Η αγαπημένη μου ταινία με τον Μπεν Στίλερ

Είναι δύσκολο να μην αγαπάς τον Μπεν Στίλερ. Μιλάμε άλλωστε για έναν ηθοποιό ο οποίος σε έχει κάνει να γελάσεις με την ψυχή σου αμέτρητες φορές, φροντίζοντας όμως και να σε συγκινήσει εκεί που δεν το περίμενες.

Ίσως τελικά ο Μπεν Στίλερ να είναι σαν τη ζωή. Κάποιες φορές σε κάνει να γελάς και κάποιες να κλαις. Το κουράσαμε όμως με τα φιλοσοφικά και η αλήθεια είναι ότι ο αγαπημένος ηθοποιός τις περισσότερες φορές σε κάνει να γελάς υστερικά με κάποια από τις κωμωδίες στις οποίες πρωταγωνιστεί.

Υστερικά θα γελάσεις άλλωστε και με το “Μια Νύχτα στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ” που προβάλουν σε αποκλειστική μετάδοση τα κανάλια Novacinema. Με τη δυνατότητα της εγγραφής που σου προσφέρει ο αποκωδικοποιητής NovaBox+ μάλιστα, μπορείς να απολαύσεις την ταινία όσες φορές θέλεις, γιατί μια αποκλείεται να είναι αρκετή.

8 χρόνια μετά το κλασικό και αγαπημένο “Μια Νύχτα στο Μουσείο”, το οποίο είμαι σίγουρος ότι έχεις δει ήδη μπόλικες φορές, ο Μπεν Στίλερ επέστρεψε με την συνέχεια, η οποία θα σε κάνει να γελάσεις ακόμη περισσότερο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον σου καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Πριν συντονιστούν στα κανάλια Novacinema για μια αποκλειστική μετάδοση του “Μια Νύχτα Στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ”, οι δημοσιογράφοι του Oneman ψηφίζουν τη δική τους αγαπημένη ταινία με πρωταγωνιστή τον Μπεν Στίλερ, επιλέγοντας κάποια από την υπόλοιπη φιλμογραφία του ηθοποιού.

Zoolander ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το Tropic Thunder είναι πάντα στην καρδιά μου. Αλλά δεν είναι κυρίως λόγω Μπεν Στίλερ. Ο MVP της ταινίας ήταν ο Ρόμπερτ Ντάουνεϊ Τζούνιορ, αλλά και ο Ντάνι ΜακΜπράιντ που μετέπειτα ως Κένι Πάουερς (Eastbound & Down – δεν ξεχνώ) μπήκε στη ζωή μας, διέρρηξε την πόρτα του σπιτιού, άδειασε όλα τα ποτά από το μπαρ, έφαγε την σπανακόπιτα που είχε μείνει στο ψυγείο και κατούρησε στο γρασίδι. Η καλύτερη στιγμή του Μπεν Στίλερ είναι οπότε το Zoolander. Εκεί όπου πήρε το Όσκαρ γκριμάτσας, όταν έπαιρνε τις ντακφεϊσοειδείς εκφράσεις, χάριζε παγωμένα βλέμματα γεμάτα λαγνεία και σούφρωνε τα χείλη σκιαγραφώντας ότι πιο κοντινό στον όρο “χαζογκόμενος”.

Zoolander ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Πριν λίγες ημέρες παραδέχτηκα ανοιχτά σε μια συζήτηση πως οι ταινίες για τις οποίες ανυπομονώ φέτος, είναι δυο. Συγκεκριμένα, μετράω τις μέρες αντίστροφα για το νέο Star Wars και τη μεγάλη επιστροφή του Derek Zoolander. Αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν αντέχω τον Μπεν Στίλερ στις ταινίες που το παίζει “σοβαρός”, θα παραδεχτώ ότι τον λάτρεψα σε αυτήν την κωμωδία στην οποία ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας.

Με τις γκριμάτσες του, με το γεγονός ότι δεν μπορεί να στρίψει αριστερά, με τους male models φίλους του και τους απίθανους διαλόγους τους, με το γεγονός ότι παριστάνει τόσο “εύκολα” τον χαζό και παρ’ όλα αυτά παραμένει αστείος. Ο ντόρος που έγινε με την παρουσία του Μπεν και του διόσκουρού του, Όουεν Ουίλσον στην επίδειξη μόδας του Valentino για να προωθήσουν το sequel απέδειξε ότι το Zoolander γέννησε τελικά πολλούς φανατικούς φίλους.

