O Kώστας Μπίγαλης τσιμπάει ακόμα σαν την Μέλισσα
Συναντήσαμε τον Κώστα Μπίγαλη δίπλα σε πλυντήρια και μας μίλησε για μουσική, ποδόσφαιρο, γυναίκες, θέατρο, μέχρι και για πολιτική.
- 23 ΝΟΕ 2017
Το να μπορέσεις να κάνεις την απαραίτητη εισαγωγή για τη συνέντευξη του Κώστα Μπίγαλη δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι άλλωστε αυτό που λέμε “ένας ακόμη καλλιτέχνης”, αλλά ‘ένα πρόσωπο που χρωμάτισε δύο δεκαετίες με τα τραγούδια του. Βασικά όχι, λάθος.
Κρατάει ακόμη την παλέτα στα χέρια του και χρωματίζει και τη σημερινή εποχή, αφού όπου και να παίξουν τα τραγούδια του γίνεται πανικός. Ίσως μπορέσεις να το καταλάβεις αν περάσεις το Σάββατο 25 Νοεμβρίου από το Πλυντήριο Bar στο Γκάζι, όπου και θα εμφανιστεί ζωντανά.
Αλλά τι λέω; Για να είσαι εδώ και να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σίγουρα γνωρίζεις τι εστί “Μπίγαλης”, επομένως δεν χρειάζεται να μακρηγορούμε. Συναντηθήκαμε πριν μερικές ημέρες δίπλα στα πλυντήρια. Χαλαρός και άνετος. Ένας σταρ μιας άλλης εποχής που καταφέρνει να προσαρμόζεται στα δεδομένα και τις συνθήκες. Ένας χαμαιλέοντας, όχι μόνο μουσικός, αλλά και της ζωής.
Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το ‘Big Alice’, αλλά ο Κώστας παραμένει Big σαν προσωπικότητα. Εκτός από το να τραγουδάει, ξέρει και να μιλάει. Έχει ασχοληθεί άλλωστε εκτός των άλλων με την πολιτική, γράφει σενάρια για θεατρικές παραστάσεις, ενώ μουσικά έχει πατήσει σχεδόν σε όλα τα στιλ.
Σε αυτή τη συνέντευξη δεν άφησε τίποτα ασχολίαστο. Ξεκίνησε να μιλάει από μουσική και Eurovision και έφτασε να αναλύει μέχρι το πάθος του για την ΑΕΚ, αλλά και να προτείνει λύσεις για να σωθεί η χώρα. Ας τον αφήσουμε όμως να μας τα πει ο ίδιος.
ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)
“Η οικογένεια μου άκουγε μουσική, αλλά δεν είχε καλλιτεχνική ιδιότητα. Σε σχετικά μεγάλη ηλικία, γύρω στα 17 μου, έπεσε στα χέρια μου μια κιθάρα ενός φίλου μου. Ήταν σαν τόξο, πολύ χάλια. Όμως ήταν το μόνο πράγμα εκείνη τη στιγμή που είχα την υπομονή και την όρεξη να το φτιάξω και να ασχοληθώ. Μου έδειξε ο φίλος μου τρεις συγχορδίες και μετά μόνος μου άρχισα σιγά σιγά να βγάζω τραγούδια”.
“Από την πρώτη στιγμή με ενθουσίασε και ήθελα να δημιουργήσω, να φτιάξω δικά μου ακούσματα. Έτσι μπήκα στην περιπέτεια”.
“Με τίποτα δεν σκεφτόμουν να μπω επαγγελματικά στο χώρο. Όταν όμως μπήκα στο λούκι αυτό ξεκινώντας από την κιθάρα, μου βγήκε κάτι δημιουργικό, το οποίο ήταν και δυσανάλογα ώριμο. Κόλλησα άσχημα. Μετά σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται”.
“Με κάποιους φίλους της γειτονιάς μου φτιάξαμε ένα συγκρότημα. Εγώ ήμουν ο υποκινητής. Πήραμε μέρος σε έναν διαγωνισμό ερασιτεχνικών συγκροτημάτων και κάπως αναπάντεχα κατακτήσαμε το πρώτο βραβείο. Ήταν σαν να λέμε ότι μια ομάδα μικρού μεγέθους παίρνει πρωτάθλημα και πάει στο Champions League. Το συγκρότημα το λέγαν “Live” (Ζήσε)”.
