Εθισμένος στα live του Μαραβέγια: Μια εξομολόγηση
Ποιος είπε ότι το φανατικό κοινό του Κωστή Μαραβέγια είναι γυναικεία υπόθεση; Και τέλος πάντων, πότε επιτέλους είναι το επόμενο live του;
- 27 ΝΟΕ 2017
“Και πού θα πας;”. “Μαραβέγια”. “Πάλι Μαραβέγια θα πας;”.
Ο συγκεκριμένος διάλογος έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, καταλήγουν να μου κάνουν τη συγκεκριμένη ρητορική ερώτηση. Και να φανταστείς ότι μέχρι τον Ιούλιο του 2015, αγνοούσα την ύπαρξη καλλιτέχνη με το όνομα Μαραβέγιας. Τίποτα. Σαν να μην υπήρχε στον καλλιτεχνικό χάρτη. Βασικά, στον δικό μου χάρτη. Ώσπου ο προορισμός του και ο δικός μου, συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο του χάρτη: Τη Νικιάνα.
“Δεν το πιστεύω! Ξέρεις ποιος τραγουδάει αύριο εδώ; Θα πάμε;”.
Όχι, δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός. Αλλά ναι, θα πάμε. Πρώτον, μόλις φτάσαμε στο συγκεκριμένο χωριό της Λευκάδας και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξεκινούν οι καλοκαιρινές διακοπές. Αν δεν έχεις διάθεση την πρώτη σου ημέρα, ώστε να μην χαλάσεις χατίρι στο κορίτσι σου, πότε θα έχεις; Αν και στο συγκεκριμένο κορίτσι δεν χαλάς χατίρι ούτε την τελευταία ημέρα των διακοπών. Μη σου πω, ποτέ. Πάμε λοιπόν.
Σάββατο πρωί με κατεύθυνση το υπέροχο Κάθισμα. “Και ποιος είναι λοιπόν αυτός ο Μαραβέγιας, που θα πάμε;”. Και αρχίζει η μύηση. Να το ένα τραγούδι στο κινητό, να το άλλο. Α, αυτό το ξέρω! Η “Λόλα” από τη διαφήμιση, δικό του είναι αυτό; Μάλιστα. Πλάκα κάνεις, στο “Φίλα με ακόμα”, τραγουδά και αυτός; Τι μαθαίνεις κανείς καλοκαιριάτικα στη Λευκάδα. Μέχρι εκεί όμως, άλλο δεν ήξερα.
Και έρχεται το βράδυ. Το μέρος ιδανικό. Όχι συναυλιακός χώρος, αλλά ένα beach bar με κόσμο τόσο όσο για να είσαι μπροστά στη σκηνή, να πας άνετος να πάρεις τη μπύρα σου και να γυρίσεις ξανά, χωρίς να σε πατούν και να τους πατάς. Η διάθεση επίσης ιδανική, είπαμε πρώτη ημέρα διακοπών. Και βγαίνει ο καλλιτέχνης και… συναντηθήκαμε.
Γυρνώντας στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γράψω σε cd το live του στον Κήπο του Μεγάρου. Την επομένη, το ταξίδι στη Ελαφόνησο είχε παρέα τον Κωστή. Δεν το ξέρει αυτός, αλλά ήταν εκεί στο αμάξι, ήταν την επόμενη χρονιά στην Κεφαλονιά, ήταν σε κάθε μεγάλο καλοκαιρινό ταξίδι. Αλλά πάντα τα live του τραγούδια.
Αν με βάλεις να ακούσω ηχογραφημένο τραγούδι του Μαραβέγια στο στούντιο, δεν θα ενθουσιαστώ. Καλός μεν, αλλά έως εκεί. Βάλε μου όμως να ακούσω “το καλοκαίρι έφυγε”, στο τρένο από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Ο Μαραβέγιας θα έχει φτάσει στην Αθήνα και εγώ θα το ακούω ξανά και ξανά και ξανά.