Το Blue Steel έχει κλέψει καρδιές τελικά.

Dodgeball o Παναγιώτης Κοκκίνης

Τον έχω συγκρίνει/βάλει στην ίδια πρόταση με τον Γούντι Άλεν, οπότε το ξέρει ότι τον εκτιμώ. Και, αν ήθελα να τον κάνω ακόμη περισσότερο χαρούμενο, θα ανέφερα τις ‘σοβαρές’ του ερμηνείες σε ταινίες όπως ‘Η κρυφή ζωή του Γουόλτερ Μίτι’, Όσο είμαστε νέοι’ και Greenberg. Η αλήθεια, όμως, παραμένει ότι ο Μπεν είναι στα καλύτερά του όταν είναι απλά ο εαυτός του. Δηλαδή ένας κοντοπίθαρος νευρωτικός τύπος -με ταυτόχρονο κόμπλεξ ανωτερότητας/κατωτερότητας-  που αισθάνεσαι ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να κάνει μπαμ. Μου είναι πραγματικά δύσκολο να μην επιλέξω το Zoolander ή να μην ταυτιστώ με αυτά που περνάει ως γαμπρός του De Niro. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, θα επιλέξω το Dodgeball. Εν μέρει γιατί ξέρω ότι κανείς άλλος δεν θα το κάνει και εν μέρει γιατί είχα συναντήσει κάποτε ένα τέτοιου είδους γυμναστή.

Along Came Polly ο Ηλίας Αναστασιάδης

Φοβερή μάχη στα τελευταία μέτρα της κούρσας μεταξύ του Along Came Polly και του Dodgeball και μεγάλη νίκη στο νήμα για την ταινία με τον Seymour Hoffman. Μπορεί ο Stiller να μην είναι ο καταλύτης στις αγαπημένες μου, ‘στιλερικές’ ταινίες, αλλά ήταν εκεί και έντυσε με τη φάτσα του τις περιστάσεις. Το γέλιο που έχω ρίξει στο Dodgeball είναι επιπέδου “πάρτε αυτόν τον χαζοβιόλη από δω παρακαλώ”, κι αυτό δεν το χρωστάω τόσο στον Στίλερ, όσο στην ομάδα χαμού που έφτιαξε ο Βινς Βον για να γλιτώσει το γυμναστήριό του από τα χρέη. Στο δε Along Came Polly, ο Στίλερ έχει συμπρωταγωνιστήσει στην πιο αστεία σκηνή στην ιστορία του Χόλιγουντ, τη σκηνή που παίζει κάζουαλ μπάσκετ με τον κολλητό του, Seymour Hoffman. Ε, και στο τέλος, όπως φαντάζεσαι, κερδίζει η πιο αστεία σκηνή.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΑΛΑΘΙΑ!!!!!!!

ΥΓ. Το όνομα του ήρωα που υποδυόταν ο Στίλερ στο Along Came Polly ήταν Ρούμπεν Φέφερ. Φέφερ! Γεια σας, τα λέμε παιδιά.

The secret life of Walter Mitty ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Στην άτυπη σύγκριση που κάνει ο κόσμος ανάμεσα στον Stiller και τον Sandler δεν μπορώ πολύ εύκολα να διαλέξω κάποιον. Και τις περισσότερες φορές θα γείρω υπέρ του Sandler αν μείνουμε στην κωμωδία και το χιούμορ του. Αλλά το 2013 ο Stiller το πήγε λίγο παρακάτω το θέμα κάνοντας μία εκπληκτικά feelgood ταινία για όλους εκείνους τους ονειροπόλους που βλέπουν τη ζωή τους να περνά χωρίς να κυνηγήσουν την περιπέτεια. Έχω γελάσει με τις γκριμάτσες του στο Zoolander, έχω θελήσει να γίνω φύλακας σε μουσείο έστω για ένα βράδυ μετά το “Μια νύχτα στο Μουσείο” αλλά είναι ο Walter Mitty που κέρδισε την καρδιά μου πριν δυο χρόνια και έκτοτε με κάνει να βλέπω αυτόν τον άνθρωπο με άλλο μάτι.