“Με αφορμή αυτό το διαγωνισμό υπέγραψα ένα συμβόλαιο με την EMI, την τότε Columbia κι ήμουν ανήλικος δεν είχα κλείσει καν τα 18. Ο πατέρας μου, ο συγχωρεμένος, υπέγραφε. Υπήρχαν μετά κάποια χρόνια που πήγα στο στρατό, στην αεροπορία. Έκανα παράλληλα κάποια δισκάκια, 45άρια της εποχής”.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ‘BIG ALICE’
“Ουσιαστικά στο χώρο μπήκα δυναμικά το 1984, όταν βγήκε το ‘Big Alice – το I miss you’, το οποίο ήταν το πρώτο μου LP ας πούμε, που ήταν αγγλόφωνο”.
“Το όνομα ήταν ένα λογοπαίγνιο με το ονοματεπώνυμό μου. Γι’ αυτό έγινε κι ένα trademark επάνω στον δίσκο”.
Δεν ήθελα να έχει φωτογραφία δική μου ο δίσκος, που ήταν βέβαια οξύμωρο για καλλιτέχνη. Είχα αυτή την άποψη, δεν ήθελα να εκτεθώ. Ήμουν περίεργος και ήθελα κάτι αρτιστίκ, ένα κόνσεπτ.
“Μέσα από το όνομα ‘Big Alice’ προέκυψε εκείνη η εύσωμη κυρία που ανέβαινε τη σκάλα. Αυτή ήταν η ‘Μεγάλη Αλίκη’. Ήταν έξυπνο γιατί δημιούργησε κι έναν μύθο. Νόμιζαν ότι επειδή το κομμάτι ήταν αγγλόφωνο και έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία ανήκει σε ξένο καλλιτέχνη. Υπήρχε ένα μπέρδεμα”.
“Κυκλοφόρησε σε 18 χώρες το κομμάτι. Τα δύο video clips που έκανα ήταν και τα πρώτα που είχαν γίνει εκείνη την εποχή, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη και χρηματοδοτημένα από την CBS International στο Παρίσι. Για την εποχή δαπανήθηκαν απίστευτα λεφτά, δεν το συζητάμε αυτό. Απ’ ότι θυμάμαι ήταν περίπου 1.000.000 δραχμές”.
“Έφυγα για το εξωτερικό το 1986. Πήγα στη Νέα Υόρκη μέσω ενός μάνατζερ, ο οποίος είχε μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα από πολλές δισκογραφικές εταιρείες. Τελικά να υπογράψουμε ένα συμβόλαιο αρχικό με τη CBS Δυστυχώς όμως την τελευταία στιγμή το 1989 αυτό ‘πάγωσε’. Για περίπου δυόμιση χρόνια πηγαινοερχόμουν στη Νέα Υόρκη. Δεν είχε να κάνει με εμένα το ‘πάγωμα’ του συμβολαίου, είχε να κάνει με κάποια διαδικαστικά θέματα και λανθασμένες επιλογές του μάνατζερ, ο οποίος πίστευε σε μένα, αλλά σε κρίσιμο σημείο έκανε κάποιο λάθος και το πλήρωσα εγώ”.
“Δεν ήμουν ανταγωνιστικός με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. Κάναμε και οι δύο επιτυχία τότε. Με τον Κώστα συνεργαστήκαμε μετά και τώρα δουλεύουμε μαζί. Υπάρχει μεγάλος χώρος για όλους. Είναι βλακώδες, κουταμάρα να σκέφτεται κανείς ανταγωνιστικά”.
ΕΝΑΣ ΑΝΤΙ-ΣΤΑΡ
“Δεν ένιωθα σταρ, όχι. Ειδικά εκείνη την εποχή με το Big Alice, δεν καταλάβαινα καν τι συμβαίνει. Θυμάμαι ένα βράδυ μη πήρε ένας φίλος μου τηλέφωνο, ο DJ Leo που τότε έπαιζε μουσική στη Disco Station και μου είπε έλα λίγο από το μαγαζί να δεις τι θα γίνει μόλις βάλω το κομμάτι σου. Πήγα τελικά και ήταν στην πίστα εκείνη την ώρα καμιά 50αριά άνθρωποι και χόρευαν. Με το που το έβαλε οι 50 έγιναν 200. Εκεί κατάλαβα ότι όντως είχα κάνει επιτυχία”.
“Ήμουν λίγο περίεργα ψυχολογικά τότε. Είχα αγωνία για το τι θα γίνει και πώς θα πάει το κομμάτι. Το έχει αυτό ο καλλιτέχνης. Δεν είχα πάρει και χαμπάρι, δεν παρακολουθούσα πολύ. Δεν είχα αίσθηση”.
