Ο Σταύρος Σιόλας έχει παλέψει για το ελεύθερο κάμπινγκ (κατά λάθος)

Ήταν η νίκη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με ‘Της Άρνης το Νερό’ τα διόδια στην καριέρα του Σταύρου Σιόλα; Ο άνθρωπος που με τα γυαλιά της μυωπίας του μοιάζει εξωφρενικά πολύ στον Robert Downey Jr. (χωρατό που έχει βαρεθεί ν’ ακούει), πάτησε το rec στο Ραδιόφωνο 24/7 και μίλησε για το πόσο τον παιδεύουν οι στίχοι, για το τι θα ήθελε να γίνει μικρός και για τραγούδια στα οποία είναι καλός.

(φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Ξεκίνησα με το θέατρο. Καμιά φορά, ξέρεις, ο στόχος σου μπορεί να είναι θολός, αλλά ξέρεις περίπου πού θες να πας. Ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα κάτι σχετικό με την τέχνη. Με γοήτευε πολύ να είμαι ηθοποιός και ξεκίνησα, πήγα στο Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και μετά στο Θέατρο Τέχνης και με πήραν, με διαλέξανε, είχα ταλέντο. Αλλά ΟΚ, η ζωή έχει τα δικά της σχέδια”.

“Οι πρώτες μου δουλειές ήταν παραστάσεις που τραγουδούσα, έπαιζα και είχα γράψει και τη μουσική”.

“Και τώρα που τραγουδάω, πάντα νιώθω ότι ενσαρκώνω έναν ρόλο. Κάθε τραγούδι άλλωστε είναι ένας μονόλογος. Παίρνοντας τον στίχο, θεωρώ ότι έχουμε έναν ήρωα ο οποίος έχει έναν μονόλογο να πει και πρέπει να το βάλει στην κατάλληλη μουσική για να αναδείξει το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα αυτού του μικρού μονολόγου”.

“Όσα τραγούδια έχουν γραφτεί καιροσκοπικά για την κρίση δεν αγαπήθηκαν από τον κόσμο. Τραγούδια όμως που έχουν αυτήν την έμμεση αναφορά σε αυτό που περνάμε -όπως θεωρώ πως έχουν τα ‘Διόδια’– νομίζω πως λειτουργούν πολύ περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου σαν τραγούδι συλλογικής έκφρασης”.

“Οι ερμηνείες των στίχων που δέχομαι είναι από αστείες μέχρι πολύ πολύ συγκινητικές. Για το ‘τζάμπα οικόπεδο σε παραλία’ με πήρε φίλη και μου λέει ‘μπράβο σου που το ‘βγαλες’ γιατί είχαμε πάει σε μια παραλία -δε θυμάμαι σε ποιο νησί μου ‘πε, στη Δονούσα, στην Ανάφη- και μας μαζεύανε οι αστυνόμοι για ελεύθερο κάμπινγκ. Δεν είναι φανταστικό που θεώρησε ότι ο Πόλυς (σ.σ. Κυριάκου) έγραψε το τραγούδι για το ελεύθερο κάμπινγκ;” (γέλια)

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τον Σταύρο Σιόλα:

“Το πρόβλημά μου με τον στίχο είναι ότι γίνομαι υπέρ του δέοντος τελειομανής, ενώ με τη μουσική όχι. Μπορεί σε πέντε λεπτά να μελοποιήσω κάτι και να πω αυτό είναι κι άλλο δεν έχει, ενώ με τον στίχο, μπορώ ακόμα να σου λέω να μωρέ, μπορεί να είχα βρει μια καλύτερη λέξη. Με παιδεύει ο στίχος”.

“Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι η πρώτη φορά που προβλήθηκα σε ένα τόσο ευρύ κοινό και μάλιστα με τρόπο λίγο αγριευτικό. Ζωντανή, πανελλήνια μετάδοση, σε ένα γήπεδο στο οποίο στεκόμουν παντελώς μόνος. Πολύ άγχος, κυρίως πριν, γιατί πάντα πριν είναι το άγχος. Εκεί πάνω ήμουν μουδιασμένος. Ήταν σαν να μην το ζω, σαν απλά να συνέβαινε. Βγαίνεις, τραγουδάς, δεν καταλαβαίνεις πολλά. Θα ήθελα να ήμουν πιο χαλαρός, να το είχα ζήσει περισσότερο. Ωραία είχα περάσει, σαν πενταήμερη ήμασταν, απλά νιώθω ότι θα μπορούσα να το ‘χω χαρεί περισσότερο”.

“Η αναγκαστική κοινωνικοποίηση του σχολείου δεν μου άρεσε καθόλου. Τα παιδικά χρόνια, τα της Αθήνας, είναι σαν μια θολή, γκρίζα μνήμη που τη διέκοπταν τα καλοκαίρια στα δύο μου χωριά. Στη Νεάπολη Κοζάνης και στη Νέα Κεσσάνη Ξάνθης. Οι μόνες παιδικές μου αναμνήσεις είναι από εκεί”.

“Μικρός ήθελα να γίνω μάγος”.

“Κάθε άνθρωπος είναι καλός σε κάτι. Εγώ δεν νομίζω ότι είμαι καλός στα χαρούμενα ή στα ελαφριά. Εγώ πρέπει να κάνει ή μοιρολόγια ή τύπου ‘Διόδια’, συγκινητικά τραγούδια. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου μου το λέει. ‘Είσαι καλύτερος στα δύσκολα τραγούδια”.

Το Rec με τον Σταύρο Σιόλα μεταδόθηκε το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στο Ραδιόφωνο 24/7.