Meet the Parents η Έρρικα Ρούσσου

Ήμουν στο τσακ να διαλέξω Royal Tenenbaums. Γιατί πραγματικά, είναι μία από εκείνες τις ταινίες που παρά το γεγονός ότι δεν είμαι ‘στιλερική’, χαίρομαι που βρισκόταν στο καστ της. Ωστόσο μετά τις απειλές του Δημητρόπουλουνα μην τολμήσω να πιάσω στο στόμα μου την αγαπημένη του ταινία, οφείλω να ομολογήσω ότι κώλωσα να του πάω κόντρα. Άσε που μας έκανα εικόνα κάπως έτσι να τα λέμε (βάλε όποιον θες στη θέση του Στίλερ)

Από την άλλη, όταν θυμήθηκα ότι έπαιζε και στο Meet the Parents συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει λόγος να χυθεί dog blood. Η προσπάθειά του να το παίξει σοβαρός καλός γαμπρός στον ένα και μοναδικό πεθερό του Robert De Niro είναι απλά, όλα τα λεφτά.

ΥΓ: Θερμή παράκλησις προς σεναριογράφους και λοιπούς παραγωγούς: Δώστε του και άλλους ρόλους να υποδύεται τον απλό καθημερινό, φιλήσυχο ανθρωπάκι. I beg you.

Το guest του Ben Stiller στα Φιλαράκια η Δώρα Τσαμπάζη

Ας μου συγχωρεθεί αυτή η παρατυπία, αλλά πάντα υπήρξα περισσότερο λάτρης των σειρών, παρά των ταινιών. Η σειρά μπορεί να κρατήσει πολλά πολλά χρόνια, ενώ η ταινία θα τελειώσει μόλις σε μερικές ώρες. Οι σειρές με συντρόφεψαν σε όλη μου την φοιτητική ζωή, ενώ οι ταινίες με πέταξαν μετά το σινεμά σαν μασημένη τσίχλα. Γι ‘αυτό θα επιμείνω στην απόφασή μου να ξεχωρίσω το “πέρασμά” του από τα Φιλαράκια, ως boyfriend της Rachel. Ώς ένας φωνακλάς, που φώναζε μπροστά σε όλους, εκτός από την Rachel, που δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο καινούριος της φίλος ήταν ακόμα ένας douchebag. Τελικά, το υποκριτικό του ρεσιτάλ τελείωσε όταν τον τσάκωσαν να φωνάζει στα chick and duck του Τζόι και του Τσάντλερ. Έτσι ένας ακόμη φίλος της Rachel πήρε τον δρόμο που του πρέπει τον αγύριστο και ένα υπέροχο guest του Ben Stiller έλαβε τέλος.

Flirting with disaster ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Γενικά με την κωμωδία δεν τα πάω καλά. Είναι η τελευταία μου επιλογή όταν θα κάτσω να δω ταινία. Αφού η Δώρα με πρόλαβε και διάλεξε πρώτη το cameo που έκανε ο Ben Stiller στα φιλαράκια όπου ούρλιαζε σε σημείο κομπλεξικής θειάς στο χωριό που σε κράζει αλλά είσαι έτοιμος να σε πιάσουν τα γέλια, πρέπει να διαλέξω κάτι άλλο. Δεν τις έχω δει όλες και ας μην λέω ψέμματα γελάω δύσκολα. Δεν ξέρω όμως ποια ανώτερη δύναμη με έστρεψε και έβαλα να δω το Flirting with disaster. Σουρεάλ σκηνικά, μια οικογένεια από αυτές που απολαμβάνεις να βλέπεις αλλά απεχθάνεσαι να έχεις, μια γυναίκα με παιδί που είναι σα να μην υπάρχει και ένας Ben Stiller να παίζει τέλεια τον χαμένο στην μετάφραση υιοθετημένο γιο. Απρόβλεπτη, με γέλιο εκεί που δεν το περιμένεις και μια πλοκή που δεν ξέρεις ποτέ που θα καταλήξει. Μπορώ να απαριθμώ σκηνικά της ταινίας που έκλαιγα από τα γέλια αλλά δεν θα το κάνω γιατί θυμήθηκα τις ζαρτιέρες της Tea Leoni που ήταν πραγματική σεξοβόμβα σε αυτή την ταινία και ο Ben δικαιολογημένα δεν μπορούσε να κρατηθεί. Ben Stiller είμαι στο πλάι σου μόνο και μόνο για αυτό.