“Υπάρχουν παιδιά που έχουν κάνει επιτυχία σήμερα. Βέβαια τώρα δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις 30 χρόνια μετά, με εκείνες τις εποχές. Τι πάει να πει σταρ;”
“Δεν ήθελα καν την φωτογραφία μου στο εξώφυλλο του δίσκου. Ήθελα να κάνω ένα καλό κομμάτι, ήμουν φιλόδοξος, αλλά ήθελα να κυκλοφορώ στο δρόμο και να μην αναγνωρίζει κανείς το πρόσωπό μου. Είναι οξύμωρο αυτό. Ήταν μια δική μου φιλοσοφία. Είμαι και δημιουργός γι’ αυτό. Προηγείται αυτό για εμένα. Όταν όμως κάνεις επιτυχία εκτίθεσαι αναγκαστικά”.
“Το χρήμα δεν το σκεφτόμουν ποτέ. Ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε, γι’ αυτό και δεν έκανα ποτέ μου περιουσία. Υπέγραφα συμβόλαια χωρίς να τα διαβάζω καν. Δεν έπαθα και μεγάλες ζημιές, ήμουν τυχερός”.
ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
“Το 1989 όμως που γύρισα στην Ελλάδα και πάγωσε εκείνη η συμφωνία στο εξωτερικό, έπρεπε να κάνω κάτι. Αποφάσισα να κάνω ελληνικό δίσκο. Η ελληνική πραγματικότητα δεν έχει σχέση με το εξωτερικό. Έπρεπε κάπως να επιβιώσω. Ήμουν χάλια οικονομικά. Πριν λίγο καιρό ήμουν στο τσακ να κλείσω ένα μεγάλο deal με την CBS στην Φρανκφούρτη και χάλασε χωρίς να φταίω από μια βλακεία του μάνατζερ. Καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση ήμουν. Όμως έσφιξα τα δόντια κι έκανα το δίσκο “Με τον ήλιο στους Ιχθείς”, με μια μικρή δισκογραφική, την Lyra”.
“Βγήκε ο δίσκος και επί ένα χρόνο δεν πούλησε τίποτα. Ήμουν σε μικρή εταιρεία και τα μεγάλα ραδιόφωνα δεν με έπαιξαν καθόλου. Και να φανταστεί κανείς ότι πριν λίγα χρόνια είχα κάνει τεράστια επιτυχία με το I miss you”.
Πήγαινα στα ραδιόφωνα βινύλιο που έγραφε ‘Μπίγαλης’ κι όχι ‘Big Alice’ και δεν το έπαιζαν. Το παραδέχθηκαν εκ των υστέρων το λάθος τους και μου ζήτησαν συγγνώμη.
“Το Ρίνα-Κατερίνα όμως έκανε τέτοιο μεγάλο σουξέ και αναγκαστικά το έπαιζαν. Μετά από 9-10 μήνες που είχε κυκλοφορήσει το τραγούδι αποφασίσαμε να κάνουμε και βίντεο κλιπ. Ήταν φθηνό, αλλά μαγικό. Υπήρχε κάποια γυναίκα πίσω από το κομμάτι, αλλά δεν είναι βιωματικό. Μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα είναι. Μπορεί να την έλεγαν π.χ. Ελένη και εγώ να την έβαλα Κατερίνα. Για λόγους τραγουδιστικής ευφωνίας το έκανα και Ρίνα”.
“Μόλις δημιουργήσαμε το βίντεο κλιπ, συνέδεσαν το πρόσωπο μου με το τραγούδι. Έμαθαν ποιος το τραγουδάει. Ο δίσκος έγινε χρυσός και απέκτησα φανατικό κοινό. Έβαλα όλα τα καλύτερα τραγούδια που είχα σε εκείνο το δίσκο. Δημιούργησα μια καλή βάση και με την ίδια λογική έκανα και του ‘Αιγαίου τα Μπλουζ’ που έγινε δυο φορές πλατινένιος”.
“Αγάπησε όλα τα κομμάτια ο κόσμος και άρχισε να με εμπιστεύεται. Και με τη ‘Μέλισσα’ έγινε ακριβώς το ίδιο. Αυτοί οι τρεις δίσκοι ήταν οι πιο original, οι πιο καλοί μου δίσκοι. Δεν έκανα κανένα σχεδιασμό, ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι το έκανα. Ανακάτεψα στοιχεία δυτικής μουσικής και παραδοσιακά και να που βγήκε”.
Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ’80s
“Το συνειδητοποίησα τώρα, μετά από 20-25 χρόνια πως αυτά τα τραγούδια έχουν χαρακτηρίσει μια ολόκληρη εποχή. Τα παίζω μετά από τόσα χρόνια και γίνεται χαμός. Και μπορώ και επιβιώνω από αυτά”.
