμα. Το ένα με πάγο. Το άλλο σκέτο. Και δύο σφηνάκια. Τρία, το ένα για σένα. Σε ευχαριστώ Κοσμά που βρεθήκαμε εδώ. Θα τηρήσουμε τους κανόνες. Χωρίς κινητό. Χωρίς οθόνες. Χωρίς log in και log out. Είμαι κακός άνθρωπος. Αλλά όχι εδώ, στην μπάρα. Εδώ στην μπάρα αισθάνομαι κάπως πιο ήρεμος. Έχεις δίκιο όμως. Ας αφήσουμε το τι έγινε, ας μιλήσουμε για το τώρα. Για το σήμερα. Για το αύριο όπως είπες.

Αύριο; Ναι, μπορώ. Τους ξέρεις καλά αυτούς τους τύπους; Τυπική συνέντευξη για δουλειά; Χαλαρή; Αυστηρή; Τι να φοράω; Θα τους δείξω κείμενα μου. Από εκείνα που διάβαζες τότε και μου έλεγες ότι ήταν ωραία. Ελπίζω να πιάσουν οι συστάσεις σου. Αλλά στο υπόσχομαι, σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσουμε έτσι. Χωρίς κινητά όταν βγαίνουμε έξω.

Μπορεί να είναι αυτό μια κάποια αρχή.

Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης καθιερώθηκε το 2000 με πρωτοβουλία του Παγκόσμιου Κινήματος Καλοσύνης (World Kindness Movement) και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 13 Νοεμβρίου.