Αυτό είναι και το χάρισμα του Μαραβέγια. Το live, η επικοινωνία του με τον κόσμο. Το χαμόγελό του, η ενέργεια που βγάζει και την μοιράζει απλόχερα στο κοινό του. Ο Μαραβέγιας δεν είναι για στούντιο. Τα ίδια του τα τραγούδια που δεν ενθουσιάζομαι όταν τα ακούω στο στούντιο, τα λατρεύω εκεί έξω. Ίσως μου θυμίζει εμένα, που απεχθάνομαι τα στημένα και θέλω τα ζωντανά, τα αυθόρμητα.
Γι΄αυτό και δύο μήνες αργότερα ήμουν στο Βεάκειο, στο κλείσιμο της καλοκαιρινής του περιοδείας. Εκεί που πραγματικά… μ’ έστειλε. Έχοντας πρόσφατη τη συναυλία της Νικιάνας αλλά και τη μύηση του Μεγάρου, περίμενα κάτι ανάλογο. Και ξαφνικά ρεμπετάλ και για φινάλε μεγάλο ο Αλκαίος ο Σουγιούλ. “Που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει, να ‘χει μάτι που καρδιά να σφάζει”.
(live εκτέλεση από το “Στην Υγειά μας”)
Τι ακολούθησε;
Μέγαρο, ξανά Βεάκειο, Γκάζι, Κατράκειο. Μέχρι και τα γενέθλιά μου φέτος τα έκανα “μαζί” του στο PassPort. Με λίγα λόγια, δεν έχω χάσει συναυλία και live του Μαραβέγια εντός Αττικής μετά από εκείνη τη βραδιά στη Λευκάδα. Είναι απλά (όμορφο) δεδομένο να κλείνω εισιτήρια μόλις μαθαίνω για την επόμενη εμφάνισή του.
Και κάθε φορά, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή. (Η Έρρικα τα περιεγραψε τόσο όμορφα, που δεν έχω κάτι να προσθέσω). Και μαζί του ταξιδεύουν νέες ηλικές, χορεύοντας Μανόλη Χιώτη από το 1951 και τραγουδώντας Renato Carosone από το 1958.
Ο Μαραβέγιας έρχεται από μια άλλη εποχή. Πιο ανέμελη. Και στο μεταδίδει κάθε φορά στις 2-3 ώρες που τα δίνει όλα στη σκηνή χάρη στο λατρεμένο ιταλικό του ταπεραμέντο. Και πάντα μαζί με την αγαπημένη του μπάντα. “Από την Αδελαϊδα της Αυστραλίας”, “από την Ικαρία με αγάπη”, “από την πλατεία της Νέας Σμύρνης”.
Σίγουρα δεν μπορείς να με καταλάβεις, αν δεν έχεις βρεθεί σε συναυλία του. Αλλά ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να σε πείσω να ακούσεις Μαραβέγια. Γράφτηκε απλά για να τον ευχαριστήσω για τις όμορφες, ανέμελες βραδιές που έχω περάσει χάρη στις συναυλίες του. Για την παρέα που μου κάνει με τα lives του στα ταξίδια μου. Για το γεγονός ότι το κορίτσι σε κάθε εξεταστική διαβάζει με τα τραγούδια του και σκίζει.
Άλλωστε, για ένα κορίτσι γίνονται όλα.
Να το ξέρεις, Κωστή. Στη Λευκάδα ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που σε είδα από τόσο κοντά. Σήμερα όμως θα βγάλουμε σέλφι. Δεν το ξέρεις αλλά δουλεύω έναν όροφο πάνω από το Ραδιόφωνο 24/7 που θα βρίσκεσαι απόψε 22:00-00:00 στο ”Soundtrack της Νυχτιάς” του Χρήστου Παπαμιχάλη.
Ναι, μάντεψε. Εκεί θα είμαι.
Να σου πω και ένα ευχαριστώ και για το αγαπημένο μου τραγούδι.