“Τα κομμάτια των ’80-’90s τα αγαπάει πολύ ο κόσμος, γιατί έχει περάσει ένα ικανό χρονικό διάστημα για να δημιουργήσουν αναμνήσεις. Ποπ δεν υπάρχουν πια. Το ‘ξημερώματα’ είναι το σημερινό ποπ. Μπορεί να έχει λαϊκή μελωδία, αλλά είναι και έξυπνα φτιαγμένο αυτό το κομμάτι. Αυτά δεν είναι ποπ όπως της εποχής μας όμως”.
“Εμείς είχαμε άλλα πρότυπα τότε. Έχουνε περάσει χρόνια. Έρχεται κόσμος πλέον και μου λέει τι μας θύμισες. Έχουν ερωτευτεί, έχουν ζήσει, έχουν χορέψει, τους έχουν συντροφεύσει αυτά τα κομμάτια και θέλουν να τα ακούν”
“Υπήρχε μια ταυτότητα στα τραγούδια μου πάντα. Δεν το προσπαθούσα. Έβγαινε από μόνο του”.
ΤΟ ‘ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ’ ΤΗΣ EUROVISION
“Με τη Eurovision έχω σταματήσει να ασχολούμαι. Πήγα στη δεκαετία του ’90, αλλά ήταν τελείως διαφορετική, με ζωντανές ορχήστρες και πιο αξιοκρατική. Πάλι κι εκεί βέβαια έπαιζαν διάφορα με τις βαθμολογίες για λόγους για πολιτικούς, θρησκευτικούς, δημόσιες σχέσεις. Αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί”.
Θεωρώ ότι είναι στημένο το παιχνίδι
“Θα μπορούσαν να αφήσουν εκτός τις επιτροπές γιατί δεν έχουν κανένα νόημα. Μόνο ο κόσμος να ψηφίζει. Οι επιτροπές από πίσω μου βγάζουν κάτι σαν μαγείρεμα. Επίσης με έχει προβληματίσει πως χώρες που έχουν οικονομικά προβλήματα, συμπτωματικά, δεν την κερδίζουν και το παίρνουν οι ισχυρές. Αυτό με βάζει σε απορίες”.
“Έχει γίνει διαγωνισμός οπτικής όχι τραγουδιού, γι’ αυτό και ώρες με πολύ μεγάλη παράδοση, όπως η Αγγλία και η Γαλλία έρχονται τελευταίες. Σε αυτές τις χώρες το να πας Eurovision θεωρείται κιτς και αρνητικό. Είναι ανέκδοτο. Αν θέλει η EBU να φτιάξει έναν διαγωνισμό τραγουδιού θα πρέπει να αφήσει τον κόσμο να ψηφίζει απευθείας και να προσελκύσει σοβαρούς συνθέτες. Από ένα πανηγυράκι του κώλου που είχε πει κάποτε ο Μάνος ο Χατζηδάκις πρέπει να γίνει σοβαρός και σωστός διαγωνισμός”.
Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΚ ΚΑΙ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
“Είχα κάνει για πλάκα κάποτε ένα τραγούδι για την ΑΕΚ, το ’11 χανούμισσες’. Το ανέβασε ένας φαν στο κανάλι μου πέρυσι και έγινε viral. Δεν ήταν μειωτικό, αλλά χιουμοριστικό. Προφανώς και δεν ήταν ύμνος, απλά ένα κομμάτι που έχει να κάνει με την ΑΕΚ. Ο ύμνος είναι ένας και τον τραγουδάει ο Μίμης Παπαϊωάννου”.
“Είμαι φίλαθλος, όχι οπαδός της ΑΕΚ. Πριν πέσει το γήπεδο, από τη βλακώδη αυτή ενέργεια, είχα διαρκείας.
Έπαιζα στις μικρές ομάδες της ΑΕΚ. Μέχρι τα 17-18 μου, όταν και με κέρδισε το τραγούδι. Ήμουν 10άρι, οργανωτής του παιχνιδιού.
“Τα είδωλα της εποχής ήταν ο Παπαϊωάννου, ο Μαύρος και αργότερα και ο Μπάγεβιτς. Είχα την ευτυχία επειδή ασχολήθηκα με το τραγούδι, να τους γνωρίσω αργότερα και προσωπικά, μιας και γνώριζαν πως είμαι ΑΕΚτζης. Ο Παπαϊωάννου ερχόταν σπίτι μου και καθόμασταν δίπλα δίπλα να δούμε αγώνες και δεν το πίστευα. Συνήθως καθόμουν από την αριστερή του πλευρά και του έπιανα ξαφνικά το πόδι και του έλεγα, ‘αυτό το πόδι τι έχει κάνει’. Ο Μίμης είναι γλυκός άνθρωπος και χαμηλών τόνων, αλλά ήταν τεράστιος ποδοσφαιριστής”.
“Δεν πηγαίνω γήπεδο, γιατί το ΟΑΚΑ είναι για ιππόδρομο, όχι ποδόσφαιρο. Θες κιάλια για να δεις τους παίκτες. Περιμένω τώρα στο καινούργιο σε ενάμιση χρόνο. Ό,τι και να γίνει, θα φτιαχτεί το γήπεδο. Είμαι σίγουρος. Είναι νόμιμα τα πάντα και είναι σοβαρή η προσπάθεια που γίνεται από τον Μελισσανίδη. Μένω εκεί και βλέπω την πόλη πως έχει ερημώσει σε σχέση με τότε, όλοι το θέλουμε το γήπεδο. Όσοι δεν θέλουν το έργο, δεν έχουν δίκιο. Θα δώσει ώθηση, θα αναζωογονήσει την περιοχή”.
“Ελπίζουμε να το πάρει φέτος το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Είμαι φίλαθλος όπως σου είπα όμως, όχι φανατικός. Έχω φίλους Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι, όχι πόλεμος σε αυτό είμαι ξεκάθαρος. Θα ήθελα μετά την Γ’ Εθνική που έπεσε η ομάδα από τα τραγικά λάθη, τα σφάλματα και τις περίεργες διαχειρίσεις να τη δω να σηκώνει το πρωτάθλημα. Από τη στιγμή που ανακατεύτηκε ο Μελισσανίδης ήταν δεδομένο ότι θα στρώσει η κατάσταση. Είναι ΑΕΚτζης και ξέρει, δεν είναι άσχετος. Έχει κάνει κάποια λάθη, αλλά τα διορθώνει. Ξέρω ότι είναι επίμονος και έχει τον τρόπο του”.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ
“Ασχολούμαι πάρα πολύ με την πολιτική. Ήμουν και υποψήφιος βουλευτής το 2012, όταν και μου έκανε την πρόταση η η Λούκα Κατσέλη με την Κοινωνική Συμφωνία, ένα μικρό κόμμα που είχε φτιάξει. Δεν μπήκε στη Βουλή γιατί δεν έπιασε το όριο. Όμως με τίμησε ο κόσμος. Στην ουσία βγήκα τέταρτος στη Β’ Αθηνών. Αν έπιανε το ποσοστό το κόμμα ήταν πολύ πιθανόν να είμαι ένας από τους βουλευτές”.
Πιστεύω σε αυτό που λέμε ισορροπία κράτους και αγοράς. Το πρότυπό μου, για να καταλάβεις είναι η Νορβηγία, έχω πάει και ξέρω.
“Είναι μια χώρα που συνυπάρχει η ελεύθερη αγορά και το λεγόμενο κεφαλαιακό, καπιταλιστικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα και ένα πανίσχυρο κοινωνικό κράτος. Οι πολίτες επιλέγουν οι ίδιοι πως θα κινηθούν στη ζωή τους, δεν τους επιβάλλεται κάτι. Μπορεί κάποιος να λέει δε θέλω χρήμα και εξουσία, θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη, το χρήμα δεν είναι στόχος είναι μέσον, θέλω να ζήσω να ερωτευτώ και όταν γεράσω να έχω μια κάλυψη από το κράτος. Υπάρχουν κι εκεί εφοπλιστές πάμπλουτοι, οι οποίοι μάλιστα δίνουν και το 10% των κερδών τους εθελοντικά για να στηρίξουν το κοινωνικό κράτος της πατρίδας τους, εδώ όποτε τους ζητήθηκε έκαναν τους άπορους”.
“Το χρήμα είναι ένα κυνήγι χωρίς νόημα και σκοπό. Αλλά στη δημοκρατία έχει ο καθένας δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Είμαι βαθιά δημοκράτης, αλλά είμαι το ρυθμιζόμενου καπιταλισμού. Είμαι φιλελεύθερος. Στηρίζω την πραγματική σοσιαλδημοκρατία. Διάβασα πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με την πολιτική οικονομία και κατάλαβα τι ακριβώς παίζει”.
“Αυτή τη στιγμή στον πλανήτη συγκρούονται δύο μέτωπα. Το ένα μέτωπο είναι ο νεοφιλελευθερισμός του Μίλτον Φρίντμαν, η Σχολή του Σικάγο και το παρελκόμενο δόγμα του Σοκ. Κι απέναντι είναι ο ρυθμιζόμενος καπιταλισμός, η ισορροπία δηλαδή κράτους και αγοράς, του Τζον Μέυναρντ Κέυνς, το κεϋνσιανό μοντέλο. Όποιος μπει και τα διαβάσει, μπορεί να καταλάβει τι γίνεται και να κάνει τις επιλογές του”.
“Δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία οι Έλληνες να ψηφίζουν. Είναι το μεγάλο πρόβλημα, αλλά και η λύση. Η λύση είναι ο ενημερωμένος, συνειδητοποιημένος πολίτης, που θα μπορεί όταν έρθει η ώρα να ασκήσει το μοναδικό πραγματικό δημοκρατικό δικαίωμα που μας έχει απομείνει, την ψήφο του, να την πουλήσει ακριβά. Και συνειδητά να μπει πίσω από το παραβάν και να κάνει το καθήκον του, γιατί περί καθήκοντος πρόκειται”.
“Ψηφίζουν με άλλα κριτήρια. Δηλαδή τι μου έδωσε ο τάδε, να του δώσω κι εγώ, με βάσει το πελατειακό, το ανταλλακτικό σύστημα. Το οποίο όμως να που μα έφερε. Δεν είναι μόνο η διεθνής συγκυρία από την κρίση που προέκυψε από τη Lehman Brothers στην Αμερική και τη Γουόλ Στριτ. Κι εκεί πάλι απληστία και ηλιθιότητα, τα είχε πει και ο Τίμοθι Γκάιντνερ, ο γκουρού της Γουόλ Στριτ”.
“Αυτό το τσουνάμι ξεκίνησε από εκεί χτύπησε στην Ευρώπη και φυσικά ο πιο αδύναμος κρίκος ήταν η Ελλάδα. Γι’ αυτό και καταλήξαμε επί 7 χρόνια να είμαστε σε αυτό το χάλι. Δεν είναι όμως μόνο η κρίση που φταίει. Εδώ μετά από κακές επιλογές του κόσμου από την μεταπολίτευση κι έπειτα, ανέβηκαν και κυβέρνησαν άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν αντάξιοι του καθήκοντός τους. Δεν ήταν ψύχραιμοι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι να σκεφτούν πάνω από όλα τη χώρα και να έχουν αυτό που λέμε συλλογική εθνική συνείδηση .Αυτοί είχαν μόνο κομματική συνείδηση.
Πώς θα κοιτάξουμε δηλαδή το κόμμα μας να διαρκέσει. Πώς θα αποβλακώσουμε τον κόσμο αρκεί να παίρνουμε την ψήφο του κι έτσι κάποιοι Έλληνες πολίτες μέσα από αυτή την τεράστια κοινωνική αφασία, άλλοι απέχοντας κι άλλοι ψηφίζοντας ό,τι να ‘ναι χωρίς να ξέρουνε τι κάνουνε, πήραν στο λαιμό τους και τους υπόλοιπους. Διότι αυτό συμβαίνει”.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
“Ευτυχώς όμως στη δημοκρατία λειτουργούμε με την αρχή της πλειοψηφίας. Αυτό πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος. Ό,τι θέλουν δηλαδή οι πολλοί. Βέβαια το θέμα είναι να ξέρουν τι θέλουν οι πολλοί. Εγώ ελπίζω στους νέους ανθρώπους, γιατί έχουν κι αυτοί την ευθύνη. Τα παράτησαν κάποια εποχή, τώρα ξαναρχίζουν όμως να ασχολούνται διότι δεν ξέρουν τι τους χτύπησε. Έχω επαφή με νέο κόσμο κι έχω κάνει απίστευτες συζητήσεις με παιδιά, τα οποία μπορεί να ήταν πανέξυπνα και με πτυχία, όμως ήταν πολύ πίσω όσον αφορά την κοινωνική γνώση θα έλεγα, όχι την πολιτική γνώση. Δεν ήξεραν στοιχειώδη πράγματα”.
“Αυτό μου πυροδότησε μια σκέψη και μια πρόταση για το Υπουργείο Παιδείας και τον κ. Γαβρόγλου, που την έχω πει και θέλω να την ξαναπώ”.
Στις τελευταίες δύο τάξεις του Λυκείου το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής θα έπρεπε να είναι πρωτεύον.
“Αυτοί που το διδάσκουν να είναι καθηγητές οι οποίοι θα έχουν περάσει από ειδικά σεμινάρια για να μπορέσουν τα παιδιά που αποφοιτούν, οι 18ρηδες δηλαδή, να είναι υπεύθυνοι πολίτες. Διότι η πολιτεία με βάσει το σύνταγμα τους θεωρεί εν δυνάμει ψηφοφόρους. Τα περισσότερα όμως από αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν ούτε καν τι πολίτευμα έχουμε. Το έχω διαπιστώσει αυτό. Είναι σε βαθιά άγνοια. Είναι ένα μεγάλο εκλογικό κοινό, το οποίο είναι σοβαρό, γιατί οι μεγάλοι δεν αλλάζουν, δεν ελπίζεις. Είναι πολύ χαμηλά τα κριτήρια κι έχουν εμμονές”.
“Οι νέοι άνθρωποι όμως που ξεκινούν τώρα την πορεία τους σαν υπεύθυνοι πολίτες, πρέπει να έχουν το εφόδιο της πολιτικής αγωγής, το οποίο πρέπει να είναι πρωτεύον μάθημα κι αν δεν το περάσεις να μένεις, όπως στα μαθηματικά και τα αρχαία. Έχουμε μεγάλη ζημιά από παιδιά που θεωρούνται εν δυνάμει ψηφοφόροι, που όμως δεν ξέρουν τι τους γίνεται και στο τέλος πυροβολούν τα πόδια τους. Παίρνουν λάθος πτυχία, κάνουν δουλειές που δεν τις θέλουν, βγαίνουν έξω και δουλεύουν σε καταστήματα ή καφετέριες”.
“Αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις που με καλύπτουν θα ξανακατέβαινα υποψήφιος. Είμαι και λίγο περίεργος. Αν μπω σε κάποιο σχηματισμό και δω ότι υπάρχει παρέκκλιση από αυτά που είχαμε πει, δεν θέλω και πολύ να την κάνω. Θέλω να προσφέρω, δεν θέλω να γίνω ένας από τους 300, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Έκανα ελάχιστες ομιλίες τότε που κατέβηκα υποψήφιος σκέψου. Όλη μου η καμπάνια στοίχισε 18 ευρώ, επειδή έπρεπε μου είπαν να βγάλω κάποιες κάρτες. Ούτε αυτές δεν έδωσα και είναι ακόμη σπίτι”.
ΘΕΑΤΡΟ, ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΑ
“Σκέφτομαι να γράψω ένα βιβλίο. Μπορεί να έχει σχέση και την πολιτική ή με κάποια μυθοπλασία. Το έχω στο μυαλό μου δυο χρόνια. Αλλά αν δεν έρθει η ώρα να νιώσω ότι πρέπει να μπω στη διαδικασία να το κάνω, δεν το επιχειρώ”.
“Είμαι και ηθοποιός. Είχα παίξει δίπλα στον Άντονι Χόπκινς, ως κομπάρσος βέβαια, ήμουν πιτσιρίκι. Πήγα στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Τα τελευταία τρία χρόνια ασχολούμαι και με θεατρικά σενάρια. Το 2014 ανέβασα ένα δικό μου έργο, που θέλω να ξανανεβάσω. Λέγεται “Πέντε” και είναι μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου, με στοιχεία θρίλερ. Το κείμενο το έχω γράψει εγώ.
Το είχαμε ανεβάσει στο Χυτήριο για 20 παραστάσεις, αλλά δεν το γνώρισε πολύ ο κόσμος. Πιστεύω είναι πολύ εμπορικό και αν το μάθουν μπορεί να παίζεται συνεχόμενα για τέσσερα-πέντε χρόνια. Είναι σαν τη ‘Μέλισσα’, αλλά του θεάτρου. Τόσο εμπορικό. Όταν ξανανέβει θα κάνω και τη σκηνοθεσία κιόλας ο ίδιος. Ψάχνω τις κατάλληλες συνθήκες. Χρειάζομαι κάποιον θεατρικό παραγωγό. Αυτό θέλω. Και κάποιο καλό θέατρο”.
“Σίριαλ είναι δύσκολο να γράψω. Ταινία είναι άλλο θέμα. Σενάριο για ταινία ναι, ίσως έγραφα”.
ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
“Η σχέση μου με τις γυναίκες ήταν πάντα καλή. Κάποτε έπαιρνα με τα τσουβάλια τα γράμματα από θαυμάστριες. Τα έστελναν στην δισκογραφική μου. Ήμουν του γάμου, έχω παντρευτεί έχω χωρίσει χρόνια, έχω μια κόρη και δυο εγγόνια. Αυτή την εποχή είμαι ελεύθερος. Είμαι των σχέσεων, δεν μου αρέσουν τα παροδικά. Παρότι στη δουλειά αυτή υπάρχουν πολλές ευκαιρίες”.
“Η ιδανική γυναίκα πέρα από εμφανίσιμη, είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχει κοινωνική καλλιέργεια και μόρφωση. Πέρα από την αισθητική θα πρέπει να έχει, πρέπει να είναι ανεξάρτητη, δυναμική και ταυτόχρονα καλλιεργημένη. Να μπορεί να εισπράξει την τέχνη”.
Οι γυναίκες όταν ωριμάσουν, εκεί γύρω στα 30 τους, θέλουν ασφάλεια, συναισθηματική κάλυψη και ηρεμία. Αυτό είναι αταβιστικό, καταγεγραμμένο στο DNA του θηλυκού.
“Έχουν την ανάγκη να είναι με κάποιον ισχυρό. Οι ανασφαλείς άνδρες δεν τις ελκύουν, τις κουράζουν. Για διάρκεια και ποιότητα, γιατί αυτό θες από μια σχέση, οι γυναίκες θέλουν κάποιον να μπορούν να στηριχθούν. Το συναίσθημα της ασφάλειας, όχι μόνο της οικονομικής. Να νιώθουν ότι είναι σημαντικές.
Αν κάποιος μπορέσει να καλύψει με αυτά μια γυναίκα, εκείνη δε θα φύγει ποτέ. Εμείς κάνουμε τις βλακείες. Ο άνδρας ακόμη κι όταν έχει τη συναισθηματική κάλυψη, είναι πιο παρορμητικός. Είναι το θέμα της γενετήσιας ορμής ειδικά στις μικρές ηλικίες. Οι γυναίκες ωριμάζουν πιο γρήγορα από τους άνδρες κι όταν έχουν αυτά τα τρία δεν κουνιέται φύλλο”.
“Με το facebook δεν είμαι πολύ φαν. Δεν είμαι της γενιάς του ίντερνετ και το ‘χω όσο όσο. Κυρίως για επαγγελματικούς λόγους”.
ΑΝ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΑΙΝΙΑ
“Επαγγελματικά τώρα, πέρυσι ήμουν με τον φίλο μου Αλμπέρτο Εσκενάζυ και ανεβάσαμε το κλασσικό έργο του Κώστα Μουρσελά, ‘Εκείνος και εκείνος’, τη θρυλική σειρά στην ΕΡΤ δεκαετίας ’70. Στην παράσταση έπαιζε η κόρη του η Σάρα που την έμαθαν όλοι κι από τη συμμετοχή της στο Survivor. Φέτος ο Αλμπέρτο παίζει στο ‘Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ’ κι από εκείνος εξαρτάται αν θα ανεβάσουμε ξανά την παράστασή μας. Είχα γράψει μουσική σε αυτό το έργο που δεν έχει ξαναγραφτεί ποτέ. Είναι πρωτότυπο, βασισμένο στο κλασσικό κείμενο του Μουρσελά, αλλά δώσαμε μια άλλη εκδοχή”.
“Πλέον ασχολούμαι και με ένα άλλο είδος μουσικής. Γράφω σύγχρονη country μουσική, η οποία είναι ποπ στην ουσία. Έχω επαφές στο Νάσβιλ του Τενεσί και προσπαθώ να δώσω τραγούδια έξω. Οι καλλιτέχνες οι οποίοι παίρνουν εκεί τραγούδια κάνουν μεγάλες πωλήσεις και είναι πολλά τα χρήματα. Μιλάω με μουσικούς εκδότες, δειγματίζω κομμάτια προς το παρόν”.
“Το τρέχον μουσικό μου πράγμα που ξεκινάει από το Δεκέμβριο είναι ένα μιούζικαλ στο Καζίνο της Θεσσαλονίκης που το χορογραφεί η σπουδαία Σοφία Σπυράτου. Θα γίνει ένα αφιέρωμα στην εποχή τωνς ’80s και ’90s με ένα σχήμα από πέντε εκπροσώπους. Θα είναι ο Χαριτοδιπλωμένος, η Πωλίνα, η Σαμπρίνα, η Σοφία Αρβανίτη κι εγώ. Θα κάνουμε περίπου 20 παραστάσεις από τις 22 Δεκεμβρίου μέχρι τις 28 Ιανουαρίου και θα έχει και τραγουδιστικό μέρος φυσικά, αλλά και κάποια σκετσάκια. Αν πάει καλά ίσως το φέρουμε και Αθήνα”.
Κάπου εκεί τον σταμάτησα. Αναγκαστικά. Μας πίεζε κι ο χρόνος. Όμως έπρεπε να τον ρωτήσω κάτι ακόμα για να κλείσουμε τη συνέντευξη.
Αν η ζωή του γινόταν ταινία (που θα μπορούσε με όλα αυτά που έχει κάνει) τι τίτλο θα τις έδινε;
“Μην το κάνετε (γέλια). Θα επέλεγα έναν μεγάλο. ‘Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι και τελείως καλά’. Το λέω με την έννοια ότι κάνω οξύμωρα πράγματα. Καλλιτεχνικά είμαι των άκρων. Μου αρέσει να παίζω πολύ με τις αντιθέσεις, οι οποίες έχουν και μια αισθητική. Αλλιώς βαριέμαι…”
INFO
Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 22:00
Eίσοδος: 6 ευρώ
Πλυντήριο Bar
Δεκελέων 36 & Ορφέως 33, Αθήνα
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
